แบบว่า จขกท. เคยมีคนรักในสมัยเรียน เคยคบกันร่วมเรียนด้วยกันไปจนจบ ในระดับ ปวส. แล้วก็พากันทำงาน แต่ด้วยความเป็นเด็ก แม้จะตั้งใจทำงาน แต่ก็ถูกเอารัดเอาเปรียบ รายได้น้อยมาก แล้วยังเสียทรัพย์สิน เช่นรถมอเตอร์ไซ์(โดนขโมย) ทองรูปพรรณ(จำนำจนขายขาด) คือทำงานแต่รายได้ไม่พอเพียง เพราะทำเท่าไรก็มีรายจ่ายคือค่าหอ ค่ากินหมด เหมือนทำแล้ว เสมอตัว กับ ติดลบ พอเงินไม่พอ งานก็เครียด ทำให้รักที่มีจืดจางลง(ทั้งที่เราเคยมีฝันร่วมกัน) แต่แล้วก็ต้องมีเหตุก็เลิกกันไปในที่สุด..
และ จขกท. ก็พบรักใหม่มาเรื่อยๆ แต่จะคบทีละคนครับ ผมไม่เจ้าชู้ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน ให้เกียรติผู้หญฺิง ดูแลทั้งครอบครัวฝ่ายหญฺิง ตรงต่อเวลา รับผิดชอบงาน (ไม่เคยขาด ลา มาสาย) ไม่เคยใช้กำลัง ชอบทำอาหาร ชอบพาแฟนไปเที่ยวในวันหยุด แฟนทำงาน ก็ชอบเซอร์ไพร์ ซื้อของอร่อยๆ ไปให้ถึงที่ไม่ก้อทำกับข้าวใส่แอบข้าวไปให้ที่ทำงาน ตกเย็นก็ทำอาหารไว้รอ ตัดเล็บให้ นวดให้ ชอบพูดตลกๆแล้วทำให้แฟนยิ้มเสมอๆให้คำปรึกษาในทุกๆเรื่อง วันสำคัญก็จะทำสิ่งดีๆร่วมกันเสมอ คือคนที่มองดูเราในตอนนั้น ถือว่าต้องอิจฉาในรักที่ผมมีให้ผู้หญฺิงคนหนึ่ง แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้เราต้องแยกทางกัน.. อยู่กันได้ 2-3ปี ก็ต้องมีเหตุให้เลิกกัน(แต่ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันนะครับมักจะอยู่ดีๆไปจากชีวิตเราซะเฉยๆ) ..ผมเจอแบบนี้ จนปัจจุบันผมอายุ30+ หลายคนอาจสงสัยตัวผมว่าถ้าคุณดีขนาดนี้ทำไมผู้หญฺิงถึงทิ้งคุณไป ผมก็บอกตามตรงว่าบ้านผมมีฐานะที่ถือว่าจน ไม่มีสมบัติจากพ่อแม่ พ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ผมได้ ผมอายุ 1ขวบ แล้วแม่ก็มีพ่อเลี้ยง พ่อแท้ๆก้อแต่งงานงานใหม่ มีลูกกับภรรยาใหม่2คน ซึ่งผม ไม่เคยยุ่งเกี่ยวฝ่ายพ่อเลย ผมก็อาศัยบ้านลุงอยู่ ในบ้านไม้ 2 ชั้น มีคนอยุ่ในบ้านนี้ถึง 15 คน (4ครอบครัว) พี่ป้าน้าอา เหมือนจะอบอุ่น แต่ในบ้านนี้ต่างชิงดีชิงเด่นกันตลอด ตั้งแต่ ประถม - มัธยมปลาย ผมเรียนโรงเรียนวัดมาตลอดเพราะไม่มีเงินมากพอที่จะเรียนโรงเรียนดีๆในจังหวัด แต่ผมภูมิใจที่จบมาจากโรงเรียนวัด ผมรู้สึกว่าครูโรงเรียนวัดดูเอาใจใส่กับนักเรียนจริงๆ ไม่หวังสิ่งตอบแทนมากมาย ทุกวันนี้ผมยังจำชื่อครูตั้งแต่ ป.1-ม.