คำถามเบ็ดเตล็ด

ขออนุญาตแยกคำตอบเป็นสองข้อนะครับ

ข้อ  1  เนื่องจากแผ่นดินที่เรียกชื่อว่าชมพูทวีป  ในสมัยนั้นมีขนาดพื้นที่ใหญ่มาก
และเจ้าลัทธิต่าง  ๆ  มีเป็นจำนวนมาก  แต่อริยะสาวกมีจำนวนน้อย  ดังนั้น
เพื่อเป็นการอนุเคราะห์แก่หมู่ชนจำนวนมาก  จึงตรัสว่า

“......เธอทั้งหลายจงเที่ยวจาริกไป  เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนหมู่มาก......
เธอทั้งหลายจงอย่าไปทางเดียวกันสองรูป......”


                    


ข้อ  2  “......พวกเธอจงแสดงธรรม  งามในเบื้องต้น  งามในท่ามกลาง  งามในที่สุด......”  

ธรรมทั้งหลายจำแนกได้เป็นสองประเภท  กล่าวคือ  

ประเภทที่หนึ่ง  เรียกว่า  โลกิยะธรรม ได้แก่  ลาภ  ยศ  สรรเสริญ  สุข  
ความเสื่อมลาภ  ความเสื่อมยศ  นินทา  ทุกข์  ที่เรียกว่า  โลกธรรมแปด  ประเภทหนึ่ง

ประเภทที่สอง  เรียกว่า  โลกุตตระธรรม  เช่น  ศีล  ฯลฯ  เกินระดับสติปัญญาของผม
จะสามารถอธิบาย  ขอยกตัวอย่างแทนนะครับ

บุคคลที่หนึ่ง  เป็นบุคคลผู้มีจิตตั้งมั่น  สมบูรณ์อยู่ด้วยศีล  ในเบื้องต้นของชีวิต  
แบบนี้เรียกว่า  เป็นบุคคลผู้มีธรรมอันงามในเบื้องต้น

บุคคลที่สอง  เป็นบุคคลผู้มีจิตตั้งมั่น  สมบูรณ์อยู่ด้วยศีล  ในเบื้องต้นและในเบื้องกลาง
ของชีวิต  แบบนี้เรียกว่า  เป็นบุคคลผู้มีธรรมอันงามในเบื้องต้น  งามในท่ามกลาง

บุคคลที่สาม  เป็นบุคคลผู้มีจิตตั้งมั่น  สมบูรณ์อยู่ด้วยศีล  ในเบื้องต้น  ในเบื้องกลาง
และในเบื้องปลายของชีวิต  

แบบนี้เรียกว่า  เป็นบุคคลผู้มีธรรมอันงามในเบื้องต้น  งามในท่ามกลาง  งามในที่สุด

แต่ในความเป็นจริงจะมีสภาวธรรมที่มีความแตกต่างและมีรายละเอียดมากกว่านี้  
ที่แสดงเป็นเพียงตัวอย่างบางส่วนเท่านั้นนะครับ  

สู้  สู้  นะครับ  เป็นกำลังใจให้  ./