ผมควรทำยังไงดี กศน ปวช กะสาวมปลายที่ผมแอบรัก

ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะครับว่า จขกท อายุ17แล้วนะครับ (ไม่ใช่เด็กน้อยเเล้วฮิฮิ) เรื่องมีอยู่ว่าตอนม ต้นห้องเดียวกัน พอขึ้นมปลายเราก็เรียนรรเดียวกัน แต่อยู่คนละห้องเขาค้อนข้างตั้งใจเรียน ส่วนผมก็เรียนๆเล่นๆไปวัน ประมานว่าสมองคิดอยู่แต่กีบเกมส์ (ผมติดเกมส์) ตอนมปลายผมก็ชอบโดดเรียนไปเล่นเกมส์อยู่บ่อยๆจนครูพ่อแม่และเพื่อนในห้องก็เตือนผมประจำเเต่เกมือนผมจะไม่ได้ใส่ใจ จกระทั่งปิดเทอมของภาคเรัยนที่2ผม มส เยอะมาก ได้สอบเเค่2วิชาเองผมก็บอกพ่อแม่ไห้ช่วยไปขอสิทธิสอบกับครูไห้หน่อย แต่เหมือนเขาจะโกทธมเลยไม่ไปขอสิทธิไห้ผมเลยไปเอาใบเกรดม4ภาคเรียนมี่2ซึ่งมันติด0เยอะมาก(21ตะว) ผมก้ได้ไปแก้เเค่ตัวเดียวเองจากนั้นผมก็ปล่อยไว้อย่างนั้นเพราะคิดว่าเปิดเทิมค่อยมา.่อมทีเดียวเลย พอวันเปิดมันไม่ชื่อผมในระดับชั้นม5ผมเคยพาผู้ปกครองมาพบวิชาการ  เขาบอกต้องซ้ำชั้นตอนนั้นผมเริ่มคิดมากละผมก็เลยตกลงเรียนซ้ำแล้วจากนั้นผมก้ยังโดดเรียนไปเล่นอยู่เหมือนเดิม จนสอบกลางภาคผมโดนไล่ออก ผมเลยหยุดไปอีก1เทิม นั้นหมายความมว่าผมช้ากว่าเพื่อน1ปีครึ่งละ  ซึ่งนั้และทำไห้ผมคิดมาก ผมว่าจะเรียนกสน2ปี ซึ่งจะจบช้ากว่าเพื่อนแค่ครึ่งเทิม  แต่อีกใจผมก้อยากเรียนปวชนะ แต่เขาไม่รับกลางเทอม.ึ่งถ้าผมจะเรียนต้องรอปีการศึกษาหน้าเลยนั้นหมายความว่าผมจะช้ากว่าเพื่อน2ปีเลย นี่และที่ทำไห้ผมคิดมากจนแทบนอนไม่หลับ(ลองคิดดูนะเราขึ้นปวช2เพีอนจะเข้ามหาลับละ) ผมกลัวว่าคนที่ผมชอบเข้ามหาลัยเขาจะเจอคนที่ดีกว่าผม ผมไม่รุ้นะว่าเขารุ้สึกยังไงกับผมแต่ผมรุ้สึกดีกัเขาผมกลัวว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกผมอยากเรียนไห้ันเขาโดยมีมีกสนนี่เเละที่จะช่วยผมได้ท็อปแต่พ่อแม่ผมเชาบอกว่ากสนมันสำหรับคนไม่มีโอกาสที่จะเรียน(เขาอยากไห้ผมเรียนปวชถึงจะช้ากวว่าเพื่อนก้ไม่เปนไร2ปีมันแปปเดียวเอง ผมควรเรียนสายไหนดีครับแล้วสายมปลายเขายังจำจำเพื่อนคนนี้ได้หรือป่าวผมไม่อยากไห้เขาลืมผมเลยตอนนี้เคลียดมากครับ ไหนจะช้สกว่าเขาตั้ง2ปีไหนจะเรื่องกลัวเขาลืมผมอีกที โอ้ยเคลียดจัดดดด(ตออนนี้ไม่ค่อยได้เล่นเกมส?แล้วนะครับนานๆเล่นทีจากเมื่อก่อนทั้งวันทั้งคืนผมอยากไดคำแนะนำจากพี่ๆนะครับว่าผมควรทำยังไงค่อในชีวิตระหว่างเรยนกสนจบช้วกว่าเพื่อนครึ่งเทิมกับรอเรียนปวชปีการศึกษาหน้า(2559) แล้วสาวมปลายคนนั้นเขาจะรังเกียจผมไหมหรือเขาจะจำผมได้ไมผมรักเขามากครับเขาเป้นคนที่ตั้งใจเรียนนะครับ ผมเคลียดมากแต่ไม่คิดฆ่าตัวตายหรอกน่ะ(ผมกลัวเจ็บ) นี่และครับชีวิตผมกับบทเรียนราคาเเพงที่ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่ลืมเลย