สวัสดีค่ะพี่น้องพันทิป นี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ
นี่คือไดอารี่ของเราค่ะ ระบายให้ใครรับรู้ไม่ได้เลย บอกใครไม่ได้เลย
คือ ตอนนี้เราอายุ 19 ปีแล้ว เพิ่ง 19 ปีค่ะ เรามีเพื่อนผู้ชายอยู่คนหนึ่ง เรารู้จักเขามาตั้งแต่อยู่ ป.๖ แต่เขาอะไม่รู้จักเราหรอก ตอนนั้นเป็นงานกีฬากลุ่มทำให้เราได้เจอกับเขา ตอนนั้นเรากำลังเล่นดีดหน้าผากกับเพื่อน ประโยคแรกที่เขาพูดกับเรา จำได้แม่นเลย "นี่เธอ เล่นกันเป็นเด็กไปได้" เอ้ากูอยู่ป.๖นะ ยังไม่แก่ (คิดในใจค่ะ) ตอนนั้นรู้สึกว่าเขาเหมือนป๊อปปี้เลิฟเลย คนอะไร
หล่อคม ปากหมาได้ใจมาก 55 ชมค่ะชม เหมือนมันบังเอิญมากๆ หลังจากนั้นเราก็บังเอิญเจอกันบ่อยๆ ทำให้เราแอบมองเขาตลอด จนกระทั่ง ม.๑ เราสอบเข้าโรงเรียนมัธยม ตอนนั้นต้องยืนส่งเอกสารส่วนตัว แถวยาวมากๆ แต่ก็มีผู้ชายคนนึงมาสะกิดไหล่เบาๆ "เธอ มาอยู่ข้างหน้าเราก็ได้นะ" (มันชวนเราแซงคิวค่ะ) -.,-" หันไปตกใจมาก อะไรมันจะบังเอิญเหมือนฟ้าส่งเรามาคู่กัน กรี๊ดด ผู้ชายผู้ให้แซงคิว คือ เขา คนนั้นป๊อปปี้เลิฟของเรา เชื่อไหมมีความบังเอิญกว่านั้น คือ เราได้มาอยู่ห้องเดียวกันอีก ทำให้เราแอบชอบเขามาเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าเขาจะปากหมาแต่เขาก็ใจดีนะ คิคิ ก็นะได้แค่แอบชอบเพราะมีคนชอบเขาเยอะมากๆเลย T^T อยากจะตัดใจมากๆเลย แต่เราก็เป็นเพื่อนกันมาเรื่อยๆนะ เราก็แอบมองเขา เขาก็ไม่สนใจเลย จนกระทั่ง ม.๓ เพื่อนสนิทเราแอบอ่านไดอารี่เราจนรู้ว่าเราแอบชอบเขาคนนั้น แล้วพากันแซวใหญ่เลย ไอ้เราก็เขิน
>///< แซวหายาดองตะบองเพชรรึไง เขาเลยมาแถวเราแกมแซวว่า "นี่แกชอบเราหรอ?" มันจ้องหน้าค่ะ เขินค่ะ >< ไอ้เรานี่ก็ปากแข็ง "เปล่า มั่วแล้วใครจะชอบแก ปากหมา" (อ้าววว กู!! หมดกันปากแข็งไปละ) เขาเลยตอบว่า "อ่อออ แล้วไปปปป" แล้วก็เดินไปเลย จนกระทั่งปัจฉิม ม.