...เคยคิดมั้ยว่า ทำไมเรายังอยู่กับเขา แล้วทำไมเขาก็ยังอยู่กับเรา ซึ่งเขาก็มีอีกคนถึงจะมาทีหลังก็ตาม?!!!
เราเชื่อว่าหลายๆ คนก็กำลังตกอยู่ในสภาวะแบบนี้ และหนึ่งในนั้นก็คงจะเป็นเราด้วย ^^
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า... ตอนนี้เราอยู่เรียนอยู่ปี 3 เรากับเขากับมาคบกันอีกครั้ง ก่อนหน้านั้นเคยคบกันตอนปี 1 แล้วก็เลิกกันไปเพราะ ตัวเรานี่แหละเพราะความเอาแต่ใจของเราเอง ตอนนั้นก็เสียใจนะมากด้วยทำใจไม่ได้อยู่เดือนนึง ยังไม่รวมที่เพ้อหาเขาอีกนะ ตอนเลิกกันตอนนั้น เราไม่คุยกันเลย เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเรา เราก็ไม่กล้าเจอเขาเป็นอยู่แบบนี้เป็นปีๆ จนปี 2 เราก็ได้ทำงานกลุ่มเดียวกัน กับเพื่อนกลุ่มเดิมของเรา เราจึงได้กลับมาคุยกันอีกแต่ตอนนั้นเราคุยกันแค่แบบเพื่อนแค่จะรู้จักมากกว่าใครๆ มีไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง นานๆ ครั้ง
จนมาถึงปี 2 เทอมสอง ช่วงใกล้จะปิดเทอม เราคุยกันทางไลน์ เขาก็ขอเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ความรู้สึกตอนนั้นแบบดีใจมากกกกกกก... แต่เราก็ยังไม่ตกลงนะ แค่ช่วงนั้นเราไปไหนมาไหนด้วยเริ่มบ่อยขึ้น จนกระทั่งช่วงหลางซัมเมอร์เราจึงตัดใจกลับไปหาเขาอีกครั้ง เขาก็ดูแลเทคแคร์เราดีเหมือน แต่มันติดที่เรานี่แหละ เรานอกจากเป็นคนเอาใจแล้ว เราเป็นคนแสดงออกเรื่องความรักไม่เก่ง เรารักเขานะ เราแคร์เขานะ เราเป็นห่วงเขานะ แต่เราไม่รู้จะแสดงออกมาด้วยวิธีไหน แม่แต่บอกว่ารักเขานะ เรายังไม่พูดให้เขาฟังเลย อีกอย่างก็คือ เพื่อนไม่มีใครรู้ว่าเราสองคนกลับมาคบกัน เพราะปกติเราก็ไปมาหาสู่กันอยู่เรื่อยๆ เราเป็นคนที่ชอบคิดหลายเรื่องมารวมกันด้วย คือแบบไม่กล้าบอกเพื่อนว่าคบกัน กลัวเพื่อนเปลี่ยนไป ส่วนเขาเป็นคนที่แบบเปิดเผย อยากบอกให้ทุกคนรับรู้ว่านี่แฟนเขานะ มันตรงข้ามกับเรามาก เขาอยากโพสรูปคู่กับเราลงเฟซ แต่เราเป็นคนที่ไม่ชอบโพสรูปคู่กับแฟน
เราเป็นแบบนี้อยู่สักพักจนเขาทนไม่ไหวแล้วบอกกับเราว่า... "เบื่อวะ" "กลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะ" พอเห็นประโยคนี้เราถึงจะคิดได้ว่า เราไม่ควรปล่อยให้เขาไปจากเราอีกแล้วนะ เราก็ทำทุกอย่างเพื่อเอาเขากลับมา ก็กลับมานะแต่ไม่เหมือนเดิม เขาไปคุยกับอีกคนก็ไม่ได้ปิดอะไรเรา บอกเราด้วยซ้ำว่ากำลังคุยกับคนนี้ เอามาพูดให้เราเหมือนแบบเป็นเรื่องเล่นๆ เหมือนคุยสนุก แต่เขาจีบจริงสุดท้ายก็ไม่ได้คบกันเพราะคนนั้นมีแฟนของเขาอยู่แล้ว
