ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะคะ เราเป็นพนักงานออฟฟิศทั่วไปนี่แหละค่ะ ปกติเป็นคนเลี้ยงและรักสัตว์มากๆ อยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กๆ จะมีคุณพ่อที่รักสัตว์มาก พาไปเที่ยวสวนจตุจักรทุกอาทิตย์ ได้สัตว์ตัวน้อยกลับมาตลอด และก็เลี้ยงจนสิ้นอายุขัย ตายจากกันไปทุกครั้ง
กระรอก,กระต่าย, หนูแก๊สบี้, ชินชิล่า, เฟอร์เรท, สุนัข, แมว และ ฯลฯ เราเคยเลี้ยงมาหมดแล้วค่ะ จำพวกสัตว์ตัวเล็กๆ บางตัวที่เราเลี้ยงก็อยู่ไม่นานเท่าไหร่ มากที่สุดก็ประมาณ 10 ปี แต่ถ้าเป็นน้องหมาที่อยู่กับเราและแก่ที่สุดก็น่าจะราวๆ 18 ปีแล้วก็เสียชีวิตไป
คือมันทำให้เรารู้เลยค่ะว่าสุนัขเนี้ย ตอนเด็กๆ เค้าน่ารักมากแค่ไหน มันน่ารักจนเราอยากได้ ร้องไห้ งอแง กอดขาพ่อไม่ยอมกลับบ้าน และสัญญากับพ่อว่าจะเลี้ยงดูมันดีอย่างดีจนมันตายจากกัน
ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ เราก็เลี้ยงสัตว์มาโดยตลอด พอรุ่นนึงตายเราก็จะมีอีกรุ่นนึงมาแทน เป็นคนขี้เหงามากกกกก และพ่อกับแม่ก็สนับสนุนให้เลี้ยงค่ะ แค่ต้องดูแลให้ดี และมีเวลาให้มันมากๆ ถึงพักหลังๆ เราจะทำงานมีเวลาให้น้อยลง แต่ก็ไม่เคยลืมที่จะกลับมาแล้วเล่นกับเค้าและป้อนอาหารเลยสักวัน
จนกระทั่งวันนึงที่เราเคยมีน้องหมาอยู่ 1 ตัว และในวันนี้เรามีน้องหมาเพิ่มมาเป็น 2 ตัวแล้วค่ะ
งงมั้ยคะ ว่ามาได้ยังไงอีกหนึ่งตัว.... เกริ่นมาซะยาว ขอเริ่มเรื่องเลยละกันค่ะ
เราเลี้ยงสุนัขพันธุ์ปอมอยู่ตัวนึงค่ะ ตอนนี้อายุประมาณ14 ปีแล้ว เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวน้อยๆ จนตอนนี้เริ่มมีอาการตาเป็นฝ้าและเหนื่อยง่ายเวลาพาออกไปวิ่งเล่นค่ะ ก็พาไปพบหมอเป็นประจำค่ะ ดูแลกันไป ชื่อน้องม้วน
น้องม้วนเองฮะ หล่อแรง!
ส่วนอีกตัว.... เราเพิ่งได้มา จากการที่น้องเค้า “ถูกทิ้ง” ค่ะ
วันที่เราไปเจอเค้า คือวันที่เราขี่มอไซค์กำลังจะออกไปหาอะไรทานช่วงประมาณ 2 ทุ่ม ก็เห็นน้องเค้าเดินเซื่องๆๆ และหอบแฮ่กๆ ตลอดเวลา... น้องเป็นพันธุ์ปอมเหมือนม้วนเลยค่ะ เราก็ไม่ได้เอะใจ คิดว่าคงออกมาวิ่งเล่นเดี๋ยวคงกลับบ้านเองได้ แถวนั้นเป็นย่านที่มีบ้านคนค่อนข้างเยอะค่ะ
จนทานข้าวกับเพื่อนๆ เสร็จ เราขับรถกลับมาทางเดิมค่ะ ในใจคิดว่าจะเจอน้องอีกมั้ยนะ ดึกมาแล้วด้วย กลัวรถจะชนเอา และก็เป็นไปตามคาดค่ะ
เรายังเจอน้องเดินอยู่แบบกระวนกระวาย หอบหนักกว่าเก่า ขี้ตาสีเขียวขุ่นข้นเต็มลูกตาที่บอดหนึ่งข้าง... ซึ่งตอนที่เราขับรถกลับมามันเป็นเวลาประมาณเกือบตี 2 แล้วด้วย
เห็นท่าไม่ดีแล้ว ถ้าปล่อยทิ้งไว้รถชนแน่ๆ เอากลับบ้านก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ช่วงเช้าค่อยพาไปตามหาเจ้าของ
เราก็พยายามจะจับน้องนะคะ แต่น้องก็เหมือนไม่ไว้ใจและวิ่งหนีตลอด...จับยากมากก ดีที่เราไปกับแฟน ก็ช่วยกันต้อน ผ่านไปประมาณ 20 นาทีก็จับตัวกันได้..
