ขอเริ่มจากการที่หาที่เรียนก่อนเลยนะค่ะ คือตอนนั้นเราก็เครียดๆกับเรื่องเรียนมาก สอบติดที่ไหนก็เป็นคณะที่ไม่ชอบ
พอติดคณะที่ชอบก็ดันเป็นของเอกชน ตอนนั้นถือว่าติดเยอะอยู่นะค่ะ แต่ก็ไม่เลือกสักที่ จนสุดท้ายไม่มีที่ไหนแล้ว
ก็มีอยู่ ม หนึ่งที่ยังเปิดรับ(ไม่ขอบอกชื่อ ม ละกัน) อยู่เราก็เลยตัดสินใจเลือกเรียนที่นั่น
แต่ก็เป็นคณะที่ไม่ได้ชอบแหละ มันไม่มีทางเลือกแล้วไง
เราก็เข้ามารอบสุดท้าย ขณะที่เขารับน้องเสร็จไปหมดแล้ว กิจกรรมอะไรเราก็ไม่ได้ร่วม เลยไม่รุ้จักใครเลย มาเรียนคนเดียว
ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรู้จักสักคน เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกมาก แต่พอมาเรียนได้สองสามวันก็เริ่มมีเพื่อนอยู่สามสี่คน
และวันนั้นก็มีกิจกรรมของคณะ เป็นกิจกรรมที่ต้องทำหนึ่งอาทิตย์ก่อนการวิ่งขึ้นดอยรับเกียร์(อืม ใช่เราเรียนวิศวะ)
ซึ่งวันนั้นเป็นวันแรกของกิจกรรม ตอนเลิกกิจกรรม ก็มีพี่คนหนึ่งเข้ามาทักเพื่อนในกลุ่มเรา ก็อย่างที่บอกแหละเขารู้จักกันหมดแล้ว
มีแต่เราที่ไม่รุ้จักใครและไม่มีใครรู้จัก แล้วจู่ๆพี่เค้าก็ถามเราว่าชื่อไรเราก็ตั้งตัวไม่ทันและตอนนั้นเหนื่อยด้วยไง
เราก็ทำท่าทีเหมือนมึนๆนิดนึงแล้วก็ยื่นป้ายชื่อให้พี่เขาอ่าน แต่ก็ไม่มีไรเกิดขึ้น
พอผ่านไปได้สองวันมั้ง พี่เขาแอดเฟสและทักมา เราก็ถามว่าใคร พี่เขาบอกจำพี่ไม่ได้หรอครับ
(เอาจริงๆเราจำใครไม่ได้หรอก ขนาดเพื่อนในกลุ่มยังจำชื่อไม่ได้เลย) พี่เค้าก็บอกว่าคนที่ถามชื่อน้องในวันกิจกรรมไง
พี่ขอเฟสน้องมาจากเพื่อนน้อง เราก็นึกขึ้นได้
จากนนั้นเราก็คุยกันมาตลอด คลอไลน์คุยกันทุกคืน 5-6 ชั่วโมง
ทุกคนอาจจะคิดว่าคุยกันนานคุยไรกันบ้างใช่ปะ คุยกันกันจริงๆไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหรอก คำถามเดิมๆทุกวัน
ทำไรอยู่ กินข้าวยัง อาบน้ำยัง มีงานไม๊ พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง แค่นี้แหละ ส่วนเวลาที่เหลือเพี่เค้าก็จะสไกด์กับเพื่อนแล้วเล่นเกมส์
เราก็จะนั่งฟังพี่เค้าเล่นเกมส์กับเพื่อน และก็เขียนงานไปด้วย เป็นแบบนี้ทุกคืน ซึ่งบางครั้งเราเรียกเค้าก็จะไม่ได้ยินเพราะไม่ได้สนใจ
แต่เราก็ไม่เคยเบื่อเลยนะ เพราะอย่างน้อยเราก็ได้คุยกันทุกคืน และส่วนใหญ่เราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน
แม้แต่กินข้าวสักครั้งก็ไม่เคย เพราะตอนเย็นๆพี่เขาจะไปฟิตเนสทุกวันกลับก็มืดๆ
มีครั้งนึงมั้งที่พี่เค้าชวนไปดูหนังนั่นเป็นครั้งแรกที่เราเจอกันแบบจริงจัง จากวันที่เจอในกิจกรรมของคณะ
ไปดูหนังก็ไม่ได้ไปกันสองคนนะมีเพื่อนพี่เค้าอีก 4 คน
แต่เราก็ไม่ซีเรียสนะ เรารู้สึกว่าพี่เค้าเป็นคนดีมาก บุหรี่ไม่สูบ เหล้านี่ไม่ค่อยกิน จริงใจมาก
มีอะไรพี่เค้าบอกเราทุกอย่างเรื่องตอนเด็กๆก็เล่าให้ฟัง
แฟนเก่าก็เล่าให้ฟัง ร้องเพลงเพราะ พี่เค้าเคยไปประกวดเดอะวอยซ์แต่ไม่ผ่าน ปีหน้าว่าจะไปอีกครั้ง(สู้ๆละกันนะค่ะ)
เวลาคุยกันทุกคืนพี่เค้าก็จะร้องเพลงให้ฟัง มันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก อีกอย่างพี่เค้าทำงานฟรีแลนด์ด้วย วันนั้นเค้าก็ทำงานใน ม
หิวข้าวแต่ไม่มีรถ ก็บอกให้เราซื้อไปให้ เราก็ซื้อไปให้นะตากฝนเอาไปให้ซะด้วย ไม่มีรถกลับหอ เราก็ไปรับ
