สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นขออนุญาตแนะนำตัวก่อน ชื่อ อู นะคะ
จุดประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้คือการขอความอนุเคราะห์ช่วยเหลือเคสน้องไข่หวาน หมาที่เราช่วยมาค่ะ และจะขอเล่ารายละเอียด ความเป็นมาของน้องไข่หวานให้ทุกท่านทราบอยางละเอียด ซึ่งจะยาวหน่อยนะคะ
****ผมเป็นผู้ชายนะครับ แต่ผมหน้าหวาน ใครๆก็คิดว่าผมเป็นผู้หญิง ผมเลยได้ชื่อว่าไข่หวานครับ***
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวันที่ 21 ตุลาคม ที่ผ่านมา เราเดินทางไปทำงานที่ จ.มหาสารคาม ค่ะ ขากลับเราเจอหมาตัวนึงนอนอยู่ริมถนน หมิ่นเหม่จะโดนรถเฉี่ยวหลายครั้ง แต่ไม่มีท่าทางว่าน้องหมาจะลุกหนีหลบรถ เราเลยคิดว่าน้องอาจจะโดนรถชนรึเปล่า เลยตัดสินใจจอดรถลงไปดูน้องค่ะ
(ทั้งๆที่วันนั้นไปคนเดียว ในใจก็กลัวจะแย่ เพราะแถวนั้นมีแต่ป่า แล้วก็ป่าเลยค่ะ ไม่มีบ้านคน กลัวก็กลัว แต่ก็เอาวะ ลงก็ลง)
ตอนที่เดินไปหาน้อง น้องไม่ลุกหนี ท่าทางเป็นมิตร แต่มีท่าทางระแวงเล็กน้อยค่ะ สภาพน้องเป็นหมาพันธุ์เล็ก น่าจะแก่แล้ว หูเน่ารุนแรง และกลิ่นแรงมาก เป็นโรคผิวหนังค่อนข้างหนัก หมัดไรเต็มตัว ขนร่วงเป็นหย่อมๆ ตาข้างซ้ายมีขี้ตาเยอะมาก คล้ายๆตาใกล้จะปิด เราลองจับตัวน้องดู น้องก็ให้จับค่ะ เลยลองอุ้มน้องลุกขึ้นยืน น้องก็ยืนได้ เดินได้ แต่เดินแบบขาอ่อนแรงค่ะ นี่คือภาพน้องตอนที่เราเจอค่ะ
เราเอาน้ำและอาหารเม็ดที่มีติดรถให้น้องกิน ยืนสังเกตอยู่ซักพัก ก็เลยคิดว่าน่าจะหลงมา หรือไม่ก็โดนเอามาปล่อยทิ้งค่ะ ตอนนั้นไม่รู้เลยจริงๆว่าจะต้องทำยังไง ลักษณะน้องเหมือนเป็นหมาที่มีเจ้าของ เคยได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี ถ้าปล่อยไว้กลางป่าแบบนั้นคงตายแน่ๆ กำลังคิดว่าจะทำยังดี เป็นมนุษย์เงินเดือนตัวเล็กๆ ตอนนั้นเหลือเงินติดตัวอยู่ไม่ถึง 500 บาท ซึ่งอีก2อาทิตย์กว่าเงินเดือนจะออก ในใจคืออยากเอาน้องกลับขอนแก่นด้วยมากๆ แต่ก็คิดว่าเอากลับไปแล้วเราจะทำยังไงดี เงินก็ไม่มีจะพาไปรักษา เลยโทรปรึกษาเพื่อนค่ะ เพื่อนบอกว่าเอาน้องมาเลย ปล่อยไว้ตายแน่ๆ เดี๋ยวเพื่อนจะช่วยค่ามัดจำหมอให้ 