พอได้มองน้องใกล้ๆ น้องน่ารักมากๆ ถึงตาน้องจะบอดหนึ่งข้างก็เถอะ.. น้องมีสังกะตังเต็มตัวเลยค่ะ เป็นก้อนๆ ซึ่งเราทนไม่ไหว กลับมาก็เอาน้ำให้ทาน น้องทานน้ำเยอะมาก คิดว่าคงจะเหนื่อยมากค่ะ และก็จับอาบน้ำอุ่นคืนนั้นเลย น้องนิ่งมากๆ คงจะเหนื่อยมากจริงๆ ค่ะ
อันนี้เป็นตอนอาบน้ำเสร็จแล้วค่ะ
หลังจากนั้นก็สวมเสื้อผ้าให้น้อง แล้วให้น้องนอนกับเจ้าม้วนเลยค่ะ ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้นะคะ ตอนนั้น เพราะไม่ได้คิดว่าจะเลี้ยงไว้เองค่ะ กะว่าพรุ่งนี้บ่ายๆ ค่อยพากลับบ้านเนอะ โชคดีที่พี่ม้วนค่อนข้างใจกว้าง ดีใจมากก ที่มีเพื่อน เพราะอยู่ตัวเดียวมาตลอดชีวิต แฮ่ะ
ส่งน้องหลงเข้านอนไปเลยค่า
พอตอนบ่ายเรากับแฟนกัขับมอไซค์ไปที่ๆ เจอน้องค่ะ และกดออดถามทุกบ้านเลยว่าเป็นเจ้าของหรือเปล่า คำตอบที่ได้มาจากทุกบ้านคือ ไม่ใช่ค่ะ มีคนบอกว่าอาจจะโดนเอามาปล่อยหรือเปล่า?? ไม่เคยเจอนะแถวนี้
ตอนนั้นร้อนก็ร้อน หิวก็หิว สงสารก็สงสาร ไม่รู้จะทำไง ตามหาบ้านตั้งแต่บ่ายโมงยันเกือบ 4 โมงเย็น ถอยทัพค่ะ กลับมาบ้านก่อน เอาไงค่อยว่ากัน
ก็กลับมาคุยกับแฟนค่ะ ปล่อยให้ม้วนเล่นกับน้องหลงไปก่อน คิดไปคิดมา ตกลงกันได้ว่า เลี้ยงก็เลี้ยง มีงานทำแล้วทั้งคู่ทั้งเราและแฟน เลี้ยงไหวแหละเนอะ
อีกอย่างม้วนจะได้มีเพื่อนด้วย พร้อมกับตั้งชื่อให้น้องตัวใหม่ว่า เจ้ามาลัย แต่ระหว่างนั้นก็ยังไม่ละความพยายามนะคะ ทำป้ายประกาศติดทั่วบริเวณนั้นลามมาจากถึงแถวบ้าน (ห่างกันประมาณ 1 กิโลค่ะ) ตั้งแต่วันนั้นจวบจนวันนี้ ยังไม่มีใครติดต่อมาเลยจ้า ฮ่าา
ก่อนเลี้ยงก็พาไปกร่อนขนที่เป็นสังกาตังออกไปให้หมดดด ได้หมาสิงโตน้อยมาหนึ่งตัวเลยค่า
และพอคิดจะเลี้ยงจริงจังก็สังเกตุเห็นได้ว่า มาลัยไอหนักมากกกก จริงๆ ไอหนักตั้งแต่วันแรกที่พากลับมาบ้านแล้วค่ะ ตอนแรกคิดว่าแค่ป่วยเบาๆ เลยพาไปหาหมอทำวัคซีน ตรวจโรคเบื้องต้นซะเลย
หมอวินิจฉัยออกมาว่า มาลัยเป็นโรคหัวใจระยะต้นๆ ค่ะ อายุประมาณ 11 – 13 ขวบ ไล่ๆ กับเจ้าม้วน และหมอสั่งจ่ายยามาให้ทานทุกวัน วันละ 2 ครั้ง เช้าเย็น (ตอนนี้เลี้ยงมาปีกว่าๆ ลดเหลือวันละครั้งแล้วค่ะ อาการเริ่มดีขึ้น)