๓ วันนั้นเราร้องไห้หนักมาก นอกจากจะจากเพื่อนแล้ว ยังต้องจากเขาอีก เรานั่งร้องไห้ที่ร่มไม้ บังเอิญมากเขาเดินผ่านมาพอดี แล้วก็ตะโกนว่า "เฮ้!!! เป็ด แกยังไม่ได้เซ็นต์ชื่อลงเสื้อให้เราเลยนะ" (เป็ดนั่นเป็นฉายาที่เพื่อนตั้งให้ค่ะ นี่อ่อยหรอ? งื้ออ รุ้ไหมคนเขาเขินจะแย่แล้ว เขียนเสื้อ เขียนเสื้อ !! สติจะแตกแล้วค่ะ) "อ่ออ ได้ๆ" เราตอบไปทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าเขาเลย แล้วก็เขียนชื่อลงบนเสื้อเขา พลางคิดไปว่ามันคงเป็นโอกาสดี ถ้าเราจะบอกความในใจให้เขารู้ บางทีการที่เราได้บอกไปมันอาจจะไม่อึดอัดเท่ากับที่เราเก็บไว้คนเดียว สงสัยเราจะคิดนานไปหน่อยตอนนี้เขาจ้องหน้าเราแล้วทำคิ้วขมวด "นี่!! หลับทั้งๆที่ยืนอยู่เลยหรอ? -.,-" เอิ่มม ดูมันถาม ?? "อ่อๆ ขอโทษๆ" แล้วเขาก็พูดว่า " บายๆนะเป็ด ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกัน ไปละ โชคดี" พาดราม่าทำไมมมม แล้วเขาก็เดินไป ปิดเทอม 4 เดือน คิดถึงเขาตลอดเลย เพ้อถึงเช้าเย็น แอบส่องเฟซบุ๊คทุกวัน เอาจริงๆนะ อยู่โรงเรียนก็ได้คุยกันบ้างแต่ว่าในเฟซบุ๊คไม่เคยคุยกันเลย เราไม่เคยกล้าที่จะทักไปเลย เฮ้อ เศร้า!! ตอนนั้นคิดว่าจะตัดใจแล้วละ คิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีก
......แต่แล้วฟ้าก็เล่นตลก จนกระทั่งขึ้น ม.๔ ได้เรียนที่เดียวกันอีก (แล้วว) ห้องเดียวกันอีก (แล้ววววววว) โอ้ยยย ชีวิต ปิดเทอมว่าจะตัดใจจากเขา แต่แล้วก็ได้มาเรียนด้วยกันอีก ห้องที่เราอยู่นี่ผู้ชายกับผู้หญิงจะเล่นหัว จับตูดกันได้เลย -0- แบบสนิทกัน ไม่ถือสากันเลย ทำให้เรากับเขาได้คุยกันเยอะขึ้น มีกินข้าวด้วยกันเป็นกลุ่มบ้าง จนความรู้สึกที่เราทีทันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความที่ว่าเขาหน้าตาดี ก็จะมีคนมาจีบเยอะ ทั้งหญิงและเกย์ ความรู้สึกนี่แบบ หวงเว้ย!! แต่ทำอะไรไม่ได้เลย เจ็บปวดทุกครั้งที่เขามีแฟน เคยมีแบบนั่งอยุ่ดีๆแบบเพื่อนในห้องพากันแซวเขากับแฟน เรานี่แบบเจ็บจี๊ดแล้วร้องไห้หนักมาก ยิ่งนานวันความเจ็บปวดยิ่งเข้ามา จากวันแรกที่คิดว่าเป็นป๊อปปี้เลิก มาแบบแอบชอบ แต่พอสนิทกันเรื่อยๆ ทำไมเราถึงมีแต่ความเจ็บปวด