ใครๆก็เคยเลี้ยงหมาใช้ไหมคะ หลายๆคนคงตอบเป็นเสียงเดียวว่า "ใช่" แน่นอน
ซึ่งเราเองก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ จู่ๆวันนี้อะไรดลใจให้มาตั้งกระทู้ก็ไม่รู้555555
เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบและรักหมามากๆค่ะ หมาจรจัด ขี้รงขี้เรื้อน หู้ยยย รักหมด5555 (นี้ถ้าเป็นแนวร่วมจิตอาสาพิทักษ์น้องหมาเพื่อชาตินี้ต้องมีรายชื่อเราอยู่ด้วยแน่ๆละ แต่จะไปช่วยน้องหมาตอนนี้ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย รอให้มีมหาลัยและหน้าทีที่ดีและพร้อมกว่านี้จะไปช่วยแน่นอนค่ะ ฮิฮิ) เวลาให้พวกของกินไรงี้ เราจะแอบๆให้หรือเฉพาะตอนที่เราไปไหนมาไหนของเดียวมากกว่า เพราะไปกับผู้ปกครอง เค้าจะบอกอย่างแรกเลยค่ะ เดี๋ยวมันกัดเอา อย่าไปเล่นกับมัน สกปรกบ้างไรบ้าง สารพัด หรือเพื่อนก็จะแบบมาแนวลูกคุณหนูแบบ เฮ้ยย!
ไปยุ่งกะมันทำไม สกปรกว่ะ รังเกียจอะไรเทือกๆนี้ แต่สำหรับเรามันไม่นะคะ ไม่รู้สิ มันก็เป็นสิ่งมีชีวิตมีจิตใจ จริงพวกมันก็ไม่อยากเป็นหมาจรจัด เป็นหมาขี้เรื้อนไม่มีใครรัก ไม่มีใครเอา ไม่มีใครสนใจหรอก ก็เหมือนกับคนนี้แหล่ะค่ะ
นั่งกินลูกชิ้นถ้าน้องหมามาเมื่อไหร่เราก็จะแบบ จิ้ๆ (เสียงแบบคนเรียกหมาอ่ะค่ะ555) เราก็มานี้สิ มากิน แล้วก็โยนลูกชิ้นไม่ก็ของกินให้ เผลอๆ เอ้า! ตูกินไปแค่ไม่กี่ชิ้นเอง555555 บางตัวไว้ใจคนหน่อยนี่เค้าก็ให้จับนะ แต่บางตัวนี้ชอบแค่ไหนขอบายดีกว่า กลัวกัด5555 (อย่าพูดดลยนะว่ารักหมาชอบหมามันกัดหน่อยก็อย่าโวย อันนี้ค้านได้ไหมว่าถึงชอบถึงรักแต่ก็ไม่อยากเจ็บตัวนะ) บางวันนี้ซื้อขนมให้ก็มี จนมันเริ่มสนิทเห็นเราหน่อยก็เริ่มเดินตามล้ะ แบบเไอ้คน วันนี้มีอะไรกินบ้าง ขอหน่อยๆๆ ทำหน้าตาแป๋วแว๋ว ไอเราก็ทนสายตาบ้องแบ้วไม่ได้ก็ต้องยอมจำนนแต่โดยดี
ยังเคยมีประสบการณ์น้องหมาโรงเรียนที่ว่าเล่นกับมัน จนมันกระโดดทับ55555 เอ็งก็ตัวใหญ่ มาทับข้าแบบนี้มันหนักนะเว้ยยย! พิมพ์ไปก็นั่งยิ้มไป นึกถึงน้องหมาที่บ้านที่จากไปได้สัก 3-4 ปีก่อน มันเป็นหมาลูกครึ่ง (บางแก้วแอนด์พันทาง5555) ตัวมันขนาดกลางๆฉบับบางบางแก้ว แต่ติดหน่อยตรงที่มันมันเป็นหมาขาวล้วน จะดำก็แค่ลูกตา55555 มันเป็นหมาน่ารัก ห่วงเจ้าของ แต่มันเป็นหมาของน้าและมีเจ้านายสองคนคือเรากับน้า ถามว่าทำไมไปเป็นเจ้าของได้ มันไม่ได้เรียกว่าเจ้าของหรอกดพราะเราไม่ได้เอามา5555 และอีกอย่างบ้านเราเป็นคล้ายๆบริษัทน่ะค่ะ ข้างบนห้องนอน ข้างล่างที่ทำงาน ส่วนบ้านข้างหลังก็ลูกจ้าง(ที่น้าเราอาศัยอยู่) มันเป็นเป็นหมาสาธารณะด้วย