การเลี้ยงมาลัยไม่มีอะไรลำบากเลยค่ะ เนื่องจากของใช้ทุกอย่างใช้ร่วมกับม้วนได้ แถมเข้ากันได้ดี มาลัยฉลาดมากด้วย สามารถยกมือไหว้ได้ ยืนสองขาหมุนตัวขอขนมทานก็ได้ แถมทำธุระเป็นเวลาและเป็นที่เป็นทางกว่าเจ้าม้วนมากกกก อายน้องมั้ยเจ้าม้วน!
นี่เป็นเวลายืนสองขาขอขนมทานค่ะ
จะมีปัญหานิดนึงตรงที่น้องตาบอด ตอนไปหาหมอ หมอบอกว่าน่าจะเกิดจากการกระแทกแรงๆ ทำให้ท่ออะไรสักอย่างที่เชื่อมกับลูกตาเสียหาย และตาก็เลยฟีบและบอดไปเองค่ะ
ปกติแล้วเราจะอาบน้ำให้ม้วนอาทิตย์ละ 1 ครั้ง แต่กับมาลัยที่พอมีแรง ก็เริ่มจะค่อนข้างขัดขืนเวลาอาบน้ำ ยิ่งตอนอาบตรงหัวน่าจะดิ้นแรงมากกกกก อาจจะเป็นเพราะเสียวตรงบริเวณลูกตา เราก็พยายามจะอาบน้ำให้ได้นะ ช่วยกันจับสองคนกับแฟน ตรงตัวก็พอจะอาบได้ค่ะ แต่ตรงหัวบางทีก็ต้องใช้พวกโฟมอาบแห้งมาชโลมให้แทน เพราะมาลัยแรงเยอะมากก ดิ้นพล่านๆ ไม่ยอมเลย เราใช้โฟมตัวนี้อ่ะค่ะ
ตอนนี้หน้าฝนก็พากันเป็นเห็บตรึมมม!!! จะอาบน้ำบ่อยก็ไม่ได้ อากาศเย็นด้วย ตอนนี้เลยรักษาเห็บกันไป ล้างบ้านยกใหญ่ หยอดยา อาบน้ำอาทิตย์ละครั้งเหมือนเดิม แต่ชโลมโฟมบ่อยขึ้น หวังว่าจะหายไวๆ นี้จ้า
กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากเลยค่ะ แต่อยากจะฝากคนที่เลี้ยงน้องหมา หรือเจ้าของเก่ามาลัย ถ้ามีโอกาสได้เข้ามาเห็นกระทู้ ติดต่อกลับมาหลังไมค์ก็ยินดีค่ะ อยากรู้สาเหตุจริงๆ ว่าทิ้งน้องหมาที่นิสัยน่ารักมากๆๆๆๆ ขนาดนี้ลงได้ยังไง
ถึงแม้ภายนอกเค้าจะไม่ได้น่ารักเหมือนตอนเด็กๆ แต่ทุกๆ วันที่คุณเลี้ยงเค้า เค้ารักคุณมากขึ้นๆ แบบไม่มีวันไหนน้อยลงเลย… อันนี้เรารวมทุกคน ทุกกรณี เลยนะคะ..อย่าทิ้งเค้าเลยค่ะ
เลี้ยงเค้าไว้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเถอะ... ยังไงเค้าก็มีแค่คุณคนเดียวเนอะ
ปัจจุบันน้องมาลัย กับน้องม้วน รักกันดีมากค่ะ ขาดใครไปคนนึงน่าจะซึมน่าดู เพราะเล่นกันทั้งวัน เล่นไปก็หอบไป อายุเยอะแล้วทั้งคู่ วันดีคืนดีก็ลุกขึ้นมาปล้ำกันเอง ตัว ม้วนมีขู่บ้างเวลาจะโดนแย่งอาหาร มาลัยก็รู้ตัวนะคะ จะค่อนข้างยอมม้วนหน่อย ทั้งๆ ที่มาลัยตัวใหญ่กว่าด้วย > <
งั้นขอลากันไปด้วยคอลเลคชั่นน้องทั้งน้องมาลัยและน้องม้วนเนอะ ^^
