ผมชื่อ ศรัณย์ คับ ในพจนานุกรม แปล ว่า ที่พึ่ง ที่พัก
ความรักของผม หลอ.
ไม่รู้มันเกิดขึ้นได้ไง เเละไม่รู้ว่ามันคือ ความรักหรือป่าว
ผมเป็นคน. ไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ เจอใครก็ก็ยิ้มให้
พูดอะไรกับใครก็ไม่ค่อยจะสนุก เพื่อนๆของผมต่างเรียกผมว่าไอ่ทึ่ม เเต่ผมก็ไม่โกรษพวกมันหลอก
เพราะพวก มันนั้นเหละ ที่ค่อยสอนผม เรื่องการพูด
เพื่อนผมพวกนี้ วันๆไม่ค่อยทำอะไรหลอกคับ นอกซะจากจีบหญิง จีบหญิง.!! เรื่องจีบหญิงผมยกให้มันเป็น บะ-ลม-มา-ครู ผมเลยคับ ผมค่อยดูมันพูดแต่ละคำกับหญิง มันได้ผลกันทุกคนเลยคับ แต่กับดิ แค่จะทักสาวยังไม่กล้าเลย จนกะทั่ง
พวกเราได้แยกย้ายกันออก ผึกงาน กันคนที่คนทาง
ส่วนผมเรียนช่างไฟ. ปวสลำพูน. ผมไปผึกงานร้านเเอร์
เพราะอยากกลายเป็น. ช่างแอร์ในตำนาน.
ไม่ใช้
เพราะระบบวงจรไฟฟ้าผมรู้มากเเล้วจึงอยากรู้ระบบเครื่องทำความเย็นเอง รัดเลยนะ.
วันหนึ่งผมได้ไปซ่อมแอร์ ที่ อบจ ลำพูน วันนั้นเองเหละคือเรื่องราวเริ่มต้น
ผมเข้าซ่อมเเอร์ ที่ห้องชั้นสองสำนักงานบัญชี ท่อระบายน้ำเเอร์มันตัน ผมเลยรื้อ มันออก แต่ช่วงที่ผมกำลังถอดน็อตออกนะ ผมก็ได้สาวงามคนหนึ่งซึ่งแต่งกายชุดนักศึกษา เธอเดินเข้ามาตรงประตูที่เปิดไว้ แสงประกายอันออร่า ของเธอชั่งประกายแวววั๊บ ทำเอาสายตาของผมแทบละลุ ออกมา เอ้ย.!! ขะล่มโต๊ม. แอร์ที่ผมกำลังเอาน๊อตออก ตกลงมาทับหัวผมอย่างแรง. "อั๊วอะล่ะ"
เธอคนนั้นได้เหลว มามองผม แล้วก็หัวเราะด้วยความซะใจ อย่างแรง. พร้อมกับทุกๆคนที่ทำงานในห้องๆ นั้นทั้งหมด. ผมจึงคิดในใจว่าย้ายบ้านี้เป็นคนจุดสะนวนให้ทุกๆคนในห้องๆ นั้นหัวเราะผม. มันน่า ~_~
หลังจากนั้นผมก็ซ่อมมันจนสำเร็จ พอดีเป็นช่วงกลางวันพอดี ผมจึงเดินออกมา จะไปทานข้าวพอ เเละทันไดนั้นก็ก็เจอ. ยายบ้านั้นเข้ามาทักเราว่า. "ตัวเรียนเทคนิกเหมือนกัน หลอ. " ผมก็ได้แต่พยักน่า. แค่นั้นเอง
เเล้วก็ยังพูดต่อ."ทานข้าวหรือยัง"ตกลงเธอคงอยากจะให้ผมพูดผมเลยตอบกับไปว่า. "ยังเลยกำลังจะไปหาอะไรทานอยู่"เธอคนนั้นก็เดินออกไป. โดยที่ไม่มีเสียงพูดออกมาเลย. แล้วก็เดินจากไปแบบให้เรา. งง
ตกลงจะทักก็ทักจะไปก็ไป ซะงั้น ยายบ้านี่
ด้วยความขี้สงใส่ ของผม. ผมจึงต้องการอยากจะรู้ ว่ายายบ้านี้มันคือใครมาอยู่นี้ได้ไง. เเละเหตุใดจึงมาทักผม. ผมจึงเก็บคำถามนี้มาไว้ในใจ และรูปล่างหน้าตาเป็นยังไง. จนกระทั่งผึกงานเสร็จแล้วก็เปิดเทอมพอดี
ผมจึงเก็บคำถามที่มันยังค้างคาอยู่ในใจผมออกมาเเละตามหาเธอผู้นั้น. ยายบ้า .!!
