ย้อนอดีตวันวาน กันหน่อย ย้อนไปเมื่อประมาณ 12 ปีที่แล้ว
ตอนนั้นเราอยู่ ม.5 เรียนโรงเรียนชายล้วน ในกทม. แต่บ้านเราอยู่ ตจว. นานๆก็กลับบ้านทีนึง ช่วงปิดเทอม หยุดยาวอะไรประมาณนี้ กลับไปบ้านนอกเราก็พอมีเพื่อนอยู่ ใช้คำว่ามีเยอะพอสมควรดีกว่า เพราะเราก็อยู่บ้านนอกจนถึง ป.6 เลย กลับไปบ้านแต่ละทีก็จะไปหาเพื่อนๆ ไปกินโน่นกินนี่กัน ตกเย็นไปเล่นกีฬากัน ตีแบตบ้าง เตะบอล เล่นบาส กันไปแล้วแต่คนถนัด กีฬาที่สาวๆ นิยมเล่นๆกันก็ แบตนี่แหละ ไม่ต้องตากแดด เล่นในตัวอาคาร อาเจ๊ อาหมวย รวมตัวกันอยู่ที่นั่นเลย ตอนนั้นเรา เล่นสเกตบอร์ด เพื่อนๆที่ กทม พาเล่น แต่ดันเป็นเร็ว สนุกเลยครับทีนี้ ก็แบกกลับบ้านนอกมาเล่นด้วย ตอนนั้นเราก็เข้าไปไถเล่นๆ ในตัวอาคาร ออกมานอนอาคารมั่ง พอเหนื่อยก็ไปต่อคิวเล่นแบต เพื่อนๆก็แนะนำให้รู้จักรุ่นพี่ว่าคนนี้เจ๊นั้น เจ๊นี้ เฮียกอล์ฟอะไรก็ว่ากันไป แล้วเราก็เจออาเจ๊คนนั้นครับ ขอเรียกว่า เจ๊แวว(สมมตินะ) เราก็เอ๋เหมือนเคยเจอตอนเด็ก สมัยเราอยู่ประถมน้าาา คุ้นหน้ามาก แต่ก็ไม่ได้คุยกัน ได้ดวลแบตกะเจ๊แวว สอง สามแมต สู้ไม่ได้เลยครับ นางเป็นนักกีฬาตัวแทนโรงเรียนประจำอำเภอแหนะ จำไม่ได้ว่าเคยได้แชมป์จังหวัดมั้ย แต่ตอนเราเล่นก็มีมองหน้าเค้ามั่ง แต่ตอนนั้นเราคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ ทำไม หน้าตาโคตรหยิ่งเลย ดูแรงส์ๆ งัยก็ไม่รู้ (ตัดสินเขาไปทั่ว แย่จริงๆฮ่าๆๆ) ตีแบตเสร็จ เราก็จะรวมตัวกันไปกินข้าวเย็นกัน ตามด้วยกินนมสด ขนมปัง ตามสไตล์เด็กบ้านนอกเลย (คิดถึงช่วงเวลานั้นจริงๆ) ก็มีโอกาสได้นั่งโต๊ะเจ๊แกมั่ง แต่เราจะเลี่ยงๆหน่อยเพราะ แลดูแล้วคงคนละ วรรณะกัน555
หลังจากหมดช่วงปิดเทอม เราก็กลับมาเรียน ตามปกติ ใช้ชีวิตเลิกเรียน นั่งรถเมล์ไปสยาม เรียนพิเศษ ตอนนั้นต้อง เคมี อ.อุ๊เลยฮะ เสาร์ อาทิตย์ก็เรียน เลิกเรียนก็เดินสยามตามสเต็ป (สมัยยังมีน้ำพุอ่ะ โคตรนานเลย)
และวันนั้นเอง ที่เราไปติวคณิตกะพี่นักศึกษา โทรศัพท์สายเข้าตอนติวเลย เราก็ไม่รับ ระหว่างทางกลับบ้านนั้นเอง เราก็โทรกลับไป ทุกวันนี้ยังเบอร์นั้นได้อยู่เลยฮะ
เรา : สวัสดีครับ
เจ๊แวว : โหล ใครอ่ะ จะคุยกะใคร
เรา : อ้าว แล้วใครละครับ เห็นเบอร์โทรเข้ามาหาผม สองสาย
เจ๊แวว : เราไม่ได้โทรนะ เธอเป็นใคร มั่วหรือเปล่า
เรา : เปล่านะครับ เบอร์ขึ้นตั้งสองสาย ว่าแต่ใครอ่ะคับ อยู่ที่ไหนเนี่ย
เจ๊แวว : ไม่บอก อยู่ที่ ... (อำเภอบ้านเรา)
เรา : อ้าว ผมก็อยู่ที่นั่น แล้วใครเนี่ย
เจ๊แวว : แววพูด
เรา : (นึกในใจ แวว ไหนว๊า) อ๊ออออ เจ๊แวว เองเหรอ นักแบตอ่ะนะ ผมทิวเองครับ เจ๊รู้เบอร์ผมได้ไงอ่ะ
เจ๊แวว : อ๋อๆๆๆๆ ทิวนี่เอง นี่เบอร์เราเหรอ จำได้ล่ะ ตอนเย็นรู้สึกว่าเพื่อนเรายืมโทรศัพท์พี่โทรหาเรามั้ง
เรา : ฮ่าๆๆ อ้าวหรอครับ โอเคคับ ไม่เป็นไรครับขอบคุณมากครับ เด๋วผมโทรหามันก่อน บายครับเจ๊
หลังจากวางสาย ก็นึกในใจ เจ๊เค้าไม่หยิ่งเลยนี่หว่า ออกจะเฟรนด์ลี่ น่ารัก แอบกวนๆ ฮาๆ ด้วย (เริ่มมองเค้าในแง่บวกมั่งแล้ว555)
"ความรัก" กับ "รุ่นพี่" เคยจีบแล้วห่างกันไป สุดท้ายก็กลับมาเจอกัน
ตอนนั้นเราอยู่ ม.5 เรียนโรงเรียนชายล้วน ในกทม. แต่บ้านเราอยู่ ตจว. นานๆก็กลับบ้านทีนึง ช่วงปิดเทอม หยุดยาวอะไรประมาณนี้ กลับไปบ้านนอกเราก็พอมีเพื่อนอยู่ ใช้คำว่ามีเยอะพอสมควรดีกว่า เพราะเราก็อยู่บ้านนอกจนถึง ป.6 เลย กลับไปบ้านแต่ละทีก็จะไปหาเพื่อนๆ ไปกินโน่นกินนี่กัน ตกเย็นไปเล่นกีฬากัน ตีแบตบ้าง เตะบอล เล่นบาส กันไปแล้วแต่คนถนัด กีฬาที่สาวๆ นิยมเล่นๆกันก็ แบตนี่แหละ ไม่ต้องตากแดด เล่นในตัวอาคาร อาเจ๊ อาหมวย รวมตัวกันอยู่ที่นั่นเลย ตอนนั้นเรา เล่นสเกตบอร์ด เพื่อนๆที่ กทม พาเล่น แต่ดันเป็นเร็ว สนุกเลยครับทีนี้ ก็แบกกลับบ้านนอกมาเล่นด้วย ตอนนั้นเราก็เข้าไปไถเล่นๆ ในตัวอาคาร ออกมานอนอาคารมั่ง พอเหนื่อยก็ไปต่อคิวเล่นแบต เพื่อนๆก็แนะนำให้รู้จักรุ่นพี่ว่าคนนี้เจ๊นั้น เจ๊นี้ เฮียกอล์ฟอะไรก็ว่ากันไป แล้วเราก็เจออาเจ๊คนนั้นครับ ขอเรียกว่า เจ๊แวว(สมมตินะ) เราก็เอ๋เหมือนเคยเจอตอนเด็ก