แต่...บ้านน้าห่างจากบ้านเรานิดหน่อยเพราะเราอยู่ข้างบน บ้านน้าอยู่ข้างหลัง ซึ่งไม่มีรั้วกั้น นั้นแหล่ะทำให้เราได้เป็นเจ้าของกับเค้าไปโดยปริยาย เพราะหนึ่งกลับบ้านมาจะไปหามันล้ะ เล่นกับมัน อาบน้ำให้ โอ้ยยย สารพัด จนนานๆเข้ากลายเป็นความผูกพันธ์ที่ตัดไม่ขาดของคนหน้าเหย่กับหมาหน้าเห่ย55555 ทุกๆเย็นมันจะนั่งรอหน้าบ้าน รอเรากลับมา ลงรถโดยสารปุ้ป อาเฮียแกวิ่งมากระโดดเลย (หน้าบ้านเป็นถนนใหญ่ค่ะ) คนบนรถเค้าก็มองแบบไอ้หน้าหมานี้แลดุ๊กดิ๊กจริงๆ
เคยแกล้งหมาแบบเอากระโปรงนักเรียนคลุมหัวมันแล้วโยกๆ55555 จนกลายมาติดนิสัยชอบดมๆหรือมุดๆใต้กระโปรง จำได้ว่ามีวันนึงน้าผู้หญิงที่มาจากกรุงเทพฯแกมาพอดี อีหน้าหมานี้เดินเข้าไปมุดใต้กระโปรงเค้าเฉย ถึงดูเฟรนลี่เฮฮาแบบนี้ เฮียแกดุใช่ย่อยนะคะ คนแปลกหน้านี้ แฮ่ๆแยกเขี้ยวจะกัดเค้าหมด แต่ถ้าคนที่มันรู้จักมันก็จะเฉยๆเมินๆด้วยซ้ำ ต่างจากเราเห็นปุ้ป หางนี้ดิ้กๆ555555
หลังๆมา นึกถึงฮาจิโกะเลย เพราะตอนเช้าๆมันจะไปส่งเราถึงที่รอรถโดยสารประจำ พาข้ามถนน รอจนกว่ารถโดยสารจะมา พอเราขึ้นแล้วต้องไปให้ลับสายตาก่อนนะ มันถึงจะกลับบ้าน ทำอย่างนี้ทุกวันไม่เคยขาด จนเรากลัวว่ามันจะโดนรถชน ก็ต้องแอบมาไม่ให้มันเห็น พอมันเห็นก็จะยิ่งสุดตีนหมาเพื่อออกมา พอปิดประตู้รั้วบ้าน มันก็ออกไปทางข้างหลังตรงป่ามัน จนมาโผล่ถนนใหญ่ แล้วก็มาส่งเราเหมือนเดิม เห็นเป็นหมาหน้านิ่งนี่ร้ายไม่เบานะคะ สาวๆนี้รุมทุกวัน ยิ่งช่วงติดสัตว์นี้หายไปเป็นอาทิตย์ก็มี จนเผลอคิดว่าอีหมาหนีออกจากบ้านไปแล้ว555555
แต่จุดจบของมันกลับไม่ได้เป็นตำนานเท่าไหร่ เพราะมันอยู่ได้แค่ 2-3 ปี ก็โดนรถชนม่องแท่งไปส่ะแล้ว พิมพ์ไปแล้วก็ปวดใจเหมือนกัน เพื่อนที่เราไว้ใจ เคยกอด เคยหอม สัมพัธนั้นมันไม่มีแล้ว จำได้เลยค่ะว่าก่อนตายช่วงดึกๆ(มันมาตายในเช้าอีกวัน) มันจะชอบมานอนที่บ้านเราจนดึกแล้วก็กลับไปหาน้า แต่จู่ๆเราก็เรียกมันแล้วก็บอกมัน "ฉันรักแกนะ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด" มันก็หันมามองนะ แล้วก็เดินกลับบ้านไป พอตอนเช้าวันนั้นแม่เราซื้อไก่มา แล้วให้มันไปชิ้นใหญ่มากให้มันกิน