ห้องเพลง**คนรากหญ้า** พักยกการเมือง มุมเสียงเพลง มุมนี้ไม่มีสี ไม่มีกลุ่ม............มีแต่เสียง 29/10/2015

     ไม่ได้เข้าห้องนี้สองวัน เพราะไปทำบุญมาครับ กลับไปเยี่ยมถิ่นเก่า ย้อนรอยเรื่องราวของสิ่งดีๆที่เคยทำในชีวิตเมื่อครั้งหนึ่ง กลับไประลึกความทรงจำครั้งแรกที่ได้เริ่มต้นความรักกับผู้หญิงที่เคียงข้างผมมาเสมอ พาลูกออกไปรับรู้สิ่งที่เป็นธรรมชาติจริงๆที่ไม่ผ่านการปรุงแต่ง ไม่มีสาปกลิ่นเมืองที่ลูกสาวเคยตัว ไปให้เขาเห็นว่าชีวิตจริงๆมันเป็นเช่นไร

     จริงๆนอนอยู่บ้านมากๆเลยเบื่อครับ หลังจากไปตรวจร่างกายเมื่อวันอังคาร แล้วผลออกมาดี คุณหมอพอใจในการฟื้นตัวของผม จึงอนุญาตให้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆ เช่นขับรถ เดินเล่น  หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ได้ออกแรงมากนักได้ ภรรยาเลยเสนอไอเดียชวนกันไปทำบุญ ผมก็ตอบตกลงทันที แต่มีข้อแม้ว่าผมขอเลือกสถานที่เองและวิธีการทำบุญเอง เธอก็ไม่ปฏิเสธ เราจึงเก็บกระเป๋าออกเดินทางกันในบ่ายวันอังคารนั้นเลย โดยภรรยายังเป็นคนขับให้ก่อน เธอยังไม่อยากให้ผมฝืนออกแรงเร็วเกินไปนัก

     ก็เลยเป็นที่มาของการกลับมาเยือนถิ่นเก่าของผมและภรรยา ที่เหยียบสถานที่ที่เรารู้จักกันครั้งแรกอีกครั้ง และครั้งนี้ผมพาพยานรักของเราสองคนมาด้วย คือ ลูกสาวผมที่อยู่ในช่วงปิดเทมอพอดี ผมและเมียพาลูกมาพักที่ สังขละบุรี เพื่อตั้งใจจะเดินทางไปที่ไล่โว่ ในวันรุ่งขึ้น

     หมู่บ้านไล่โว่ เป็นหมูบ้านเล็กๆของชาวกระเหลี่ยง อยู่ในอำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี เป็นหมู่บ้านเล็กในป่าใหญ่ที่อาศัยอยู่ในเขตทุ่งใหญ่นเรศวรมานานแล้ว คำว่าไล่โว่ เป็นภาษากะเหรี่ยง มีความหมายว่า หินแดงหรือผาแดง

     ด้วยความที่เป็นหมู่บ้านที่มีภูเขาสลับซับซ้อน จึงเป็นที่อยู่ของชนชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงสัญชาติไทย และที่ยังไม่ได้รับสัญชาติอีกจำนวนหนึ่ง(เกินกว่าครึ่ง)ที่ได้อาศัยผืนป่าและลำห้วยก่อนที่จะประกาศเป็นเขตอนุรักษ์ทุ่งใหญ่นเรศวรเป็นแหล่งทำมาหากิน หมู่บ้านโดยทั่วไปเป็นป่าล้อมรอบไปด้วยภูเขา สภาพเป็นที่ดินเนินเขา และที่ราบกลางหุบเขา มีป่าไม้ยืนต้นรวมกับป่าไผ่ที่ยังคงความอุดมสมบูรณ์ มีสายน้ำไหลผ่านหล่อเลี้ยงผู้คนในหมู่บ้าน

