รักเราสักนิดคงจะดี.

พ่อกับแม่เราแย่งทางกันตั้งแต่เรายังเด็ก เรากับพี่ชายอยู่กับแม่
เวลาเรามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจเราก็จะคุยกับพี่เรา
เรากับแม่ไม่ค่อยลงเอ่ยกันสักเท่าไหร่
เรากับแม่ชอบทะเลาะกันเป็นประจำ น่าเบื่อเนอะ  
แม่ไม่เคยใส่ใจเลยปล่อยเราตั้งแต่เด็ก
ผิดกับพี่ชายเราเลยพี่ชายเราน่ะแม่ดูแลเป็นอย่างดี
จนบ้างทีเราก็รู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกินอ่ะ
ไม่มีใครเข้าใจเรา ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ ทำอะไรก็ผิดทุกอย่าง.
เหนื่อยน่ะทำดีแค่ไหนเค้าก็ไม่เคยสนใจ
จนวันนี้เราทะเลาะกับแม่หนัก เลยออกไปอยู่กับเพื่อนสักพัก
เค้าก็ไม่เคยโทรตามให้กลับบ้าน (เป็นเดือน)
จนพี่ชายโทรตามบอกให้กลับมาบ้านบ้างเราก็กลับมา แต่สิ่งที่เราเจอคือ
เราเข้าบ้านไม่ได้แม่เปลี่ยนลูกกุญแจบ้าน
แถมบอกกับเราว่าให้ออกไปอยู่ข้างนอกแล้วไม่ต้องกลับมา
โครตเสียใจเลยอ่ะเหนื่อยเนอะทำดีก็ไม่เคยเห็นค่า
บ้างทีเราว่าเราคงไม่เหมาะที่จะอยู่กับพวกเค้าจริงๆแหละ.