ผมมีแฟนคนหนึ่งเธอเป็น นร.พยาบาล ต้องบอกก่อนว่าตัวผมผ่านเรื่องราวของการมีความรักมาเนินนานแล้ว นิสัยค่อนข้างขี้หึง หวง แต่ก็เป็นคนไม่เจ้าชู้ รักเดียวใจเดียว ส่วนแฟนผมเป็นคนที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินกว่าวัย คือ วางแผนในอนาคตได้อย่างเป็นขั้นเป็นตอน มีความมั่นคงในความรักอย่างมาก
ช่วงแรกของการทำความรู้จักเป็นอะไรที่สวยงามมากคงไม่ต่างกับการปูฐานคำว่าแฟนของทุกๆ คู่ ความรู้สึกที่ได้คุยกันวันละไม่กี่คำ เหมือนกับทักทาย แต่ทำให้เรากลับรู้สึกพิเศษและอยากรออีกฝ่ายทักทายและได้สนทนากันอีกครั้ง
จากวันเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์เป็นเดือน ผมรู้ทันทีว่าเธอคนนี้แหละที่อยากจะของใช้คำว่าแฟน และมีความรู้สึกพิเศษที่เรียกว่ารัก (อันนี้แต่ละคู่ก็แตกต่างกันไป) จนพยายมของเบอร์เธอ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่มีคุณค่าในสายตาของผมนะ เพราะแม้แต่เราจะมีความรู้สึกที่ดีมากๆ ต่อกัน เธอก็ไม่ได้ให้เบอร์โทรผมทันที
จนคืนหนึ่งที่เธอต้องอ่านหนังสือสอบ และทำงานดึกมาก เธอได้เล่าให้ฟังว่าดื่มกาแฟ 7-11 ไปแก้วใหญ่ จนทำให้เกิดอาการตาค้างและนอนไม่หลับทำอย่างไรก็นอนไม่หลับระหว่างที่เราคุยกันในข้อความทางเฟสบุ๊ค (เราสองคนเป็นศิษย์โรงเรียนเดียวกันเลยรู้จักและทักทายกันผ่านเครือข่ายของโรงเรียน) เธอบอกผมว่ามีน้องหมาตัวหนึ่งมายืนอยู่หน้าหอพักและส่งเสียงหอนน่าขนลุก ผมก็เลยบอกไปว่า "ทำไงก็นอนไม่หลับงั้นก็จะคุยเป็นเพื่อนไปทั้งคืนเลยละกัน"
ผมเป็นคนไม่ชอบคุยทางเฟสเท่าไนเพราะรู้สึกว่าหน้าต่างข้อความมันเล็กไปหน่อย เลยขอเบอร์โทรได้ไหมเพื่อจะได้โทรหาแล้วคุยเป็นเพื่อน ในที่สุดก็ได้เบอร์มา (ต้องขอขอบคุณกาแฟน 7-11 และเจ้าน้องหมาที่เธอเรียว่าเจ้า "ลูกชิ้น") ที่ทำให้เราได้ยินเสียงกันครั้งแรก ผมไม่รอช้าโทรไปหาเธอทันทีและคืนนั้นกว่าเธอจะง่วงก็เล่นเอาตี 4 แต่มันคือช่วงเวลาที่มีค่าและผมก็ไม่เคยลืมเลย
ความสัมพันธ์เราสองคนเริ่มก่อต่อขึ้นด้วยความรู้สึกที่ดีมากๆ จากการคุยกันเพียงในข้อความเฟสยามค่ำคืนเท่านั้น เริ่มคุยกันในไลน์ ทำอะไรอยู่ ไปไหน มาไหน ฯลฯ เราจะเหมือนทำว่าอยู่ด้วยกันเสมอแม้ยังไม่ได้มีโอกาสพบกันสักครั้ง แต่เราก็ต่างเห็นสีหน้ากันเพราะมักจะถ่ายรูปในเวลานั้นๆ ส่งให้กันเสมอ
จากข้อความเป็นเสียง จากเสียงเป็นภาพ จากภาพเป็นวิดีโอ แล้วคำว่า "รัก" ก็เข้ามาเมื่อผมตัดสินใจบอกรักเธอผ่านข้อความ แต่เธอแอบหวานบอกว่า "คำนี้ต้องบอกให้ได้ยินถึงจะรู้" ไม่รอช้าผมรีบโทรไปแล้วตัดสินใจบอกเธอดังๆ ว่า "ผมรักเธอ" นะ
เธอถามผมว่ารักเธอเพราะอะไร ผมก็กล้าๆ เขินๆ แล้วบอกตามความคิดที่อยู่ในใจจากความบริสุทธิ์ไปว่า "ผมชอบเธอ รักเธอ ที่แวดตา รอยยิ้ม และอัธยาศัยที่ดีของเธอ"
เวลาเดินทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ แต่ความรักของเรากลับเร็วกว่าเวลา ในที่สุดผมก็ของเจอเธอด้วยการเป็นคนรอรับเธอจากการเดินทางมาหาแม่ของเธอ (ขออนุญาติไม่ระบุสถานที่ต่างๆ) แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง เธอลงรถตู้โดยสาน ไม่ต่างอะไรกับในรูปที่เธอมันส่งให้ผมดูเสมอ ผมรีบเข้าไปรับเธอและไปส่งที่นัดหมายทันที