เราสองคนเป็นนี้กันมาเรื่อยๆ เราก็ยังทนอยู่กับเขา กระทั่งวันนึงแฟนเก่าของเขาที่เคยคบกันตอนมัธยมก็เลิกกับแฟน คนนี้เรารู้จักเพราะเขาเราเรื่องคนนึ้ใฟ้เราอยู่ตลอด แล้วเขาก็คุยกับตลอด กวนกันตลอดตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว เราก็ไม่รู้สึกอะไร จนวันนึงเขาก็บอกกับเราคนนี้เลิกกับแฟนแล้วนะ เขาจะจีบนะ เราก็เฉยๆ ไป ผ่านไปสักพักเหมือนมีลางสังหรณ์อยากรู้เรื่องเขากับคนนั้นว่าคุยอะไรกันบ้าง ก็เข้าไปเปิดเฟซของเขา เพราะเราก็มีรหัสเขาอยู่ ก็ได้รู้ว่าเขาเพิ่งจะขอคบกันได้ไม่นาน ความรู้สึกตอนนั้นอยากจะถามเขามากๆ เลยว่า "แล้วเราหล่ะ" แต่ก็ไม่กล้าได้แต่เงียบ เพราะก่อนหน้านั้นเราก็เกี่ยวก้อยกับว่าเป็นเพื่อนกัน คือมีอยู่คนั้งหนึ่งที่เค้าขอเราเลิกอีก แต่เราพยายามรั้งเขาไว้ ครั้งเป็นครั้งแรกที่เราพูดความในใจออกมาทุกอย่างว่าเรารู้สึกกับเขายังไง พูดออกมาจนหมด แล้วก็นั่งเงียบๆ อยู่อยู่ข้าง ไม่นานเขาก็หันมาพร้อมยกนิ้วก้อยขึ้นมาแล้วพูดว่า "เพื่อนกันนะ" หน้าตอนนั้นของเขาเหมือนกับว่าเขาแค่พยายามทำให้เราอารมณ์ดีให้เราหยุดร้องไห้ พอเราจะเข้าไปกอดเขาก็เบนตัวหนีแล้วก็พูดเหมือนเดิม " ถ้าไม่เป็นเพื่อนกันไม่ให้กอด" เราก็เลยไม่เกี่ยว เป็นอยู่แบบนี้ประมาณชั่วโมง สุดท้ายก็ยอมเกี่ยวก้อยเพราะไม่อยากให้เขาหายไปไหนอีกเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว หลังจากนั้นเราสองคนก็ทำตัวปกติ ยังไปไหนมาด้วยกัน เราก็ยังไปหาเขา เก็บห้อง จัดห้อง ทำกับข้าวให้เขาเหมือนเดิม เราทั้งสองยังเป็นแบบเดิมๆ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเราไม่เอาแต่ใจเหมือนเดิม คิดถึงใจเขาใจเรามากขึ้น
เพราะแบบนี้มะนเลยทำให้เราไม่กล้าถามเขาว่าเขาเอาเราไปไว้ไหน หลังจากที่เขาคบกับคนนั้น เธอคนนั้นก็มาโพสหน้าของเขาอยู่เป็นระยะๆ เพื่อนๆ ก็รับรู้เรื่องเขาและเธอ แต่กับเราเขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรมาขั้นกลางระหว่างเรา เพื่อนมันก็มีสงสัยในความสัมพันธ์ของเราทั้งสองมาตลอดมีมาถามบ้างแต่เราก็แค่ยิ้ม ส่วนเธอกับเขาก็ยังคุยกันอยู่เรื่อยๆ ได้แค่คุยกัน แต่ไม่ได้เจอกันเพราะ เธอเรียนอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง เราก็มีแซวเรื่องนี้กับเราก็เห็นที่เธอคนนั้นมาโพสหน้าเฟสเขาอยู่ตลอด แต่เขาก็ทำหน้าตาตลกใส่เราหยอกเรากลับแค่นั้น
ผ่านมาไม่กี่วันนี่เองเขากลับบ้าน เหมือนปกติเขา เหมือนมันมีลางสังหรณ์อะไร เราอยากจะรู้เรื่องของเขากับเธอคนนั้นมาก ว่าเขาคุยอะไรกันบ้าง ขนทนไม่ไหวก็เข้าไปเปิดเฟซเขาทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดที่จะแอบเปิดเฟซเขาเลย แต่มัยก็เป็นลางสังหรณ์ที่แม่นจริงๆ มันให้เรารู้ว่าการกลับบ้านของเขาครั้งนี้มันกลับตรงกันกับเธอคนนั้นพอดี เพราะเขาอยู่จังหวัดเดียวกัน เรียนโรงเรียนเดียวมาก่อน แล้วมันก็ทำให้เรารู้อีกอย่างว่าก่อนที่เขาจะกลับมา ม. เขาได้ไปหาเธอคนนั้นก่อนกลับแล้วก็ได้ให้สิ่งสำคัญอย่างของเด็กวิศวะกับเธอด้วยคือ "เกียร์ของวิศวะ"