ปลายได้ทุกคน และครูทุกๆคนก็จำผมได้เช่นกันเพราะผมชอบเป็นเด็กเรียนดีกิจกรรมเด่น มาตั้งแต่ ป.1-ม.ปลาย..ตั้งแต่อายุ 8 ปี ผมก็เริ่มทำงานหาเงินแล้วครับ เคยขายใบตรวจล๊อตเตอรี่ ตามตลาด แยกไฟแดง เคยรับจ้างบวชงานศพ(โรงเรียนวัดสมัยนั้นได้เงินซอง20-50บาท) เคยขายขนมตะโก้ใบเตย(น้าทำเป็นแพคๆให้เราใส่ถาดไปเดินขาย) เคยปั้น-ห่อมะขามแก้ว ได้โลละ 4 บาท กว่าจะได้ซัก30กิโล ทำตั้งแต่เช้ายัน 3 ทุ่ม ตอนนั้นอายุ 10 ปี จันทร์-ศุกร์ ช่วยแม่ตอนเย็น เสาร์-อาทิตย์ ทั้งวันครับ แถมแม่ผมตอนนั้น รับจ้างซักรีดเสื้อผ้าซึ่งราคาถูกมากครับ ชิ้นละ 3 บาท กลับจากโรงเรียน ผมต้องขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งห่อผ้ากับลูกค้าทุกๆวัน ยังไม่พอ ต้องตื่น ตี 5 เพื่อไปช่วยป้าขายปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ตอนเช้า ซักประมาน 7.20น.ก็กลับมาอาบน้ำแต่งตัวไป โรงเรียน ใช้ชีวิตแบบนี้ จน ม.ปลาย จนเข้าเรียนระดับ ปวส. คือ ม.ปลายเรียนสายวิทย์คณิต สอบติด ม.ชื่อดัง แต่ไม่มีเงินลงทะเบียนคับเลยผันตัวเองมาเรียนสายอาชีพ จบแล้ว ก็เข้าสู่เรื่องข้างต้นด้านบนครับ..
อาชีพที่ผมเคยทำมาที่พอจำๆได้ เคยเป็น รปภ. เคยทำโทรทั่วไทย นาทีละบาท (สมัย10กว่าปีที่แล้ว) เคยเป็นพนักงานขาย หลายๆ บริษัท เคยทำงานที่โลตัส แม็คโคร งานบัญชี โรงแรม ช่างคอม จนท.ดูแลระบบคอมพิวเตอร์ ทหารพราน เซล์แมน ขายประกัน ช่างแอร์ ช่างคอมพิวเตอร์ เดินแจกใบบลิว ผู้ช่วยกุ๊ก ช่างไฟฟ้า ช่างปะปา ทำข้าวราดแกงขาย ขายน้ำแข็งใส ขายลูกชิ้นปิ้ง - ทอด หมูปิ้ง เอาเป็นว่างานขายต่างๆทำมาเยอะมากๆ เพราะผมเป็นลูกแม่ค้าครับ เห็นผมทำหลายๆอาชีพนี่ไม่ได้หมายความว่าผมทำงานไม่มีความอดทนนะครับ เหตุที่เป็นแบบนี้ เพราะผมเป็นคนที่ค่อนข้างตรง เห็นอะไรที่มันมีความไม่ยุติธรรม หรือถูกเอารัดเอาเปรียบ ผมจะเป็นคนแรกที่กล้าจะต่อปากต่อคำกับหัวหน้างานต่างๆ แต่โลกแห่งความเป็นจริงมันไม่สนใจว่าใครถูกใครผิด ประมาณว่า ค่าของคน อยู่ที่คนของใคร.. เพราะเป็นแบบนี้ผมถึงได้เปลี่ยนงานบ่อยๆ แต่ก็มีบางที่ ที่ผมทำงานได้ 2-3 ปี เพราะหัวหน้าเป็นคนประเภทเดียวกัน แต่ผมก้อลาออกไปทำที่ใหม่เพราะอยากหาประสบการณ์ครับ และก็ได้กลับมาทำที่บ้านเกิดคืองานโรงแรมครับ แต่อยู่ออฟฟิศ ที่นี่ทำได้นานสุดถึง 5 ปี ก่อนที่โรงแรมจะถูกเทคโอเวอร์ ผมได้ลาออกมาทำงานที่ห้างขายวัสดุก่อสร้าง ได้ความรู้มากมาย จากที่นี่ จนปัจจุบันผมสอบได้งานราชการครับ ได้เป็นข้าของแผ่นดิน รู้สึกภูมิใจครับ วันที่แต่งเครื่องแบบครั้งแรก รู้สึกว่าแม่ได้เห็นแล้วมีความสุข ชีวิตผมเริ่มดีขึ้น เริ่มมีเงินให้แม่ เริ่มทำธุรกิจต่างๆ ทำขนมขายจากสูตรแม่ในวันหยุด มีเวลาทำอะไรได้มากขึ้น แต่..ตั้งแต่แฟนคนล่าสุดของผมโทรมาบอกเลิก เพราะตลอดเวลาที่เค้าอยู่กับผม แม้คุณสมบัติจะมีในทุกข้อที่ผมบอกไว้ข้างต้น แต่ผมไม่เคยเก็บเงินได้เลย..ผู้หญิงคงเห็นว่าผมคงไม่มีความมั่นคงให้เค้า..ปัจจุบันพ่อแม่ฝ่ายหญิงได้หาผู้ชายที่ฐานะดีมาเป็นคู่กับลูกสาวเค้าเรียบร้อยแล้ว..ทำให้ผมไม่มีใครจนทุกวันนี้เพราะรู้สึกเบื่อๆกับชีวิตมากๆ คับอายุก้อเริ่มมากขึ้น เพื่อนๆรุ่นเดียวกันก้อแต่งงานมีลูกกัน 2- 3 คนแล้วครับ เหลือผมคนเดียวในรุ่น...ที่โสด เฮ้อ!! กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับต้องขออภัยที่ผมอาจพิมพ์เหมือนวกไปวนมาครับ ขอบคุณที่ทุกท่านสละเวลาอ่านครับ..
ใครที่เคยใช้ชีวิตคู่กับผู้หญิงหลายๆคน ตั้งแต่วัยรุ่นถึงวัยทำงาน แล้วมีเรื่องที่ต้องทำให้แยกจากกัน..จนปัจจุบัน..ต้องโสด!!
และ จขกท. ก็พบรักใหม่มาเรื่อยๆ แต่จะคบทีละคนครับ ผมไม่เจ้าชู้ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน ให้เกียรติผู้หญฺิง ดูแลทั้งครอบครัวฝ่ายหญฺิง ตรงต่อเวลา รับผิดชอบงาน (ไม่เคยขาด ลา มาสาย) ไม่เคยใช้กำลัง ชอบทำอาหาร ชอบพาแฟนไปเที่ยวในวันหยุด แฟนทำงาน ก็ชอบเซอร์ไพร์ ซื้อของอร่อยๆ ไปให้ถึงที่ไม่ก้อทำกับข้าวใส่แอบข้าวไปให้ที่ทำงาน ตกเย็นก็ทำอาหารไว้รอ ตัดเล็บให้ นวดให้ ชอบพูดตลกๆแล้วทำให้แฟนยิ้มเสมอๆให้คำปรึกษาในทุกๆเรื่อง วันสำคัญก็จะทำสิ่งดีๆร่วมกันเสมอ คือคนที่มองดูเราในตอนนั้น ถือว่าต้องอิจฉาในรักที่ผมมีให้ผู้หญฺิงคนหนึ่ง แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้เราต้องแยกทางกัน.. อยู่กันได้ 2-3ปี ก็ต้องมีเหตุให้เลิกกัน(แต่ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันนะครับมักจะอยู่ดีๆไปจากชีวิตเราซะเฉยๆ) ..