...ครั้งแรกที่ได้เจอ สิ้นสุดการรอคอย เป็นความรู้สึกที่ยากที่จะอธิบาย ยิ้มในใจ แอบมองเธอตลอดเวลา และที่สำคัญ "ผมรักเธอมากกว่าเดิมเสียอีก"
ในใจผมก็กลัวเธอจะไม่ชอบผมเปล่านะเพราะหน้าตาผมก็ไม่ได้ดีเด่อะไร เธอบอกออกมาคำหนึ่งว่า "เธอไม่ได้ชอบอหรือรักใครที่หน้าตา ขอเพียงเข้าใจกันและอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขก็เพียงพอ"
การเดินทางของความรักของเราสองคนเป็นไปด้วยดีจนเรียกว่าคนรอบข้างอิจฉาในความรักครั้งนี้ เรานัดเจอกันบ่อยครั้งขึ้นแต่ก็กว่าจะได้เจอต้องรอเธอตรงกับวันหยุด แม่จะไม่บ่อยเท่าการเดินทางของคำว่า "แฟน" เหมือนคู่อื่นๆ แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหา อะไรเพราะเรามักบอกกันแลกันเสมอว่า "เราจะทำให้รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ไกลกัน มีอะไรเราจะบอกกันเสมอ เราจะไม่ปิดบังและโกหกกัน"
....เธอรักผมมาก ผมรับรู้ได้กับสิ่งที่เธอพยายามทำให้เห็นเสมอ ผมถึงกับคิดในใจว่า "ทำไมเธอช่างดีแสนดีจนผมนี่อายเลย"
เราไม่เคยทะเลาะกันแม้แต่ครั้งเดียว เพราะเธอเป็นคนพูดจากสุภาพมากลงท้ายด้วยค่ะ ทั้งการคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยกัน หรือแม้แต่ในข้อความเฟส ไลน์
....ยิ่งไกล ก็ยิ่งเกิดความหึง หวงขึ้นในใจโดยไร้สติ นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม ผมหึงหวงเธอไม่ซะทุกอย่าง เฟสเธอ ไลน์เธอ ฯลฯ ที่เธอเคยบอกว่าไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่งย่ามแต่ผมก็มีสิทธิ์นั้น ผมไร้สติ ใครมาเม้นท์จีบผมอยากให้เธอลบ ให้เธอบล็อค จากรักที่ใช้ความสบายใจกลายเป็นความอึดอัดของเธอที่ผมเริ่มก่อขึ้นทีละนิดๆ ๆ ๆ น้ำเริ่มเต็มแก้วแล้วครั้งแรกก็ล้นจนได้
จากที่ผมเป็นผู้ชายที่อบอุ่นกลายเป็นคนที่มองรอบข้างของเธอ หึงหวงไปซะทุกคน โดยไม่ฟังเธอ จนเธอพูดออกมาและโกรธจนเสียความรู้สึก มันได้ผลผมรู้สึกว่าทำไมผมถึงเป็นอย่างนี้ ทำไม??? ทำไมมองรอบกายเธอ กลัวคนโน้นคนนี่ของเธอ ทั้งที่ผมลืมมองสิ่งที่เธอทำให้ มองสิ่งที่เธอพยายามทำให้รู้ว่าเธอรักผมแค่ไหน
ผมขอโทษเธอและขอโอกาสเธอ และสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวและจะเลิกนิสัยแบบนี้อีก เธอให้โอกาสนั้นกับผม และทุกอย่าก็กลับมาเหมือนเดิม เธอทำหน้าที่ของเธอได้อย่างดีแสนดีไม่มีบกพร่อง ส่วนผมก็พยายามปรับตัวเองให้ดีที่สุด
ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้สวยและความรักกลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้งแต่แล้ว....ผมก็ทำผิดพลาดครั้งที่สอง(ด้วยความหวังดีที่ผิดที่ผิดเวลา)
เป็นธรรมดาที่เธอต้องมีเพื่อนมีสังคม คือสุดสัปดาห์เธอขอไปเที่ยวร้านนั่งดื่มกับเพื่อนของเธอ (ออกตัวเลยว่าเธอดื่มไม่เกิน 2 แก้ว เพราะเธอต้องดูแลเพื่อนสาวและขับมอไซร์กลับทุกครั้ง) เธอก็ยังน่ารักวิดีโอไลน์แม้กระทั้งจะถึงร้าน