ยิ่งเขาทำดีด้วย คุยด้วย มันยิ่งทำให้เราตัดใจจากเขาไม่ได้เลย เราเก็บอาการเหล่านี้ไว้ไม่ได้ จึงตัดสินใจบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทไป เพื่อนเราก็ช่วยเราทุกอย่างนะ ทั้งพากันแซวเล่น แบบมีวางแผนให้ได้ทำกิจกรรมใกล้ชิดกัน แต่เราก็ไม่กล้าบอกความในใจเขาอยู่ดี เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งจบ ม.๔
..ปิดเทอม ม.๔ เรากำลังจะเลื่อนขึ้น ม.๕ ปิดเทอมก็ไม่ได้ทำอะไรนั่งเล่นเฟซอยู่บ้าน ดูทีวี น่าเบื่อมากกกก แต่อยู่ดูๆ แชทก็เด้งขึ้น เขาทักมาหาเรา เรานี่แบบอยากกรี๊ดเลยยย >< ดีใจมากๆ เราคุยกันทุกวัน มีหยอดกันบ้างเล็กน้อย อิอิ ถามกินข้าวยัง ทำอะไรอยุ่ คุยกันทุกวัน จนเราคิดว่าที่เขาทักมานี่เขาชอบเราหรอ เกิดคำถามมากมายเลยในหัว จึงตัดสินใจไปปรึกษาเพื่อน สมมติว่ามันชื่อ(เจน) เราโทรไปปรึกษาเจน เล่าทุกอย่างให้มันฟัง เจนเลยบอกเราว่า เขาที่เราแอบชอบนะเป็นญาติกับเจน (ไม่บอกกูตั้งนานนะเจน หึ้มมมม) เจนบอกว่า เขามาถามเจนว่า ทำไมเพื่อนชอบแซวว่าเราชอบเขา เจนเลยบอกว่า ลองมาคุยดูแล้วจะรู้เอง เขามาบอกเจนว่าเวลาเขาคุยกับเราแล้วเขามีความสุขดีนะ เจนก็เลยถามเขาว่าทำไมไม่จีบละ เขาบอกว่าเราไม่ได้ชอบเขา (เออก็จริงเราไม่เคยบอกชอบเขาเลย ก็อยากมีโมเม้นต์ให้ผู้ชายมาบอกชชอบบ้าง) เฮ้ออออ เพื่อนๆเราช่วยกันากๆเลยเพื่อให้เราได้สมหวัง ทั้งเจน ทั้งน้ำชา และอีก 5 คน แบบรักพวกมันจัง
..วันนึงเขาโทรมา แปลกใจมาก คือไม่เคยขอเบอร์เราเลย ถามว่าเอาเบอร์มาจากไหน เขาบอกว่าเอามาจากเจนอีกที บอกเราว่าเหงา ประชุมสายกันคุยกับเพื่อนๆดีไหม แล้วเขาก็จัดการประชุมสายคุยกับเพื่อนๆหลายคน คุยกันแบบสนุกสนานมาก ผ่าน 5 ชั่วโมง ยังไม่วางสาย
จนกระทั่งเหลือแค่เรา เขา และน้ำชา ยังคุยกันอยู่ แบบคือถ้ามีแค่เรากับเขาจะฟินมาก คุยกันไปคุยกันมา น้ำชาเริ่มแซวเราสองคน เราก็แบบเขินมาก ก็ปฏิเสธนั่นนี่ ไม่ได้ชอบ ตอนนั้นแบตเราหมดเราเลยวางสายก่อน...คิดในใจแบบ น้ำชาจะแซวอะไรกูอีกว่ะเนี่ย?
