ไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหนดี

ขอพื้นที่ระบายอารมณ์นิดนึงนะ เรามีครอบครัวอยู่เยอรมัน สามี และลูก 2 คน เรื่องคือมีปัญหาครอบครัวนิด ไม่รู้นิดรึเปล่านะ สงสัยจะไม่นิดระบายลงพันทิพเนี่ย มาตอนแรกก็ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไร ไม่ใช่เพราะคาดหวังว่าเมืองนอกจะสุขสบายนะ ก่อนมาใช้ชีวิตที่นี่เราเคยไปเมืองนอกมาหลายประเทศและรู้ว่าชีวิตเมืองนอกไม่ได้สวยงามเหมือนใน igดารา 1.คนที่นี่ส่วนใหญ่โครตไม่เฟรนลี่ ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส เข้าใจถ่องแท้ว่าทำไมบ้านเรานักท่องเที่ยวเยอะ ไม่ได้อวย คนไทยส่วนใหญ่ใจดี 2.คนเยอรมันพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ และภาษาเยอรมันยากสุดๆสำหรับเรานะ 3.อาหารการกิน ผัก ผลไม้ ที่ขายในซุปเปอร์ ทั้งปีกินเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน บางครั้งไปร้านเอเชียบ้างเหมือนกัน แต่สำหรับคนชอบกินอย่างเรา คิดถึงเมืองไทยมาก 4.แค่สามข้อแรกก็แย่มากสำหรับเราแต่ข้อสี่นี่ละที่ทำให้กลุ้ม ใช่ค่ะทุกคนคิดถูก ครอบครัวสามี ที่บ้านสามี มพี่น้อง 3 คน เป็นผู้ชายหมด หลายคนอาจจะคิดว่าเป็นผู้ชายหมดสิดีจะได้ไม่มีปัญหา ไม่จริงค่ะ พี่ชายคนโตและพี่สะใภ้ไม่ถูกกับแม่ไม่คุยกันมาหลายปี แต่กับครอบครัวเรารักกันดีมาก ช่วยเหลือกันตลอด เจอกันกินข้าวเที่ยวด้วยกันบ่อย พี่ชายคนที่สองกับแม่ถูกกันดีแต่กับเราชอบพูดแขวะตลอดและตอนนี้เราไม่คุยกัยถาวรเลิกคบค้าสมาคมด้วยทั้งครอบครัว เราหมายถึงตัวเราเองแต่กับสามีเราบอกว่าฉันเกลียดพี่เธอ แต่เธอไม่ต้องเกลียดกับฉัน แค่ฉันไม่อยากคบหาสมาคมกับเค้าคนเดียวก็พอ ส่วนตัวเธอก็เป็นพี่น้องกันต่อไป ปัญหาคือตอนเราท้องลูกคนแรกแม่สามีถามลูกชายว่าโดนเราหลอกรึเปล่า เราเอาหมอนยัดท้องหลอกสามีรึเปล่า เราขำหนัก นางละครมาก พอลูกเราคลอดนางโยนเงินให้ลูกชาย 120€ ค่าตรวจDNA จ้า พอเราย้ายมาอยู่เยอรมันเดือนแรก แม่สามีนางร้องไห้บังคับให้เรากะสามีเปลี่ยนชื่อลูกเราจ้า ละครสุดๆ ครั้งที่สามเราเลยบอกสามีว่าไปบอกแม่เธอให้หยุดนะเพราะความอดทนฉันต่ำ นางก็เลยหยุดพยายาม สองเดือนต่อมาเราจะแต่งงานแม่สามีให้แหวนเพรชของยายสามีมาให้เรา พี่ชายคนที่สองพูดกับแม่นางว่าให้ของมีค่าเราขนาดนี้ระวังเราจะหวังเงินจากครอบครัวแม่สามีนะ คำพูดนี้เราโกรธมากเพราะสำหรับเรามันคือการดูถูก แหวนเพรชก็ไม่ได้ใหญ่อะไรปรมาณ 0.3กะรัต นี่แค่2-3เดือนแรก ตอนนี้เราอยู่มา3ปีละ แม่สามีเค้าก็เริ่มเบาลงมากเพราะเค้าก็คงรู้ว่าเราไม่ลงให้ใคร