มันเหมือนเป็นอาหารมื้อสุดท้ายก่อนตาย จากนั้นมันก็โดนรถชนลากร่างน้อยๆไปไกล เรานอนอยู่แม่ก็มาปลุกด้วยข่าวร้าย ตอนนั้นสมองมันคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ มันโล่งไปหมด น้ำตาไหลไม่ออก พอไปเห็นร่างที่ไร้วิญญาณแล้วน้ำตานี้ซึม แต่คือเราไม่ชอบให้ใครเห็นว่าเราร้องไห้อ่ะค่ะ คิดมาแต่เด็กๆแล้วว่ามันอ่อนแอ เลยต้องมาแอบร้องไห้เงียบๆคนเดียว
ตอนนั้นเพิ่งเข้าใจว่าร้องไห้เสียเพื่อนใจจะขาดเป็นไง ขนาดพิมพ์ตอนนี้น้ำตายังไหลเลย5555 มันเศร้านะคะ เรื่องเหมือนฮาจิโกะจริงๆแต่ต่างแค่สายพันธ์เท่านั้นเอง ขนาดตอนตายยังจะมาเข้าฝันอีก มีช่วงนึงตายไปได้หลายเดือนไม่เข้าฝันมานานมาก มันมาหาหน้าบ้านยืนมองเราอยู่ตรงนั้นแต่ไม่เข้ามาค่ะ
ดังนั้นจึงขอฝากเพื่อนๆพี่ๆทุกคนนะคะ อย่ามองข้ามความรู้สึกของน้องหมาที่เร่ร่อนเลยนะคะ มันมีชีวิตจิตใจ เลือกได้มันก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นหรอกค่ะ ถ้าเลือกเกิดได้ก็ไม่อยากเกิดเป็นหมาด้วยซ้ำ บางคนที่เข้ามาอ่านอาจจะว่าเราบ้าหรือไร้สาระเอาเรื่องอะไรมาตั้งกระทู้ แต่อย่าว่าเราเลยนะคะ ที่เรามาตั้งกระทู้แบบนี้เพราะ แค่อยากมาเล่าและแชร์ประสบการณ์เท่านั้นค่ะ
ปล.มาเล่าหรือแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ
ปล2.แทคห้องผิด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อันนี้เหมือนรู้ว่าเค้าถ่ายรูปกัน เฮียแกรีบวิ่งมาแจมด้วย55555
แชร์ประสบการ์สิ่งมีชีวิตสี่ขา ที่เรียกว่า "หมา"
ซึ่งเราเองก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ จู่ๆวันนี้อะไรดลใจให้มาตั้งกระทู้ก็ไม่รู้555555
เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบและรักหมามากๆค่ะ หมาจรจัด ขี้รงขี้เรื้อน หู้ยยย รักหมด5555 (นี้ถ้าเป็นแนวร่วมจิตอาสาพิทักษ์น้องหมาเพื่อชาตินี้ต้องมีรายชื่อเราอยู่ด้วยแน่ๆละ แต่จะไปช่วยน้องหมาตอนนี้ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย รอให้มีมหาลัยและหน้าทีที่ดีและพร้อมกว่านี้จะไปช่วยแน่นอนค่ะ ฮิฮิ) เวลาให้พวกของกินไรงี้ เราจะแอบๆให้หรือเฉพาะตอนที่เราไปไหนมาไหนของเดียวมากกว่า เพราะไปกับผู้ปกครอง เค้าจะบอกอย่างแรกเลยค่ะ เดี๋ยวมันกัดเอา อย่าไปเล่นกับมัน สกปรกบ้างไรบ้าง สารพัด หรือเพื่อนก็จะแบบมาแนวลูกคุณหนูแบบ เฮ้ยย!
