พ่อกับแม่พยายามฆ่าพี่สาวผมทั้งเป็นเพราะเราไม่มีเงิน คุณให้พวกเราเกิดมาทำไมเหรอครับ .......

29/10/58

ตอนนี้น้องชายต้องมาอยู่กับผมนะครับ ตอนแรกน้องอยู่กับพ่อแม่ พอพ่อแม่ไปน้องก็ไปอยู่กับพี่สาว แฟนพี่สาวก็ไม่ชอบน้อง และมันต้องเรียนหนังสือ

....สรุปเลยมาอยู่กับผมนะครับ


อัพเดทนะครับ เมื่อวานผมตัดสินใจเคลียร์ปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้วครับ ผมโทร.ไปหาทางแม่และเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งกับผมและพี่สาวให้ฟัง พร้อมทั้งสอบถามเพิ่มเติมถึงค่าใช้จ่ายที่จำเป็นจริงๆในแต่ล่ะเดือน ขอสรุปตามความเข้าใจของผมดังนี้นะครับ


1.) แม่จะมีค่าใช้จ่ายที่จำเป็นคือ ค่านมน้อง 1000-1500 ค่าข้าว 1กระสอบ/เดือน 1000 บาท ค่าน้ำไฟ-500 บาท ค่ากินค่าข้าวอีกประมาณพันถึงพันห้าร้อยบาทถ้วน ค่ายาของยาย(แม่ของแม่ ไม่เชิงป่วยนะครับประมาณอาการของคนเฒ่าคนแก่) และสาเหตุที่ค่าครองชีพแพงเพราะทางลาวนำของข้ามไปจากไทยครับ ราคาเลยอัพเกือบเท่าตัว อีกอย่างคืออันนี้ตามความเข้าใจของผมน่าจะเรียกว่า 'จารีต' นะครับ คือในหมู่บ้านของแม่ถ้ามีงานบุญ/งานศพก็จะต้องร่วมใส่ซองนะครับ เหมือนๆกับว่าหากเราตายไปก็จะมีคนคอยช่วยเหลือจัดการเหมือนที่เราช่วยคนอื่น

ที่นี้ปัญหาที่ผมมองเห็นคือ

-พี่สาวผมรับผิดชอบสองทางคือฝั่งทางแม่ พ่อ และลูกตัวเอง อีกฝั่งคือน้องชายของผมที่อยู่กับพี่สาว
-ฝั่งทางแม่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ คือต้องรอฝั่งทางเราส่งไป
-ผมไม่ทราบสถานที่และสิ่งแวดล้อมของบ้านแม่อย่างชัดเจนนะครับ เลยมองภาพรวมไม่ขาดว่าการลงทุนแบบไหนจึงจะเกิดประสิทธิภาพสูงสุดเท่าที่งบจะเอื้ออำนวยได้ เพราะไม่งั้นสิ่งที่จะเกิดขึ้นคือเงินทุนที่จมลงไปและวนลูปกลับมาสู่สภาพเดิมครับ


ปกติพี่สาวผมจะส่งกลับไปหาแม่ประมาณเดือนล่ะ 3000-4500 ตามแต่ที่เดือนนั้นๆพี่สาวจะมี(คือตัวผมเองส่งแค่บางเดือนหรืออาจจะไม่ได้ส่งนะครับ เพราะทางพี่สาวจะให้ผมรับผิดชอบแค่ตัวผมเท่านั้นเอง)

ที่นี้ผมเลยสารภาพกับแม่ถึงความรู้สึกทั้งหมดและความรู้สึกของพี่สาว ผมว่าอย่างน้อยๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้ทุกคน ทุกฝ่ายรับรู้ความเป็นจริงของปัญหาที่เกิดขึ้นว่ามันกำลังดำเนินไปในลักษณะใด ผมถามแม่ต่อว่าถ้าหากมีทุนตามที่แม่ขอพี่สาวผมมา ทางพี่สาวผมจะส่งเงินให้น้อยลงได้หรือไหม คำตอบของแม่คือได้ครับ แม่ร้องไห้แล้วก็บอกกับผมว่าถ้าเลือกได้คงไม่มีคนไหนอยากทิ้งลูกตัวเอง สำหรับผม เป็นคำตอบที่ผมเข้าใจได้นะครับ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะรู้สึกแบบใดแต่ก็ถือว่าเป็นคำตอบที่ตัวเองรับมันไว้ได้ครับ....


