คือ เรารู้สึกว่าเรารักคนๆนึงมาก มากขึ้นทุกๆวัน จนเราอึดอัดไปหมด ตลอดเวลารู้สึกเหมือนว่า เ ร า รั ก กั น แต่เราจะไม่ได้คบกัน..
เราคิดเรื่องของเขาทุกๆรายละเอียด ใส่ใจเรื่องที่เขาไม่สบายใจ สนใจและสนับสนุนเขา ตลอดเวลาเขาสนใจ หรือตั้งใจทำอะไร
มีบางครั้งที่เราไม่ต้องพูดกันด้วยคำพูด เราก็รู้ว่าอีกคนกำลังต้องการอะไร เรารู้สึกถูกชะตากับเขาตั้งแต่วันแรกที่เริ่มคุยกัน 55+
จริงๆเรารู้จักเขาตั้งแต่เขายังไม่มาประจำที่นี่ด้วยซ้ำไป หลังจากที่เราเริ่มคุยและรู้จักกัน คิดว่าเป็นความชอบ จากการเจอกันครั้งแรก
เพราะเราเข้ากันได้ ช่วงระยะเวลานึงเราใกล้ชิดกัน ไปไหนมาไหนกันตลอด สองคน เราก็ไม่รู้หรอกว่าเขากำลังคิดอะไรในตอนนั้น
แต่มันทำให้เราชอบเขามากขึ้น ได้รู้จักเขามากขึ้น เหมือนช่วงนึงเราเปิดใจให้กัน เราแลกเปลี่ยนความคิดที่เราคิดกัน เราไปเที่ยวไกลๆด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่เราเก็บทุกรายละเอียด และประทับใจกับเวลานั้นมากๆเลย มันคือความสุขของเรา ^^
แล้ววันนึงเขาก็เปิดตัวผู้หญิงคนนึง ว่าเขาจะคบกัน ตอนนั้นเราสับสน เราเสียใจ เราเสียดายความรู้สึกของเรา .
เราเจอกันทุกวัน มีกิจกรรมที่ทำงานร่วมกันทุกวัน เราถอยออกมา เขาชวนไปไหนเราก็ปฏิเสธ แม้กระทั่งแค่ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน เราก็ไม่ไป ช่วงนั้นเราปฏิเสธเขาทุกๆอย่างเลย เรารู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับตัวเรา แต่พอได้ช่วงเวลานึงเราหยุดคิด ว่าระหว่างที่เราไปไหนมาไหน ที่เราทำอะไรร่วมกัน เขาก็ไม่ได้พูดซักคำนี่เนอะ ว่าเราเป็นอะไรกัน หรือต่อไปเราจะเป็นอะไรกัน หรือเขารู้สึกอะไร ยังไง เราคิดว่าเขาคงแค่เหงา...
แต่ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขาจะพูดเสมอ คำพูดประจำที่เขาชอบพูดกับเราเวลาอยู่ด้วยกัน "เชื่อผมสิ" เขาเคยพูดอย่างนึงที่เรายังจำได้เสมอ
เราเคยคุยกันตอนไปเที่ยว ตจว. เราบอกเขาว่าเวลาขึ้นรถไปไหนนี่จะหลับตลอดเลยนะเวลาพ่อขับให้นั่ง เขาบอกให้เราหลับสิ หลับได้นะ
เขาถามเราว่า เขาขับให้นั่งแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยหรอ เราก็ขำๆละเราก็หลับ555 มันตลกดีนะ ว่าเวลาที่อยู่กับใครคนนึงแล้วรู้สึกปลอดภัยเสมอ อุ่นใจ แค่เห็นเขา หรือได้ยิน ได้อยู่ใกล้ เรายังรู้สึกเหมือนเดิมตั้งแต่ตอนนั้นที่รู้สึกตอนแรก ตอนนี้เราว่าเรารักเขาเข้าแล้ว เราอยากเห็นเขายิ้ม อยากมีส่วนทำให้เขาสบายใจเวลาที่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น อยากอยู่ข้างๆ แต่เราทำได้ไม่ทั้งหมด เราย้อนแย้งตัวเอง ว่าเราทำต่อไปจะดีหรอ มันดีกับเราจริงๆหรอ เราว่ามันคือความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน เวลาที่มีร่วมกัน แต่ตอนนี้เรารู้สึกสับสนตัวเองอยู่ตลอดเวลาเลย
เราไม่รู้ว่าเราจะตัดใจยังไง เราเป็นมาพักใหญ่ๆ แต่ 2-3 วันมานี้ เรารู้สึกเศร้าใจ เวลาเขามาอยู่ใกล้เราอึดอัดจนอยากร้องไห้ออกมาเลย
เราทำเป็นไม่สนใจเขาไป เราใช้ชีวิตปกติ เรามาคิดว่าเราไม่น่ารักเขา แต่เราก็อยากรักเขาต่อๆไป รอยยิ้มเขาเป็นความสุขของเรา
จนวันนี้ก่อนเขาออกไป เรามองเขาข้างหลัง เราไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรตอนที่มอง เขาหันมาเหมือนทุกครั้ง แล้วเขาก็ยิ้มแบบที่เคยทำ
แต่วันนี้มันเศร้าไปหมด ทั้งตัวเรา และก็รอยยิ้มเขา เขายิ้ม แต่สายตาที่เขามองมาก่อนจะหันออกไป มันไม่มีรอยยิ้มอยู่แบบที่เคยเป็นเลย
ส่วนเรา เราก็ไม่ได้ยิ้มแบบที่เคยเหมือนกัน.