..วันต่อมาเขาโทรมาอีก ก็คุยกันทุกอย่างนะ แบบเราชอบการ์ตูนเหมือนกัน คุยกันถูกคอมากๆเลย พอคุยกับเขาเสร็จเราก็วางสาย น้ำชาโทรมาเล่าว่า เขาก็โทรหาน้ำชาเหมือนกัน แบบผู้ชายอะไรปากหมาจัง เราชอบเขาได้ยังไง เราก็เลยบอกว่าก้แค่ปลื้มเฉยๆ ตอนนั้นเราไม่รุ้ว่าเราคิดมากไป หรือหวงเขามากไปรึเปล่า แบบเคยคิดนะว่าที่เขาโทรหาเรานี่เขาก็โทรหาเพื่อนคนอื่นๆด้วยรึเปล่า จุกค่ะ สิ่งที่เราคิดเป็นจริงทุกอย่าง เขาโทรหาเพื่อนๆทุกคน ไม่ได้โทรหาเราคนเดียว เฮ้อออ สำคัญตัวเองผิดไป จู่ๆสายเข้า น้ำชาโทรมาเล่าว่า เขาโทราน้ำชา คุยนั่นคุยนี่ แซวกันไปมาเหมือนกันนะ อ่ออออ ตอนนั้นทำไมน้ำตาเราไหลก็ไม่รู้ แบบมีลางสังหรณ์แปลกๆ เจนโทรมาหาเราแล้วบอกเราว่า น้ำชาจีบเขาคนนั้น ตอนนี้ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ แล้วถามเราว่า เราจะไม่ทำอะไรเลยหรอ จะปล่อยไปแบบนั้นหรอ
เราทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ตอนแรกน้ำชาบอกเราว่าจะเป็นแม่สื่อให้ แล้วเรากับน้ำชาก็สนิทกันมากสนิทกันตั้งแต่เด็กๆ น้ำชาก็รู้ว่าเราชอบเขาคนนั้น แล้วทำไมน้ำชาถึงจีบคนนั้น คำถามมากมายเข้ามาให้หัว
..วันรุ่งขึ้นเขาทักมา คุยกันปกติ แต่ทำไมยิ่งคุยเรายิ่งเจ็บ อดคิดไม่ได้ว่าเขาแค่เหงาต้องการเพื่อนคุยแล้วก็เป็นใครก็ได้ มีแต่เราคนเดียวที่คิดไปเองว่าเขาก็ชอบเรา น้ำใสๆไหลออกมาอีกแล้ว เจ้บจี๊ดในใจ เราเลยลองคุยกับเขาน้อยลงเพราะคิดว่า ที่น้ำชาโทรมาหาเราแล้วบอกว่าเขากับน้ำชาคุยอะไรกันนั้น น้ำชาคงอยากจะบอกเราว่า ให้เราถอยออกไปเถอะ เรารู้สึกเจ้บปวดมากๆ ร้องไห้ทุกวัน และแล้ววันที่เรากลัวก็มาถึง
..เปิดเทอมขึ้นม.๕ น้ำชากับเขาคบกัน ตอนนั้นเราเจ็บมากๆ เจ็บที่ไม่เคยได้บอกความในใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราอยากจะบอกนะ ที่เขาถามว่าเราชอบเขาไหม เราอยากจะตะโกนไปดังๆเลยว่า เราชอบเขามาก แล้วก็ชอบมานานแล้วด้วย แต่ในความเป็นจริงเราก็ทำได้เพียงคิดว่าเราจะตัดใจนะ เขามีแฟนแล้วๆแฟนนเขาก็คือเพื่อนสนิทที่เรารัก เราพยายามมาตลอด พยายามคุยกับเขาแบบที่เพื่อนๆเขาคุยกันปกติ แต่ทำไมใจเรายังเจ็บอยู่แบบนี้
ตอนนี้ก็จะจบ ม. ๖ แล้ว แต่น้ำชากับเขาก้คบกันอยู่ นี่ก็ผ่านมานานแล้ว เราควรจะตัดใจได้สิ ไม่ได้เรียนที่เดียวกันแล้ว คุยกันน้อยลง อีกอย่างเราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรักเขาเพราะเขาเป้นแฟนเพื่อนสนิทเรา
