หลายคนบอกว่า “ลาออกมาทำกิจการของตัวเอง ลำบากกว่าเป็นมนุษย์เงินเดือนสะอีก” ละจะเป็นลูกจ้างเขาไปเรื่อยๆเหรอ?

ก็ไม่รู้ซินะ กว่าจะมีลูกค้าขาประจำ กว่าจะมียอดขายที่สูงขึ้น กว่าจะมีวันนี้ได้ มันไม่ง่ายเลยแม้แต่น้อย นอนก่อนลูกน้อง ตื่นก่อนลูกจ้าง คุมหมดตั้งแต่สักกะเบือยันเรือดำน้ำ เพราะอะไรละ ก็เพราะเราอยากจะเป็

หากทำธุรกิจไปด้วย ขยายกิจการ ประหยัด ขยันแค่ไหน ถึงจะมีโอกาส สร้างธุรกิจได้ หลายหมื่นล้าน ในรุ่นของเรา ซื่อสัตย์สุจริต อย่างเดียวคนไม่พอ ต้องใช้ความสามารถขนาดไหน ผมต้องทำบุญแบบไหน ทำขนาดไหน

ผมประสบพบเจอมาตลอด ว่า ค่านิยมคนไทย หรือแม้แต่คนไทยเชื้อสายจีน ปลูกฝังให้ เป็นลูกจ้างมากกว่า อยากจะให้คนรุ่นใหม่เป็นลูกจ้าง ทั้งเอกชนหรือรัฐบาล แม้แต่บางครอบครัว ถึงแม้จะเป็นคนจีนที่มีกิจการของครอบคร

ตอนนี้หนูอายุ21ปีค่ะ อยากลองหาธุรกิจทำเล็กๆ ขายของกินอะไรประมาณนี้ เห็นบางคนประสบความสำเร็จไปก็เยอะ เลยอยากลองหาประสบการณ์ดูบ้าง เห็นแ่ม่ค้าแถวบ้านหนู ขายผักขายปลาแต่ละคนมีรถขับมีสร้อยใส่กัน(งานเดิมที

ไม่จำกัดอายุแล้วกันนะครับ แต่ถ้าคิดว่าตัวเองยังอายุน้อยอยู่มาตอบได้เลยครับ (หรือจะเล่าถึงรายได้สมัยที่อายุน้อยอยุ่ก็ได้ครับ) อยากรู้ว่า กลุ่มคนกล้าที่ออกมาทำกิจการของตัวเอง ไม่ต้องเป็นลูกจ้างเขา ราย

ถ้า จบ ม.6 แล้วไปเป็นลูกจ้างในธุรกิจที่เราอยากเป็น (ใช้เวลา4ปีเท่ากับเรียน ป.ตรี) เช่นอยากเปิดอู่ซ่อมรถ ก็ไปเป็นเด็กอู่ เรียนรู้การซ่อม อยากเปิดร้านเบเกอรี่ ก็ไปเป็นลูกจ้างร้านดังๆ อยากเปิดร้านข้าวมัน

แต่ละอย่างมันก็มีดีต่างไป คนที่สำเร็จในการเป็นลูกจ้าง ก็คือคนที่วามารถไต่เต้าตำแหน่งไปเรื่อยๆ เช่นในราชการคืออธิบดีมั่ง ผ.อ. มั่ง หรือถ้าในเอกชน ก็อาจจะเป็น CEO เป็นประธาน ผู้บริหาร คนเป็นเจ้าของก

แค่รู้สึกอายุมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นฐาน เลยเริ่มจิตตก ท้อแท้ และเบื่อ เลยคิดเรื่อยเปื่อย ตอนเด็กๆเคยวาดฝันไว้ว่า เรียนจบทำงานเป็นสาวออฟฟิส กินเงินเดือน ไม่ต้องลงทุน ภาระความรับผิด