ความรู้สึกในตอนนั้นคือ เราคงต้องปล่อยเขาไปจริงๆ สักที แต่พอได้เจอหน้าเขา ได้คุยกับเขา มันก็ทำไม่ได้อยู่ดี มันตัดเขาออกไปไม่ได้จริงๆ สีกที
แต่เรากับเขาก็ยังเหมือนอยู่ ยังคุยในทุกๆ เรื่อง ความสัมพันธ์ของเราสองมันมากกว่านั้นไปแล้ว คือ เราไม่ปิดปังอะไรกัน คุยกันทุกเรื่อง ทั้งเรื่องขอบครัว ปัญหาของตัวเขาเอง เราเป็นแบบนี้กันมาตั้งแต่คบกันครั้งแรก และเราก็เป็นคนเดียวที่เขาบอกทุกอย่างในตัวเขากับเรา ไม่ว่าปัญหาอะไรก็มีแต่เราที่เขามาพูดมาระบายมาบอก ก็คือเราคนเดียว กับเราเขาก็เป็นคนเดียวที่รับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเรา ขนถึงตอนนี้เราก็ยังเป็นแบบนี้อยู่!!
ส่วนตอนนี้เขาก็ยังคงคุยอยู่กับเธอคนนั้นอยู่ เราก็ยังอยู่เหมือนเดิม เขาก็ยังปฏิบัติกับเราเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้นะว่าเรารู้อะไรบ้าง แต่เขาไม่พูด และเราก็เลือกที่จะไม่พูด เราก็ยังคงเป็นแบบนี้ ยังไปหาเขา ไปดูหนัง ไปเที่ยวด้วยกัน ยังทำกับข้าวให้เขากิน ยังทำทุกอย่างๆ ที่เราเคยทำให้เขา
...คือเราไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ ตกลงเราเป็นอะไรกัน เพราะไปบ้านเราเขาก็ไปมาแล้วทั้งๆ แต่ก่อนกลัวมากไม่กล้าไป แต่อตนนี้ไปมาแล้ว เป็นคนชวนเราให้กลับบ้านด้วยซ้ำ แต่เราก็ไม่ได้แนะนำเขากับพ่อแม่ในฐานะแฟน เพราะเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกับเขากันแน่ แล้วก็ไม่ได้ไปบ้านเราแค่ครั้งเดียว ไปมาหลายแล้วไม่ได้เคยค้างคืน เราไปเราก็กลับไปเอาของบ้าง ไปเปลี่ยนเอารถยนต์มาใช้บ้าง ซึ่งของถ้าเป็นเมื่อก่อนให้แม่ส่งไปรษณีย์มาให้ก็ได้ แต่เขาก็ชวนเราให้ไปเอาที่บ้านเลย
นอกจากเราจะคุยกันทุกเรื่องแล้ว เราต่างก็ยังดูแลกันเหมือนเดิม เขาก็ยังแคร์เรา เราสองคนก็ยังใช้เงินกระเป๋าเดียวกัน มีก็แบ่งกันใช้ อดก็อดไปด้วยกัน ไม่เคยปล่อยให้อีกฝ่ายลำบากอยู่คนเดียว เขาให้เราเยอะกว่าที่เราให้เขาด้วยซ้ำ อยากได้อะไร ถ้ามีตังค์ก็จะพาไปซื้อ อยากดูหนังก็พาไป อยากไปไหนก็พาไป เราหละให้อะไรเขาบ้าง บางทีก็คิดนะถ้าเขาจะไปกับคนนั้นจริงเราก็คงต้องปล่อยเขาไป ไม่ใช่เพราะดูเหมาะสมกัน แต่เพราะดูแล้วคนนั้นน่าจะให้อะไรเขาได้มากกว่าเรา ทุกวันนี้เราทำได้ไปหาเขาปลุกเขาตื่น จัดเก็บห้องเก็บของให้เขา ทำกับข้าวให้กิน คอยเตือนให้เขาอ่านหนังสือเพราะเขาติดฟีฟ่าออนไลน์มากก..
