เรื่องที่จะเอามาเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดกับตัวผมจริงๆ ตอนปี 1 นะครับ
ผมได้ย้ายเข้ามาพักที่หอพักแห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัยที่เรียนอยู่ แล้วก็ได้หารูมเมทมาอยู่ด้วยกัน หารค่าห้องกันครับ รูมเมทที่จะมาอยู่ด้วยกันก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย เขามาจากต่างจังหวัด เรียนอยู่คณะวิศวะ หน้าตาค่อนข้างดีเลยครับ ช่วงๆ แรกที่อยู่กันไปก็เหมือนจะไปได้ด้วยดี ผมได้พาให้เขารู้จักสถานที่ในมหาลัย ละก็รอบๆ ช่วงที่มาใหม่ๆ เขายังไม่ค่อยมีเพื่อนด้วย แต่ผมเองก็เป็นคนชวนคุยไม่ค่อยเก่งหรอก จริงๆ อยากชวนคุย อยากรู้จักให้มากกว่านี้มาก แต่เหมือนมันไม่กล้ายังไงไม่รู้ครับ เรื่องที่หอผมเป็นฝ่ายดูแลจัดการอะไรหลายๆ อย่างในห้องครับ กวาดห้อง ล้างห้องน้ำ เอาผ้าไปซักให้ เก็บผ้าใส่ตู้ ก็ทำให้หมดนะ ไม่ได้คิดอะไรหรอก รู้สึกว่าเขามาจากต่างจังหวัด พ่อแม่เขาฝากเราให้ดูแล เราก็ต้องดูแลให้ดีๆ แต่พออยู่กันไปนานสักพัก มหาลัยเปิดเทอมแล้วก็ต้องไปเรียนไปทำกิจกรรม เขาก็มีเพื่อนมากขึ้น ช่วงนี้เป็นช่วงที่อึดอัดครับ จากเดิมที่เราไม่ค่อยคุยกันอยู่แล้ว จนมาถึงตอนนี้มันแย่ยิ่งกว่าเก่า เราคุยกันน้อยลงมาก แทบจะไม่คุยเลย เวลามีอะไรเขาก็ไม่เล่าให้เราฟังหรอก บางทีได้ยินคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเรื่องนู้นเรื่องนี้ ผมก็แอบน้อยใจนะ เขาไม่เคยเล่าให้เราฟังเลย จนผมคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาอึดอัดหรือเปล่าที่ต้องมาอยู่กับผม รำคาญอะไรหรือเปล่า จนตอนนั้นผมอยากจะเป็นฝ่ายเดินออกมาหลายครั้งมาก ผมเครียดกับเรื่องที่เป็นอยู่แบบนี้มาก จนได้เอาไปเล่าให้เพื่อนที่ผมไว้ใจมากคนหนึ่ง เขาก็ถาม "เป็นอะไร ทำไมแคร์มันมากขนาดนี้ ชอบมันหรอ?" ผมก็ตกใจมากนะ ไม่คิดว่ามันจะใช่แบบนั้น แต่พอเอากลับไปคิดดู มันก็จริงแบบที่เพื่อนบอก ทำไมผมแคร์เขามากขนาดนั้น แต่ทุกอย่างที่ทำเพื่อเขาผมทำด้วยความเต็มใจนะ ชอบเวลาที่มันยิ้มให้ ชอบเวลาที่มันชวนคุยก่อน ชอบเวลาที่นอนตื่นมาก็เจอหน้ามันเป็นคนแรก ก่อนจะนอนก็เห็นหน้ามันเป็นคนสุดท้าย มันก็ชัดเจนละว่าผมชอบมันไปแล้ว แต่นี่ก็ยิ่งทำให้เครียดเข้าไปอีกครับ เราะผมรู้ว่ามันเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้มากๆ เขาไม่มีทางมาชอบเราหรอก ผมก็สับสนตัวเองมากนะ อึดอัดมากเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกัน ไม่พูดอะไรกัน ต่างคนต่างเล่นมือถือ เล่นคอม ทำเหมือนว่าเราเป็นแค่เมท ไม่ใช่เพื่อน เวลารู้สึกอะไรก็ต้องเก็บเอาไว้คนเดียว แสดงออกไปก็ไม่ได้ แต่อยากให้รู้นะว่าในใจอ่ะ เป็นห่วงมากๆ จะไปไหนมาไหนก็อยากให้บอกกันบ้าง เคยมีครั้งหนึ่งที่มันจะไปกินเหล้ากับรุ่นพี่ ผมก็เป็นห่วงมันมากๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มันบอกว่าจะกลับดึก ผมก็จะรอจนกว่ามันจะกลับ จะดึกแค่ไหนก็ไม่ยอมนอน ออกไปดูตรงระเบียงห้องบ่อยๆ จนมันกลับมา แค่รู้ว่ามันปลอดภัยดี แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว เป็นห่วงมากจริงๆ นะ จนถึงวันหนึ่ง เราต้องย้ายไปหอใหม่ ตอนแรกผมก็ชวนมันนะว่าจะย้ายไปด้วยกันไหม แต่คำตอบที่ได้คือมันบอกว่ามันคงย้ายไปอยู่กับเพื่อน ผมก็ทำอะไรไม่ได้นะ เสียใจมาก แต่ก็เก็บไว้ เขาคงไม่อยากอยู่กับผมจริงๆ แล้วล่ะ ผมอัดอัดมากแทบจะทนไม่ไหวกับช่วงเวลาที่เหลืออยู่ไม่กี่วันที่จะได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็อยากเก็บช่วงเวลานี้ให้เป็นความทรงจำที่น่าจดจำมากที่สุด ช่วงเวลาที่เหลืออยู่นี้เราก็คุยกันมากขึ้นนะครับ ผมก็ดีใจมาก แต่ก็เสียใจมาก ทำใจไม่ได้ที่ต้องจากกันไปจริงๆ เก็บอาการทุกอย่างที่รู้สึกออกไป กลัวว่าจะเสียเพื่อนด้วย อย่างน้อยที่เราได้รู้จักกันมันก็มีค่ามากๆ กลางคืนตอนนอนผมเคยแอบนอนร้องไห้ด้วยนะ หันหลังให้มัน เอาหมอนข้างมาบัง ไม่อยากจากมันไปเลย ผมทนอยู่ต่อไปไม่ได้ กลัวมันอึดอัด รำคาญ ผมเลยค่อยๆ ย้ายของออกหอไปทีละนิดครับ จนย้ายของเสร็จหมด แต่ก็ยังกลับมานอนหอนี้อยู่ ไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียว เป็นห่วงมากๆ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง จนวันสุดท้ายที่จะย้ายออกหอ ผมก็มาเก็บของช่วยมันละก็ช่วยมันย้ายของไปหอใหม่ ซึ่งบังเอิญโลกกลมมากๆ ครับ มันได้ย้ายมาอยู่หอใหม่หอเดียวกับผม ชั้นเดียวกัน แต่คนละฝั่ง ในใจผมดีใจมาก อย่างน้อยก็น่าจะเจอกันอยู่ ตอนกลางคืนผมจะออกไปดูตรงระเบียงว่ามันอยู่ห้องหรือเปล่า ถ้ามันอยู่ก็จะเห็นเปิดไฟ แอบมองอยู่บ่อยมากๆ เห็นมันออกมาตากผ้า ออกมาเดินนอกระเบียง แค่นี้ก็ดีใจแล้ว เคยมีครั้งหนึ่งตอนนั้นผมกำลังคิดถึงมันมากๆ แล้วมันก็ทักมาพอดี ผมดีใจมากอ่ะ ลุกขึ้นกระโดดเลยนะ ดีใจสุดๆ มันจะชอบทักมาตอนดึกๆ ครับ ผมก็จะออนไว้ตลอด นอนดึกทุกวัน รอมันทักมาครับ คืนต่ออมามันก็ทักมาตอนดึกๆ อีก ก็ยังดีใจมากเหมือนเดิม อยากให้มันทักมาอีกทุกวันเลย แต่ก็คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก อยากให้รู้ไว้ว่า บางทีความสุขเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ของคนๆ หนึ่ง มันก็มาจากอีกคนที่เราได้แค่แอบชอบเขาข้างเดียวอยู่นะ สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือการปล่อยให้เขาไปตามทางของเขา มันเป็นไปไม่ได้ี่เขาจะหันมามองคนแบบผม ได้เห็นมันมีความสุขผมก็มีความสุขแล้วจริงๆ แต่กว่าจะมาพูดแบบนี้ได้ก็ต้องผ่านอะไรมาเยอะมาก เสียใจ ร้องไห้ แต่ก็ต้องกลั้นไว้ไม่ให้มันรู้ ต่อจากนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรยังไง ผมก็จะยังคอยดูอยู่ไกลๆ เป็นห่วงอยู่ตรงนี้ที่เดิมเสมอ เพราะทำได้แค่นี้จริงๆ ขอบคุณที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรานะ จนถึงตอนนี้ก็ยังคอยดูอยู่เรื่อยๆ แค่นี้ก็คงมีความสุขแล้วล่ะครับ