สมัยเราอยู่ประถมน้าาา คุ้นหน้ามาก แต่ก็ไม่ได้คุยกัน ได้ดวลแบตกะเจ๊แวว สอง สามแมต สู้ไม่ได้เลยครับ นางเป็นนักกีฬาตัวแทนโรงเรียนประจำอำเภอแหนะ จำไม่ได้ว่าเคยได้แชมป์จังหวัดมั้ย แต่ตอนเราเล่นก็มีมองหน้าเค้ามั่ง แต่ตอนนั้นเราคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ ทำไม หน้าตาโคตรหยิ่งเลย ดูแรงส์ๆ งัยก็ไม่รู้ (ตัดสินเขาไปทั่ว แย่จริงๆฮ่าๆๆ) ตีแบตเสร็จ เราก็จะรวมตัวกันไปกินข้าวเย็นกัน ตามด้วยกินนมสด ขนมปัง ตามสไตล์เด็กบ้านนอกเลย (คิดถึงช่วงเวลานั้นจริงๆ) ก็มีโอกาสได้นั่งโต๊ะเจ๊แกมั่ง แต่เราจะเลี่ยงๆหน่อยเพราะ แลดูแล้วคงคนละ วรรณะกัน555
หลังจากหมดช่วงปิดเทอม เราก็กลับมาเรียน ตามปกติ ใช้ชีวิตเลิกเรียน นั่งรถเมล์ไปสยาม เรียนพิเศษ ตอนนั้นต้อง เคมี อ.อุ๊เลยฮะ เสาร์ อาทิตย์ก็เรียน เลิกเรียนก็เดินสยามตามสเต็ป (สมัยยังมีน้ำพุอ่ะ โคตรนานเลย)
และวันนั้นเอง ที่เราไปติวคณิตกะพี่นักศึกษา โทรศัพท์สายเข้าตอนติวเลย เราก็ไม่รับ ระหว่างทางกลับบ้านนั้นเอง เราก็โทรกลับไป ทุกวันนี้ยังเบอร์นั้นได้อยู่เลยฮะ
เรา : สวัสดีครับ
เจ๊แวว : โหล ใครอ่ะ จะคุยกะใคร
เรา : อ้าว แล้วใครละครับ เห็นเบอร์โทรเข้ามาหาผม สองสาย
เจ๊แวว : เราไม่ได้โทรนะ เธอเป็นใคร มั่วหรือเปล่า
เรา : เปล่านะครับ เบอร์ขึ้นตั้งสองสาย ว่าแต่ใครอ่ะคับ อยู่ที่ไหนเนี่ย
เจ๊แวว : ไม่บอก อยู่ที่ ... (อำเภอบ้านเรา)
เรา : อ้าว ผมก็อยู่ที่นั่น แล้วใครเนี่ย
เจ๊แวว : แววพูด
เรา : (นึกในใจ แวว ไหนว๊า) อ๊ออออ เจ๊แวว เองเหรอ นักแบตอ่ะนะ ผมทิวเองครับ เจ๊รู้เบอร์ผมได้ไงอ่ะ
เจ๊แวว : อ๋อๆๆๆๆ ทิวนี่เอง นี่เบอร์เราเหรอ จำได้ล่ะ ตอนเย็นรู้สึกว่าเพื่อนเรายืมโทรศัพท์พี่โทรหาเรามั้ง
เรา : ฮ่าๆๆ อ้าวหรอครับ โอเคคับ ไม่เป็นไรครับขอบคุณมากครับ เด๋วผมโทรหามันก่อน บายครับเจ๊
หลังจากวางสาย ก็นึกในใจ เจ๊เค้าไม่หยิ่งเลยนี่หว่า ออกจะเฟรนด์ลี่ น่ารัก แอบกวนๆ ฮาๆ ด้วย (เริ่มมองเค้าในแง่บวกมั่งแล้ว555)