ผมตัดสินใจขอกู้เงินผู้มีพระคุณของผมท่านหนึ่งครับ จริงๆเขาอยากให้ผมนำเงินก้อนนี้ไปจ่ายค่าเทอมที่ยังติดค้างทางรร.นะครับ แต่เขาก็ให้ผมเป็นคนจัดสินใจเอาเองว่าจะจัดการเงินก้อนนี้ยังไง ผมตัดสินใจนำเงินที่ว่านั้นไปเป็นต้นให้แม่ครับ โดยให้น้อยกว่าที่ทางแม่ขอมาเพื่อเกิดว่ามีปัญหาอะไรก็ยังคงพอจะมีทุนที่จะสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้ โดยผมกับพี่สาวจะส่งคืนเงินเดือนล่ะ 1000 บาท (สองคนสองพันบาทต่อเดือน) เพื่อส่งเงินคืนคนที่ให้เรายืมเงินมา


ทำให้สถานการณ์ตอนนี้......

-ทุกคนเข้าใจกันมากขึ้น ....จริงๆเราอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงให้มันดีได้มากกว่านี้
-แม่รับปากว่าจะไม่รบกวนพี่สาวนะครับ และจะเลี้ยงหลานต่อให้
-พี่สาวผมรับหน้าที่แค่น้องชาย ผมคิดว่าน่าจะพอสามารถทำต่อไปได้โดยไม่มีปัญหาอะไร


ส่วนตัวผม ตอนนี้กำลังเตรียมตัวสอบแกทแพทที่จะมีขึ้นอีกไม่กี่วันข้างหน้าครับ ผมยังตัดสินใจกับตัวเองไม่ได้ว่าควรจะทำยังไงต่อ แต่อย่างน้อยๆผมจะทำสิ่งที่ผมตั้งใจให้สำเร็จครับ การศึกษาอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ระบุว่าคุณประสบความสำเร็จในชีวิต แต่ผมเชื่อว่ามันจะช่วยกรุยทางในอนาคตให้กับผมได้มากขึ้นครับ ผมขอขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ จริงๆไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมหัวร้อนแล้วมาตั้งกระทู้แบบไม่สงบสติอารมณ์ขาดการจัดการตัวเอง อันนี้จะปรับปรุงตัวต่อไปไม่ให้มีครั้งที่สามครับ


เรื่องหลาน ผมขอสารภาพตามตรงนะครับ ความทรงจำในวัยเด็กของผม หรือเรื่องที่เกิดขึ้นในระหว่างที่ยังอยู่ด้วยกัน เกือบๆ 80 % ผมจำไม่ได้แล้วจริงๆครับ จะด่าจะว่าผมยังไงก็ได้แต่ผมขอยืนยันว่าตัวเองไม่ได้โกหกครับ เรื่องหลานเอง ผมมาคิดดูแล้วผมเองนั้นแหละครับที่คิดแง่ลบและเกินเหตุเกินไป อย่างไรแม่ก็เคยเลี้ยงทุกคนขึ้นมาได้ และสมัยที่หลานเกิดใหม่ๆแม่เองก็เป็นคนเลี้ยง จะไม่มีความผูกพันเลยมันก็คงจะไม่ใช่ และผมมองตามความเป็นจริงถ้าขึ้นมากับพี่สาวตอนนี้พี่ผมเองก็จะไม่ได้ทำงาน และสถานการณ์อาจจะยิ่งแย่ขึ้นไปอีก

โดยรวมคร่าวๆผมพยายามแก้ไขดังที่กล่าวไปครับ ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นวิธีที่ถูกต้องไหม แต่ถ้าพี่สาวผมไม่ร้องไห้ แม่ไม่ร้องไห้ พอมีพอกิน ผมเองก็คิดว่ามันก็น่าจะเป็นทางแก้ไขปัญหาที่ดีทางหนึ่งครับ

ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นครับ ผมเป็นเด็กแปลกๆคนหนึ่งที่ชอบมองอะไรหลายๆแบบหลายๆด้าน หลายคอมเม้นท์เองสารภาพตรงๆว่าอ่านแล้วผมร้องไห้หรือโกรธก็มีครับ แต่ที่แห่งนี้คือบอร์ดสาธารณะ ผมกล้านำมาตั้งเพื่อขอคำแนะนำย่อมต้องกล้ารับความคิดเห็นต่างได้ครับ และความคิดเห็นต่างหลายๆความคิดก็ช่วยเปิดมุมมองใหม่ๆของผมได้เหมือนกัน

