เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก

เรื่องของผมเป็นแบบนี้ครับ เมื่อก่อนตอนเป็นเด็กเวลาอยู่กับเพื่อน เป็นกลุ่มผมจะเป็นคนคอยซัฟพอร์ท ทั้งหมดไม่รู้ว่ามันตกมาที่ผมได้อย่างไร

เช่น เวลาไปกินหรือไปเที่ยว ถ้าหารกันทุกคนแล้วเงินไม่พอ ส่วนต่างทุก ๆ อย่างที่เกินมาจะเป็นผมออกทั้งหมด (ทุกเรื่อง)

ในเมื่อปฏิเสธอะไรไม่ได้ก็ต้องยอมครับ ใครจะยืมเงินยืมอะไรผมให้ยืมหมด โดยมีข้อแม้ว่า "ถ้ายังไม่มีผมไม่ทวง แต่ถ้ามีแล้วผมจะทวง"

พอโตขึ้นมุมมองก็เริ่มเปลียนไป ถ้าผมเป็นคนคอยซัฟพอร์ท อยู่ตลอดเวลาเพื่อนก็คงไม่คิดจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันผมก็เลยหยุดที่จะให้อะไรทุกอย่าง

ซึ่งพอช่วงหลังต่างคนต่างมีภาระมีงานมีการทำ ก็แยกย้ายเจอกันบ้างเป็นบางเวลา ในเมื่อมีเงินกันแล้วผมก็เลยถึงเวลาที่ต้องทวงครับ แต่กลับกลายเป็นว่า

ผมต้องมาทวงแล้วทวงอีก ให้ผ่อน หรือ ลดให้ก็ไม่ยอมคืน พอหนัก ๆ เข้าก็หาว่าผมเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ไม่ยอมเสียสละ ซึ่งผมก็เคยถามโดยเปิดใจคุย

ตรง ๆ กลับกายเป็นว่าไม่ได้คำตอบจริง ๆ ว่าผมทำอะไรไปถึงคิดแบบนั้น พักหลังมานี้ผมมีแฟนและก็อยู่กับแฟนไม่ได้สุงสิงกับเพื่อนเหมือนเมื่อก่อน

เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่อยากจะไปเพราะไปแล้ว ผลลับก็ออกมาแบบเดิม ท่าทีต่าง ๆ ของแต่ละคนก็เริ่มเปลียนไป ผมลองมานั่งคิดทบทวนดูว่าตัวผมเอง

ทำอะไรผิด ทำอะไรให้เพื่อนไม่พอใจ คิดทบทวนอยู่หลายอย่างก็ไม่ได้คำตอบ ผมเลยคิดว่าจะตัดสินใจอยู่คนเดียวดีกว่าครับ ไม่ขอโทษใคร

โทษตัวผมเอง...