เวลาสั้นๆ(2 เดือน 3 วัน ) แต่ความรู้สึกมากกว่านั้น
พอติดคณะที่ชอบก็ดันเป็นของเอกชน ตอนนั้นถือว่าติดเยอะอยู่นะค่ะ แต่ก็ไม่เลือกสักที่ จนสุดท้ายไม่มีที่ไหนแล้ว
ก็มีอยู่ ม หนึ่งที่ยังเปิดรับ(ไม่ขอบอกชื่อ ม ละกัน) อยู่เราก็เลยตัดสินใจเลือกเรียนที่นั่น
แต่ก็เป็นคณะที่ไม่ได้ชอบแหละ มันไม่มีทางเลือกแล้วไง
เราก็เข้ามารอบสุดท้าย ขณะที่เขารับน้องเสร็จไปหมดแล้ว กิจกรรมอะไรเราก็ไม่ได้ร่วม เลยไม่รุ้จักใครเลย มาเรียนคนเดียว
ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรู้จักสักคน เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกมาก แต่พอมาเรียนได้สองสามวันก็เริ่มมีเพื่อนอยู่สามสี่คน
และวันนั้นก็มีกิจกรรมของคณะ เป็นกิจกรรมที่ต้องทำหนึ่งอาทิตย์ก่อนการวิ่งขึ้นดอยรับเกียร์(อืม ใช่เราเรียนวิศวะ)
ซึ่งวันนั้นเป็นวันแรกของกิจกรรม ตอนเลิกกิจกรรม ก็มีพี่คนหนึ่งเข้ามาทักเพื่อนในกลุ่มเรา ก็อย่างที่บอกแหละเขารู้จักกันหมดแล้ว
มีแต่เราที่ไม่รุ้จักใครและไม่มีใครรู้จัก แล้วจู่ๆพี่เค้าก็ถามเราว่าชื่อไรเราก็ตั้งตัวไม่ทันและตอนนั้นเหนื่อยด้วยไง
เราก็ทำท่าทีเหมือนมึนๆนิดนึงแล้วก็ยื่นป้ายชื่อให้พี่เขาอ่าน แต่ก็ไม่มีไรเกิดขึ้น
พอผ่านไปได้สองวันมั้ง พี่เขาแอดเฟสและทักมา เราก็ถามว่าใคร พี่เขาบอกจำพี่ไม่ได้หรอครับ
(เอาจริงๆเราจำใครไม่ได้หรอก ขนาดเพื่อนในกลุ่มยังจำชื่อไม่ได้เลย) พี่เค้าก็บอกว่าคนที่ถามชื่อน้องในวันกิจกรรมไง
พี่ขอเฟสน้องมาจากเพื่อนน้อง เราก็นึกขึ้นได้
จากนนั้นเราก็คุยกันมาตลอด คลอไลน์คุยกันทุกคืน 5-6 ชั่วโมง
ทุกคนอาจจะคิดว่าคุยกันนานคุยไรกันบ้างใช่ปะ คุยกันกันจริงๆไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหรอก คำถามเดิมๆทุกวัน
ทำไรอยู่ กินข้าวยัง อาบน้ำยัง มีงานไม๊ พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง แค่นี้แหละ ส่วนเวลาที่เหลือเพี่เค้าก็จะสไกด์กับเพื่อนแล้วเล่นเกมส์
เราก็จะนั่งฟังพี่เค้าเล่นเกมส์กับเพื่อน และก็เขียนงานไปด้วย เป็นแบบนี้ทุกคืน ซึ่งบางครั้งเราเรียกเค้าก็จะไม่ได้ยินเพราะไม่ได้สนใจ
แต่เราก็ไม่เคยเบื่อเลยนะ เพราะอย่างน้อยเราก็ได้คุยกันทุกคืน และส่วนใหญ่เราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน
แม้แต่กินข้าวสักครั้งก็ไม่เคย เพราะตอนเย็นๆพี่เขาจะไปฟิตเนสทุกวันกลับก็มืดๆ
มีครั้งนึงมั้งที่พี่เค้าชวนไปดูหนังนั่นเป็นครั้งแรกที่เราเจอกันแบบจริงจัง จากวันที่เจอในกิจกรรมของคณะ
ไปดูหนังก็ไม่ได้ไปกันสองคนนะมีเพื่อนพี่เค้าอีก 4 คน
แต่เราก็ไม่ซีเรียสนะ เรารู้สึกว่าพี่เค้าเป็นคนดีมาก บุหรี่ไม่สูบ เหล้านี่ไม่ค่อยกิน จริงใจมาก
มีอะไรพี่เค้าบอกเราทุกอย่างเรื่องตอนเด็กๆก็เล่าให้ฟัง
แฟนเก่าก็เล่าให้ฟัง ร้องเพลงเพราะ พี่เค้าเคยไปประกวดเดอะวอยซ์แต่ไม่ผ่าน ปีหน้าว่าจะไปอีกครั้ง(สู้ๆละกันนะค่ะ)
เวลาคุยกันทุกคืนพี่เค้าก็จะร้องเพลงให้ฟัง มันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก อีกอย่างพี่เค้าทำงานฟรีแลนด์ด้วย วันนั้นเค้าก็ทำงานใน ม
หิวข้าวแต่ไม่มีรถ ก็บอกให้เราซื้อไปให้ เราก็ซื้อไปให้นะตากฝนเอาไปให้ซะด้วย ไม่มีรถกลับหอ เราก็ไปรับ