ผมเจอแบบนี้ จนปัจจุบันผมอายุ30+ หลายคนอาจสงสัยตัวผมว่าถ้าคุณดีขนาดนี้ทำไมผู้หญฺิงถึงทิ้งคุณไป ผมก็บอกตามตรงว่าบ้านผมมีฐานะที่ถือว่าจน ไม่มีสมบัติจากพ่อแม่ พ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ผมได้ ผมอายุ 1ขวบ แล้วแม่ก็มีพ่อเลี้ยง พ่อแท้ๆก้อแต่งงานงานใหม่ มีลูกกับภรรยาใหม่2คน ซึ่งผม ไม่เคยยุ่งเกี่ยวฝ่ายพ่อเลย ผมก็อาศัยบ้านลุงอยู่ ในบ้านไม้ 2 ชั้น มีคนอยุ่ในบ้านนี้ถึง 15 คน (4ครอบครัว) พี่ป้าน้าอา เหมือนจะอบอุ่น แต่ในบ้านนี้ต่างชิงดีชิงเด่นกันตลอด ตั้งแต่ ประถม - มัธยมปลาย ผมเรียนโรงเรียนวัดมาตลอดเพราะไม่มีเงินมากพอที่จะเรียนโรงเรียนดีๆในจังหวัด แต่ผมภูมิใจที่จบมาจากโรงเรียนวัด ผมรู้สึกว่าครูโรงเรียนวัดดูเอาใจใส่กับนักเรียนจริงๆ ไม่หวังสิ่งตอบแทนมากมาย ทุกวันนี้ผมยังจำชื่อครูตั้งแต่ ป.1-ม.ปลายได้ทุกคน และครูทุกๆคนก็จำผมได้เช่นกันเพราะผมชอบเป็นเด็กเรียนดีกิจกรรมเด่น มาตั้งแต่ ป.1-ม.ปลาย..ตั้งแต่อายุ 8 ปี ผมก็เริ่มทำงานหาเงินแล้วครับ เคยขายใบตรวจล๊อตเตอรี่ ตามตลาด แยกไฟแดง เคยรับจ้างบวชงานศพ(โรงเรียนวัดสมัยนั้นได้เงินซอง20-50บาท) เคยขายขนมตะโก้ใบเตย(น้าทำเป็นแพคๆให้เราใส่ถาดไปเดินขาย) เคยปั้น-ห่อมะขามแก้ว ได้โลละ 4 บาท กว่าจะได้ซัก30กิโล ทำตั้งแต่เช้ายัน 3 ทุ่ม ตอนนั้นอายุ 10 ปี จันทร์-ศุกร์ ช่วยแม่ตอนเย็น เสาร์-อาทิตย์ ทั้งวันครับ แถมแม่ผมตอนนั้น รับจ้างซักรีดเสื้อผ้าซึ่งราคาถูกมากครับ ชิ้นละ 3 บาท กลับจากโรงเรียน ผมต้องขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งห่อผ้ากับลูกค้าทุกๆวัน ยังไม่พอ ต้องตื่น ตี 5 เพื่อไปช่วยป้าขายปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ตอนเช้า ซักประมาน 7.20น.ก็กลับมาอาบน้ำแต่งตัวไป โรงเรียน ใช้ชีวิตแบบนี้ จน ม.ปลาย จนเข้าเรียนระดับ ปวส. คือ ม.ปลายเรียนสายวิทย์คณิต สอบติด ม.ชื่อดัง แต่ไม่มีเงินลงทะเบียนคับเลยผันตัวเองมาเรียนสายอาชีพ จบแล้ว ก็เข้าสู่เรื่องข้างต้นด้านบนครับ..