เรารู้สึกว่าเราตกหลุมรักเขาซ้ำๆมาตลอด แต่วันนี้เรารู้สึกว่าเราอกหัก ไม่ใช่เพราะเขา แต่เพราะเราเอง เรารู้สึกไม่อยากสู้ต่อแล้ว
ไม่อยากสู้กับความรู้สึกตัวเองที่ว่า อยากรักเขาต่อไป ให้ความหวังดีกับเขาไปแบบนี้ แค่นี้ก็ได้ เราบอกตัวเอง แต่เราร้องไห้
เราว่าความรักมันทุกข์ใจ แต่มันก็คือความสุข เวลาได้นึกถึง เรามีความสุข
เพื่อนสนิทเราเคยถามว่าไม่เสียดายหรอ ที่ชอบเขาแล้วไม่ได้บอกเขา ที่รักเขาแต่ไม่กล้าได้แต่เก็บเอาไว้ไม่พูดอะไร..
เราไม่รู้จะพูดยังไง เราอยากบอกเขานะ เรากลัวว่าจะเสียเขาไป กลัวว่าแม้แต่ความเป็นเพื่อนที่สนิทใจกันก็จะไม่มีเหลือพอจะให้สบตากัน
เราคิดซ้ำไปซ้ำมาซ้ำๆ เราคิดอะไรไม่ได้เลย คิดเท่าไหร่ก็กลับมาว่ารักเขามากขึ้นทุกวัน ยิ่งรู้สึกว่าแพ้ตัวเองมากขึ้น
เราเคยอ่านมา เวลาเขามาตั้งกระทู้แบบนี้กัน เขาจะถามกันใช่มั้ยว่า เราควรทำยังไงต่อดีถ้าเป็นแบบนี้ ..
แต่เราว่าทุกคนมีคำตอบของตัวเองอยู่แล้ว ถึงแม้จะอยากให้ใครซักคนมาช่วยให้รู้สึกดีขึ้น แต่เรามั่นใจว่าทุกคนมีมันในใจอยู่แล้ว
ใช่มั้ยล่ะคะ ^_^
มีไหม รู้สึกอกหักจากใจตัวเอง ?? แบบรู้สึกว่าแพ้แล้ว อะไรทำนองนั้น.
เราคิดเรื่องของเขาทุกๆรายละเอียด ใส่ใจเรื่องที่เขาไม่สบายใจ สนใจและสนับสนุนเขา ตลอดเวลาเขาสนใจ หรือตั้งใจทำอะไร
มีบางครั้งที่เราไม่ต้องพูดกันด้วยคำพูด เราก็รู้ว่าอีกคนกำลังต้องการอะไร เรารู้สึกถูกชะตากับเขาตั้งแต่วันแรกที่เริ่มคุยกัน 55+
จริงๆเรารู้จักเขาตั้งแต่เขายังไม่มาประจำที่นี่ด้วยซ้ำไป หลังจากที่เราเริ่มคุยและรู้จักกัน คิดว่าเป็นความชอบ จากการเจอกันครั้งแรก
เพราะเราเข้ากันได้ ช่วงระยะเวลานึงเราใกล้ชิดกัน ไปไหนมาไหนกันตลอด สองคน เราก็ไม่รู้หรอกว่าเขากำลังคิดอะไรในตอนนั้น
แต่มันทำให้เราชอบเขามากขึ้น ได้รู้จักเขามากขึ้น เหมือนช่วงนึงเราเปิดใจให้กัน เราแลกเปลี่ยนความคิดที่เราคิดกัน เราไปเที่ยวไกลๆด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่เราเก็บทุกรายละเอียด และประทับใจกับเวลานั้นมากๆเลย มันคือความสุขของเรา ^^
แล้ววันนึงเขาก็เปิดตัวผู้หญิงคนนึง ว่าเขาจะคบกัน ตอนนั้นเราสับสน เราเสียใจ เราเสียดายความรู้สึกของเรา .
เราเจอกันทุกวัน มีกิจกรรมที่ทำงานร่วมกันทุกวัน เราถอยออกมา เขาชวนไปไหนเราก็ปฏิเสธ แม้กระทั่งแค่ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน เราก็ไม่ไป ช่วงนั้นเราปฏิเสธเขาทุกๆอย่างเลย เรารู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับตัวเรา แต่พอได้ช่วงเวลานึงเราหยุดคิด ว่าระหว่างที่เราไปไหนมาไหน ที่เราทำอะไรร่วมกัน เขาก็ไม่ได้พูดซักคำนี่เนอะ ว่าเราเป็นอะไรกัน หรือต่อไปเราจะเป็นอะไรกัน หรือเขารู้สึกอะไร ยังไง เราคิดว่าเขาคงแค่เหงา...