เห็นหลังไวๆ นั่นก็แมวที่เก็บมาค่ะ นอนเปลี้ยตากฝนอยู่ที่ระเบียงบ้าน เลยอุ้มเข้ามาเช็ดตัวเอาไฟกกให้ ทุกวันนี้ รอให้แม่เค้าเดินผ่านมาทุกวัน ยังไม่เคยเจอเล้ยยย ตอนได้มาตายังไม่ลืมเลยค่ะ ตอนนี้อ้วนเป็นหมู 6 กิโลไปและ
น่ารักขนาดนี้ ทิ้งหนูลงได้ไงน๊าาา
ช่วงนี้เห็บบุกค่ะ ย้ายถิ่นฐาน แยกกันอยู่ชั่วคราวไปก่อนเนอะ มลายตัวไหน ลองทายกันดูนะคะ
จนถึงตอนนี้ เราเลี้ยงมาลัยมาปีกว่าๆ แล้วค่ะ น้องน่ารัก สุขภาพดีขึ้นเยอะมากแล้ว เป็นที่รักของคนที่บ้านมากก เพราะอ้อนเก่งสุดๆ
ขอบคุณพื้นที่ Pantip ด้วยนะคะ สำหรับกระทู้ระบายความในใจของเรา
หวังว่ากระทู้นี้คงจะเตือนใจใครได้บ้างนะคะ
ขอบคุณค่า
วอนคนเลี้ยงสุนัข ช่วยเลี้ยงเค้าให้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเถอะนะคะ...
กระรอก,กระต่าย, หนูแก๊สบี้, ชินชิล่า, เฟอร์เรท, สุนัข, แมว และ ฯลฯ เราเคยเลี้ยงมาหมดแล้วค่ะ จำพวกสัตว์ตัวเล็กๆ บางตัวที่เราเลี้ยงก็อยู่ไม่นานเท่าไหร่ มากที่สุดก็ประมาณ 10 ปี แต่ถ้าเป็นน้องหมาที่อยู่กับเราและแก่ที่สุดก็น่าจะราวๆ 18 ปีแล้วก็เสียชีวิตไป
คือมันทำให้เรารู้เลยค่ะว่าสุนัขเนี้ย ตอนเด็กๆ เค้าน่ารักมากแค่ไหน มันน่ารักจนเราอยากได้ ร้องไห้ งอแง กอดขาพ่อไม่ยอมกลับบ้าน และสัญญากับพ่อว่าจะเลี้ยงดูมันดีอย่างดีจนมันตายจากกัน
ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ เราก็เลี้ยงสัตว์มาโดยตลอด พอรุ่นนึงตายเราก็จะมีอีกรุ่นนึงมาแทน เป็นคนขี้เหงามากกกกก และพ่อกับแม่ก็สนับสนุนให้เลี้ยงค่ะ แค่ต้องดูแลให้ดี และมีเวลาให้มันมากๆ ถึงพักหลังๆ เราจะทำงานมีเวลาให้น้อยลง แต่ก็ไม่เคยลืมที่จะกลับมาแล้วเล่นกับเค้าและป้อนอาหารเลยสักวัน
จนกระทั่งวันนึงที่เราเคยมีน้องหมาอยู่ 1 ตัว และในวันนี้เรามีน้องหมาเพิ่มมาเป็น 2 ตัวแล้วค่ะ
งงมั้ยคะ ว่ามาได้ยังไงอีกหนึ่งตัว.... เกริ่นมาซะยาว ขอเริ่มเรื่องเลยละกันค่ะ
เราเลี้ยงสุนัขพันธุ์ปอมอยู่ตัวนึงค่ะ ตอนนี้อายุประมาณ14 ปีแล้ว เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวน้อยๆ จนตอนนี้เริ่มมีอาการตาเป็นฝ้าและเหนื่อยง่ายเวลาพาออกไปวิ่งเล่นค่ะ ก็พาไปพบหมอเป็นประจำค่ะ ดูแลกันไป ชื่อน้องม้วน
น้องม้วนเองฮะ หล่อแรง!