ขอขอบพระคุณทุกคนทุกท่านครับ เรื่องเรียนที่ผมไม่เลือกที่จะเรียนต่อรามเพราะผมมีเป้าหมายและมหาวิทยาลัยอื่นนะครับ ตอนนี้ผมกำลังพยายามจะสอบทุนครับ อาจจะเป็นทางเลือกที่ดูไม่ดี แต่อย่างน้อยๆผมก็อยากให้มันเป็นทางเลือกที่ไม่ทำให้ผมมาเสียใจที่หลังครับ

ขอบคุณครับ





ขอใส่สปอยของเมื่อวานตามคำแนะนำนะครับสรุปทั้งหมดนะครับ และผมขอไม่ลบถ้อยคำใดๆที่ผมพิมพ์ลงไปในกระทู้นะครับ หมายถึงเรื่องราวก่อนหน้าตอนที่ผมยังหัวร้อนนะครับ ยังน้อยๆหากได้ย้อนกลับมาอ่านมันอาจจะช่วยตบหน้าผมได้มากขึ้น และอย่างไรมันก็เป็นสิ่งที่ผมกระทำลงไปเองโดยเจตนาจริงๆ


ขอบคุณอีกครั้งครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้1.) ผมอายุ 18 ครับ ปีอายุ 22 ผมยังเรียนม.หกครับ ส่งตัวเองเรียนไม่ได้ขอเงินพี่สาวเพิ่ม(จริงๆคือบางครั้งถ้ามีพอก็เจียดให้เขาเหมือนกัน) ส่วนพี่สาวผมอยู่กับแฟนใหม่ครับ
2.) พี่สาวมีลูกครับ และ พ่อแม่เป็นคนเอาหลานไปครับ เราไม่ได้อยากให้ครับ เราขอคืนหลายครั้งแล้วครับ แม่พูดแค่ว่าถ้าไม่มีแม่หลานต้องตาย หลานต้องอยู่กับแม่ เคยพาหลานผมหนีจากพี่สาวครับ
3.) จริงๆครอบครัวเก่าเรามีห้าคน พ่อแม่ พี่น้องร่วมผมอีกสาม พ่อแม่บอกกับผมว่าจะหนีหนี้ ผมอยากเรียนต่อเลยไม่ไปด้วย ผมเลยทำงานส่งตัวเองเรียนติดต่อพ่อแม่บางครั้งผ่านพี่สาว พี่สาวผมต้องเป็นคนส่งเงินให้พ่อกับแม่น้องชายและลูกตัวพี่สาวเอง เราย่ำอีกครั้งว่าเคยไปขอลูกคืนแล้วและเขาไม่ให้ครับ ย่ำว่าเขาพาหนีไปก่อนพี่สาวจะไปหา
4.) ตอนนี้แม่อยู่ที่ลาวกับยาย แม่บอกว่ากลับไปดูแลยายเลยไม่ได้ทำงานอะไร พ่อผมตอนแรกอยู่ที่ไทยแต่ก็จะกลับไปที่นั้นอีกเพราะจะไปอยู่กับแม่ และพ่อกับแม่ไม่ได้หาเงินเองอีกแล้วครับ
5.) เราไม่เคยถูกขอเป็นจำนวนเงินครับ ที่เขาขอคือ 'ทั้งหมด' ทั้งหมดที่มีครับ ขีดเส้นใต้อีกสิบครั้งว่าทั้งหมดครับ
6.) เป็นคนไทยทั้งหน้าตาและเชื่อชาติตามบัตรครับ คือเกิดไทยหมดครับ โตในกรุงเทพแล้วก็โดนทิ้งไว้ที่นี้แหละครับ
7.) เรื่องการลงทุน ผมเคยคุยกับพ่อหลายครั้งแล้ว คุณเข้าใจอารมณ์คนที่ไม่ฟังใครไหมครับ ? เขาบอกว่าหาเงินมาให้เขาพอ ที่เหลือเขาจัดการต่อเองได้ และเงินก็จมลงๆ
8.) บ้านผมแตกครั้งก่อนเพราะความไม่พอของคนในครอบครัวครับ
9.) http://pantip.com/topic/34227646 เรื่องก่อนๆครับ


ผมไม่แน่ใจว่าสรุปครบถ้วนรึยัง ถ้ายังขออภัยครับ

ขอโทษนะครับ ฮา จริงๆเวลาตั้งกระทู้ผมแค่อยากระบายนะครับ มันอึดอัด ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่ากับใคร เล่าแบบไหนดี

ปกติทุกคนเวลาเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง เพื่อนแต่ล่ะคนจะมีคำแนะนำและทางแก้ปัญหาที่แตกต่างกันออกไปนะครับ ถูกไหมหว่า ?