..วันนึงเขาทักมาแล้วบอกว่า เขากับน้ำชาเลิกกันแล้ว ในใจก็แอบดีใจนะแบบ เลวจังเลยเรา แต่ก็ได้แค่ปลอบใจเขาถามว่าทำไมถึงเลิก เขาก็บอกว่าน้ำชามีคนใหม่ สงสัยเขาแย่เกินไป ตอนนั้นเราได้แค่ปลอบใจเขา คุยกันทุกวัน ผ่านไปเดือนนึงเขายังไม่เลิกดราม่า เราก้คิดว่าเขาคงจะรักน้ำชามากๆแน่ๆเลย เจ็บจี๊ดที่ใจอีกแล้ว T^T ทำไมเวลาที่เห้นเขาร้องไห้เราต้องเจ้บแทนเขาด้วย เราพยายามปลอบเขาทุกอย่าง วันนึงเขาเมา เขาถามเราว่า ทำไมเราถึงไม่บอกชอบเขา ทำไมคอยแต่ปฏิเสธ เขาบอกเราว่าเขารู้มาตลอดว่าเราชอบเขา เขาเป็นคนตรงๆถ้าชอบก็ต้องบอกเขาสิ เอาแต่ปฏิเสธเขา จนเขาคิดว่าเราไม่ได้ชอบเขาแล้ว เขาเลยไปคุยกับน้ำชาแล้วก็ได้คบกัน นี่มันอะไรกันอ่ะ ที่เราพลาดเองทำตัวเองทั้งหมดเลยหรอ เจ็บใจตัวเองชะมัด แต่ก็ได้แต่โทษตัวเอง
แอบดีใจนะที่เขาเลิกกัน แต่ก็ทนไม่ได้ที่เห้นเขาร้องไห้ เมาเละ แถมยังเพ้อถึงน้ำชาบ่อยๆ จะบอกว่าเราเจ้บมากที่เห็นเขาทุกใจขนาดนี้ เราเลยตัดสินใจบอกเขาว่า เราจะช่วยให้เขากับน้ำชามาคบกันอีก เขาดีใจมากๆ เจ้บเบาๆนะที่รุ้ว่าเขารักน้ำชามาก ไม่กี่อาทิตย์เราก็ทำให้เขาและน้ำชากลับมาคบกันอีก ตอนนี้พวกเขามีความสุขกันดีนะ ขึ้นปี๑แล้วแต่ก้ยังรักกันดีอยู่ แต่เรานี่สิทำไมยังเจ็บอยู่ที่ใจ
อยากรู้จังไอ้ความรู้สึกที่เรามีนั้นเรียกว่า แค่แอบชอบ หรือ รัก ตอนนี้สับสนจริงๆ ทนเจ้บมาตลอดยังรอเขามาตลอด จนถึงวันนี้ นี่เราทำไปเพราะอะไรกัน เรารักเขาแล้วหรอ? แล้วจะมีทางที่เราจะไม่เจ็บอีกไหม ตอนนี้เจ็บใจมากๆเลย อยากหายจากสถานการณ์นี้ อยากออกไปจากความรู้สึกนี้
เพราะอะไรกันแน่?
นี่คือไดอารี่ของเราค่ะ ระบายให้ใครรับรู้ไม่ได้เลย บอกใครไม่ได้เลย
คือ ตอนนี้เราอายุ 19 ปีแล้ว เพิ่ง 19 ปีค่ะ เรามีเพื่อนผู้ชายอยู่คนหนึ่ง เรารู้จักเขามาตั้งแต่อยู่ ป.๖ แต่เขาอะไม่รู้จักเราหรอก ตอนนั้นเป็นงานกีฬากลุ่มทำให้เราได้เจอกับเขา ตอนนั้นเรากำลังเล่นดีดหน้าผากกับเพื่อน ประโยคแรกที่เขาพูดกับเรา จำได้แม่นเลย "นี่เธอ เล่นกันเป็นเด็กไปได้" เอ้ากูอยู่ป.๖นะ ยังไม่แก่ (คิดในใจค่ะ) ตอนนั้นรู้สึกว่าเขาเหมือนป๊อปปี้เลิฟเลย คนอะไร
......แต่แล้วฟ้าก็เล่นตลก จนกระทั่งขึ้น ม.