....ตรงนี้บอกเลยว่าพอกลับมานั้งมองและคิด ผมทำผิดพลาดมากที่รักเธอแบบหึงหวงและเข้าไปอยู่ในช่องว่างของเธอมากเกินไป แต่เธอก็ยังคงทำให้เสมอ (ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าตอนนั้นเธอฝืนใจแต่เพราะรักผม ผมขอโทษนะ)
ในคืนที่เธอนั่งกินและฟังเพลงกับเพื่อนสาวเธอสามสี่คน ถึงเวลาที่เธอบอกจะกลับผมก็ไลน์หาเธอเอย่างเคยเพราะห่วงเธอและเพื่อน เธออ่านไลน์แต่ไม่ตอบ ในใจผมบอกตามตรงว่าเริ่มร้อนรุ่ม เพราะห่วงมากเกินไป "จะเป็นอะไรเปล่านะ ขับรถและเป็นอะไรไหมน่ะ ถึงไหนแล้วนะ"
ผมตัดสินใจโทรไปนับสายไม่ถ้วน เธอไม่รับและตัดสายจนในที่สุดเพื่อนสาวเธอรับ แล้วบอกว่าถึงแล้วดูแลตัวเองได้สบายดี ด้วยความขาดสติผมจึงพยายามถามว่าอยู่ไหนกัน และให้เธอรับสายให้ได้
ในที่สุดเธอก็รับสาย แล้วความเดือดของความอึดอัดครั้งที่สองของเธอก็สิ้นสุดลง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหมือนเดิม ว่าอึดอัด ฯลฯ และต่างๆ นานา ผมรู้ทันทีว่าความขาดสติทำให้ผิดสัญญา (แต่ผมยอมรับว่าผมรู้ก่อนหน้าแล้วว่าจะเป็นแบบนี้ แต่ผมคิดตื้นๆ เพียงแค่ว่าให้รู้ว่าเธอปลอดภัย)
แล้วหลังจากวินาทีที่ความอึดอัด กดดัน ของเธอหมดลงทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมทันที....ผมขอโทษเธอ เพื่อนเธอแต่เข้าใจว่าตอนนั้นความรู้สึกเธอที่มีต่อผมก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
เช้าต่อมาผมโทรหาเธอ เธอก็รับสายแล้วก็พูดคุยแบบเปิดใจกัน แต่ผมรู้ทันทีว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะตัวผมทำเอง จากความรักที่เธอผู้แสนดีสร้างให้ผม ผมกลับทำลายมันลงเอง ทุกอย่างลดลง ลดลง จาก 100 เหลือ 70 เหลือ 50 เหลือ 30 และทุกวันนี้เหลือ 10
การสนทนาของเราเปลี่ยนไปแล้ว เธอบอกว่าเธอชอบความเป็นอิสระ ไม่ชอบให้ใครตาม ไม่ชอบให้ใครมายุ่งอะไรในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ ในความคิดผมตอนนั้นเหมือนเธอจะจากผมไปแล้วจริงๆ
การทักทายเวลาว่างๆ หรือเธอเบื่อไม่มีเหมือนก่อน การโทรหานานๆ ครั้ง เธอจะไปไหนมาไหนผมไม่เคยรับรู้เหมือนก่อนครั้งวันวาน การพูดคุยทุกครั้งเธอเริ่มอารมณ์เสียบ่อยครั้งจน กลายเป็นทุกครั้งที่สนทนากัน แม้แต่ในข้อความไลน์พิมพ์อะไรไม่เข้าตาเธอจะหงุดหงิดทันที การโพสต์ ในเฟส ไลน์ ต่างๆ จากครั้งวันวานมีกัน เธอเปลี่ยนไปโพสต์แนวผิดหวัง เสียใจ และต่างๆ นานา ที่ผมเห็นทุกครั้งแล้วก็อดเสียใจไม่ได้แต่ก็ต้องทำใจ
....ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นจากผมเองที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้....
หนักถึงขั้นผมทำอะไรไม่ถูกปรึกษาเพื่อนรักที่สุดแล้วคำแนะนำต่างๆ การคาดเดาเหตุการณ์ต่างๆ ก็เข้ามา จากสรรพนามที่เราเรียกแทนกัน เข้า ตัวเอง ทีรัก ผมตัดสินใจให้เธอเห็นว่าผมโตขึ้นแล้วอยากแก้ไข เปลี่ยนเป็น "พี่" กับ "หนู" ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นแต่ไม่ถึง 1 % แต่ก็ยังดีกว่าไม่เกิดขึ้นเลย
4 วันแห่งความสุข ที่มีเหมือนทุกอย่างจะกลับมา พูดคุย เข้าใจ และความตั้งใจทำให้เธอ...
หลังจากเกิดปัญหาต่างๆ นานา จนทำให้ผมรู้สึกว่าจะเสียเธอไป ก็มาถึงวันที่เราตกลงจะมาอยู่ด้วยกันในวันหยุดยาว ก่อนมาถึงสถานการณ์กลับตรึงเครียด ผมเองก็มักทำอะไรให้มันแย่ลงทั้งที่ไม่ตั้งใจ ในที่สุดเธอก็มา ช่วงเวลานี้ทำให้รู้สึกว่าเธอรักผมมาก และผมก็รักเธอมาก ไปไหนมาไหนที่ต่างๆ ด้วยกัน จับมือกันตลอดเวลา มองหนากัน และมองตาก็รู้ว่าเรารักกัน องศาเดือดของเธอหายไปจนหมดสิ้น กลับเป็นความน่ารักเหมือนครั้งวันวานอีกครั้ง สรรพนามที่ใช้ "พี่" กับ "หนู" ยามเรียกขานกันมันทำให้สุขใจ ยามเธอใส่รองเท้าเป็นประจำที่ผมมักจะก้มลงใส่ให้เธอเสมอเพราะผมคิดว่าผมรักเธออยู่ตลอดเวลาทำสิ่งที่อยากให้เธอประทับใจแต่ทำด้วยความเต็มใจสม่ำเสมอ
ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ วันสุดท้ายที่เธอต้องกลับไปแล้ว ผมกอดเธอแล้วน้ำตาซึมถามว่าเธอยังรักผมไหม เธอบอกว่า "รัก" ผมก็บอกว่า "รัก" เธอเช่นกัน ขอโทษกับทุกสิ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ และเธอต้องเป็นแบบนี้ ผมสัญญาจะทำตัวให้ดีขึ้นและให้เธอเห็นว่าผมตั้งใจ
เรามองหน้ากันแล้วรู้ทันทีว่าไม่อยากให้เวลาที่อยู่ด้วยกันแบบนี้หมดไปแล้ว แต่เวลามันไม่เคยหยุดหมุน เธอกลับไปทำหน้าที่เหมือนอย่างเคยที่เธอตั้งใจที่สุดเพื่อเส้นทางชีวิตที่เธออยากให้ดีที่สุด
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง เธอไม่อ่านไลน์ ไม่โทรหา ผมโทรไปหลังเธอถึงที่พักเธอบอกว่า ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม รู้สึกฝืน ผมขอโทษเธอและพยายามพูดให้เธอสบายใจ เธอก็บอกว่าจะลองดู (ผมรับรู้ได้ว่าเธอรักผมมาก แต่การทำให้เธอเสียความรู้สึกคืนนั้นมันเปลี่ยนความรักในรูปแบบที่สวยงามของเราไปแล้ว).
เธอกลายเป็นตัวของตัวเองเต็มที่ ผมเข้าใจ...เธอโพสต์เฟสไม่มีความสุขเหมือนก่อน ในไลน์ต่างๆ ผมเข้าใจ....อารมณ์เธอมักเสียเสมอซึ่งเธอก็บอกผมว่าทำไมเดี๋ยวนี้เวลาคุยด้วยรู้สึกหงุดหงิดตลอดเลย เธอบอกไม่ถูกจริงๆ
ความเหงา ความว่างเปล่า และรู้สึกเดียวดายเข้ามาเยือนผม (นั่นผมสำนึกผิดเสมอว่าผมทำมันเอง ไม่น่าเลย ผมขอโทษ) จนในที่สุดผมถูกรอบข้างกระหน่ำเข้ามา ผมยอมแล้ว ผมยอมแพ้ ....คนแรกที่ผมนึกถึง (อาจจะเป็นพ่อแม่ในความคิดเวลาเรามีปัญหา) แต่นาทีนั้นคือเธอ ซึงเธอก็ตรึงเครียดอยู่กับสภาวะที่เป็นอยู่
ผมรับรู้ว่าเธอยังรักผม และรอเห็นผมกับคำสัญญาของผู้ชายแย่ๆ ที่พยายามทำ เธอมักพูดว่า "อย่าทำให้รู้สึกแย่ไปกว่านี้ได้ไหม มันจะกลับมาเหมือนเดิมได้ยาก"
คนรอบข้างฟันธงเธอไปในทางต่างๆ นานา แต่ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนที่ต้องรู้กัน ผมยังคงเชื่อมั่นเธอเหมือนวินาทีแรกที่รักเธอ เธอยังอยู่กับผม ผมบอกเธอว่า "ทุกอย่างเกิดขึ้นจากการกระทำที่ผิดพลาดของผมเอง ผมไม่โทษเธอ ขอบคุณที่วันนี้ยังอยู่ข้างๆ กันแม้อะไรก็ตามที่เธอมีสิทธิ์เลือกได้"
.......... ต่อนี้ไปผมคงไม่มีคำพูดอะไรไปให้เธอ เพียงแต่บอกว่าอยากให้เธอดูการเปลี่ยนแปลงและสิ่งที่ผมตั้งใจทำให้เพื่อไถ่โทษ เธอทำตามอิสระที่เธอต้องการได้เลย ผมจะไม่ทำให้เธอเหนื่อยอีกต่อไป ...รู้ไหมลึกๆ ผมรู้เธอรักผม และห่วงผม..... ผมก็เช่นกัน
