เป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง เกิดที่ต่างจังหวัดไกลจากกรุงเทพ ประมาณ 800 กิโลเมตรค่ะ แล้วก็เหมือนหลายๆคนที่สอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ต้องเข้ามาเรียน ตอนนี้เรียนจบแล้วละค่ะ จบมาได้เกือบสองปีแล้ว เรียนจบมาสายอุตสาหกรรมเกษตร ก็ต้องทำงานในสายโรงงาน R&D,QC,QA ประมาณนี้ค่ะ ทำงานมาปีกว่าแล้วค่ะ ในโรงงานแห่งหนึ่งแถบปริมณฑล
ปัญหาในใจเริ่มเกิดขึ้น เมื่อเราได้ทำงานจริงๆ ใช้ชีวิตหาเลี้ยงตนเองโดยไม่ต้องขอเงินจากพ่อแม่ ทำงานวันจันทร์ถึงวันเสาร์ วันหยุดยาวก็นานๆที ได้กลับบ้านปีละ 1-2 ครั้ง เราไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตการเป็นอยู่แบบนี้ เราคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงชนบท หลายคนคงรู้ดี ต่างจังหวัดแถวๆชนบท ต่างจากชีวิตในเมืองใหญ่นี้มากอย่างไร
แต่มันติดตรงนี้ค่ะ เราคบกับแฟนเรา ซึ่งเขาเป็นคนแถวนี้(แถบปริมณฑล)โดยกำเนิด เขาเรียนและทำงานที่นี่ และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไม เราเลือกมาทำงานแถวนี้ แฟนเราเป็นคนดีมากๆ เรารักกันมากๆ เรามีความสุขตลอดเวลาที่เราคบกัน เราคบกันมา 5 ปีกว่าแล้วค่ะ แต่ตอนนี้เรารู้สึกอยากกลับไปอยู่บ้าน อยู่กับพ่อแม่ และแน่นอนค่ะว่า เรื่องความรักของเราคงจะจบลงไม่สวย ถ้าเราต้องห่างกันขนาดนี้ เพราะยังไงๆ แฟนเราเขาก็คงไม่ไปกับเรา เขาต้องอยู่กับครอบครัวของเขาที่นี่ค่ะ
เราเคยคุยกับแม่เรื่องนี้ว่าเราอยากกลับบ้าน แต่แม่เราบอกว่า กลับมาจะทำงานอะไร แถวบ้านไม่มีโรงงานเท่าไหร่ งานมีน้อย คือพูดเหมือนว่าอยากให้เราอยู่ที่นี่ต่อไป ไม่ต้องกลับมา แม่บอกว่าเดี๋ยวน้องเรียนจบจะให้น้องมาดูแล พ่อแม่เอง ในใจเราก็แอบอิจฉาน้องที่เรียนอะไรก็ได้ ทำงานอะไรก็ได้ กลับบ้านมาอยู่กับแม่ก็ได้ ครอบครัวไม่คาดหวังอะไร ตอนนี้เราสับสนมากค่ะ เราเคยคุยกับแฟนเรื่องนี้ เขาบอกว่า ไม่คิดว่าเราจะไปจริงๆหรอก ถ้าไปเขาคงตกใจมาก แต่ก็จะไม่ห้ามอะไร ถ้าเราตัดสินใจดีแล้ว
เราค่อนข้างเครียดถามตัวเองว่า เราเจอพ่อแม่แค่ปีละสองครั้ง แค่นี้พอแล้วหรอกับคนที่เลี้ยงดูเรามา และจะได้เจอกันอีกกี่ครั้งก็ไม่รู้ แต่กับแฟนเรารักกันมาก ถ้ายังคบกันต่อไป ก็คงวางแผนจะแต่งงาน มีลูกด้วยกัน ถ้าเราอยู่ห่างจากแฟนขนาดนั้นเจอกันปีละสองครั้ง เราจะไปรอดไหม ชีวิตเราจะมีความสุขหรือเปล่า