นั่งกินลูกชิ้นถ้าน้องหมามาเมื่อไหร่เราก็จะแบบ จิ้ๆ (เสียงแบบคนเรียกหมาอ่ะค่ะ555) เราก็มานี้สิ มากิน แล้วก็โยนลูกชิ้นไม่ก็ของกินให้ เผลอๆ เอ้า! ตูกินไปแค่ไม่กี่ชิ้นเอง555555 บางตัวไว้ใจคนหน่อยนี่เค้าก็ให้จับนะ แต่บางตัวนี้ชอบแค่ไหนขอบายดีกว่า กลัวกัด5555 (อย่าพูดดลยนะว่ารักหมาชอบหมามันกัดหน่อยก็อย่าโวย อันนี้ค้านได้ไหมว่าถึงชอบถึงรักแต่ก็ไม่อยากเจ็บตัวนะ) บางวันนี้ซื้อขนมให้ก็มี จนมันเริ่มสนิทเห็นเราหน่อยก็เริ่มเดินตามล้ะ แบบเไอ้คน วันนี้มีอะไรกินบ้าง ขอหน่อยๆๆ ทำหน้าตาแป๋วแว๋ว ไอเราก็ทนสายตาบ้องแบ้วไม่ได้ก็ต้องยอมจำนนแต่โดยดี
ยังเคยมีประสบการณ์น้องหมาโรงเรียนที่ว่าเล่นกับมัน จนมันกระโดดทับ55555 เอ็งก็ตัวใหญ่ มาทับข้าแบบนี้มันหนักนะเว้ยยย! พิมพ์ไปก็นั่งยิ้มไป นึกถึงน้องหมาที่บ้านที่จากไปได้สัก 3-4 ปีก่อน มันเป็นหมาลูกครึ่ง (บางแก้วแอนด์พันทาง5555) ตัวมันขนาดกลางๆฉบับบางบางแก้ว แต่ติดหน่อยตรงที่มันมันเป็นหมาขาวล้วน จะดำก็แค่ลูกตา55555 มันเป็นหมาน่ารัก ห่วงเจ้าของ แต่มันเป็นหมาของน้าและมีเจ้านายสองคนคือเรากับน้า ถามว่าทำไมไปเป็นเจ้าของได้ มันไม่ได้เรียกว่าเจ้าของหรอกดพราะเราไม่ได้เอามา5555 และอีกอย่างบ้านเราเป็นคล้ายๆบริษัทน่ะค่ะ ข้างบนห้องนอน ข้างล่างที่ทำงาน ส่วนบ้านข้างหลังก็ลูกจ้าง(ที่น้าเราอาศัยอยู่) มันเป็นเป็นหมาสาธารณะด้วย
แต่...บ้านน้าห่างจากบ้านเรานิดหน่อยเพราะเราอยู่ข้างบน บ้านน้าอยู่ข้างหลัง ซึ่งไม่มีรั้วกั้น นั้นแหล่ะทำให้เราได้เป็นเจ้าของกับเค้าไปโดยปริยาย เพราะหนึ่งกลับบ้านมาจะไปหามันล้ะ เล่นกับมัน อาบน้ำให้ โอ้ยยย สารพัด จนนานๆเข้ากลายเป็นความผูกพันธ์ที่ตัดไม่ขาดของคนหน้าเหย่กับหมาหน้าเห่ย55555 ทุกๆเย็นมันจะนั่งรอหน้าบ้าน รอเรากลับมา ลงรถโดยสารปุ้ป อาเฮียแกวิ่งมากระโดดเลย (หน้าบ้านเป็นถนนใหญ่ค่ะ) คนบนรถเค้าก็มองแบบไอ้หน้าหมานี้แลดุ๊กดิ๊กจริงๆ
เคยแกล้งหมาแบบเอากระโปรงนักเรียนคลุมหัวมันแล้วโยกๆ55555 จนกลายมาติดนิสัยชอบดมๆหรือมุดๆใต้กระโปรง จำได้ว่ามีวันนึงน้าผู้หญิงที่มาจากกรุงเทพฯแกมาพอดี อีหน้าหมานี้เดินเข้าไปมุดใต้กระโปรงเค้าเฉย ถึงดูเฟรนลี่เฮฮาแบบนี้ เฮียแกดุใช่ย่อยนะคะ คนแปลกหน้านี้ แฮ่ๆแยกเขี้ยวจะกัดเค้าหมด แต่ถ้าคนที่มันรู้จักมันก็จะเฉยๆเมินๆด้วยซ้ำ ต่างจากเราเห็นปุ้ป หางนี้ดิ้กๆ555555