บางทีมีมาพูดกับเราด้วยนะว่า "ถ้าเขาชนะอ้วนจะให้อะไรเค้า" เราทำให้เขาได้แค่นี้เราให้เขาได้แค่นี้ บางที่ก็แอบน้อยใจตัวเองที่ให้ในสิ่งที่เขาอยากได้ไม่ได้ ถึงเขาจะรอให้เป็นคนให้เขา แต่เราก็กลับรู้สึกว่า แค่รักที่เราให้เขามันยังไม่พอ เพราะเขาลำบากมาด้วยกันเยอะ ถึงแม้ว่าเขาไม่เคยให้ของขวัญเราเลย แต่เราอยากได้ อยากไปไหนเขาพาไปได้ตลอด เราเลยรู้สึกว่าเราไม่ดีพอ เราคู่ควรกับเขา ถ้าคนจะไปมีใหม่ก็คงไม่แปลก ๆ เราอาจะมีเป็นฝ่ายเลี้ยงนู้นนี่นั้นบ้างแต่ก็ยังไม่เท่าที่เขาเลี้ยงเรา เราว่ามันแฟร์สำหรับเขา ถึงเราจะเป็นผู้เป็นก็เหอะ
บางคนที่เข้ามาอ่านอาจจะคิดว่าเพราะเรารักเขามากไปรึป่าวววว... ก็เลยตาบอดมองไม่เห็นอีกมุมของเขา อันนั้นมันอาจจะจริงก็ได้เพราะก็ยอมรักว่าเรารักเขาแล้วก็รักมากด้วย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะอยากให้ไปมีอีกคน เราแค่อยากทำอะไรให้เขาบ้างแค่นั้นเอง ขนาดเราทั้งสองสถานะไม่ชัดเจนเรายังห่วงแบบนี้ ไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานะเขาก็ดูแลเรามาตลอด เห้อออออ... เราก็อยากให้เขามองเราคนเดียวนะตอนนี้ แต่ถ้าเราทำไรลงไปแล้วมันทำให้เขาหาย สู้เราอยู่นิ่งแล้วทำส่วนของเราที่เราทำให้เขาได้ดีกว่าไม่ดีกว่าหรอ เราลืมบอกอีกอย่างว่าฐานะทางบ้านเรากับเขาก็แตกต่างกันมาก เขารวยเราจน เราเลยรู้ว่าเราไม่เอื้อมเขาถึงสักที มีมั่ยคะผู้หญิงที่รู้สึกเหมือนกับเราตอนนี้
มันไม่ใช่มีแต่ผู้ชายนะที่รู้สึกเอื้อมไม่ถึงคนที่เรารักเลย ผู้หญิงอย่างเราก็รู้สึก รู้สึกว่าที่ผ่านมาเราเอื้อมไปไม่ถึงเขาเลยมีแต่เขาที่ก้มลงมามองเรา ถึงเราจะไม่รู้ว่าตอนนี้เรากับเขาคบกันในสถานะไหน แต่เราก็อยากให้เขาได้มากกว่านี้ เพราะตอนนี้เรายังได้เจอกัน ได้ใกล้ชิดกัน เราก็อยากให้อะไรกับเขาบ้าง ถึงเขาจะคุยกับคนอื่นแต่คนที่เขาแคร์อยู่ตอนนี้ก็ยังเป็นเรา
......///อ่านแล้วจบต้นชนปลายไม่ถูกต้องขออภัยด้วยนะคะเพิ่งเคยเขียนกระทู้อะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก ปกติมีแต่อ่านของคนอื่น อ่านดูแล้วอาจจะงงๆ อาจจะดูน้ำเน่า หรือใช้คำเน่าไป แต่นี่คือเรื่องและความรู้สึกจริงๆ ของเราตอนนี้///.....