1000 บาท ค่ารักษาหลังจากนั้นค่อยว่ากันใหม่ เราก็ดีใจที่จะมีโอกาสพาน้องไปรักษา กำลังเดินไปที่รถเพื่อที่จะจัดแจงหากระดาษรองให้น้องนอนในรถ พอเราเดินไปเปิดประตูรถเท่านั้นล่ะค่ะ น้องเดินตามเราไปที่รถ กระโดดขึ้นรถเองทันที เดินและกระโดดทั้งๆที่ขาอ่อนแรงอย่างนั้นล่ะค่ะ พอขึ้นรถได้ น้องก็นอนเลยค่ะ ประมาณว่าชั้นปลอดภัยแล้ว....ชั้นรอดแล้ว ดูท่านอนของเธอ ระหว่างทางค่ะ
หลังจากนั้นเราก็ขับรถไปยังบ้านคนที่ใกล้ที่สุด ซึ่งห่างจากจุดที่เจอน้องประมาณ 1 กิโลเมตร เค้าบอกว่าน่าจะหลงมา หรือไม่ก็โดนทิ้งค่ะ เพราะเพิ่งจะเห็นเมื่อ 2-3 วันมานี้เอง และไม่คุ้นเลยว่าเป็นหมาของใครแถวๆนี้ เราก็สบายใจแล้วค่ะ ว่าคงไม่โดนข้อหาลักทรัพย์แน่ๆ ก็เอาน้องกลับขอนแก่นด้วยค่ะ ระหว่างทางต้องปิดแอร์ เปิดหน้าต่างรถ เพราะเหม็นมากค่ะ ระหว่างทางน้องก็นอนนิ่งเลยค่ะ ไม่หือ ไม่อือ อะไรทั้งสิ้น เรียบร้อยมากค่ะ นอนที่พื้น ไม่กระโดดขึ้นเบาะรถด้วยค่ะ พอถึงขอนแก่นเราก็จัดการอาบน้ำให้ โดยแวะซื้อแชมพูอาบน้ำสำหรับสุนัขที่เป็นโรคผิวหนังโดยเฉพาะ เพราะกลัวว่าถ้าใช้แชมพูของคนน้องจะเป็นโรคผิวหนังหนักกว่าเดิม จัดแจงหาที่นอน พออาบน้ำเสร็จก็หลับเลยค่ะ หลับทั้งๆที่เรายังไดร์ขนให้ยังไม่เสร็จเลย
พอซัก 2-3 ทุ่มเราเดินไปดูอีกรอบ เค้าก็ตื่นพอดี เลยเอาอาหารเม็ดให้กิน แล้วพาเดินเล่นในหมู่บ้าน น้องก็เดินตามค่ะ น่ารักมาก เดินตามต้อยๆ เป็นมิตรกับทุกสิ่ง หมาตัวอื่นในหมู่บ้าน ซึ่งปกติจะเห่ากันเอง หรือเห่าคนแปลกหน้าตลอดๆ แต่พอเจอเจ้าตัวนี้กลับเข้ากันได้ดีทุกตัวเลยค่ะ
นอนขอนแก่น 1 คืน ตื่นเช้ามาพอเราถอยรถจะไปทำงาน น้องก็เดินตามและร้องตามค่ะ ทั้งๆที่เมื่อวานแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรจากนางเลย คิดว่าจะป็นหมาบ้าใบ้ซะแล้ว สงสัยจะกลัวโดนทิ้งอีกแน่ๆเลยค่ะ แต่ก็ต้องตัดใจขังน้องไว้ในรั้วบ้านแล้วไปทำงานค่ะ และเย็นวันที่ 22 ต.ค. เราก็เอาน้องกลับไปรักษาที่อุดรธานี บ้านของเราค่ะ ระหว่างเดินทางก็เหมือนเดิมค่ะ ปิดแอร์ เปิดหน้าต่างขับรถแต่คราวนี้จัดให้นอนในกล่อง ก็นอนเรียบร้อยตลอดทางเหมือนเดิมค่ะ