ครั้งหนึ่งที่เคยได้อยู่ด้วยกัน ได้แอบรักข้างเดียวก็มีความสุขแล้ว...มั้งครับ
ผมได้ย้ายเข้ามาพักที่หอพักแห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัยที่เรียนอยู่ แล้วก็ได้หารูมเมทมาอยู่ด้วยกัน หารค่าห้องกันครับ รูมเมทที่จะมาอยู่ด้วยกันก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย เขามาจากต่างจังหวัด เรียนอยู่คณะวิศวะ หน้าตาค่อนข้างดีเลยครับ ช่วงๆ แรกที่อยู่กันไปก็เหมือนจะไปได้ด้วยดี ผมได้พาให้เขารู้จักสถานที่ในมหาลัย ละก็รอบๆ ช่วงที่มาใหม่ๆ เขายังไม่ค่อยมีเพื่อนด้วย แต่ผมเองก็เป็นคนชวนคุยไม่ค่อยเก่งหรอก จริงๆ อยากชวนคุย อยากรู้จักให้มากกว่านี้มาก แต่เหมือนมันไม่กล้ายังไงไม่รู้ครับ เรื่องที่หอผมเป็นฝ่ายดูแลจัดการอะไรหลายๆ อย่างในห้องครับ กวาดห้อง ล้างห้องน้ำ เอาผ้าไปซักให้ เก็บผ้าใส่ตู้ ก็ทำให้หมดนะ ไม่ได้คิดอะไรหรอก รู้สึกว่าเขามาจากต่างจังหวัด พ่อแม่เขาฝากเราให้ดูแล เราก็ต้องดูแลให้ดีๆ แต่พออยู่กันไปนานสักพัก มหาลัยเปิดเทอมแล้วก็ต้องไปเรียนไปทำกิจกรรม เขาก็มีเพื่อนมากขึ้น ช่วงนี้เป็นช่วงที่อึดอัดครับ จากเดิมที่เราไม่ค่อยคุยกันอยู่แล้ว จนมาถึงตอนนี้มันแย่ยิ่งกว่าเก่า เราคุยกันน้อยลงมาก แทบจะไม่คุยเลย เวลามีอะไรเขาก็ไม่เล่าให้เราฟังหรอก บางทีได้ยินคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเรื่องนู้นเรื่องนี้ ผมก็แอบน้อยใจนะ เขาไม่เคยเล่าให้เราฟังเลย จนผมคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาอึดอัดหรือเปล่าที่ต้องมาอยู่กับผม รำคาญอะไรหรือเปล่า จนตอนนั้นผมอยากจะเป็นฝ่ายเดินออกมาหลายครั้งมาก ผมเครียดกับเรื่องที่เป็นอยู่แบบนี้มาก จนได้เอาไปเล่าให้เพื่อนที่ผมไว้ใจมากคนหนึ่ง เขาก็ถาม "เป็นอะไร ทำไมแคร์มันมากขนาดนี้ ชอบมันหรอ?" ผมก็ตกใจมากนะ ไม่คิดว่ามันจะใช่แบบนั้น แต่พอเอากลับไปคิดดู มันก็จริงแบบที่เพื่อนบอก ทำไมผมแคร์เขามากขนาดนั้น แต่ทุกอย่างที่ทำเพื่อเขาผมทำด้วยความเต็มใจนะ ชอบเวลาที่มันยิ้มให้ ชอบเวลาที่มันชวนคุยก่อน ชอบเวลาที่นอนตื่นมาก็เจอหน้ามันเป็นคนแรก ก่อนจะนอนก็เห็นหน้ามันเป็นคนสุดท้าย มันก็ชัดเจนละว่าผมชอบมันไปแล้ว แต่นี่ก็ยิ่งทำให้เครียดเข้าไปอีกครับ เราะผมรู้ว่ามันเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้มากๆ เขาไม่มีทางมาชอบเราหรอก ผมก็สับสนตัวเองมากนะ อึดอัดมากเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกัน ไม่พูดอะไรกัน ต่างคนต่างเล่นมือถือ เล่นคอม ทำเหมือนว่าเราเป็นแค่เมท ไม่ใช่เพื่อน เวลารู้สึกอะไรก็ต้องเก็บเอาไว้คนเดียว แสดงออกไปก็ไม่ได้ แต่อยากให้รู้นะว่าในใจอ่ะ เป็นห่วงมากๆ จะไปไหนมาไหนก็อยากให้บอกกันบ้าง เคยมีครั้งหนึ่งที่มันจะไปกินเหล้ากับรุ่นพี่ ผมก็เป็นห่วงมันมากๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มันบอกว่าจะกลับดึก ผมก็จะรอจนกว่ามันจะกลับ จะดึกแค่ไหนก็ไม่ยอมนอน ออกไปดูตรงระเบียงห้องบ่อยๆ จนมันกลับมา แค่รู้ว่ามันปลอดภัยดี แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว เป็นห่วงมากจริงๆ นะ จนถึงวันหนึ่ง เราต้องย้ายไปหอใหม่ ตอนแรกผมก็ชวนมันนะว่าจะย้ายไปด้วยกันไหม แต่คำตอบที่ได้คือมันบอกว่ามันคงย้ายไปอยู่กับเพื่อน ผมก็ทำอะไรไม่ได้นะ เสียใจมาก แต่ก็เก็บไว้ เขาคงไม่อยากอยู่กับผมจริงๆ แล้วล่ะ ผมอัดอัดมากแทบจะทนไม่ไหวกับช่วงเวลาที่เหลืออยู่ไม่กี่วันที่จะได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็อยากเก็บช่วงเวลานี้ให้เป็นความทรงจำที่น่าจดจำมากที่สุด ช่วงเวลาที่เหลืออยู่นี้เราก็คุยกันมากขึ้นนะครับ ผมก็ดีใจมาก แต่ก็เสียใจมาก ทำใจไม่ได้ที่ต้องจากกันไปจริงๆ เก็บอาการทุกอย่างที่รู้สึกออกไป กลัวว่าจะเสียเพื่อนด้วย อย่างน้อยที่เราได้รู้จักกันมันก็มีค่ามากๆ กลางคืนตอนนอนผมเคยแอบนอนร้องไห้ด้วยนะ หันหลังให้มัน เอาหมอนข้างมาบัง ไม่อยากจากมันไปเลย ผมทนอยู่ต่อไปไม่ได้ กลัวมันอึดอัด รำคาญ ผมเลยค่อยๆ ย้ายของออกหอไปทีละนิดครับ จนย้ายของเสร็จหมด แต่ก็ยังกลับมานอนหอนี้อยู่ ไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียว เป็นห่วงมากๆ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง จนวันสุดท้ายที่จะย้ายออกหอ ผมก็มาเก็บของช่วยมันละก็ช่วยมันย้ายของไปหอใหม่ ซึ่งบังเอิญโลกกลมมากๆ ครับ มันได้ย้ายมาอยู่หอใหม่หอเดียวกับผม ชั้นเดียวกัน แต่คนละฝั่ง ในใจผมดีใจมาก อย่างน้อยก็น่าจะเจอกันอยู่ ตอนกลางคืนผมจะออกไปดูตรงระเบียงว่ามันอยู่ห้องหรือเปล่า ถ้ามันอยู่ก็จะเห็นเปิดไฟ แอบมองอยู่บ่อยมากๆ เห็นมันออกมาตากผ้า ออกมาเดินนอกระเบียง แค่นี้ก็ดีใจแล้ว เคยมีครั้งหนึ่งตอนนั้นผมกำลังคิดถึงมันมากๆ แล้วมันก็ทักมาพอดี ผมดีใจมากอ่ะ ลุกขึ้นกระโดดเลยนะ ดีใจสุดๆ มันจะชอบทักมาตอนดึกๆ ครับ ผมก็จะออนไว้ตลอด นอนดึกทุกวัน รอมันทักมาครับ คืนต่ออมามันก็ทักมาตอนดึกๆ อีก ก็ยังดีใจมากเหมือนเดิม อยากให้มันทักมาอีกทุกวันเลย แต่ก็คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก อยากให้รู้ไว้ว่า บางทีความสุขเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ของคนๆ หนึ่ง มันก็มาจากอีกคนที่เราได้แค่แอบชอบเขาข้างเดียวอยู่นะ สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือการปล่อยให้เขาไปตามทางของเขา มันเป็นไปไม่ได้ี่เขาจะหันมามองคนแบบผม ได้เห็นมันมีความสุขผมก็มีความสุขแล้วจริงๆ แต่กว่าจะมาพูดแบบนี้ได้ก็ต้องผ่านอะไรมาเยอะมาก เสียใจ ร้องไห้ แต่ก็ต้องกลั้นไว้ไม่ให้มันรู้ ต่อจากนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรยังไง ผมก็จะยังคอยดูอยู่ไกลๆ เป็นห่วงอยู่ตรงนี้ที่เดิมเสมอ เพราะทำได้แค่นี้จริงๆ ขอบคุณที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรานะ จนถึงตอนนี้ก็ยังคอยดูอยู่เรื่อยๆ แค่นี้ก็คงมีความสุขแล้วล่ะครับ