จากผู้เขียนถึงตัวละครบอส จากฮอร์โมนซีซั่นที่ 3

ว่ากันตามตรงคือส่วนตัวแล้วเราก็ไม่ได้เป็นติ่งซีรีย์เรื่องนี้ ตอนซีซั่นแรกก็ตามดูประมาณนึง แต่เพิ่งจะมาดูรวดตอนซีซั่นที่ 2 เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเอง ซีซั่น 3 เพิ่งจะสตาร์ทดูเมื่อวาน ถามว่าในความรู้สึกเรา เราไม่ค่อยชอบบทในซีซั่นใหม่สักเท่าไหร่ เพราะประเด็นมันไม่ได้เข้มข้นแบบสองซีซั่นแรก เหมือนพยายามจะขายเสน่ห์ของ "น้องใหม่" แต่ละคนมากกว่า

คนที่เราว่าเกิดจริงๆคนแรกก็คือน้องเหนิงกับบทเจน ซึ่งเป็นตัวละครแรงๆเหวี่ยงๆ ปังมากกับการที่น้องเดินเอาไม้ดรัมเมเยอร์ไปฟาดผู้ชายปากหมาตอน EP5 และคนที่ 2 คือน้องพี หรือบอส ฮอร์โมน ที่บทนี้เป็นตัวละครที่คิดเยอะ เข้าใจในระบบเรื่องสิทธิเสรีภาพ การเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองคิดและยืนหยัดในหลักการของตัวเอง

ความเชื่อมโยงประการหนึ่งที่ทำให้เราชอบตัวละครเจนและตัวละครบอส คือสองคนนี้เป็นคนที่ยึดมั่นในสิ่งที่ตัวเองคิด เจน อาจจะพูดและแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาซึ่งแน่นอนว่าสังคมไทยไม่ชอบบุคคลประเภทนี้เพราะสังคมมองว่าเป็นคนก้าวร้าวไม่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่หรือระบบอาวุโสซึ่งเป็นปัญหาเชิงโครงสร้างในสังคมไทยมาช้านานและยากจะถอนรากของมันออก

ในขณะที่บอสเป็นคนยึดมั่นในหลักการ โดยเฉพาะอย่างน้อยเขาก็เป็นตัวละครที่ถอย 1 ก้าว(ในตอนแรก) เพื่อให้พรรคสภานักเรียนได้ไปต่อและใช้ตัวแทนอย่างแบงค์ กลายมาเป็นผู้แทนพรรค (เพราะป๊อปกว่าและดูเป็นมิตรกับผู้คนมากกว่า)

ทุกอย่างเข้มข้นขึ้นเมื่อวันกีฬาสีใกล้เข้ามา การจัดสรรงบโรงเรียนเพื่อแบ่งปันไปให้แต่ละสีก็ทวีความยุ่งเหยิงมากขึ้น เมื่อเยลลี่ประธานสีฟ้าอยากจะของบประมาณมากขึ้นเพื่อเอาไปให้ส่วนเชียร์ ทั้งที่ตอนแรกจะขอในส่วนของเงินที่เอาไปอุดหนุนสวัสดิการสี แต่หลังจากที่บอสพบว่าเงินที่เขาต้องเจียดมาจากฝ่ายวิชาการกลับถูกเอาไปใช้กับส่วนของเชียร์ลีดเดอร์ เขาจึงโกรธและโมโหมากไม่ใช่แค่เพียงเยลลี่ แต่เขาก็รู้สึกว่าเหมือนโดนเพื่อนในสภาหักหลังเช่นกัน

นอกจากสิ่งที่บอสเจอในซีรีย์แล้ว เราว่าชีวิตของพวกเรา (เด็กมัธยมที่เติบโตมากับระบบกีฬาสี) คงจะได้เคยสัมผัสกับปรากฏการณ์แบบนี้มาไม่มากก็น้อย การทำกีฬาสีเหมือนการนำเงินไปละลายกับการทำเพจ คัตเอาท์ พาเรด การแสดง ดรัมเมเยอร์ เชียร์ลีดเดอร์ ซึ่งถ้ามานับเป็นตัวเงินกันจริงๆแล้ว อาจจะเป็นแบบที่บอสบอกเลยก็คือมันสามารถดาวน์บ้านหรือดาวน์รถ จนเผลอๆอาจจะส่งเด็ก 1 ห้องเรียนจบปริญญาตรีกันเลยทีเดียว

แม้เราจะเอา "ความสามัคคี" มาเป็นข้ออ้างในการจัดกีฬาสี แต่งาน 1 งานทำให้เราได้เห็น "ระบบชนชั้น" ชัดเจนมากแบบที่ "เมย์ไหนไฟแรงเฟร่อ" เคยหยิบมาพูดไปแล้ว แต่เอาเข้าจริงสังคมไทยมันถูกคานด้วยระบบอาวุโสและคนหน้าตาดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ในขณะที่คนธรรมดามักถูกลดสถานะไปเป็นแค่ตัวประกอบที่ไม่มีความสำคัญ ไม่มีสิทธิไม่มีเสียงในการโต้แย้งหรือกระทั่งแสดงออกว่า "ตนไม่ชอบหรือต้องการอะไร"

การที่ตัวละครบอสตะโกนแสดงความไม่พอใจให้คนบนแสตนปฏิวัติทำให้ "อำนาจเก่า" อย่างบรรดารุ่นพี่ทีมเชียร์เลือดขึ้นหน้าและรู้สึกเหมือนถูกหยาม แต่ถ้าเอาเข้าจริงระบบอะไรแบบนี้มันก็ถูกฝังรากมาตั้งแต่การเรียนในโรงเรียน มหาวิทยาลับกับระบบประชุมเชียร์ หรือแม้กระทั่งองค์กรที่ฟังเด็กใหม่น้อยมากและการแสดงออกทางความคิดมักถูกตอบสนองว่า "เป็นความก้าวร้าว"

สิ่งหนึ่งที่ชวนคิดเอามากๆก็คือการ "พูด" ในสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นเป็นสิ่งสำคัญมาก แต่ในขณะเดียวกันการพูดความคิดของตัวเองออกมาก็ต้องมีเหตุผลมารองรับด้วยเช่นกัน สังคมเราต้องการการขับเคลื่อนไปข้างหน้าถ้าคนเรา "อ่าน" ด้วยเหตุผลมากกว่าอ่านหรือฟังด้วยอารมณ์

แต่มันก็เป็นเรื่องยากอีกเช่นกันที่การอ่านหรือฟัง "ความคิด" ของแต่ละคนด้วยการ "ยกเอาอคติ" ออกก่อนที่เราจะรับฟังความคิดของอีกฝ่าย แต่ถ้าทำได้คนวินๆก็คือตัวเราเองและสังคมเราเองนี่แหละ

แอดมิน
#HormonesTheNextGen #Hormones