๔ ได้เรียนที่เดียวกันอีก (แล้วว) ห้องเดียวกันอีก (แล้ววววววว) โอ้ยยย ชีวิต ปิดเทอมว่าจะตัดใจจากเขา แต่แล้วก็ได้มาเรียนด้วยกันอีก ห้องที่เราอยู่นี่ผู้ชายกับผู้หญิงจะเล่นหัว จับตูดกันได้เลย -0- แบบสนิทกัน ไม่ถือสากันเลย ทำให้เรากับเขาได้คุยกันเยอะขึ้น มีกินข้าวด้วยกันเป็นกลุ่มบ้าง จนความรู้สึกที่เราทีทันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความที่ว่าเขาหน้าตาดี ก็จะมีคนมาจีบเยอะ ทั้งหญิงและเกย์ ความรู้สึกนี่แบบ หวงเว้ย!! แต่ทำอะไรไม่ได้เลย เจ็บปวดทุกครั้งที่เขามีแฟน เคยมีแบบนั่งอยุ่ดีๆแบบเพื่อนในห้องพากันแซวเขากับแฟน เรานี่แบบเจ็บจี๊ดแล้วร้องไห้หนักมาก ยิ่งนานวันความเจ็บปวดยิ่งเข้ามา จากวันแรกที่คิดว่าเป็นป๊อปปี้เลิก มาแบบแอบชอบ แต่พอสนิทกันเรื่อยๆ ทำไมเราถึงมีแต่ความเจ็บปวด ยิ่งเขาทำดีด้วย คุยด้วย มันยิ่งทำให้เราตัดใจจากเขาไม่ได้เลย เราเก็บอาการเหล่านี้ไว้ไม่ได้ จึงตัดสินใจบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทไป เพื่อนเราก็ช่วยเราทุกอย่างนะ ทั้งพากันแซวเล่น แบบมีวางแผนให้ได้ทำกิจกรรมใกล้ชิดกัน แต่เราก็ไม่กล้าบอกความในใจเขาอยู่ดี เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งจบ ม.๔
..ปิดเทอม ม.๔ เรากำลังจะเลื่อนขึ้น ม.๕ ปิดเทอมก็ไม่ได้ทำอะไรนั่งเล่นเฟซอยู่บ้าน ดูทีวี น่าเบื่อมากกกก แต่อยู่ดูๆ แชทก็เด้งขึ้น เขาทักมาหาเรา เรานี่แบบอยากกรี๊ดเลยยย >< ดีใจมากๆ เราคุยกันทุกวัน มีหยอดกันบ้างเล็กน้อย อิอิ ถามกินข้าวยัง ทำอะไรอยุ่ คุยกันทุกวัน จนเราคิดว่าที่เขาทักมานี่เขาชอบเราหรอ เกิดคำถามมากมายเลยในหัว จึงตัดสินใจไปปรึกษาเพื่อน สมมติว่ามันชื่อ(เจน) เราโทรไปปรึกษาเจน เล่าทุกอย่างให้มันฟัง เจนเลยบอกเราว่า เขาที่เราแอบชอบนะเป็นญาติกับเจน (ไม่บอกกูตั้งนานนะเจน หึ้มมมม) เจนบอกว่า เขามาถามเจนว่า ทำไมเพื่อนชอบแซวว่าเราชอบเขา เจนเลยบอกว่า ลองมาคุยดูแล้วจะรู้เอง เขามาบอกเจนว่าเวลาเขาคุยกับเราแล้วเขามีความสุขดีนะ เจนก็เลยถามเขาว่าทำไมไม่จีบละ เขาบอกว่าเราไม่ได้ชอบเขา (เออก็จริงเราไม่เคยบอกชอบเขาเลย ก็อยากมีโมเม้นต์ให้ผู้ชายมาบอกชชอบบ้าง) เฮ้ออออ เพื่อนๆเราช่วยกันากๆเลยเพื่อให้เราได้สมหวัง ทั้งเจน ทั้งน้ำชา และอีก 5 คน แบบรักพวกมันจัง
..วันนึงเขาโทรมา แปลกใจมาก คือไม่เคยขอเบอร์เราเลย ถามว่าเอาเบอร์มาจากไหน เขาบอกว่าเอามาจากเจนอีกที บอกเราว่าเหงา ประชุมสายกันคุยกับเพื่อนๆดีไหม แล้วเขาก็จัดการประชุมสายคุยกับเพื่อนๆหลายคน คุยกันแบบสนุกสนานมาก ผ่าน 5 ชั่วโมง ยังไม่วางสาย
จนกระทั่งเหลือแค่เรา เขา และน้ำชา ยังคุยกันอยู่ แบบคือถ้ามีแค่เรากับเขาจะฟินมาก คุยกันไปคุยกันมา น้ำชาเริ่มแซวเราสองคน เราก็แบบเขินมาก ก็ปฏิเสธนั่นนี่ ไม่ได้ชอบ ตอนนั้นแบตเราหมดเราเลยวางสายก่อน...คิดในใจแบบ น้ำชาจะแซวอะไรกูอีกว่ะเนี่ย?
