ก่อนเขียนนี่สารภาพก่อนเลยว่า 25 hours ไม่ใช่วงที่เราโปรดปรานนัก แม้จะชื่นชอบพวกเขาจากเพลง ทำได้เพียง ในอัลบั้มแรก แต่พออัลบั้มสองก็ไม่ได้ตามฟังต่อเพราะไม่ถูกโฉลกกับเสียงร้องแหลมเฟี้ยวของพี่แหลมในหลายๆเพลง (แต่เพลง เที่ยงคืนสิบห้านาที นี่ชอบนะ) คือฟังแล้วอึดอัดไม่สบายหู จนมาถึงอัลบั้มชุดที่สามกับบ้านใหญ่แถวอโศกก็ยังเป็นอยู่แต่พอฟังจบแล้วรู้สึกว่าคุณภาพงานของพวกเขาดีเสียจนต้องมองข้ามเสียงพี่เขาไปชั่วแวบ



สมาชิกทั้ง 5 ของ 25hours กลับมาพร้อมกับเพลงป๊อปอารมณ์ดีทั้ง 10 เพลง เนื่องจากเราไม่เคยฟัง 2 อัลบั้มเก่าเต็มๆมาก่อนหน้าดังนั้นจึงขอพูดถึงตัวอัลบั้มนี้อย่างเดียวพอ...ชุดนี้ พี่แหลม พร้อมเพื่อนฝูง โฟร์, ปู๋, บัง, จ๊อบ ช่วยกันรังสรรค์เนื้องานทั้งหมดขึ้นมา มีคุณชาย เจ-มณฑล จิรา มาช่วยเคาะงานอีกนิดหน่อย (เหมือนเป็นเทรนด์ของศิลปินไทยยุคนี้เลยนะที่ต้องให้พี่เจมาช่วยงานเบื้องหลังไม่ว่าอัลบั้มหรือคอนเสิร์ต อีกหน่อยเราคงได้เห็นพี่เขาไปโผล่ใน The Voice)



เปิดตัวด้วย "สุขาอยู่หนใด" พูดถึงชีวิตอย่างเราๆ มีเงินทองมากมาย รถเก๋งคันโต ยศถาบรรดาศักดิ์ แต่กลับไม่มีความสุขเพราะได้มาจากการแก่งแย่งชิงดีกัน ความสุขที่แท้จริงนั้นคืออะไร มันอยู่ที่ใจเราเอง เนื้อหาโลกไม่สวยแต่เพลงเล่าแบบสบายๆไม่เครียด "แรงโน้มถ่วง" มีความฝันแล้วก็ลุยเลย ไม่งั้นเดี๋ยวแก่ตายห่า ชอบท่อนฮุคเจ๋งดีเอาคำภาษาอังกฤษอย่าง Here We Go มาแทรกไว้ได้ลงตัว "เธอเอาใจฉันไป" กลองขึ้นมาดุดันดี แต่เนื้อเพลงยังฟังสบายๆเหมือนเดิม



"ไม่เคย" เพลงฮิตประจำอัลบั้ม คนเราไม่เห็นความสำคัญของสิ่งรอบตัวหรือคนรอบข้างจนกว่าจะพบกับคำว่าสูญเสีย เนื้อเพลงสั้นๆไม่ยาวมากแต่ก็ดีไม่เวิ่นเว้อหรือรีดอารมณ์ฟูมฟายเกินไป ส่วนเพลงอื่นที่น่าสนใจ "ลืม" ชอบเนื้อหา เจอเรื่องอะไรร้ายๆมา ก็ลืมไปเสีย คิดถึงฉันเข้าไว้ พี่แหลม ร้องได้กระเส่ามาก "เรื่องธรรมดา" ไม่ต้องไปเครียดหรอกเว้ยหากถูกหักอกมา มันแค่เรื่องธรรมดาเองจิ๊บๆ "เด็กน้อย" เนื้อหาเหมือนพี่สอนน้อง เจอคนรักดีๆแล้วอย่าปล่อยให้หลุดมือ เด่นที่เสียงร้องกับคอรัสที่คลอไปด้วยกัน ปิดท้ายด้วย "ไม่กลัว" พี่แหลม ร้องเพลงนี้ไปพร้อมกับเปียโนคลอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแค่มีเธอฉันก็พร้อมไปต่อ

ภาพรวมของงานชุดนี้คือเป็นเพลงป๊อปอารมณ์บวก ออกไปทางโลกสวยเลยเข้ากับคอนเซปต์ที่เน้นเพลงป๊อปติดหูฟังง่าย เนื้อหาดาร์คๆมีแค่ "ไม่เคย" เพลงเดียว ฟังแล้วรู้สึกว่าพวกเขาดูเติบโตขึ้น ถึงจะไม่มีเพลงอกหักรักคุดมาตีตลาดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เข้าถึงยาก ฟังง่ายมากด้วยซ้ำ ภาคดนตรีก็เล่นและเรียบเรียงง่ายจนบางทีก็รู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่ โฟร์ กับ ปู๋ ไม่ได้โชว์ไลน์กีต้าร์สวยๆให้ได้ฟังกันเท่าไหร่ (โฟร์นี่เคยทำมือกีต้าร์ทั้งประเทศอ้วกแตกมาแล้วกับเพลงใจชาๆของน้องแคล เจอลูกปิ๊กกิ้งพันมือเข้าไปนี่จ๊ากเลย) ส่วนเรื่องเสียงร้องนี่ พี่แหลม ยังจัดเต็มเหมือนเดิมทั้งเสียงคลีนและเสียงแหลมสูงปรี๊ด คนที่ชอบก็คงชอบไปเลย ส่วนคนที่ไม่ชอบก็ต้องทำใจเพราะมันเป็นเอกลักษณ์ของเขาไปแล้ว