สวัสดีครับ..
หลายๆคนคงเคยรู้สึกตัวช้ากับใครสักคนอย่างเช่นผม
..คือผมมีแฟนอยู่คนหนึ่งผมก็รักเขามากนะ แต่วันหนึ่งทะเลาะกันผมดันเกิดอารมณ์ชั่ววูบไล่เธอไป บอกเลิกเธอแล้วก็ขาดการติดต่อกันเลยก็ว่าได้ พอเวลาผ่านไปผมก็คิดถึงเขานะแต่คำพูดที่ผมพูดกะเธอที่ไล่เธอไปมันยังค้างอยู่ในหัวทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเธอเลย..
..จนวันหนึ่งผมมาเที่ยวกะเพื่อนแล้วที่นี้ผมก็เจอแฟนเก่าของผมตอนแรกเธอก็เข้ามาเล่นกะเพื่อนผมก็ไม่คิดอะไรหรอกครับแต่พอรู้เรื่องว่าแฟนเก่าผมนะคุยกะเพื่อนผมอยู่ ผมจากที่นั่งๆอยู่ผมก็เดินหนีเลยครับมันรู้สึกแบบอยู่ไม่ได้เลยอ่ะครับ มันเหมือนมีใครมาตบหน้าจนชาร่างกายนี้ชาทั้งตัวเลยครับ ผมเลยกลับมาคุยกะแฟนเก่าผม ผมก็ถามเธอนะว่ารู้สึกยังไง เธอก็บอกว่าแค่คุยผมก็อยากจะเชื่อนะครับแต่ภาพที่เห็นมันไม่ใช่ไงครับ ผมก็เลยลองพูดขอโทษเธอให้เธอให้อภัยให้เธอให้โอกาสแต่เธอกลับปฎิเสธ แล้วผมก็กล้ายเป็นคนอ่อนแอไปเลยครับ จากเป็นคนสนุกสนานก็แย่ไปหมด ต่อหน้าเพื่อนผมก็ทำเหมือนไม่เป็นไรนะครับ แต่พอมาอยู่คนเดียวผมกลับกล้ายเป็นคนที่มานั่งร้องไห้ คิดถึงแต่เธอแต่ทำไรไม่ได้ ผมรู้สึกไม่น่าพูดคำคำนั้นออกจากปากไม่น่าทำแบบนั้นกับเธอเมื่อวันนั้น ถ้าผมยอมเธอไม่ไล่เธอ ผมก็คงไม่กล้ายเป็นคนรู้ตัวช้า ผมยอมรับนะครับว่าผมเองที่ผิด ที่ไล่เธอที่ทำแบบนั้นกับเธอตอนนี้ผมแย่มากเลยครับ คนอย่างผมนี้สมควรแล้วใช่ไหมครับที่เป็นแบบนี้ :'(
เคยเป็นคนรู้ตัวช้าไหมครับ
หลายๆคนคงเคยรู้สึกตัวช้ากับใครสักคนอย่างเช่นผม
..คือผมมีแฟนอยู่คนหนึ่งผมก็รักเขามากนะ แต่วันหนึ่งทะเลาะกันผมดันเกิดอารมณ์ชั่ววูบไล่เธอไป บอกเลิกเธอแล้วก็ขาดการติดต่อกันเลยก็ว่าได้ พอเวลาผ่านไปผมก็คิดถึงเขานะแต่คำพูดที่ผมพูดกะเธอที่ไล่เธอไปมันยังค้างอยู่ในหัวทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเธอเลย..
..จนวันหนึ่งผมมาเที่ยวกะเพื่อนแล้วที่นี้ผมก็เจอแฟนเก่าของผมตอนแรกเธอก็เข้ามาเล่นกะเพื่อนผมก็ไม่คิดอะไรหรอกครับแต่พอรู้เรื่องว่าแฟนเก่าผมนะคุยกะเพื่อนผมอยู่ ผมจากที่นั่งๆอยู่ผมก็เดินหนีเลยครับมันรู้สึกแบบอยู่ไม่ได้เลยอ่ะครับ มันเหมือนมีใครมาตบหน้าจนชาร่างกายนี้ชาทั้งตัวเลยครับ ผมเลยกลับมาคุยกะแฟนเก่าผม ผมก็ถามเธอนะว่ารู้สึกยังไง เธอก็บอกว่าแค่คุยผมก็อยากจะเชื่อนะครับแต่ภาพที่เห็นมันไม่ใช่ไงครับ ผมก็เลยลองพูดขอโทษเธอให้เธอให้อภัยให้เธอให้โอกาสแต่เธอกลับปฎิเสธ แล้วผมก็กล้ายเป็นคนอ่อนแอไปเลยครับ จากเป็นคนสนุกสนานก็แย่ไปหมด ต่อหน้าเพื่อนผมก็ทำเหมือนไม่เป็นไรนะครับ แต่พอมาอยู่คนเดียวผมกลับกล้ายเป็นคนที่มานั่งร้องไห้ คิดถึงแต่เธอแต่ทำไรไม่ได้ ผมรู้สึกไม่น่าพูดคำคำนั้นออกจากปากไม่น่าทำแบบนั้นกับเธอเมื่อวันนั้น ถ้าผมยอมเธอไม่ไล่เธอ ผมก็คงไม่กล้ายเป็นคนรู้ตัวช้า ผมยอมรับนะครับว่าผมเองที่ผิด ที่ไล่เธอที่ทำแบบนั้นกับเธอตอนนี้ผมแย่มากเลยครับ คนอย่างผมนี้สมควรแล้วใช่ไหมครับที่เป็นแบบนี้ :'(