บ้านไล่โว่มีระยะทางห่างจากที่ว่าการอำเภอสังขละบุรี 40 กิโลเมตร เป็นถนนดินภูเขาประมาณ 20 กิโลเมตร การเดินทางสัญจรเข้าหมู่บ้าน มี 2 เส้นทาง  คือ

     เส้นทางสายแรก เป็นถนนลาดยางถึงทางเข้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร จากน้ำตกตะเคียนทองเป็นทางดิน เมื่อเข้าหน้าฝนการเดินทางจะเป็นไปด้วยความยากลำบาก หมู่บ้านแทบจะตัดขาดจากโลกภายนอก ซึ่งชาวบ้านจะใช้วิธีการเดิน(ใช้เวลาในการเดินทางเท้าประมาณ 5 ชั่วโมง) เนื่องจากดินภูเขามีความลื่น มีความคดเคี้ยวต้องขึ้นเขาสูงชันและบางครั้งก็ดิ่งลงอย่างรวดเร็ว อีกทั้งต้องผ่านภูเขา ลำน้ำที่สูงและแรงเชี่ยว ต้องเดินไต่ตามสะพานไม้ไผ่ อีกทั้งต้นไม้หรือกอไผ่ล้มทับขวางทาง รถยนต์จึงไม่สามารถวิ่งสัญจรได้ต้องหมดช่วงฤดูฝน และชาวบ้านต้องมาซ่อมแซมทางเดินก่อนรถยนต์ถึงจะสามารถวิ่งได้ ในตลอดระยะเส้นทางจะได้ยินเสียงน้ำไหลริน เสียงน้ำตก ที่เป็นต้นสายของน้ำตกตะเคียนทองอยู่ตลอดระยะเส้นทางจนถึงหมู่บ้าน

     เส้นทางสายที่สอง เป็นเส้นทางที่ต้องเดินทางผ่านที่ทำการบริหารส่วนตำบลไล่โว่ หมู่บ้านสะเน่พ่อง ใช้เวลาในการเดินทางพอๆ กันกับเส้นทางสายแรก แต่เส้นทางเส้นนี้ใช้สำหรับการเดินเท้าเพียงอย่างเดียวเท่านั้น รถไม่สามารถใช้วิ่งบนเส้นทางเส้นนี้ได้ เพราะเส้นทางมีลักษณะที่เป็นภูเขา โขดหินและในบางครั้งเส้นทางแคบ หรือต้องเดินทางผ่านน้ำตก เส้นทางนี้ชาวบ้านนิยมใช้เดินทางเพราะสะดวก และภูเขาไม่สูงมากนัก

     และด้วยเหตุนี้เองที่สมัย 20 ปีก่อน ไม่มีเด็กๆกระเหลี่ยงตัวน้อยๆคนไหนเลยในหมู่บ้านนี้ ที่จะมีโอกาสได้รับการศึกษา และในช่วงเวลานั้นเอง ผมเป็นครูอาสาชุดแรกๆที่เข้าไปฝั่งตัวสอนหนังสือที่นั้น และช่วยกันบุกเบิกก่อตั้งโรงเรียนขึ้นที่ในหมู่บ้านแห่งนี้ แต่กว่าทางมูลนิธิเพื่อเด็ก ที่ผมเข้าไปร่วมช่วยงาน จะประสานกับทางราชการให้ยอมรับและจัดส่งครูจริงๆมาประจำที่นี้ได้ ก็ใช้เวลาเกือบ 2 ปี ก็กลายเป็นว่า ไอ้รองที่เพิ่งเรียนจบใหม่ๆต้องติดแหง่กอยู่ที่นี้ เพื่อทำงานอาสาที่ไม่ได้ค่าตอบแทนสักบาท กลายเป็นคนกรุงผลัดถิ่นอยู่เกือบสองปีที่นี้