........... ไม่มีใครช่วยผมได้ คำแนะนำดีๆ ก็ช่วยไม่ได้ถ้าผมไม่ทำ ผมตัดสินใจว่าผมจะไม่ถอยจะสู้เพื่อพิสูจน์ให้เธอเห็นว่า ผมตั้งใจ และอยากให้เธอกลับมายิ้มอีกครั้ง... ผมรักเธอนะ ผมขอโทษ และขอบคุณที่ยังอยู่กับผู้ชายนิสัยแย่ๆ ที่พร้อมจะปรับตัวเอง
ขอบคุณเธอที่ยังอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหนในวันที่แย่ที่สุด ขอโทษเธอที่ผมทำให้เธอเสียความรู้สึกและรู้สึกแย่ทั้งที่ช่างแสนดี ...ผมรักคุณมากนะ
ผู้ชายแย่ๆ กับ นร.พยาบาลที่แสนดี (ขอโทษ และ ขอบคุณ)
ช่วงแรกของการทำความรู้จักเป็นอะไรที่สวยงามมากคงไม่ต่างกับการปูฐานคำว่าแฟนของทุกๆ คู่ ความรู้สึกที่ได้คุยกันวันละไม่กี่คำ เหมือนกับทักทาย แต่ทำให้เรากลับรู้สึกพิเศษและอยากรออีกฝ่ายทักทายและได้สนทนากันอีกครั้ง
จากวันเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์เป็นเดือน ผมรู้ทันทีว่าเธอคนนี้แหละที่อยากจะของใช้คำว่าแฟน และมีความรู้สึกพิเศษที่เรียกว่ารัก (อันนี้แต่ละคู่ก็แตกต่างกันไป) จนพยายมของเบอร์เธอ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่มีคุณค่าในสายตาของผมนะ เพราะแม้แต่เราจะมีความรู้สึกที่ดีมากๆ ต่อกัน เธอก็ไม่ได้ให้เบอร์โทรผมทันที
จนคืนหนึ่งที่เธอต้องอ่านหนังสือสอบ และทำงานดึกมาก เธอได้เล่าให้ฟังว่าดื่มกาแฟ 7-11 ไปแก้วใหญ่ จนทำให้เกิดอาการตาค้างและนอนไม่หลับทำอย่างไรก็นอนไม่หลับระหว่างที่เราคุยกันในข้อความทางเฟสบุ๊ค (เราสองคนเป็นศิษย์โรงเรียนเดียวกันเลยรู้จักและทักทายกันผ่านเครือข่ายของโรงเรียน) เธอบอกผมว่ามีน้องหมาตัวหนึ่งมายืนอยู่หน้าหอพักและส่งเสียงหอนน่าขนลุก ผมก็เลยบอกไปว่า "ทำไงก็นอนไม่หลับงั้นก็จะคุยเป็นเพื่อนไปทั้งคืนเลยละกัน"
ผมเป็นคนไม่ชอบคุยทางเฟสเท่าไนเพราะรู้สึกว่าหน้าต่างข้อความมันเล็กไปหน่อย เลยขอเบอร์โทรได้ไหมเพื่อจะได้โทรหาแล้วคุยเป็นเพื่อน ในที่สุดก็ได้เบอร์มา (ต้องขอขอบคุณกาแฟน 7-11 และเจ้าน้องหมาที่เธอเรียว่าเจ้า "ลูกชิ้น") ที่ทำให้เราได้ยินเสียงกันครั้งแรก ผมไม่รอช้าโทรไปหาเธอทันทีและคืนนั้นกว่าเธอจะง่วงก็เล่นเอาตี 4 แต่มันคือช่วงเวลาที่มีค่าและผมก็ไม่เคยลืมเลย
ความสัมพันธ์เราสองคนเริ่มก่อต่อขึ้นด้วยความรู้สึกที่ดีมากๆ จากการคุยกันเพียงในข้อความเฟสยามค่ำคืนเท่านั้น เริ่มคุยกันในไลน์ ทำอะไรอยู่ ไปไหน มาไหน ฯลฯ เราจะเหมือนทำว่าอยู่ด้วยกันเสมอแม้ยังไม่ได้มีโอกาสพบกันสักครั้ง แต่เราก็ต่างเห็นสีหน้ากันเพราะมักจะถ่ายรูปในเวลานั้นๆ ส่งให้กันเสมอ
จากข้อความเป็นเสียง จากเสียงเป็นภาพ จากภาพเป็นวิดีโอ แล้วคำว่า "รัก" ก็เข้ามาเมื่อผมตัดสินใจบอกรักเธอผ่านข้อความ แต่เธอแอบหวานบอกว่า "คำนี้ต้องบอกให้ได้ยินถึงจะรู้" ไม่รอช้าผมรีบโทรไปแล้วตัดสินใจบอกเธอดังๆ ว่า "ผมรักเธอ" นะ
เธอถามผมว่ารักเธอเพราะอะไร ผมก็กล้าๆ เขินๆ แล้วบอกตามความคิดที่อยู่ในใจจากความบริสุทธิ์ไปว่า "ผมชอบเธอ รักเธอ ที่แวดตา รอยยิ้ม และอัธยาศัยที่ดีของเธอ"
เวลาเดินทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ แต่ความรักของเรากลับเร็วกว่าเวลา ในที่สุดผมก็ของเจอเธอด้วยการเป็นคนรอรับเธอจากการเดินทางมาหาแม่ของเธอ (ขออนุญาติไม่ระบุสถานที่ต่างๆ) แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง เธอลงรถตู้โดยสาน ไม่ต่างอะไรกับในรูปที่เธอมันส่งให้ผมดูเสมอ ผมรีบเข้าไปรับเธอและไปส่งที่นัดหมายทันที
...ครั้งแรกที่ได้เจอ สิ้นสุดการรอคอย เป็นความรู้สึกที่ยากที่จะอธิบาย ยิ้มในใจ แอบมองเธอตลอดเวลา และที่สำคัญ "ผมรักเธอมากกว่าเดิมเสียอีก"
ในใจผมก็กลัวเธอจะไม่ชอบผมเปล่านะเพราะหน้าตาผมก็ไม่ได้ดีเด่อะไร เธอบอกออกมาคำหนึ่งว่า "เธอไม่ได้ชอบอหรือรักใครที่หน้าตา ขอเพียงเข้าใจกันและอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขก็เพียงพอ"
การเดินทางของความรักของเราสองคนเป็นไปด้วยดีจนเรียกว่าคนรอบข้างอิจฉาในความรักครั้งนี้ เรานัดเจอกันบ่อยครั้งขึ้นแต่ก็กว่าจะได้เจอต้องรอเธอตรงกับวันหยุด แม่จะไม่บ่อยเท่าการเดินทางของคำว่า "แฟน" เหมือนคู่อื่นๆ แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหา อะไรเพราะเรามักบอกกันแลกันเสมอว่า "เราจะทำให้รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ไกลกัน มีอะไรเราจะบอกกันเสมอ เราจะไม่ปิดบังและโกหกกัน"
....เธอรักผมมาก ผมรับรู้ได้กับสิ่งที่เธอพยายามทำให้เห็นเสมอ ผมถึงกับคิดในใจว่า "ทำไมเธอช่างดีแสนดีจนผมนี่อายเลย"
เราไม่เคยทะเลาะกันแม้แต่ครั้งเดียว เพราะเธอเป็นคนพูดจากสุภาพมากลงท้ายด้วยค่ะ ทั้งการคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยกัน หรือแม้แต่ในข้อความเฟส ไลน์
....ยิ่งไกล ก็ยิ่งเกิดความหึง หวงขึ้นในใจโดยไร้สติ นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม ผมหึงหวงเธอไม่ซะทุกอย่าง เฟสเธอ ไลน์เธอ ฯลฯ ที่เธอเคยบอกว่าไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่งย่ามแต่ผมก็มีสิทธิ์นั้น ผมไร้สติ ใครมาเม้นท์จีบผมอยากให้เธอลบ ให้เธอบล็อค จากรักที่ใช้ความสบายใจกลายเป็นความอึดอัดของเธอที่ผมเริ่มก่อขึ้นทีละนิดๆ ๆ ๆ น้ำเริ่มเต็มแก้วแล้วครั้งแรกก็ล้นจนได้
จากที่ผมเป็นผู้ชายที่อบอุ่นกลายเป็นคนที่มองรอบข้างของเธอ หึงหวงไปซะทุกคน โดยไม่ฟังเธอ จนเธอพูดออกมาและโกรธจนเสียความรู้สึก มันได้ผลผมรู้สึกว่าทำไมผมถึงเป็นอย่างนี้ ทำไม??? ทำไมมองรอบกายเธอ กลัวคนโน้นคนนี่ของเธอ ทั้งที่ผมลืมมองสิ่งที่เธอทำให้ มองสิ่งที่เธอพยายามทำให้รู้ว่าเธอรักผมแค่ไหน
ผมขอโทษเธอและขอโอกาสเธอ และสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวและจะเลิกนิสัยแบบนี้อีก เธอให้โอกาสนั้นกับผม และทุกอย่าก็กลับมาเหมือนเดิม เธอทำหน้าที่ของเธอได้อย่างดีแสนดีไม่มีบกพร่อง ส่วนผมก็พยายามปรับตัวเองให้ดีที่สุด
ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้สวยและความรักกลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้งแต่แล้ว....ผมก็ทำผิดพลาดครั้งที่สอง(ด้วยความหวังดีที่ผิดที่ผิดเวลา)
เป็นธรรมดาที่เธอต้องมีเพื่อนมีสังคม คือสุดสัปดาห์เธอขอไปเที่ยวร้านนั่งดื่มกับเพื่อนของเธอ (ออกตัวเลยว่าเธอดื่มไม่เกิน 2 แก้ว เพราะเธอต้องดูแลเพื่อนสาวและขับมอไซร์กลับทุกครั้ง) เธอก็ยังน่ารักวิดีโอไลน์แม้กระทั้งจะถึงร้าน