ไม่ว่าคนที่เข้ามาอ่านจะอ่านจบหรือไม่จบ หรืออ่านจบแล้วงงๆ เราก็ขอบคุณที่แวะสละเวลามาอ่านเรื่องของเรานะ "ขอบคุณล่วงนะคะ"
เรายังมีอีกเยอะ แต่ความรู้สึกที่มันยังเอาออกมาไปเป็นคำไม่ได้ มันยังสับสน วันไหนไม่ไหวค่อยมาระบายต่อนะคะ
ตกลงเราเป็นอะไรกัน.. ก้อนหิน ต้นไม้ หรือแฟน?! (รักเราไม่เท่ากัน)
เราเชื่อว่าหลายๆ คนก็กำลังตกอยู่ในสภาวะแบบนี้ และหนึ่งในนั้นก็คงจะเป็นเราด้วย ^^
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า... ตอนนี้เราอยู่เรียนอยู่ปี 3 เรากับเขากับมาคบกันอีกครั้ง ก่อนหน้านั้นเคยคบกันตอนปี 1 แล้วก็เลิกกันไปเพราะ ตัวเรานี่แหละเพราะความเอาแต่ใจของเราเอง ตอนนั้นก็เสียใจนะมากด้วยทำใจไม่ได้อยู่เดือนนึง ยังไม่รวมที่เพ้อหาเขาอีกนะ ตอนเลิกกันตอนนั้น เราไม่คุยกันเลย เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเรา เราก็ไม่กล้าเจอเขาเป็นอยู่แบบนี้เป็นปีๆ จนปี 2 เราก็ได้ทำงานกลุ่มเดียวกัน กับเพื่อนกลุ่มเดิมของเรา เราจึงได้กลับมาคุยกันอีกแต่ตอนนั้นเราคุยกันแค่แบบเพื่อนแค่จะรู้จักมากกว่าใครๆ มีไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง นานๆ ครั้ง
จนมาถึงปี 2 เทอมสอง ช่วงใกล้จะปิดเทอม เราคุยกันทางไลน์ เขาก็ขอเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ความรู้สึกตอนนั้นแบบดีใจมากกกกกกก... แต่เราก็ยังไม่ตกลงนะ แค่ช่วงนั้นเราไปไหนมาไหนด้วยเริ่มบ่อยขึ้น จนกระทั่งช่วงหลางซัมเมอร์เราจึงตัดใจกลับไปหาเขาอีกครั้ง เขาก็ดูแลเทคแคร์เราดีเหมือน แต่มันติดที่เรานี่แหละ เรานอกจากเป็นคนเอาใจแล้ว เราเป็นคนแสดงออกเรื่องความรักไม่เก่ง เรารักเขานะ เราแคร์เขานะ เราเป็นห่วงเขานะ แต่เราไม่รู้จะแสดงออกมาด้วยวิธีไหน แม่แต่บอกว่ารักเขานะ เรายังไม่พูดให้เขาฟังเลย อีกอย่างก็คือ เพื่อนไม่มีใครรู้ว่าเราสองคนกลับมาคบกัน เพราะปกติเราก็ไปมาหาสู่กันอยู่เรื่อยๆ เราเป็นคนที่ชอบคิดหลายเรื่องมารวมกันด้วย คือแบบไม่กล้าบอกเพื่อนว่าคบกัน กลัวเพื่อนเปลี่ยนไป ส่วนเขาเป็นคนที่แบบเปิดเผย อยากบอกให้ทุกคนรับรู้ว่านี่แฟนเขานะ มันตรงข้ามกับเรามาก เขาอยากโพสรูปคู่กับเราลงเฟซ แต่เราเป็นคนที่ไม่ชอบโพสรูปคู่กับแฟน
เราเป็นแบบนี้อยู่สักพักจนเขาทนไม่ไหวแล้วบอกกับเราว่า... "เบื่อวะ" "กลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะ" พอเห็นประโยคนี้เราถึงจะคิดได้ว่า เราไม่ควรปล่อยให้เขาไปจากเราอีกแล้วนะ เราก็ทำทุกอย่างเพื่อเอาเขากลับมา ก็กลับมานะแต่ไม่เหมือนเดิม เขาไปคุยกับอีกคนก็ไม่ได้ปิดอะไรเรา บอกเราด้วยซ้ำว่ากำลังคุยกับคนนี้ เอามาพูดให้เราเหมือนแบบเป็นเรื่องเล่นๆ เหมือนคุยสนุก แต่เขาจีบจริงสุดท้ายก็ไม่ได้คบกันเพราะคนนั้นมีแฟนของเขาอยู่แล้ว
