ทำไมไม่ลืม

คือเราจะมาเล่าประสบการณ์ตรงของเรา คือเรา คบกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนห่างกันแค่ปีเดียว เราไปแอบชอบพี่เค้าก่อนและก็คุยกันเรื่อยๆ จนพี่เค้าก็แอบเราพี่เค้าก็ขอเราคบเราเลยเป็นแฟนกัน เราก็คบกันมามีความสุขตลอด เวลาเลิกเรียนก็จะยืนรอหน้าปนะตูและก็ไปส่งขึ้นรถ เราเหมือนเพื่อน เหมือนพี่ เหมือนน้อง พี่เค้าเป็นทุกๆอย่างในชีวิตเลยค่ะ พอวันคบรอบเราก็เลิกกัน ครบรอบ1เดือนเราก็บอกเลิกพี่เค้ามันมีหลายๆอย่างๆที่บอกไม่ได้ และพอเลิกกันได้ประมาณ1วันพี่เค้าก็ทักกับมา ว่า กลับมาหาเถอะนะลืมไม่ได้จริงๆ เราก็หยิ่งไม่ยอมตอบพี่เค้า และพี่เค้าก็หายไป เจอหน้าที่โรงเรียนยังไม่กล้ามองเลย และเราก็มาเสียดายทีหลังตอนนี้ก็1ปี2เดือนแล้วที่เรารอพี่เค้ามา เราก็รอได้ค่ะ ทั้งๆที่เค้ามีแฟนเราก็รอได้ ไม่ต้องกลับมาคบก็ได้ ขอแค่ได้คุยกันก็พอแล้ว และมันมีเรื่องมากกว่านั้นค่ะ พี่เค้ามีเรื่องทะเลาะที่โรงเรียนจึงต้องลาออกไปอยู่ที่อื่น เราไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เราไม่ได้เห็นหน้าพี่เค้าเป็นครั้งสุดท้ายเลย พอเลิกเรียนถึงรู้ว่าพี่เค้าลาออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกมั้ยยย อีกไม่กี่เดือนก็จะจบมอ3แล้วเราอุส่าทำไดอารี่ไว้ไห้เพราะจะไห้วันจบ แต่คงไม่ทันแล้ว แต่ต่อไห้พี่เค้าไปเรียนที่อื่นเราก็ไม่ลืมพี่เขาเหรอกค่ะ ยังรอเสมอ อยากทักไปบอกนะว่าคิดถึงลืมไม่ได้ แต่เราไม่มีสิทธ์ขนาดนั้น ก็เอาแต่คิดถึงและก็เพ้อเจ้อถึงพี่เค้าแค่นั้นเอง.