ขอความอนุเคราะห์ค่ารักษาน้องไข่หวาน หมาโดนทิ้งกลางป่าด้วยค่ะ (หรือกองทุนใดยังพอมีเคสว่าง ขอความอนุเคราะห์ด้วยค่ะ)
ก่อนอื่นขออนุญาตแนะนำตัวก่อน ชื่อ อู นะคะ
จุดประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้คือการขอความอนุเคราะห์ช่วยเหลือเคสน้องไข่หวาน หมาที่เราช่วยมาค่ะ และจะขอเล่ารายละเอียด ความเป็นมาของน้องไข่หวานให้ทุกท่านทราบอยางละเอียด ซึ่งจะยาวหน่อยนะคะ
****ผมเป็นผู้ชายนะครับ แต่ผมหน้าหวาน ใครๆก็คิดว่าผมเป็นผู้หญิง ผมเลยได้ชื่อว่าไข่หวานครับ***
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวันที่ 21 ตุลาคม ที่ผ่านมา เราเดินทางไปทำงานที่ จ.มหาสารคาม ค่ะ ขากลับเราเจอหมาตัวนึงนอนอยู่ริมถนน หมิ่นเหม่จะโดนรถเฉี่ยวหลายครั้ง แต่ไม่มีท่าทางว่าน้องหมาจะลุกหนีหลบรถ เราเลยคิดว่าน้องอาจจะโดนรถชนรึเปล่า เลยตัดสินใจจอดรถลงไปดูน้องค่ะ
(ทั้งๆที่วันนั้นไปคนเดียว ในใจก็กลัวจะแย่ เพราะแถวนั้นมีแต่ป่า แล้วก็ป่าเลยค่ะ ไม่มีบ้านคน กลัวก็กลัว แต่ก็เอาวะ ลงก็ลง)
ตอนที่เดินไปหาน้อง น้องไม่ลุกหนี ท่าทางเป็นมิตร แต่มีท่าทางระแวงเล็กน้อยค่ะ สภาพน้องเป็นหมาพันธุ์เล็ก น่าจะแก่แล้ว หูเน่ารุนแรง และกลิ่นแรงมาก เป็นโรคผิวหนังค่อนข้างหนัก หมัดไรเต็มตัว ขนร่วงเป็นหย่อมๆ ตาข้างซ้ายมีขี้ตาเยอะมาก คล้ายๆตาใกล้จะปิด เราลองจับตัวน้องดู น้องก็ให้จับค่ะ เลยลองอุ้มน้องลุกขึ้นยืน น้องก็ยืนได้ เดินได้ แต่เดินแบบขาอ่อนแรงค่ะ นี่คือภาพน้องตอนที่เราเจอค่ะ
เราเอาน้ำและอาหารเม็ดที่มีติดรถให้น้องกิน ยืนสังเกตอยู่ซักพัก ก็เลยคิดว่าน่าจะหลงมา หรือไม่ก็โดนเอามาปล่อยทิ้งค่ะ ตอนนั้นไม่รู้เลยจริงๆว่าจะต้องทำยังไง ลักษณะน้องเหมือนเป็นหมาที่มีเจ้าของ เคยได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี ถ้าปล่อยไว้กลางป่าแบบนั้นคงตายแน่ๆ กำลังคิดว่าจะทำยังดี เป็นมนุษย์เงินเดือนตัวเล็กๆ ตอนนั้นเหลือเงินติดตัวอยู่ไม่ถึง 500 บาท ซึ่งอีก2อาทิตย์กว่าเงินเดือนจะออก ในใจคืออยากเอาน้องกลับขอนแก่นด้วยมากๆ แต่ก็คิดว่าเอากลับไปแล้วเราจะทำยังไงดี เงินก็ไม่มีจะพาไปรักษา เลยโทรปรึกษาเพื่อนค่ะ เพื่อนบอกว่าเอาน้องมาเลย ปล่อยไว้ตายแน่ๆ เดี๋ยวเพื่อนจะช่วยค่ามัดจำหมอให้ 1000 บาท ค่ารักษาหลังจากนั้นค่อยว่ากันใหม่ เราก็ดีใจที่จะมีโอกาสพาน้องไปรักษา กำลังเดินไปที่รถเพื่อที่จะจัดแจงหากระดาษรองให้น้องนอนในรถ พอเราเดินไปเปิดประตูรถเท่านั้นล่ะค่ะ น้องเดินตามเราไปที่รถ กระโดดขึ้นรถเองทันที เดินและกระโดดทั้งๆที่ขาอ่อนแรงอย่างนั้นล่ะค่ะ พอขึ้นรถได้ น้องก็นอนเลยค่ะ ประมาณว่าชั้นปลอดภัยแล้ว....ชั้นรอดแล้ว ดูท่านอนของเธอ ระหว่างทางค่ะ
หลังจากนั้นเราก็ขับรถไปยังบ้านคนที่ใกล้ที่สุด ซึ่งห่างจากจุดที่เจอน้องประมาณ 1 กิโลเมตร เค้าบอกว่าน่าจะหลงมา หรือไม่ก็โดนทิ้งค่ะ เพราะเพิ่งจะเห็นเมื่อ 2-3 วันมานี้เอง และไม่คุ้นเลยว่าเป็นหมาของใครแถวๆนี้ เราก็สบายใจแล้วค่ะ ว่าคงไม่โดนข้อหาลักทรัพย์แน่ๆ ก็เอาน้องกลับขอนแก่นด้วยค่ะ ระหว่างทางต้องปิดแอร์ เปิดหน้าต่างรถ เพราะเหม็นมากค่ะ ระหว่างทางน้องก็นอนนิ่งเลยค่ะ ไม่หือ ไม่อือ อะไรทั้งสิ้น เรียบร้อยมากค่ะ นอนที่พื้น ไม่กระโดดขึ้นเบาะรถด้วยค่ะ พอถึงขอนแก่นเราก็จัดการอาบน้ำให้ โดยแวะซื้อแชมพูอาบน้ำสำหรับสุนัขที่เป็นโรคผิวหนังโดยเฉพาะ เพราะกลัวว่าถ้าใช้แชมพูของคนน้องจะเป็นโรคผิวหนังหนักกว่าเดิม จัดแจงหาที่นอน พออาบน้ำเสร็จก็หลับเลยค่ะ หลับทั้งๆที่เรายังไดร์ขนให้ยังไม่เสร็จเลย
พอซัก 2-3 ทุ่มเราเดินไปดูอีกรอบ เค้าก็ตื่นพอดี เลยเอาอาหารเม็ดให้กิน แล้วพาเดินเล่นในหมู่บ้าน น้องก็เดินตามค่ะ น่ารักมาก เดินตามต้อยๆ เป็นมิตรกับทุกสิ่ง หมาตัวอื่นในหมู่บ้าน ซึ่งปกติจะเห่ากันเอง หรือเห่าคนแปลกหน้าตลอดๆ แต่พอเจอเจ้าตัวนี้กลับเข้ากันได้ดีทุกตัวเลยค่ะ
นอนขอนแก่น 1 คืน ตื่นเช้ามาพอเราถอยรถจะไปทำงาน น้องก็เดินตามและร้องตามค่ะ ทั้งๆที่เมื่อวานแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรจากนางเลย คิดว่าจะป็นหมาบ้าใบ้ซะแล้ว สงสัยจะกลัวโดนทิ้งอีกแน่ๆเลยค่ะ แต่ก็ต้องตัดใจขังน้องไว้ในรั้วบ้านแล้วไปทำงานค่ะ และเย็นวันที่ 22 ต.ค. เราก็เอาน้องกลับไปรักษาที่อุดรธานี บ้านของเราค่ะ ระหว่างเดินทางก็เหมือนเดิมค่ะ ปิดแอร์ เปิดหน้าต่างขับรถแต่คราวนี้จัดให้นอนในกล่อง ก็นอนเรียบร้อยตลอดทางเหมือนเดิมค่ะ