อาชีพที่ผมเคยทำมาที่พอจำๆได้ เคยเป็น รปภ. เคยทำโทรทั่วไทย นาทีละบาท (สมัย10กว่าปีที่แล้ว) เคยเป็นพนักงานขาย หลายๆ บริษัท เคยทำงานที่โลตัส แม็คโคร งานบัญชี โรงแรม ช่างคอม จนท.ดูแลระบบคอมพิวเตอร์ ทหารพราน เซล์แมน ขายประกัน ช่างแอร์ ช่างคอมพิวเตอร์ เดินแจกใบบลิว ผู้ช่วยกุ๊ก ช่างไฟฟ้า ช่างปะปา ทำข้าวราดแกงขาย ขายน้ำแข็งใส ขายลูกชิ้นปิ้ง - ทอด หมูปิ้ง เอาเป็นว่างานขายต่างๆทำมาเยอะมากๆ เพราะผมเป็นลูกแม่ค้าครับ เห็นผมทำหลายๆอาชีพนี่ไม่ได้หมายความว่าผมทำงานไม่มีความอดทนนะครับ เหตุที่เป็นแบบนี้ เพราะผมเป็นคนที่ค่อนข้างตรง เห็นอะไรที่มันมีความไม่ยุติธรรม หรือถูกเอารัดเอาเปรียบ ผมจะเป็นคนแรกที่กล้าจะต่อปากต่อคำกับหัวหน้างานต่างๆ แต่โลกแห่งความเป็นจริงมันไม่สนใจว่าใครถูกใครผิด ประมาณว่า ค่าของคน อยู่ที่คนของใคร.. เพราะเป็นแบบนี้ผมถึงได้เปลี่ยนงานบ่อยๆ แต่ก็มีบางที่ ที่ผมทำงานได้ 2-3 ปี เพราะหัวหน้าเป็นคนประเภทเดียวกัน แต่ผมก้อลาออกไปทำที่ใหม่เพราะอยากหาประสบการณ์ครับ และก็ได้กลับมาทำที่บ้านเกิดคืองานโรงแรมครับ แต่อยู่ออฟฟิศ ที่นี่ทำได้นานสุดถึง 5 ปี ก่อนที่โรงแรมจะถูกเทคโอเวอร์ ผมได้ลาออกมาทำงานที่ห้างขายวัสดุก่อสร้าง ได้ความรู้มากมาย จากที่นี่ จนปัจจุบันผมสอบได้งานราชการครับ ได้เป็นข้าของแผ่นดิน รู้สึกภูมิใจครับ วันที่แต่งเครื่องแบบครั้งแรก รู้สึกว่าแม่ได้เห็นแล้วมีความสุข ชีวิตผมเริ่มดีขึ้น เริ่มมีเงินให้แม่ เริ่มทำธุรกิจต่างๆ ทำขนมขายจากสูตรแม่ในวันหยุด มีเวลาทำอะไรได้มากขึ้น แต่..ตั้งแต่แฟนคนล่าสุดของผมโทรมาบอกเลิก เพราะตลอดเวลาที่เค้าอยู่กับผม แม้คุณสมบัติจะมีในทุกข้อที่ผมบอกไว้ข้างต้น แต่ผมไม่เคยเก็บเงินได้เลย..ผู้หญิงคงเห็นว่าผมคงไม่มีความมั่นคงให้เค้า..ปัจจุบันพ่อแม่ฝ่ายหญิงได้หาผู้ชายที่ฐานะดีมาเป็นคู่กับลูกสาวเค้าเรียบร้อยแล้ว..ทำให้ผมไม่มีใครจนทุกวันนี้เพราะรู้สึกเบื่อๆกับชีวิตมากๆ คับอายุก้อเริ่มมากขึ้น เพื่อนๆรุ่นเดียวกันก้อแต่งงานมีลูกกัน 2- 3 คนแล้วครับ เหลือผมคนเดียวในรุ่น...ที่โสด เฮ้อ!! กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับต้องขออภัยที่ผมอาจพิมพ์เหมือนวกไปวนมาครับ ขอบคุณที่ทุกท่านสละเวลาอ่านครับ..