*มีใครเคยคิด หรือเคยเจอปัญหาแบบนี้บ้างไหมคะ แต่ละท่านมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไง รบกวนชี้แนะ ให้ทางออก แนวคิดใหม่ หรือจะปลอบใจ อะไรก้ได้ รบกวนด้วยนะคะ
เป็นปัญหาที่ยังค้างคาใจ หาทางออกไม่ได้ รบกวนขอคำปรึกษาด้วยนะคะ
ปัญหาในใจเริ่มเกิดขึ้น เมื่อเราได้ทำงานจริงๆ ใช้ชีวิตหาเลี้ยงตนเองโดยไม่ต้องขอเงินจากพ่อแม่ ทำงานวันจันทร์ถึงวันเสาร์ วันหยุดยาวก็นานๆที ได้กลับบ้านปีละ 1-2 ครั้ง เราไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตการเป็นอยู่แบบนี้ เราคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงชนบท หลายคนคงรู้ดี ต่างจังหวัดแถวๆชนบท ต่างจากชีวิตในเมืองใหญ่นี้มากอย่างไร
แต่มันติดตรงนี้ค่ะ เราคบกับแฟนเรา ซึ่งเขาเป็นคนแถวนี้(แถบปริมณฑล)โดยกำเนิด เขาเรียนและทำงานที่นี่ และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไม เราเลือกมาทำงานแถวนี้ แฟนเราเป็นคนดีมากๆ เรารักกันมากๆ เรามีความสุขตลอดเวลาที่เราคบกัน เราคบกันมา 5 ปีกว่าแล้วค่ะ แต่ตอนนี้เรารู้สึกอยากกลับไปอยู่บ้าน อยู่กับพ่อแม่ และแน่นอนค่ะว่า เรื่องความรักของเราคงจะจบลงไม่สวย ถ้าเราต้องห่างกันขนาดนี้ เพราะยังไงๆ แฟนเราเขาก็คงไม่ไปกับเรา เขาต้องอยู่กับครอบครัวของเขาที่นี่ค่ะ
เราเคยคุยกับแม่เรื่องนี้ว่าเราอยากกลับบ้าน แต่แม่เราบอกว่า กลับมาจะทำงานอะไร แถวบ้านไม่มีโรงงานเท่าไหร่ งานมีน้อย คือพูดเหมือนว่าอยากให้เราอยู่ที่นี่ต่อไป ไม่ต้องกลับมา แม่บอกว่าเดี๋ยวน้องเรียนจบจะให้น้องมาดูแล พ่อแม่เอง ในใจเราก็แอบอิจฉาน้องที่เรียนอะไรก็ได้ ทำงานอะไรก็ได้ กลับบ้านมาอยู่กับแม่ก็ได้ ครอบครัวไม่คาดหวังอะไร ตอนนี้เราสับสนมากค่ะ เราเคยคุยกับแฟนเรื่องนี้ เขาบอกว่า ไม่คิดว่าเราจะไปจริงๆหรอก ถ้าไปเขาคงตกใจมาก แต่ก็จะไม่ห้ามอะไร ถ้าเราตัดสินใจดีแล้ว
เราค่อนข้างเครียดถามตัวเองว่า เราเจอพ่อแม่แค่ปีละสองครั้ง แค่นี้พอแล้วหรอกับคนที่เลี้ยงดูเรามา และจะได้เจอกันอีกกี่ครั้งก็ไม่รู้ แต่กับแฟนเรารักกันมาก ถ้ายังคบกันต่อไป ก็คงวางแผนจะแต่งงาน มีลูกด้วยกัน ถ้าเราอยู่ห่างจากแฟนขนาดนั้นเจอกันปีละสองครั้ง เราจะไปรอดไหม ชีวิตเราจะมีความสุขหรือเปล่า
*มีใครเคยคิด หรือเคยเจอปัญหาแบบนี้บ้างไหมคะ แต่ละท่านมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไง รบกวนชี้แนะ ให้ทางออก แนวคิดใหม่ หรือจะปลอบใจ อะไรก้ได้ รบกวนด้วยนะคะ