....ตรงนี้บอกเลยว่าพอกลับมานั้งมองและคิด ผมทำผิดพลาดมากที่รักเธอแบบหึงหวงและเข้าไปอยู่ในช่องว่างของเธอมากเกินไป แต่เธอก็ยังคงทำให้เสมอ (ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าตอนนั้นเธอฝืนใจแต่เพราะรักผม ผมขอโทษนะ)
ในคืนที่เธอนั่งกินและฟังเพลงกับเพื่อนสาวเธอสามสี่คน ถึงเวลาที่เธอบอกจะกลับผมก็ไลน์หาเธอเอย่างเคยเพราะห่วงเธอและเพื่อน เธออ่านไลน์แต่ไม่ตอบ ในใจผมบอกตามตรงว่าเริ่มร้อนรุ่ม เพราะห่วงมากเกินไป "จะเป็นอะไรเปล่านะ ขับรถและเป็นอะไรไหมน่ะ ถึงไหนแล้วนะ"
ผมตัดสินใจโทรไปนับสายไม่ถ้วน เธอไม่รับและตัดสายจนในที่สุดเพื่อนสาวเธอรับ แล้วบอกว่าถึงแล้วดูแลตัวเองได้สบายดี ด้วยความขาดสติผมจึงพยายามถามว่าอยู่ไหนกัน และให้เธอรับสายให้ได้
ในที่สุดเธอก็รับสาย แล้วความเดือดของความอึดอัดครั้งที่สองของเธอก็สิ้นสุดลง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหมือนเดิม ว่าอึดอัด ฯลฯ และต่างๆ นานา ผมรู้ทันทีว่าความขาดสติทำให้ผิดสัญญา (แต่ผมยอมรับว่าผมรู้ก่อนหน้าแล้วว่าจะเป็นแบบนี้ แต่ผมคิดตื้นๆ เพียงแค่ว่าให้รู้ว่าเธอปลอดภัย)
แล้วหลังจากวินาทีที่ความอึดอัด กดดัน ของเธอหมดลงทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมทันที....ผมขอโทษเธอ เพื่อนเธอแต่เข้าใจว่าตอนนั้นความรู้สึกเธอที่มีต่อผมก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
เช้าต่อมาผมโทรหาเธอ เธอก็รับสายแล้วก็พูดคุยแบบเปิดใจกัน แต่ผมรู้ทันทีว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะตัวผมทำเอง จากความรักที่เธอผู้แสนดีสร้างให้ผม ผมกลับทำลายมันลงเอง ทุกอย่างลดลง ลดลง จาก 100 เหลือ 70 เหลือ 50 เหลือ 30 และทุกวันนี้เหลือ 10
การสนทนาของเราเปลี่ยนไปแล้ว เธอบอกว่าเธอชอบความเป็นอิสระ ไม่ชอบให้ใครตาม ไม่ชอบให้ใครมายุ่งอะไรในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ ในความคิดผมตอนนั้นเหมือนเธอจะจากผมไปแล้วจริงๆ
การทักทายเวลาว่างๆ หรือเธอเบื่อไม่มีเหมือนก่อน การโทรหานานๆ ครั้ง เธอจะไปไหนมาไหนผมไม่เคยรับรู้เหมือนก่อนครั้งวันวาน การพูดคุยทุกครั้งเธอเริ่มอารมณ์เสียบ่อยครั้งจน กลายเป็นทุกครั้งที่สนทนากัน แม้แต่ในข้อความไลน์พิมพ์อะไรไม่เข้าตาเธอจะหงุดหงิดทันที การโพสต์ ในเฟส ไลน์ ต่างๆ จากครั้งวันวานมีกัน เธอเปลี่ยนไปโพสต์แนวผิดหวัง เสียใจ และต่างๆ นานา ที่ผมเห็นทุกครั้งแล้วก็อดเสียใจไม่ได้แต่ก็ต้องทำใจ
....ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นจากผมเองที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้....
หนักถึงขั้นผมทำอะไรไม่ถูกปรึกษาเพื่อนรักที่สุดแล้วคำแนะนำต่างๆ การคาดเดาเหตุการณ์ต่างๆ ก็เข้ามา จากสรรพนามที่เราเรียกแทนกัน เข้า ตัวเอง ทีรัก ผมตัดสินใจให้เธอเห็นว่าผมโตขึ้นแล้วอยากแก้ไข เปลี่ยนเป็น "พี่" กับ "หนู" ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นแต่ไม่ถึง 1 % แต่ก็ยังดีกว่าไม่เกิดขึ้นเลย
4 วันแห่งความสุข ที่มีเหมือนทุกอย่างจะกลับมา พูดคุย เข้าใจ และความตั้งใจทำให้เธอ...