เราไม่เคยประทะกับเค้าตรงๆ แต่เราจะแสดงออกตลอดว่าอย่าข้ามเส้นมากเกินไปนะ คือเราไม่ค่อยสุงสิง และไม่ทำตัวสนิทสนม เค้าเป็นผู้ใหญ่คงดูออกว่าเราก็แรง แต่เราก็พยายามเงียบมาตลอดเพราะคิดถึงลูกและสามี แต่กับพี่ชายคนที่สองเค้าจะมีคำพูดแขวะลูกเรา และเรอัล สงสัยเราสวยกว่าเมียมันแน่ๆ55555 กูดำกว่าอิจฉาละเซ่ ผ่านมาสามปีเป็นยังงี้ตลอดจนครั้งสุดท้ายที่เราหมดความอดทนและตัดขาดกับพี่ชายคนที่สองของสามี เหตุการณ์เหมือนจบแต่ความรู้สึกเราไม่จบเพราะที่ผ่านๆมาเรารู้สึกว่าสามีเราทำหน้าที่ปกป้องเราและลูกจากปากสุนัขของครอบครัวเค้าได้ไม่ดีเท่าที่ควร ว่าเราด่าเรา เรารับได้ไม่ระคายผิว แต่กับลูกของเรานี่ขึ้นๆๆๆๆตลอดเวลาที่นึกถึง เราเข้าใจว่าสามีไม่อยากให้ครอบครัวมีปัญหากัน แต่การเงียบบ่อยๆให้อีกฝ่ายพูดซ้ำๆ ความรู้สึกเราไม่โอเค เพราะสำหรับเรามันคือศักดิ์ศรี ใช่มันกินไม่ได้แต่มันคือเกียรติและความภูมิใจ เรารู้สึกว่าโดนดูถูกเหยียดหยามทั้งแม่และลูก แต่พ่อปกป้องไม่ได้ ทำให้เราความรู้สึกเป็นครอบครัวกะสามีมันหมดลง เราอยากหย่าและพาลูกกลับไปอยู่เมืองไทย ชีวิตเรามีทางเลือกทำไมเราต้องทนในที่ไม่มีความสุข เราทะเลาะกันบ่อยๆ สามีไม่ยอมหย่าและไม่ยอมให้เราพาลูกกลับ เราเคยคิดจะฟ้องศาลแต่ไม่อยากให้มันใหญ่โต ส่งสารลูกด้วย ลูกคนโตเริ่มเข้าใจเพราะสี่ขวบกว่าแล้ว สามีอกว่าเค้ายังรักเราอยู่และยังอยากเป็นครอบครัว แต่ความรู้สึกเราถูกทำร้ายและสะสมมาหลายปีมันทำให้เราเบื่อและหมดรักในตัวสามี ความรู้สึกเราตอนนี้คือ กลับไม่ได้ไปไม่ถึง จะแยกออกไปและให้สามีดูแลลูกก็ทำไม่ได้ สงสารและรักลูกมาก จะเอาลูกไปก็ไม่ได้เพราะเด็กๆติดพ่อมาก ทนอยู่ก็ไม่มีความสุข ทุกวันนี้ก็พยามคิดถึงรอยยิ้มของลูกว่าเค้ามีความสุขขนาดไหนที่ได้เจอย่า เล่นกับพ่อ ลูกเราติดย่ามากเพราะย่าตามใจ ตอนนี้เรากับสามีแยกห้องนอนกันมาสักพักแล้วแต่ยังอยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ความรู้สึกของเราในฐานะสามี ภรรยามันหมดละ ตลอดเวลาที่ผ่านมามันหมดทีละเล็กทีละน้อย จนเราเองก็ไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไร แต่เรารักลูกมากไม่อยากทำร้ายความรู้สึกเค้า คนเป็นแม่ความสุขของลูกมาที่หนึ่งเสมอ ใครเป็นแม่คงเข้าใจ ทุกข์แค่ไหนได้เห็นรอยยิ้มลูกก็สุขที่สุดในโลก มนุษย์ลูกนี่อัศจรรย์เนาะ ขอบคุณที่สละเวลาอ่าน เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เล่าให้ที่บ้านฟังเค้าคงเป็นห่วงเพราะเราอยู่ไกล ไม่อยากให้เค้ามาทุกข์กะเรา ก็เล่าให้พันทิพย์ฟังนี่ละ