เพราะอะไร ? เพราะเราแต่คนผ่านมาไม่เหมือนกันนะครับ สิ่งที่เจอแตกต่าง คำตอบย่อมแตกต่างตาม

ผมเล่าให้เพื่อนบางคนฟังได้ก็จริง แต่บางคนก็เด็กจนอาจจะไม่เข้าใจ หรือบางคนก็หวังดีกับผมด้วยการปลอบใจแทน

ที่นี้ผมมองว่า 'มุมมอง' จากคนนอก จะช่วยให้เห็นถึงส่วนที่เรามองข้ามหรือมองพลาดไป

กระทู้นี้เองก็เช่นกัน

เปรียบเหมือนผมชกมวยอยู่บนสังเวียงชีวิตและมีคนอื่นๆคอยเชียร์อยู่ด้านล่าง ตอนผมชก ผมอาจจะใส่ใจแต่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจนลืมมองและฟังเสียงรอบๆตัว การ'สลับตำแหน่ง' หรือหาคนทำหน้าที่นั้นแทนย่อมให้ทางเลือกอีกหลายๆทางครับ

หรือจริงๆกระทู้นี้แค่มีคนรับรู้รับฟังผมว่ามันก็โอเคมากๆแล้วนะครับ รวมทั้งตัวผมเองค่อนข้างเป็นคนรับความแตกต่างได้นะครับ(ผมหัวร้อนบางคอมเม้นท์แต่จะบอกตัวเองว่าใจเย็นๆและนึกถึงจุดประสงค์ที่ทำกระทู้นี้) อย่างที่บอกว่าผมชอบวิเคราะห์ว่าคอมเม้นท์แต่ล่ะคนเกิดมาจากอะไร มีสารส่วนไหนหรือเปล่าที่ผมส่งไปผิดพลาดต่อผู้รับสาร และ/หรือผู้รับสารน่าจะมีประสบการณ์ การใช้ชีวิตรูปแบบใด เพราะอะไรคำตอบจึงกลั่นออกมาเป็นแบบนี้ อะไรทำนองนี้นะครับ ผมชอบสังเคราะห์อะไรแบบนี้ แหะๆ


อ้อ ส่วนที่ผมมาอัพเดทกระทู้ได้บ่อยๆ ผมใช้เวลาว่างจากการ 'ทำงาน' นะครับ

ผมรับพิมพ์เอกสารประกอบการเรียนการสอนของบางสถาบันนะครับ มันเป็นงานเดียวที่รับทำช่วงสอบเพราะใช้พลังงานไม่เยอะ (แน่นอนว่าเงินค่าจ้างไม่เยอะหรอก แต่จะน้อยจะมากก็เงิน Orz) คือพิมพ์เสร็จก็พอมีเวลาเหลือให้ได้ใช้ในการทำอะไรต่างๆประมาณนี้นะครับ ผมคุยกับหลายๆความคิดเห็นเพราะผมถือว่าเป็นการให้เกียรติ์ครับ จะคอมเม้นท์แนวในก็แปลว่าอย่างน้อยๆห้วงขณะหนึ่งเขาก็สนใจกระทู้ของเรา บางที่การถกกันมันทำให้เกิดมุมมองใหม่ๆนะครับ น่าสนใจดี.....

คร่าวๆประมาณนี้ครับ ล่าสุดน้องก็มาอยู่กับผมครับเพราะอยู่กับพี่เดียวก็เกิดปัญหากันอีก ผมอยากแก้ให้ปัญหามันหายไปแบบถาวรไม่ใช่แค่การแก้ปัญหาเฉพาะหน้านะครับ


ขอบคุณสำหรับทุกคนเลยครับ พรุ่งนี้สอบแกทแพทแล้ว ฮ่าาาา