ส่วนอีกตัว.... เราเพิ่งได้มา จากการที่น้องเค้า “ถูกทิ้ง” ค่ะ
วันที่เราไปเจอเค้า คือวันที่เราขี่มอไซค์กำลังจะออกไปหาอะไรทานช่วงประมาณ 2 ทุ่ม ก็เห็นน้องเค้าเดินเซื่องๆๆ และหอบแฮ่กๆ ตลอดเวลา... น้องเป็นพันธุ์ปอมเหมือนม้วนเลยค่ะ เราก็ไม่ได้เอะใจ คิดว่าคงออกมาวิ่งเล่นเดี๋ยวคงกลับบ้านเองได้ แถวนั้นเป็นย่านที่มีบ้านคนค่อนข้างเยอะค่ะ
จนทานข้าวกับเพื่อนๆ เสร็จ เราขับรถกลับมาทางเดิมค่ะ ในใจคิดว่าจะเจอน้องอีกมั้ยนะ ดึกมาแล้วด้วย กลัวรถจะชนเอา และก็เป็นไปตามคาดค่ะ
เรายังเจอน้องเดินอยู่แบบกระวนกระวาย หอบหนักกว่าเก่า ขี้ตาสีเขียวขุ่นข้นเต็มลูกตาที่บอดหนึ่งข้าง... ซึ่งตอนที่เราขับรถกลับมามันเป็นเวลาประมาณเกือบตี 2 แล้วด้วย
เห็นท่าไม่ดีแล้ว ถ้าปล่อยทิ้งไว้รถชนแน่ๆ เอากลับบ้านก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ช่วงเช้าค่อยพาไปตามหาเจ้าของ
เราก็พยายามจะจับน้องนะคะ แต่น้องก็เหมือนไม่ไว้ใจและวิ่งหนีตลอด...จับยากมากก ดีที่เราไปกับแฟน ก็ช่วยกันต้อน ผ่านไปประมาณ 20 นาทีก็จับตัวกันได้..
พอได้มองน้องใกล้ๆ น้องน่ารักมากๆ ถึงตาน้องจะบอดหนึ่งข้างก็เถอะ.. น้องมีสังกะตังเต็มตัวเลยค่ะ เป็นก้อนๆ ซึ่งเราทนไม่ไหว กลับมาก็เอาน้ำให้ทาน น้องทานน้ำเยอะมาก คิดว่าคงจะเหนื่อยมากค่ะ และก็จับอาบน้ำอุ่นคืนนั้นเลย น้องนิ่งมากๆ คงจะเหนื่อยมากจริงๆ ค่ะ
อันนี้เป็นตอนอาบน้ำเสร็จแล้วค่ะ
หลังจากนั้นก็สวมเสื้อผ้าให้น้อง แล้วให้น้องนอนกับเจ้าม้วนเลยค่ะ ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้นะคะ ตอนนั้น เพราะไม่ได้คิดว่าจะเลี้ยงไว้เองค่ะ กะว่าพรุ่งนี้บ่ายๆ ค่อยพากลับบ้านเนอะ โชคดีที่พี่ม้วนค่อนข้างใจกว้าง ดีใจมากก ที่มีเพื่อน เพราะอยู่ตัวเดียวมาตลอดชีวิต แฮ่ะ