เราสองคนเป็นนี้กันมาเรื่อยๆ เราก็ยังทนอยู่กับเขา กระทั่งวันนึงแฟนเก่าของเขาที่เคยคบกันตอนมัธยมก็เลิกกับแฟน คนนี้เรารู้จักเพราะเขาเราเรื่องคนนึ้ใฟ้เราอยู่ตลอด แล้วเขาก็คุยกับตลอด กวนกันตลอดตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว เราก็ไม่รู้สึกอะไร จนวันนึงเขาก็บอกกับเราคนนี้เลิกกับแฟนแล้วนะ เขาจะจีบนะ เราก็เฉยๆ ไป ผ่านไปสักพักเหมือนมีลางสังหรณ์อยากรู้เรื่องเขากับคนนั้นว่าคุยอะไรกันบ้าง ก็เข้าไปเปิดเฟซของเขา เพราะเราก็มีรหัสเขาอยู่ ก็ได้รู้ว่าเขาเพิ่งจะขอคบกันได้ไม่นาน ความรู้สึกตอนนั้นอยากจะถามเขามากๆ เลยว่า "แล้วเราหล่ะ" แต่ก็ไม่กล้าได้แต่เงียบ เพราะก่อนหน้านั้นเราก็เกี่ยวก้อยกับว่าเป็นเพื่อนกัน คือมีอยู่คนั้งหนึ่งที่เค้าขอเราเลิกอีก แต่เราพยายามรั้งเขาไว้ ครั้งเป็นครั้งแรกที่เราพูดความในใจออกมาทุกอย่างว่าเรารู้สึกกับเขายังไง พูดออกมาจนหมด แล้วก็นั่งเงียบๆ อยู่อยู่ข้าง ไม่นานเขาก็หันมาพร้อมยกนิ้วก้อยขึ้นมาแล้วพูดว่า "เพื่อนกันนะ" หน้าตอนนั้นของเขาเหมือนกับว่าเขาแค่พยายามทำให้เราอารมณ์ดีให้เราหยุดร้องไห้ พอเราจะเข้าไปกอดเขาก็เบนตัวหนีแล้วก็พูดเหมือนเดิม " ถ้าไม่เป็นเพื่อนกันไม่ให้กอด" เราก็เลยไม่เกี่ยว เป็นอยู่แบบนี้ประมาณชั่วโมง สุดท้ายก็ยอมเกี่ยวก้อยเพราะไม่อยากให้เขาหายไปไหนอีกเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว หลังจากนั้นเราสองคนก็ทำตัวปกติ ยังไปไหนมาด้วยกัน เราก็ยังไปหาเขา เก็บห้อง จัดห้อง ทำกับข้าวให้เขาเหมือนเดิม เราทั้งสองยังเป็นแบบเดิมๆ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเราไม่เอาแต่ใจเหมือนเดิม คิดถึงใจเขาใจเรามากขึ้น
เพราะแบบนี้มะนเลยทำให้เราไม่กล้าถามเขาว่าเขาเอาเราไปไว้ไหน หลังจากที่เขาคบกับคนนั้น เธอคนนั้นก็มาโพสหน้าของเขาอยู่เป็นระยะๆ เพื่อนๆ ก็รับรู้เรื่องเขาและเธอ แต่กับเราเขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรมาขั้นกลางระหว่างเรา เพื่อนมันก็มีสงสัยในความสัมพันธ์ของเราทั้งสองมาตลอดมีมาถามบ้างแต่เราก็แค่ยิ้ม ส่วนเธอกับเขาก็ยังคุยกันอยู่เรื่อยๆ ได้แค่คุยกัน แต่ไม่ได้เจอกันเพราะ เธอเรียนอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง เราก็มีแซวเรื่องนี้กับเราก็เห็นที่เธอคนนั้นมาโพสหน้าเฟสเขาอยู่ตลอด แต่เขาก็ทำหน้าตาตลกใส่เราหยอกเรากลับแค่นั้น