..วันต่อมาเขาโทรมาอีก ก็คุยกันทุกอย่างนะ แบบเราชอบการ์ตูนเหมือนกัน คุยกันถูกคอมากๆเลย พอคุยกับเขาเสร็จเราก็วางสาย น้ำชาโทรมาเล่าว่า เขาก็โทรหาน้ำชาเหมือนกัน แบบผู้ชายอะไรปากหมาจัง เราชอบเขาได้ยังไง เราก็เลยบอกว่าก้แค่ปลื้มเฉยๆ ตอนนั้นเราไม่รุ้ว่าเราคิดมากไป หรือหวงเขามากไปรึเปล่า แบบเคยคิดนะว่าที่เขาโทรหาเรานี่เขาก็โทรหาเพื่อนคนอื่นๆด้วยรึเปล่า จุกค่ะ สิ่งที่เราคิดเป็นจริงทุกอย่าง เขาโทรหาเพื่อนๆทุกคน ไม่ได้โทรหาเราคนเดียว เฮ้อออ สำคัญตัวเองผิดไป จู่ๆสายเข้า น้ำชาโทรมาเล่าว่า เขาโทราน้ำชา คุยนั่นคุยนี่ แซวกันไปมาเหมือนกันนะ อ่ออออ ตอนนั้นทำไมน้ำตาเราไหลก็ไม่รู้ แบบมีลางสังหรณ์แปลกๆ เจนโทรมาหาเราแล้วบอกเราว่า น้ำชาจีบเขาคนนั้น ตอนนี้ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ แล้วถามเราว่า เราจะไม่ทำอะไรเลยหรอ จะปล่อยไปแบบนั้นหรอ
เราทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ตอนแรกน้ำชาบอกเราว่าจะเป็นแม่สื่อให้ แล้วเรากับน้ำชาก็สนิทกันมากสนิทกันตั้งแต่เด็กๆ น้ำชาก็รู้ว่าเราชอบเขาคนนั้น แล้วทำไมน้ำชาถึงจีบคนนั้น คำถามมากมายเข้ามาให้หัว
..วันรุ่งขึ้นเขาทักมา คุยกันปกติ แต่ทำไมยิ่งคุยเรายิ่งเจ็บ อดคิดไม่ได้ว่าเขาแค่เหงาต้องการเพื่อนคุยแล้วก็เป็นใครก็ได้ มีแต่เราคนเดียวที่คิดไปเองว่าเขาก็ชอบเรา น้ำใสๆไหลออกมาอีกแล้ว เจ้บจี๊ดในใจ เราเลยลองคุยกับเขาน้อยลงเพราะคิดว่า ที่น้ำชาโทรมาหาเราแล้วบอกว่าเขากับน้ำชาคุยอะไรกันนั้น น้ำชาคงอยากจะบอกเราว่า ให้เราถอยออกไปเถอะ เรารู้สึกเจ้บปวดมากๆ ร้องไห้ทุกวัน และแล้ววันที่เรากลัวก็มาถึง
..เปิดเทอมขึ้นม.๕ น้ำชากับเขาคบกัน ตอนนั้นเราเจ็บมากๆ เจ็บที่ไม่เคยได้บอกความในใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราอยากจะบอกนะ ที่เขาถามว่าเราชอบเขาไหม เราอยากจะตะโกนไปดังๆเลยว่า เราชอบเขามาก แล้วก็ชอบมานานแล้วด้วย แต่ในความเป็นจริงเราก็ทำได้เพียงคิดว่าเราจะตัดใจนะ เขามีแฟนแล้วๆแฟนนเขาก็คือเพื่อนสนิทที่เรารัก เราพยายามมาตลอด พยายามคุยกับเขาแบบที่เพื่อนๆเขาคุยกันปกติ แต่ทำไมใจเรายังเจ็บอยู่แบบนี้