ส่งน้องหลงเข้านอนไปเลยค่า
พอตอนบ่ายเรากับแฟนกัขับมอไซค์ไปที่ๆ เจอน้องค่ะ และกดออดถามทุกบ้านเลยว่าเป็นเจ้าของหรือเปล่า คำตอบที่ได้มาจากทุกบ้านคือ ไม่ใช่ค่ะ มีคนบอกว่าอาจจะโดนเอามาปล่อยหรือเปล่า?? ไม่เคยเจอนะแถวนี้
ตอนนั้นร้อนก็ร้อน หิวก็หิว สงสารก็สงสาร ไม่รู้จะทำไง ตามหาบ้านตั้งแต่บ่ายโมงยันเกือบ 4 โมงเย็น ถอยทัพค่ะ กลับมาบ้านก่อน เอาไงค่อยว่ากัน
ก็กลับมาคุยกับแฟนค่ะ ปล่อยให้ม้วนเล่นกับน้องหลงไปก่อน คิดไปคิดมา ตกลงกันได้ว่า เลี้ยงก็เลี้ยง มีงานทำแล้วทั้งคู่ทั้งเราและแฟน เลี้ยงไหวแหละเนอะ
อีกอย่างม้วนจะได้มีเพื่อนด้วย พร้อมกับตั้งชื่อให้น้องตัวใหม่ว่า เจ้ามาลัย แต่ระหว่างนั้นก็ยังไม่ละความพยายามนะคะ ทำป้ายประกาศติดทั่วบริเวณนั้นลามมาจากถึงแถวบ้าน (ห่างกันประมาณ 1 กิโลค่ะ) ตั้งแต่วันนั้นจวบจนวันนี้ ยังไม่มีใครติดต่อมาเลยจ้า ฮ่าา
ก่อนเลี้ยงก็พาไปกร่อนขนที่เป็นสังกาตังออกไปให้หมดดด ได้หมาสิงโตน้อยมาหนึ่งตัวเลยค่า
และพอคิดจะเลี้ยงจริงจังก็สังเกตุเห็นได้ว่า มาลัยไอหนักมากกกก จริงๆ ไอหนักตั้งแต่วันแรกที่พากลับมาบ้านแล้วค่ะ ตอนแรกคิดว่าแค่ป่วยเบาๆ เลยพาไปหาหมอทำวัคซีน ตรวจโรคเบื้องต้นซะเลย
หมอวินิจฉัยออกมาว่า มาลัยเป็นโรคหัวใจระยะต้นๆ ค่ะ อายุประมาณ 11 – 13 ขวบ ไล่ๆ กับเจ้าม้วน และหมอสั่งจ่ายยามาให้ทานทุกวัน วันละ 2 ครั้ง เช้าเย็น (ตอนนี้เลี้ยงมาปีกว่าๆ ลดเหลือวันละครั้งแล้วค่ะ อาการเริ่มดีขึ้น)
การเลี้ยงมาลัยไม่มีอะไรลำบากเลยค่ะ เนื่องจากของใช้ทุกอย่างใช้ร่วมกับม้วนได้ แถมเข้ากันได้ดี มาลัยฉลาดมากด้วย สามารถยกมือไหว้ได้ ยืนสองขาหมุนตัวขอขนมทานก็ได้ แถมทำธุระเป็นเวลาและเป็นที่เป็นทางกว่าเจ้าม้วนมากกกก อายน้องมั้ยเจ้าม้วน!
