เราก้อไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าที่เราเป็นเรียกว่าติสหรือป่าว?
เคยเป็นป่ะ มีคนที่กำลังคุยกันอยู่แร้วแบบรู้สึกดีด้วยระดับนึง ระยะเวลา1-2 เดือนแรกนี่หวานทะลุจอโทรสับเรย ไม่ว่าจะเฟสไทม์ ไม่ว่าจะโทรคุย โทรโทสับเกินโทร เหยียบ 2000 ทุกเดือน แต่หลังจาก1-2 เดือนแรกผ่านไป ทุกอย่างก้อกลายจากหน้ามือเป็นหลังเท้า กลายเป็นรู้สึกเฉยๆ คุยก้อได้ไม่คุยก้อไม่ได้ ไม่ได้มีบทบาทในชีวิตเหมือน 1-2 เดือนที่ผ่านมา แร้วคือแบบเขาเยอะใส่เราแร้วอ่ะ คำว่าเยอะ คือ
แบบเยอะจิงๆ ทุกเรื่อง
(ไปเที่ยวกับเพื่อน)
โทรตั้งแต่ยังไม่ออกจากบ้าน ขับรถ ถึงร้าน นั่งกิน
โทรทุก 5 นาที ไอ้ตอนคุยกันแรกๆ โทรมาตอนออกจากบ้าน ยังพอเข้าใจ ว่าเป็นห่วง โทรมาตอนขับรถ อ่ะ เรายังพอเข้าใจว่าเป็นห่วง โทรมาตอนถึงร้าน (ในใจเริ่มคิดล่ะ
จะโทรไรนักหนาว่ะ) นั่งกินนั่งเม้ากับเพื่อนอยู่ โทรมาอีก สรุปเป็นห่วงหรืออะไรกันแน่ อารมณ์คือแบบ อยู่กับเพื่อนนนน โทรมาถามอยู่ได้ เมื่อไรจะกลับ (คือท่าอยากกลับเดียวกับเอง พ่อกับแม่ยังไม่ตามขนาดนี้เรย)
กลับบ้านก้ออารมณ์แบบ ดื่มนิดๆ ก้อต้องตั้งใจขับรถป่ะ โทรมาอีก (รถตูจะชนเพราะโทรมาไม่ว่างเนี้ยแระ) แล้วแบบไม่ยอมว่าง รอให้ถึงบ้าน ขอบคุณพระเจ้า..
(ทำงานกำลังยุ่งๆ) โทรมาถามว่าว่างมั้ย ทำอะไรอยู่ ตอนโทรมานี่ได้ดูเวลาป่ะว่ะ ว่ามันเวลางาน พอบอกว่าไม่ว่างก้องอล พอบอกว่าเด่วค่อยคุยกันก้อหาว่าจะไปคุยกับคนอื่น (คือท่าตรูว่างก้อคงตกงานล่ะ) พอจะตัดบทขอวาง จะทำงาน หาเรื่องคุยอีก เอาเรื่องนั้นมาถามเรื่องนี้มาถาม ก้อต้องตอบไปอีก แร้วยังมีน่ามาย้อนถาม อ้าว ไหนตอนแรกบอกไม่ว่าง (ในใจนี่ ก้อเ-ิง ถามกู ไม่ตอบก้อถามอยู่นั้นแระ ที่ตอบเพราะลำคานอยากจะว่าง)
(อยู่บ้าน) เข้าใจอยู่บ้านทุกคนต้องว่างใช่ป่ะ โทรมาเราก้อคุย คือ 1 ชม มันก้อหมดเรื่องคุยละป่ะ ง่วงด้วยอะไรด้วย ก้ออยากจะนอน พอจะนอน งี่เง่าใส่อีก อยากจะคุย คือเข้าใจว่าอยากคุย (แต่นี่ก้อคุยมาเป็น ชม ล่ะ ไม่คิดจะหลับจะนอนเรยหรือไง วันรุ่งขึ้นต้องทำงานเว้ยยย) ทะเลาะกันอีก 2 ชม (สรุปครูก้อนอนดึกเหมือนเดิม) กว่าจะตกลงว่าจะนอนกันได้
ไม่ยอมว่างโทรสับอีก (จะฟังเสียงตรูกรนรึไงฟร่ะ) กลัวเราจะไปคุยกับคนอื่น (คือตรูทำงานก้อเหนื่อยจะตายล่ะคร้าาา จะเอาเวลาไหนไปคุย) เข้าใจนะว่าระแวง เมื่อก่อนคุยกันได้ แต่ทำไมเดียวนี้ถึงคุยไม่ได้ เวลามันเปลี่ยนไป ไม่ใข่ว่าเราจะมีใคร แต่เดือนแรกๆก้อเหมือนการที่เราได้เจอสิ่งใหม่ๆ ก้ออยากจะทำความรู้จักกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่พอรู้จักกันไปแร้วมันก้อต้องมีจุดพอดี ถูกป่ะ!!