     ที่แห่งนี้เอง ที่พบได้พบกับนางฟ้าของผม(ซึ่งกลายเป็นนางมารในเวลาต่อมา) คือ ภรรยาของผมเอง เมื่อเธอในตอนนั้นกำลังเรียนพยาบาลและนึกสนุกอยากออกค่ายพัฒนาชนบทกับที่วิทยาลัยของเธอ ผลก็คือ เมื่อมา “ป๊ะ” ไอ้รองเข้า ก็กลายเป็นความสวยงามในชีวิตของกันและกัน



     การกลับมาเยือนถิ่นเก่าครั้งนี้ ก็เพื่อมาเลี้ยงอาหารให้กับเด็กๆกระเหลี่ยง ที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกลความเจริญ  วัตถุประสงค์แรกคือมาทำบุญเพื่อสร้างความรู้สึกดีๆให้กับตนเอง วัตถุประสงค์ที่สองคือต้องการสอนลูกสาว เมื่ออย่างครั้งที่ป้าผมเคยสอนตอนสมัยยังเรียนมหาลัยว่า ผมยังโชคดีกว่าคนอีกมากที่มีโอกาสเพราะมีป้าให้การสนับสนุนให้เรียนหนังสือถึงขั้นนี้ คนบางคนไม่มีโอกาสแม้จะเป็นการศึกษาในระดับประถม  และคำที่ป้าสอนผมนั้น ทำให้ผมตัดสินใจอุทิศหยาดเหงื่อแรงกายในทันทีที่เรียนจบ ซึ่งจริงๆผมตั้งใจว่า อาจจะใช้เวลาไม่นานนัก เพราะคิดเอาเองว่า แค่ออกไปสร้างโรงเรียนให้กับเด็กๆที่ด้วยโอกาส คงใช้เวลาไม่กี่อาทิตย์ หรือเต็มที่ก็แค่เดือนเดียว



     แต่ผมคิดผิด...อย่างที่เล่าไปตอนต้น ว่าผมต้องอยู่ที่นี้ 1 ปี 11 เดือนกับอีก 6 วัน เพราะอะไรกัน ที่ทำให้ผมยอมอยู่ที่นี้ต่อทั้งๆที่ไม่ได้ค่าตอบแทน คำตอบคือ แววตาของเด็กๆเหล่านั้นครับ ถ้าผมซึ่งเป็นครูอาสาคนสุดท้าย ที่ยอมจะอยู่สอนเด็กๆเหล่านี้ต่อ ทั้งๆที่ครูคนอื่นอีก2 คน เลือกที่จะเดินทางกลับทันทีที่อาคารชั่วคราวหลังแรกของโรงเรียนสร้างเสร็จ ซึ่งหมายความว่า ถ้าผมกลับ เด็กๆพวกนั้นก็จะได้อาคารกันแดดกันฝนที่สร้างอย่างง่ายๆ ใช้ไม้ที่แปรรูปกันอย่างหยาบๆด้วยกบไสมือ เป็นเสาค้ำยัน สิบกว่าต้น มีหลังคามุงแฝกที่สานกันตามประสาชาวบ้านคุ้มหัวกันแดดฝน เป็นสถานที่ๆเราฝึกให้พวกเขาเหล่านั้น(กระเหลี่ยงในหมู่บ้าน) เรียกว่าโรงเรียน

     แต่มันจะเป็นโรงเรียนได้อย่างไร ถ้าไม่มีครูสอน และแววตาของเด็กพวกนั้นจะเป็นอย่างไร ที่คนที่เขาเรียกหาด้วยลิ้นชาวป่าว่า คูรอ(ครูรอง) ทิ้งพวกเขาไปทันทีที่สร้างอาคารเสร็จสมดังตั้งใจ