ผ่านมาไม่กี่วันนี่เองเขากลับบ้าน เหมือนปกติเขา เหมือนมันมีลางสังหรณ์อะไร เราอยากจะรู้เรื่องของเขากับเธอคนนั้นมาก ว่าเขาคุยอะไรกันบ้าง ขนทนไม่ไหวก็เข้าไปเปิดเฟซเขาทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดที่จะแอบเปิดเฟซเขาเลย แต่มัยก็เป็นลางสังหรณ์ที่แม่นจริงๆ มันให้เรารู้ว่าการกลับบ้านของเขาครั้งนี้มันกลับตรงกันกับเธอคนนั้นพอดี เพราะเขาอยู่จังหวัดเดียวกัน เรียนโรงเรียนเดียวมาก่อน แล้วมันก็ทำให้เรารู้อีกอย่างว่าก่อนที่เขาจะกลับมา ม. เขาได้ไปหาเธอคนนั้นก่อนกลับแล้วก็ได้ให้สิ่งสำคัญอย่างของเด็กวิศวะกับเธอด้วยคือ "เกียร์ของวิศวะ"
ความรู้สึกในตอนนั้นคือ เราคงต้องปล่อยเขาไปจริงๆ สักที แต่พอได้เจอหน้าเขา ได้คุยกับเขา มันก็ทำไม่ได้อยู่ดี มันตัดเขาออกไปไม่ได้จริงๆ สีกที
แต่เรากับเขาก็ยังเหมือนอยู่ ยังคุยในทุกๆ เรื่อง ความสัมพันธ์ของเราสองมันมากกว่านั้นไปแล้ว คือ เราไม่ปิดปังอะไรกัน คุยกันทุกเรื่อง ทั้งเรื่องขอบครัว ปัญหาของตัวเขาเอง เราเป็นแบบนี้กันมาตั้งแต่คบกันครั้งแรก และเราก็เป็นคนเดียวที่เขาบอกทุกอย่างในตัวเขากับเรา ไม่ว่าปัญหาอะไรก็มีแต่เราที่เขามาพูดมาระบายมาบอก ก็คือเราคนเดียว กับเราเขาก็เป็นคนเดียวที่รับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเรา ขนถึงตอนนี้เราก็ยังเป็นแบบนี้อยู่!!
ส่วนตอนนี้เขาก็ยังคงคุยอยู่กับเธอคนนั้นอยู่ เราก็ยังอยู่เหมือนเดิม เขาก็ยังปฏิบัติกับเราเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้นะว่าเรารู้อะไรบ้าง แต่เขาไม่พูด และเราก็เลือกที่จะไม่พูด เราก็ยังคงเป็นแบบนี้ ยังไปหาเขา ไปดูหนัง ไปเที่ยวด้วยกัน ยังทำกับข้าวให้เขากิน ยังทำทุกอย่างๆ ที่เราเคยทำให้เขา
...คือเราไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ ตกลงเราเป็นอะไรกัน เพราะไปบ้านเราเขาก็ไปมาแล้วทั้งๆ แต่ก่อนกลัวมากไม่กล้าไป แต่อตนนี้ไปมาแล้ว เป็นคนชวนเราให้กลับบ้านด้วยซ้ำ แต่เราก็ไม่ได้แนะนำเขากับพ่อแม่ในฐานะแฟน เพราะเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกับเขากันแน่ แล้วก็ไม่ได้ไปบ้านเราแค่ครั้งเดียว ไปมาหลายแล้วไม่ได้เคยค้างคืน เราไปเราก็กลับไปเอาของบ้าง ไปเปลี่ยนเอารถยนต์มาใช้บ้าง ซึ่งของถ้าเป็นเมื่อก่อนให้แม่ส่งไปรษณีย์มาให้ก็ได้ แต่เขาก็ชวนเราให้ไปเอาที่บ้านเลย
นอกจากเราจะคุยกันทุกเรื่องแล้ว เราต่างก็ยังดูแลกันเหมือนเดิม เขาก็ยังแคร์เรา เราสองคนก็ยังใช้เงินกระเป๋าเดียวกัน มีก็แบ่งกันใช้ อดก็อดไปด้วยกัน ไม่เคยปล่อยให้อีกฝ่ายลำบากอยู่คนเดียว เขาให้เราเยอะกว่าที่เราให้เขาด้วยซ้ำ อยากได้อะไร ถ้ามีตังค์ก็จะพาไปซื้อ อยากดูหนังก็พาไป อยากไปไหนก็พาไป เราหละให้อะไรเขาบ้าง บางทีก็คิดนะถ้าเขาจะไปกับคนนั้นจริงเราก็คงต้องปล่อยเขาไป ไม่ใช่เพราะดูเหมาะสมกัน แต่เพราะดูแล้วคนนั้นน่าจะให้อะไรเขาได้มากกว่าเรา ทุกวันนี้เราทำได้ไปหาเขาปลุกเขาตื่น จัดเก็บห้องเก็บของให้เขา ทำกับข้าวให้กิน คอยเตือนให้เขาอ่านหนังสือเพราะเขาติดฟีฟ่าออนไลน์มากก..