ทำใมเธอถึงหนี ผมไปอยู่ต่างประเทศ
ความรักของผม หลอ.
ไม่รู้มันเกิดขึ้นได้ไง เเละไม่รู้ว่ามันคือ ความรักหรือป่าว
ผมเป็นคน. ไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ เจอใครก็ก็ยิ้มให้
พูดอะไรกับใครก็ไม่ค่อยจะสนุก เพื่อนๆของผมต่างเรียกผมว่าไอ่ทึ่ม เเต่ผมก็ไม่โกรษพวกมันหลอก
เพราะพวก มันนั้นเหละ ที่ค่อยสอนผม เรื่องการพูด
เพื่อนผมพวกนี้ วันๆไม่ค่อยทำอะไรหลอกคับ นอกซะจากจีบหญิง จีบหญิง.!! เรื่องจีบหญิงผมยกให้มันเป็น บะ-ลม-มา-ครู ผมเลยคับ ผมค่อยดูมันพูดแต่ละคำกับหญิง มันได้ผลกันทุกคนเลยคับ แต่กับดิ แค่จะทักสาวยังไม่กล้าเลย จนกะทั่ง
พวกเราได้แยกย้ายกันออก ผึกงาน กันคนที่คนทาง
ส่วนผมเรียนช่างไฟ. ปวสลำพูน. ผมไปผึกงานร้านเเอร์
เพราะอยากกลายเป็น. ช่างแอร์ในตำนาน.
เพราะระบบวงจรไฟฟ้าผมรู้มากเเล้วจึงอยากรู้ระบบเครื่องทำความเย็นเอง รัดเลยนะ.
วันหนึ่งผมได้ไปซ่อมแอร์ ที่ อบจ ลำพูน วันนั้นเองเหละคือเรื่องราวเริ่มต้น
ผมเข้าซ่อมเเอร์ ที่ห้องชั้นสองสำนักงานบัญชี ท่อระบายน้ำเเอร์มันตัน ผมเลยรื้อ มันออก แต่ช่วงที่ผมกำลังถอดน็อตออกนะ ผมก็ได้สาวงามคนหนึ่งซึ่งแต่งกายชุดนักศึกษา เธอเดินเข้ามาตรงประตูที่เปิดไว้ แสงประกายอันออร่า ของเธอชั่งประกายแวววั๊บ ทำเอาสายตาของผมแทบละลุ ออกมา เอ้ย.!! ขะล่มโต๊ม. แอร์ที่ผมกำลังเอาน๊อตออก ตกลงมาทับหัวผมอย่างแรง. "อั๊วอะล่ะ"
เธอคนนั้นได้เหลว มามองผม แล้วก็หัวเราะด้วยความซะใจ อย่างแรง. พร้อมกับทุกๆคนที่ทำงานในห้องๆ นั้นทั้งหมด. ผมจึงคิดในใจว่าย้ายบ้านี้เป็นคนจุดสะนวนให้ทุกๆคนในห้องๆ นั้นหัวเราะผม. มันน่า ~_~
หลังจากนั้นผมก็ซ่อมมันจนสำเร็จ พอดีเป็นช่วงกลางวันพอดี ผมจึงเดินออกมา จะไปทานข้าวพอ เเละทันไดนั้นก็ก็เจอ. ยายบ้านั้นเข้ามาทักเราว่า. "ตัวเรียนเทคนิกเหมือนกัน หลอ. " ผมก็ได้แต่พยักน่า. แค่นั้นเอง
เเล้วก็ยังพูดต่อ."ทานข้าวหรือยัง"ตกลงเธอคงอยากจะให้ผมพูดผมเลยตอบกับไปว่า. "ยังเลยกำลังจะไปหาอะไรทานอยู่"เธอคนนั้นก็เดินออกไป. โดยที่ไม่มีเสียงพูดออกมาเลย. แล้วก็เดินจากไปแบบให้เรา. งง
ตกลงจะทักก็ทักจะไปก็ไป ซะงั้น ยายบ้านี่
ด้วยความขี้สงใส่ ของผม. ผมจึงต้องการอยากจะรู้ ว่ายายบ้านี้มันคือใครมาอยู่นี้ได้ไง. เเละเหตุใดจึงมาทักผม. ผมจึงเก็บคำถามนี้มาไว้ในใจ และรูปล่างหน้าตาเป็นยังไง. จนกระทั่งผึกงานเสร็จแล้วก็เปิดเทอมพอดี
ผมจึงเก็บคำถามที่มันยังค้างคาอยู่ในใจผมออกมาเเละตามหาเธอผู้นั้น. ยายบ้า .!!