หลังจากเกิดปัญหาต่างๆ นานา จนทำให้ผมรู้สึกว่าจะเสียเธอไป ก็มาถึงวันที่เราตกลงจะมาอยู่ด้วยกันในวันหยุดยาว ก่อนมาถึงสถานการณ์กลับตรึงเครียด ผมเองก็มักทำอะไรให้มันแย่ลงทั้งที่ไม่ตั้งใจ ในที่สุดเธอก็มา ช่วงเวลานี้ทำให้รู้สึกว่าเธอรักผมมาก และผมก็รักเธอมาก ไปไหนมาไหนที่ต่างๆ ด้วยกัน จับมือกันตลอดเวลา มองหนากัน และมองตาก็รู้ว่าเรารักกัน องศาเดือดของเธอหายไปจนหมดสิ้น กลับเป็นความน่ารักเหมือนครั้งวันวานอีกครั้ง สรรพนามที่ใช้ "พี่" กับ "หนู" ยามเรียกขานกันมันทำให้สุขใจ ยามเธอใส่รองเท้าเป็นประจำที่ผมมักจะก้มลงใส่ให้เธอเสมอเพราะผมคิดว่าผมรักเธออยู่ตลอดเวลาทำสิ่งที่อยากให้เธอประทับใจแต่ทำด้วยความเต็มใจสม่ำเสมอ
ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ วันสุดท้ายที่เธอต้องกลับไปแล้ว ผมกอดเธอแล้วน้ำตาซึมถามว่าเธอยังรักผมไหม เธอบอกว่า "รัก" ผมก็บอกว่า "รัก" เธอเช่นกัน ขอโทษกับทุกสิ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ และเธอต้องเป็นแบบนี้ ผมสัญญาจะทำตัวให้ดีขึ้นและให้เธอเห็นว่าผมตั้งใจ
เรามองหน้ากันแล้วรู้ทันทีว่าไม่อยากให้เวลาที่อยู่ด้วยกันแบบนี้หมดไปแล้ว แต่เวลามันไม่เคยหยุดหมุน เธอกลับไปทำหน้าที่เหมือนอย่างเคยที่เธอตั้งใจที่สุดเพื่อเส้นทางชีวิตที่เธออยากให้ดีที่สุด
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง เธอไม่อ่านไลน์ ไม่โทรหา ผมโทรไปหลังเธอถึงที่พักเธอบอกว่า ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม รู้สึกฝืน ผมขอโทษเธอและพยายามพูดให้เธอสบายใจ เธอก็บอกว่าจะลองดู (ผมรับรู้ได้ว่าเธอรักผมมาก แต่การทำให้เธอเสียความรู้สึกคืนนั้นมันเปลี่ยนความรักในรูปแบบที่สวยงามของเราไปแล้ว).
เธอกลายเป็นตัวของตัวเองเต็มที่ ผมเข้าใจ...เธอโพสต์เฟสไม่มีความสุขเหมือนก่อน ในไลน์ต่างๆ ผมเข้าใจ....อารมณ์เธอมักเสียเสมอซึ่งเธอก็บอกผมว่าทำไมเดี๋ยวนี้เวลาคุยด้วยรู้สึกหงุดหงิดตลอดเลย เธอบอกไม่ถูกจริงๆ
ความเหงา ความว่างเปล่า และรู้สึกเดียวดายเข้ามาเยือนผม (นั่นผมสำนึกผิดเสมอว่าผมทำมันเอง ไม่น่าเลย ผมขอโทษ) จนในที่สุดผมถูกรอบข้างกระหน่ำเข้ามา ผมยอมแล้ว ผมยอมแพ้ ....คนแรกที่ผมนึกถึง (อาจจะเป็นพ่อแม่ในความคิดเวลาเรามีปัญหา) แต่นาทีนั้นคือเธอ ซึงเธอก็ตรึงเครียดอยู่กับสภาวะที่เป็นอยู่
ผมรับรู้ว่าเธอยังรักผม และรอเห็นผมกับคำสัญญาของผู้ชายแย่ๆ ที่พยายามทำ เธอมักพูดว่า "อย่าทำให้รู้สึกแย่ไปกว่านี้ได้ไหม มันจะกลับมาเหมือนเดิมได้ยาก"
คนรอบข้างฟันธงเธอไปในทางต่างๆ นานา แต่ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนที่ต้องรู้กัน ผมยังคงเชื่อมั่นเธอเหมือนวินาทีแรกที่รักเธอ เธอยังอยู่กับผม ผมบอกเธอว่า "ทุกอย่างเกิดขึ้นจากการกระทำที่ผิดพลาดของผมเอง ผมไม่โทษเธอ ขอบคุณที่วันนี้ยังอยู่ข้างๆ กันแม้อะไรก็ตามที่เธอมีสิทธิ์เลือกได้"
.......... ต่อนี้ไปผมคงไม่มีคำพูดอะไรไปให้เธอ เพียงแต่บอกว่าอยากให้เธอดูการเปลี่ยนแปลงและสิ่งที่ผมตั้งใจทำให้เพื่อไถ่โทษ เธอทำตามอิสระที่เธอต้องการได้เลย ผมจะไม่ทำให้เธอเหนื่อยอีกต่อไป ...รู้ไหมลึกๆ ผมรู้เธอรักผม และห่วงผม..... ผมก็เช่นกัน
........... ไม่มีใครช่วยผมได้ คำแนะนำดีๆ ก็ช่วยไม่ได้ถ้าผมไม่ทำ ผมตัดสินใจว่าผมจะไม่ถอยจะสู้เพื่อพิสูจน์ให้เธอเห็นว่า ผมตั้งใจ และอยากให้เธอกลับมายิ้มอีกครั้ง... ผมรักเธอนะ ผมขอโทษ และขอบคุณที่ยังอยู่กับผู้ชายนิสัยแย่ๆ ที่พร้อมจะปรับตัวเอง