นี่เป็นเวลายืนสองขาขอขนมทานค่ะ
จะมีปัญหานิดนึงตรงที่น้องตาบอด ตอนไปหาหมอ หมอบอกว่าน่าจะเกิดจากการกระแทกแรงๆ ทำให้ท่ออะไรสักอย่างที่เชื่อมกับลูกตาเสียหาย และตาก็เลยฟีบและบอดไปเองค่ะ
ปกติแล้วเราจะอาบน้ำให้ม้วนอาทิตย์ละ 1 ครั้ง แต่กับมาลัยที่พอมีแรง ก็เริ่มจะค่อนข้างขัดขืนเวลาอาบน้ำ ยิ่งตอนอาบตรงหัวน่าจะดิ้นแรงมากกกกก อาจจะเป็นเพราะเสียวตรงบริเวณลูกตา เราก็พยายามจะอาบน้ำให้ได้นะ ช่วยกันจับสองคนกับแฟน ตรงตัวก็พอจะอาบได้ค่ะ แต่ตรงหัวบางทีก็ต้องใช้พวกโฟมอาบแห้งมาชโลมให้แทน เพราะมาลัยแรงเยอะมากก ดิ้นพล่านๆ ไม่ยอมเลย เราใช้โฟมตัวนี้อ่ะค่ะ
ตอนนี้หน้าฝนก็พากันเป็นเห็บตรึมมม!!! จะอาบน้ำบ่อยก็ไม่ได้ อากาศเย็นด้วย ตอนนี้เลยรักษาเห็บกันไป ล้างบ้านยกใหญ่ หยอดยา อาบน้ำอาทิตย์ละครั้งเหมือนเดิม แต่ชโลมโฟมบ่อยขึ้น หวังว่าจะหายไวๆ นี้จ้า
กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากเลยค่ะ แต่อยากจะฝากคนที่เลี้ยงน้องหมา หรือเจ้าของเก่ามาลัย ถ้ามีโอกาสได้เข้ามาเห็นกระทู้ ติดต่อกลับมาหลังไมค์ก็ยินดีค่ะ อยากรู้สาเหตุจริงๆ ว่าทิ้งน้องหมาที่นิสัยน่ารักมากๆๆๆๆ ขนาดนี้ลงได้ยังไง
ถึงแม้ภายนอกเค้าจะไม่ได้น่ารักเหมือนตอนเด็กๆ แต่ทุกๆ วันที่คุณเลี้ยงเค้า เค้ารักคุณมากขึ้นๆ แบบไม่มีวันไหนน้อยลงเลย… อันนี้เรารวมทุกคน ทุกกรณี เลยนะคะ..อย่าทิ้งเค้าเลยค่ะ
เลี้ยงเค้าไว้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเถอะ... ยังไงเค้าก็มีแค่คุณคนเดียวเนอะ
ปัจจุบันน้องมาลัย กับน้องม้วน รักกันดีมากค่ะ ขาดใครไปคนนึงน่าจะซึมน่าดู เพราะเล่นกันทั้งวัน เล่นไปก็หอบไป อายุเยอะแล้วทั้งคู่ วันดีคืนดีก็ลุกขึ้นมาปล้ำกันเอง ตัว ม้วนมีขู่บ้างเวลาจะโดนแย่งอาหาร มาลัยก็รู้ตัวนะคะ จะค่อนข้างยอมม้วนหน่อย ทั้งๆ ที่มาลัยตัวใหญ่กว่าด้วย > <
งั้นขอลากันไปด้วยคอลเลคชั่นน้องทั้งน้องมาลัยและน้องม้วนเนอะ ^^
เห็นหลังไวๆ นั่นก็แมวที่เก็บมาค่ะ นอนเปลี้ยตากฝนอยู่ที่ระเบียงบ้าน เลยอุ้มเข้ามาเช็ดตัวเอาไฟกกให้ ทุกวันนี้ รอให้แม่เค้าเดินผ่านมาทุกวัน ยังไม่เคยเจอเล้ยยย ตอนได้มาตายังไม่ลืมเลยค่ะ ตอนนี้อ้วนเป็นหมู 6 กิโลไปและ
น่ารักขนาดนี้ ทิ้งหนูลงได้ไงน๊าาา
ช่วงนี้เห็บบุกค่ะ ย้ายถิ่นฐาน แยกกันอยู่ชั่วคราวไปก่อนเนอะ มลายตัวไหน ลองทายกันดูนะคะ
จนถึงตอนนี้ เราเลี้ยงมาลัยมาปีกว่าๆ แล้วค่ะ น้องน่ารัก สุขภาพดีขึ้นเยอะมากแล้ว เป็นที่รักของคนที่บ้านมากก เพราะอ้อนเก่งสุดๆ
ขอบคุณพื้นที่ Pantip ด้วยนะคะ สำหรับกระทู้ระบายความในใจของเรา
หวังว่ากระทู้นี้คงจะเตือนใจใครได้บ้างนะคะ
ขอบคุณค่า