เรื่องมีอยู่ว่า ผมกับแฟนคบกันมา 2ปีกว่าแฟนผมเป็นรุ่นพี่ผม2ปีครับแรกๆตอนอยู่ด้วยกันตอนเรียนที่จังหวัดเดียวกันก็ดีครับพอแฟนผมเรียนจบเขาก็ไปเรียนต่อที่อื่นแต่ไม่ไกลมากครับแค่ 132 กิโลเอง แรกก็ดีครับเขายังเหมือนเดิมกับผมแต่พออยู่ไปสักพักประมานปีกว่าเขาเปลี่ยนไปมากจากที่ไม่เคยจะบ้าเครื่องสำอางจากที่ไม่เคยแข่งขันกับใครชิงดีชิงเด่นกับใครจากที่เป็นคนไม่แคร์คำพูดคนอื่น ก็เริ่มเก็บมาคิดมากเอามาดูถูกตัวเองหาวิธีให้ตัวเองดูดีในสายตาเพื่อน ๆ ผมก็ได้แต่ตั้งคำถามครับว่าเป็นเพราะสังคมที่นั้นหรอ เพราะผมเป็นห่วงมาก เพราะแฟนผมเป็นเด็กบ้านๆ ตามใครไม่ค่อยจะทัน ผมเลยกลัวว่าเธอจะกลายเป็นคนไม่รู้จักพอเพราะต้องการชิงดีชิงเด่นกับคนอื่น ผมเองก็ไม่ได้มีอะไรมาก ฐานะปานกลาง จนวันนึงแฟนผมเริ่มมาหาเรื่องทะเลาะ เพราะเขาอยากได้คนที่มีงานมีการทำครับ แล้วเขามาบอกผมว่า ถ้าเขาทำงานแล้ว ผมยังเรียนอยู่อีกประมาณว่าเขาอยากได้คนที่เลี้ยงเขาได้อะครับ แต่ผมคิดว่าถ้าคนเราไม่ช่วยกันไม่ให้กำลังใจกัน มันจะมีอะไรดีๆด้วยกันได้ไง ผมเลยบอกเขาไปว่าทำไมเราไม่มาช่วยกันละแทนที่จะมาว่ามาหาทางทะเลาะให้เลิก ช่วยกันให้กำลังใจกันดีกว่าไหม มันแปลกน่ะ คือผมเข้าใจนะว่าต้องการความสบายแต่ทำไมไม่ช่วยกันทุกวันนี้ก็เอาแต่มองหาคนที่ทำงานหรือคนที่ดีกว่าผม บอกผมทีคบคนที่มีแฟนเป็นรุ่นน้องคิดแบบนี้ทุกคนไหม พอจะมีใครที่คิดแบบผมว่า อยากสบายต้องช่วยกันไม่ใช่รอแค่อีกฝ่ายทำ ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำไงเหมือนกัน เขาบอกให้ผมปล่อยเขาไปเจอคนที่ดีกว่า ผมไม่ปล่อยผมก็รู้ว่าทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัว ผมก็รู้ว่าถ้าปล่อยไปเขาไปเจอคนที่ดีถูกใจผมก็ยินดีแต่ถ้าไปเจอคนที่ไม่ดีแล้วกลับมาหาผมอีก ผมไม่รู้จะรับมือยังไงเจอแบบนี้ ผมคิดว่าความรักคือแรงผลักดันหลายๆอย่างให้สู้เพื่อที่จะมีใครสักคนหรือทำเพื่อใครสักคน มันไม่แปลกน่ะผมว่าถ้าอีกฝ่ายจะหาใคนที่ดีกว่า แต่ผมอยากรู้ว่า การที่เขาคิดแบบนี้มันเห็นแก่ตัวไปรึป่าว ปล.ตั้งกระทู้ครั้งแรกมึนๆงงกันไป
อยากได้ความคิดหลายๆคน