บทสรุปแร้วทนกันไม่ได้ก้อต้องเลิกคุยกันไป แต่ก้อไม่วายมีเรื่องเข้ามาอีก คิดไปต่างๆนาๆ ว่าเรามีคนคุยใหม่(ตามตรูยัง คิดไปเองคนเดียว หน้าแบบนี้ก้อเลือกไม่ได้นะ) เราก้อบอกนะว่า เลิกกันไม่ใช่เพราะมีคนใหม่ แต่นิสัยเราเป็นแบบนี้ อยู่คนเดียวก้อคงจะดีที่สุดแร้ว
มีใครเป็นแบบเราบ้างมั้ย หรือว่าเราประหลาดสุดๆ???
แท็กห้องผิดขอโทดด้วย TT
ผิดที่เราติสแตกหรือผิดที่เขาไม่เข้าใจ??((ใครเคยเป็นบ้าง)
เคยเป็นป่ะ มีคนที่กำลังคุยกันอยู่แร้วแบบรู้สึกดีด้วยระดับนึง ระยะเวลา1-2 เดือนแรกนี่หวานทะลุจอโทรสับเรย ไม่ว่าจะเฟสไทม์ ไม่ว่าจะโทรคุย โทรโทสับเกินโทร เหยียบ 2000 ทุกเดือน แต่หลังจาก1-2 เดือนแรกผ่านไป ทุกอย่างก้อกลายจากหน้ามือเป็นหลังเท้า กลายเป็นรู้สึกเฉยๆ คุยก้อได้ไม่คุยก้อไม่ได้ ไม่ได้มีบทบาทในชีวิตเหมือน 1-2 เดือนที่ผ่านมา แร้วคือแบบเขาเยอะใส่เราแร้วอ่ะ คำว่าเยอะ คือ
(ไปเที่ยวกับเพื่อน)
กลับบ้านก้ออารมณ์แบบ ดื่มนิดๆ ก้อต้องตั้งใจขับรถป่ะ โทรมาอีก (รถตูจะชนเพราะโทรมาไม่ว่างเนี้ยแระ) แล้วแบบไม่ยอมว่าง รอให้ถึงบ้าน ขอบคุณพระเจ้า..
(ทำงานกำลังยุ่งๆ) โทรมาถามว่าว่างมั้ย ทำอะไรอยู่ ตอนโทรมานี่ได้ดูเวลาป่ะว่ะ ว่ามันเวลางาน พอบอกว่าไม่ว่างก้องอล พอบอกว่าเด่วค่อยคุยกันก้อหาว่าจะไปคุยกับคนอื่น (คือท่าตรูว่างก้อคงตกงานล่ะ) พอจะตัดบทขอวาง จะทำงาน หาเรื่องคุยอีก เอาเรื่องนั้นมาถามเรื่องนี้มาถาม ก้อต้องตอบไปอีก แร้วยังมีน่ามาย้อนถาม อ้าว ไหนตอนแรกบอกไม่ว่าง (ในใจนี่ ก้อเ-ิง ถามกู ไม่ตอบก้อถามอยู่นั้นแระ ที่ตอบเพราะลำคานอยากจะว่าง)
(อยู่บ้าน) เข้าใจอยู่บ้านทุกคนต้องว่างใช่ป่ะ โทรมาเราก้อคุย คือ 1 ชม มันก้อหมดเรื่องคุยละป่ะ ง่วงด้วยอะไรด้วย ก้ออยากจะนอน พอจะนอน งี่เง่าใส่อีก อยากจะคุย คือเข้าใจว่าอยากคุย (แต่นี่ก้อคุยมาเป็น ชม ล่ะ ไม่คิดจะหลับจะนอนเรยหรือไง วันรุ่งขึ้นต้องทำงานเว้ยยย) ทะเลาะกันอีก 2 ชม (สรุปครูก้อนอนดึกเหมือนเดิม) กว่าจะตกลงว่าจะนอนกันได้
บทสรุปแร้วทนกันไม่ได้ก้อต้องเลิกคุยกันไป แต่ก้อไม่วายมีเรื่องเข้ามาอีก คิดไปต่างๆนาๆ ว่าเรามีคนคุยใหม่(ตามตรูยัง คิดไปเองคนเดียว หน้าแบบนี้ก้อเลือกไม่ได้นะ) เราก้อบอกนะว่า เลิกกันไม่ใช่เพราะมีคนใหม่ แต่นิสัยเราเป็นแบบนี้ อยู่คนเดียวก้อคงจะดีที่สุดแร้ว
มีใครเป็นแบบเราบ้างมั้ย หรือว่าเราประหลาดสุดๆ???
แท็กห้องผิดขอโทดด้วย TT