บางทีมีมาพูดกับเราด้วยนะว่า "ถ้าเขาชนะอ้วนจะให้อะไรเค้า" เราทำให้เขาได้แค่นี้เราให้เขาได้แค่นี้ บางที่ก็แอบน้อยใจตัวเองที่ให้ในสิ่งที่เขาอยากได้ไม่ได้ ถึงเขาจะรอให้เป็นคนให้เขา แต่เราก็กลับรู้สึกว่า แค่รักที่เราให้เขามันยังไม่พอ เพราะเขาลำบากมาด้วยกันเยอะ ถึงแม้ว่าเขาไม่เคยให้ของขวัญเราเลย แต่เราอยากได้ อยากไปไหนเขาพาไปได้ตลอด เราเลยรู้สึกว่าเราไม่ดีพอ เราคู่ควรกับเขา ถ้าคนจะไปมีใหม่ก็คงไม่แปลก ๆ เราอาจะมีเป็นฝ่ายเลี้ยงนู้นนี่นั้นบ้างแต่ก็ยังไม่เท่าที่เขาเลี้ยงเรา เราว่ามันแฟร์สำหรับเขา ถึงเราจะเป็นผู้เป็นก็เหอะ
บางคนที่เข้ามาอ่านอาจจะคิดว่าเพราะเรารักเขามากไปรึป่าวววว... ก็เลยตาบอดมองไม่เห็นอีกมุมของเขา อันนั้นมันอาจจะจริงก็ได้เพราะก็ยอมรักว่าเรารักเขาแล้วก็รักมากด้วย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะอยากให้ไปมีอีกคน เราแค่อยากทำอะไรให้เขาบ้างแค่นั้นเอง ขนาดเราทั้งสองสถานะไม่ชัดเจนเรายังห่วงแบบนี้ ไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานะเขาก็ดูแลเรามาตลอด เห้อออออ... เราก็อยากให้เขามองเราคนเดียวนะตอนนี้ แต่ถ้าเราทำไรลงไปแล้วมันทำให้เขาหาย สู้เราอยู่นิ่งแล้วทำส่วนของเราที่เราทำให้เขาได้ดีกว่าไม่ดีกว่าหรอ เราลืมบอกอีกอย่างว่าฐานะทางบ้านเรากับเขาก็แตกต่างกันมาก เขารวยเราจน เราเลยรู้ว่าเราไม่เอื้อมเขาถึงสักที มีมั่ยคะผู้หญิงที่รู้สึกเหมือนกับเราตอนนี้
มันไม่ใช่มีแต่ผู้ชายนะที่รู้สึกเอื้อมไม่ถึงคนที่เรารักเลย ผู้หญิงอย่างเราก็รู้สึก รู้สึกว่าที่ผ่านมาเราเอื้อมไปไม่ถึงเขาเลยมีแต่เขาที่ก้มลงมามองเรา ถึงเราจะไม่รู้ว่าตอนนี้เรากับเขาคบกันในสถานะไหน แต่เราก็อยากให้เขาได้มากกว่านี้ เพราะตอนนี้เรายังได้เจอกัน ได้ใกล้ชิดกัน เราก็อยากให้อะไรกับเขาบ้าง ถึงเขาจะคุยกับคนอื่นแต่คนที่เขาแคร์อยู่ตอนนี้ก็ยังเป็นเรา
......///อ่านแล้วจบต้นชนปลายไม่ถูกต้องขออภัยด้วยนะคะเพิ่งเคยเขียนกระทู้อะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก ปกติมีแต่อ่านของคนอื่น อ่านดูแล้วอาจจะงงๆ อาจจะดูน้ำเน่า หรือใช้คำเน่าไป แต่นี่คือเรื่องและความรู้สึกจริงๆ ของเราตอนนี้///.....
ไม่ว่าคนที่เข้ามาอ่านจะอ่านจบหรือไม่จบ หรืออ่านจบแล้วงงๆ เราก็ขอบคุณที่แวะสละเวลามาอ่านเรื่องของเรานะ "ขอบคุณล่วงนะคะ"
เรายังมีอีกเยอะ แต่ความรู้สึกที่มันยังเอาออกมาไปเป็นคำไม่ได้ มันยังสับสน วันไหนไม่ไหวค่อยมาระบายต่อนะคะ