หลังๆมา นึกถึงฮาจิโกะเลย เพราะตอนเช้าๆมันจะไปส่งเราถึงที่รอรถโดยสารประจำ พาข้ามถนน รอจนกว่ารถโดยสารจะมา พอเราขึ้นแล้วต้องไปให้ลับสายตาก่อนนะ มันถึงจะกลับบ้าน ทำอย่างนี้ทุกวันไม่เคยขาด จนเรากลัวว่ามันจะโดนรถชน ก็ต้องแอบมาไม่ให้มันเห็น พอมันเห็นก็จะยิ่งสุดตีนหมาเพื่อออกมา พอปิดประตู้รั้วบ้าน มันก็ออกไปทางข้างหลังตรงป่ามัน จนมาโผล่ถนนใหญ่ แล้วก็มาส่งเราเหมือนเดิม เห็นเป็นหมาหน้านิ่งนี่ร้ายไม่เบานะคะ สาวๆนี้รุมทุกวัน ยิ่งช่วงติดสัตว์นี้หายไปเป็นอาทิตย์ก็มี จนเผลอคิดว่าอีหมาหนีออกจากบ้านไปแล้ว555555
แต่จุดจบของมันกลับไม่ได้เป็นตำนานเท่าไหร่ เพราะมันอยู่ได้แค่ 2-3 ปี ก็โดนรถชนม่องแท่งไปส่ะแล้ว พิมพ์ไปแล้วก็ปวดใจเหมือนกัน เพื่อนที่เราไว้ใจ เคยกอด เคยหอม สัมพัธนั้นมันไม่มีแล้ว จำได้เลยค่ะว่าก่อนตายช่วงดึกๆ(มันมาตายในเช้าอีกวัน) มันจะชอบมานอนที่บ้านเราจนดึกแล้วก็กลับไปหาน้า แต่จู่ๆเราก็เรียกมันแล้วก็บอกมัน "ฉันรักแกนะ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด" มันก็หันมามองนะ แล้วก็เดินกลับบ้านไป พอตอนเช้าวันนั้นแม่เราซื้อไก่มา แล้วให้มันไปชิ้นใหญ่มากให้มันกิน มันเหมือนเป็นอาหารมื้อสุดท้ายก่อนตาย จากนั้นมันก็โดนรถชนลากร่างน้อยๆไปไกล เรานอนอยู่แม่ก็มาปลุกด้วยข่าวร้าย ตอนนั้นสมองมันคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ มันโล่งไปหมด น้ำตาไหลไม่ออก พอไปเห็นร่างที่ไร้วิญญาณแล้วน้ำตานี้ซึม แต่คือเราไม่ชอบให้ใครเห็นว่าเราร้องไห้อ่ะค่ะ คิดมาแต่เด็กๆแล้วว่ามันอ่อนแอ เลยต้องมาแอบร้องไห้เงียบๆคนเดียว
ตอนนั้นเพิ่งเข้าใจว่าร้องไห้เสียเพื่อนใจจะขาดเป็นไง ขนาดพิมพ์ตอนนี้น้ำตายังไหลเลย5555 มันเศร้านะคะ เรื่องเหมือนฮาจิโกะจริงๆแต่ต่างแค่สายพันธ์เท่านั้นเอง ขนาดตอนตายยังจะมาเข้าฝันอีก มีช่วงนึงตายไปได้หลายเดือนไม่เข้าฝันมานานมาก มันมาหาหน้าบ้านยืนมองเราอยู่ตรงนั้นแต่ไม่เข้ามาค่ะ
ดังนั้นจึงขอฝากเพื่อนๆพี่ๆทุกคนนะคะ อย่ามองข้ามความรู้สึกของน้องหมาที่เร่ร่อนเลยนะคะ มันมีชีวิตจิตใจ เลือกได้มันก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นหรอกค่ะ ถ้าเลือกเกิดได้ก็ไม่อยากเกิดเป็นหมาด้วยซ้ำ บางคนที่เข้ามาอ่านอาจจะว่าเราบ้าหรือไร้สาระเอาเรื่องอะไรมาตั้งกระทู้ แต่อย่าว่าเราเลยนะคะ ที่เรามาตั้งกระทู้แบบนี้เพราะ แค่อยากมาเล่าและแชร์ประสบการณ์เท่านั้นค่ะ
ปล.มาเล่าหรือแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ
ปล2.แทคห้องผิด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้