ตอนนี้ก็จะจบ ม. ๖ แล้ว แต่น้ำชากับเขาก้คบกันอยู่ นี่ก็ผ่านมานานแล้ว เราควรจะตัดใจได้สิ ไม่ได้เรียนที่เดียวกันแล้ว คุยกันน้อยลง อีกอย่างเราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรักเขาเพราะเขาเป้นแฟนเพื่อนสนิทเรา
..วันนึงเขาทักมาแล้วบอกว่า เขากับน้ำชาเลิกกันแล้ว ในใจก็แอบดีใจนะแบบ เลวจังเลยเรา แต่ก็ได้แค่ปลอบใจเขาถามว่าทำไมถึงเลิก เขาก็บอกว่าน้ำชามีคนใหม่ สงสัยเขาแย่เกินไป ตอนนั้นเราได้แค่ปลอบใจเขา คุยกันทุกวัน ผ่านไปเดือนนึงเขายังไม่เลิกดราม่า เราก้คิดว่าเขาคงจะรักน้ำชามากๆแน่ๆเลย เจ็บจี๊ดที่ใจอีกแล้ว T^T ทำไมเวลาที่เห้นเขาร้องไห้เราต้องเจ้บแทนเขาด้วย เราพยายามปลอบเขาทุกอย่าง วันนึงเขาเมา เขาถามเราว่า ทำไมเราถึงไม่บอกชอบเขา ทำไมคอยแต่ปฏิเสธ เขาบอกเราว่าเขารู้มาตลอดว่าเราชอบเขา เขาเป็นคนตรงๆถ้าชอบก็ต้องบอกเขาสิ เอาแต่ปฏิเสธเขา จนเขาคิดว่าเราไม่ได้ชอบเขาแล้ว เขาเลยไปคุยกับน้ำชาแล้วก็ได้คบกัน นี่มันอะไรกันอ่ะ ที่เราพลาดเองทำตัวเองทั้งหมดเลยหรอ เจ็บใจตัวเองชะมัด แต่ก็ได้แต่โทษตัวเอง
แอบดีใจนะที่เขาเลิกกัน แต่ก็ทนไม่ได้ที่เห้นเขาร้องไห้ เมาเละ แถมยังเพ้อถึงน้ำชาบ่อยๆ จะบอกว่าเราเจ้บมากที่เห็นเขาทุกใจขนาดนี้ เราเลยตัดสินใจบอกเขาว่า เราจะช่วยให้เขากับน้ำชามาคบกันอีก เขาดีใจมากๆ เจ้บเบาๆนะที่รุ้ว่าเขารักน้ำชามาก ไม่กี่อาทิตย์เราก็ทำให้เขาและน้ำชากลับมาคบกันอีก ตอนนี้พวกเขามีความสุขกันดีนะ ขึ้นปี๑แล้วแต่ก้ยังรักกันดีอยู่ แต่เรานี่สิทำไมยังเจ็บอยู่ที่ใจ
อยากรู้จังไอ้ความรู้สึกที่เรามีนั้นเรียกว่า แค่แอบชอบ หรือ รัก ตอนนี้สับสนจริงๆ ทนเจ้บมาตลอดยังรอเขามาตลอด จนถึงวันนี้ นี่เราทำไปเพราะอะไรกัน เรารักเขาแล้วหรอ? แล้วจะมีทางที่เราจะไม่เจ็บอีกไหม ตอนนี้เจ็บใจมากๆเลย อยากหายจากสถานการณ์นี้ อยากออกไปจากความรู้สึกนี้