แต่ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขาจะพูดเสมอ คำพูดประจำที่เขาชอบพูดกับเราเวลาอยู่ด้วยกัน "เชื่อผมสิ" เขาเคยพูดอย่างนึงที่เรายังจำได้เสมอ
เราเคยคุยกันตอนไปเที่ยว ตจว. เราบอกเขาว่าเวลาขึ้นรถไปไหนนี่จะหลับตลอดเลยนะเวลาพ่อขับให้นั่ง เขาบอกให้เราหลับสิ หลับได้นะ
เขาถามเราว่า เขาขับให้นั่งแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยหรอ เราก็ขำๆละเราก็หลับ555 มันตลกดีนะ ว่าเวลาที่อยู่กับใครคนนึงแล้วรู้สึกปลอดภัยเสมอ อุ่นใจ แค่เห็นเขา หรือได้ยิน ได้อยู่ใกล้ เรายังรู้สึกเหมือนเดิมตั้งแต่ตอนนั้นที่รู้สึกตอนแรก ตอนนี้เราว่าเรารักเขาเข้าแล้ว เราอยากเห็นเขายิ้ม อยากมีส่วนทำให้เขาสบายใจเวลาที่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น อยากอยู่ข้างๆ แต่เราทำได้ไม่ทั้งหมด เราย้อนแย้งตัวเอง ว่าเราทำต่อไปจะดีหรอ มันดีกับเราจริงๆหรอ เราว่ามันคือความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน เวลาที่มีร่วมกัน แต่ตอนนี้เรารู้สึกสับสนตัวเองอยู่ตลอดเวลาเลย
เราไม่รู้ว่าเราจะตัดใจยังไง เราเป็นมาพักใหญ่ๆ แต่ 2-3 วันมานี้ เรารู้สึกเศร้าใจ เวลาเขามาอยู่ใกล้เราอึดอัดจนอยากร้องไห้ออกมาเลย
เราทำเป็นไม่สนใจเขาไป เราใช้ชีวิตปกติ เรามาคิดว่าเราไม่น่ารักเขา แต่เราก็อยากรักเขาต่อๆไป รอยยิ้มเขาเป็นความสุขของเรา
จนวันนี้ก่อนเขาออกไป เรามองเขาข้างหลัง เราไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรตอนที่มอง เขาหันมาเหมือนทุกครั้ง แล้วเขาก็ยิ้มแบบที่เคยทำ
แต่วันนี้มันเศร้าไปหมด ทั้งตัวเรา และก็รอยยิ้มเขา เขายิ้ม แต่สายตาที่เขามองมาก่อนจะหันออกไป มันไม่มีรอยยิ้มอยู่แบบที่เคยเป็นเลย
ส่วนเรา เราก็ไม่ได้ยิ้มแบบที่เคยเหมือนกัน.
เรารู้สึกว่าเราตกหลุมรักเขาซ้ำๆมาตลอด แต่วันนี้เรารู้สึกว่าเราอกหัก ไม่ใช่เพราะเขา แต่เพราะเราเอง เรารู้สึกไม่อยากสู้ต่อแล้ว
ไม่อยากสู้กับความรู้สึกตัวเองที่ว่า อยากรักเขาต่อไป ให้ความหวังดีกับเขาไปแบบนี้ แค่นี้ก็ได้ เราบอกตัวเอง แต่เราร้องไห้
เราว่าความรักมันทุกข์ใจ แต่มันก็คือความสุข เวลาได้นึกถึง เรามีความสุข
เพื่อนสนิทเราเคยถามว่าไม่เสียดายหรอ ที่ชอบเขาแล้วไม่ได้บอกเขา ที่รักเขาแต่ไม่กล้าได้แต่เก็บเอาไว้ไม่พูดอะไร..
เราไม่รู้จะพูดยังไง เราอยากบอกเขานะ เรากลัวว่าจะเสียเขาไป กลัวว่าแม้แต่ความเป็นเพื่อนที่สนิทใจกันก็จะไม่มีเหลือพอจะให้สบตากัน
เราคิดซ้ำไปซ้ำมาซ้ำๆ เราคิดอะไรไม่ได้เลย คิดเท่าไหร่ก็กลับมาว่ารักเขามากขึ้นทุกวัน ยิ่งรู้สึกว่าแพ้ตัวเองมากขึ้น
เราเคยอ่านมา เวลาเขามาตั้งกระทู้แบบนี้กัน เขาจะถามกันใช่มั้ยว่า เราควรทำยังไงต่อดีถ้าเป็นแบบนี้ ..
แต่เราว่าทุกคนมีคำตอบของตัวเองอยู่แล้ว ถึงแม้จะอยากให้ใครซักคนมาช่วยให้รู้สึกดีขึ้น แต่เรามั่นใจว่าทุกคนมีมันในใจอยู่แล้ว
ใช่มั้ยล่ะคะ ^_^