"ค่ำคืนฉันยืนอยู่เดียวดาย"

ยามลมเย็นเร้นผ่านวสันต์ค่ำ ชีวิตช้ำก็คลายไปในยามหม่น บางความหลังยังพัวพันอยู่กับคน บางคำล้นยังค้างอยู่ในสายลม หนทางไกลใช่ไร้เงาของความหวัง ทุกก้าวยังเก็บฝันอันเหมาะสม บางวันเศร้าก็ซ่อนยิ้มไว้พอช้ม ให

คดีที่หนึ่ง: ชิ้นเนื้อในอากาศ เสียงโห่ร้องของเด็กๆ ดังก้องไปทั่วสนามเล่น มโหสถหันมามอง เห็นเหยี่ยวตัวหนึ่งคาบชิ้นเนื้อบินผ่านท้องฟ้า พวกทารกวิ่งไล่ตามพลางมองขึ้นฟ้า ล้มลงกองกันเพราะสะดุดตอไม้และหิน ม

แห่งดวงอาทิตย์ยามเช้าฉันมองเห็นเสียงกระซิบของฟ้าแสงสีทองที่แทรกซึมรอยหม่นของเมฆราวกับมืออ่อนโยนของวันใหม่ลูบไล้ผืนดินให้ตื่นจากความเงียบงันทุ่งหญ้าอันแห้งผากยืนเฝ้ามองขอบฟ้าเหมือนผู้รอคอยไม่ว่าคืนจะยา