     นั้นคือสิ่งที่รั้งผมไว้ และเพื่อจะให้ผมพบเจอกับสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของผม เมื่อปีต่อมา ภรรยาผมก็มาออกค่ายพัฒนาที่โรงเรียนแห่งนี้ เรื่องราว ณ.จุดนี้ลูกสาวผมไม่เคยมีโอกาสล่วงรู้มาก่อนเลย ว่าพ่อแม่ของตัวเองเริ่มรักกัน ณ.จุดไหน วันนี้เขาได้รู้แล้ว

     ผมไม่ได้ตั้งใจให้ลูกสาวต้องตั้งปณิธานว่าจะเอาตามอย่างผม ออกมาเป็นครูอาสาเมื่อเรียนจบ เพราะยังมีวิธีอื่นอีกมากมายที่จะให้ความช่วยเหลือกับผู้ด้อยโอกาสตามสภาพความเหมาะสมกับตนเอง ลูกสาวผมควักเงิน 7200 บาท เพื่อขอเป็นผู้ปกครองอาสา ช่วยดูแลค่าใช้จ่ายของนักเรียนตัวน้อยๆที่นั้น 3 คนซึ่งเท่ากับคนล่ะ 2400 บาท ต่อ 1 ปีการศึกษาหรือ 2 เทมอ ซึ่งแม้วันนี้ลูกสาวจะให้ผมออกเงินให้บางส่วน เพราะตัวเองมีเงินไม่พอที่จะจ่ายทั้งหมด(ขาดอยู่พันกว่าบาท) แต่เธอก็ยินยอมให้ผมหักเอาจากค่าใช้จ่าย ที่ผมจ่ายลูกเป็นรายเดือน เพื่อชดเชยคืน

     ผมกับเมียรู้สึกไม่เสียแรงเลยที่บากบั่นขับรถมาเกือบ 5 ชม.จากกรุงเทพ ตัวผมเองก็ทำบุญตามกำลังของผมและภรรยา แต่คาดคิดไม่ถึงว่าลูกของผม จะทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ขนาดนี้ เพราะเขาตัดสินใจของเขาเอง โดยที่ผมกับเมียไม่ได้เอ่ยปาก ซึ่งนี้ คือสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆในการเดินทางมาทำบุญในครั้งนี้ จึงหยิบเอามาเล่าให้เพื่อนๆฟัง ทันทีที่กลับออกมาที่ตัว อ.สังขละบุรีแล้ว เมื่อวานไม่ได้เข้ามาก็เพราะยังอยู่ที่ไล่โว่และไม่มีสัญญาณที่นั้น (ใครบอกเครือข่ายมือถือแรงชัดทั่วไทย อย่าไปเชื่อครับ)

     กะว่าจะอยู่ที่นี้ต่ออีกสัก 2-3 คืน เพื่อพักผ่อนไปในตัวด้วย พรุ่งนี้เช้าจะพาลูกสาวไปใส่บาตรที่สะพานมอญ และเดินเที่ยวตลาดมอญสักหน่อย อาการที่นี้เย็นๆ เหมือนจะเข้าหน้าหนาวในตอนเช้าๆแล้ว เลยทำให้นึกอยากอยู่ต่อกัน เพราะไม่อยากกลับไปร้อนตับแลบที่กรุงเทพ

*ป.ล. ว่างๆจะเล่าให้ฟังว่าชีวิตตอนอยู่กับกระเหลี่ยงเกือบสองปี ว่ามีรสชาติอย่างไรบ้างครับ หมู่บ้านแถวๆนั้นอีก 5 หมู่บ้าน รัศมีการเดินเท้าประมาณ 4 คืน ผมตระเวนเดินจนชินพื้นที่ป่าในทุ่งใหญ่นเรศวรแล้วครับ เสียดายที่คราวนี้ไม่มีโอกาสเข้าไป เพราะยังออกแรงมากไม่ได้ เลยต้องจอดป้ายอยู่แค่ที่ด่านแรกเท่านั้นเอง





*แก้ไข เพิ่มเพลง ว่าแล้วเหมือนลืมอะไร ลืมใส่เพลงนี้เอง 55+