สหวัดดีครับ นี่เป็นกระทู้สนทนาเเรกๆของผมปกติผมจะตั้งเเต่กระทู้คำถาม กระทู้นี้ผมอยากได้คำเเนะนำครับ
เรื่องคือ ช่วงม.1 ผมเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้สวยอะไร ตัดผมสั้นเท่าติ่งหู ห้นาตาธรรมดาๆ เเต่ผมก็กับรู้สึกชอบเขา เเละได้ถามเพื่อนของเขา เเล้วก็ได้เบอร์คุยกัน เเละก็คุยกันบ่อยมากช่วงม.1 - ม.2 เเละเมื่อขึ้นม.3 ผมได้เจอกับเพื่อนห้องเดียวกัน ซึ่งปกติผมไม่ค่อยคุยกับใครมากนัก โดยเพื่อนคนนี้เดินมาคุยกับผมเรื่องเพลง เเนว Metal ซึ่งส่วนตัวผมชอบเเนวนี้อยู่เเล้ว ก็เลยคุยกันถูกคอ เเล้วกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด จนขึ้นม.4 เธอสวยขึ้นมาก เเละก็มีผู้ชายหลายๆคนมากๆๆๆเข้ามาจีบเธอ เเละผมได้มีโอกาสเรียนห้องเดียวกับคนที่ผมชอบ เเละเพื่อนผมเริ่มเขาไปคุยกับคนที่ผมชอบ เพื่อนผมรู้ว่าผมชอบคนนั้นอยู่ เเละเพื่อนผมก็บอกว่าเขาเเค่คุยเฉยๆ เเต่การคุยเฉยๆคือ ไปไหนมาไหนกันบ่อย นั่งเรียนอยู่ในห้องเดินไปหาไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง หลังเลิกเรียนต้องไปนั่งคุยกันทุกวัน ประมาณ 1 - 2 ชั่วโมง ซึ่งเมื่อผมถามเพื่อนผมมันยังคงบอกว่า เเค่คุยเฉยๆ ซึ่งผมก็ไม่เชื่ออะไรมันอีกเเล้ว เเล้วมันทำให้จิตใจผมย่ำเเย่มาก ลองคิดนะครับ ว่ากำลังเรียนอยู่ เพื่อนผมกับคนที่ผมชอบกำลังจีบกันอยู่ข้างๆผม จนผมได้รู้จักกับคุณ ขุนเขา ซึ่งผมได้เเง่คิดมาเยอะมาก เเละผมอยากตัดใจจากผู้หญิงคนนั้น เเละเลิกคบเพื่อนคนนั้น เเละสัญญากับตัวเองว่าจะไม่คุยกับผู้หญิงคนนั้นอีก
เมื่อผมตัดสินใจผมก็บล็อกเฟสบุ๊ค บล็อกทุกอย่าง ลบทุกอย่าง เธอเคยให้ดอกได้ผมตอนม.3 ผมก็เอาดอกได้ไปทิ้งให้ไม่เหลือความทรงจำอีกเลย เเต่ในช่วงเเรกถึงเเม้ว่าผมจะบล็อกเธอไป ผมมีเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งซึ่งผมรู้ Email เเละ พาสเวิร์ด ของเขา ซึ่งเพื่อนผมคนนี้ก็มี Facebookคนที่ผมชอบเป็นเพื่อนอยู่เเล้ว เลยใช้เฟสบุ๊คเพื่อนนี้ส่อง เเล้วก็ไลค์รูป สเตตัสเขา ยังตัดใจไม่ได้ วันหนึ่งเข้าไปดูเฟสบุ๊คเขาประมาณ 3 - 4 ครั้งต่อวัน ซึ่งด้วยระยะเวลาที่ผ่านมามันลืมไม่ง่ายเลย ซึ่งในช่วงนี้เธอจะเเซวผมนู้นนี่นั้น เเต่ผมไม่ตอบเงียบๆ ไม่หันไปมอง เเต่เธอก็ยังคงเเซวต่อไป (เเซวประมาณกวนๆนะครับ) หรือบางทีก็ตอบอะไรเเทนผมบอก ซึ่งเธอรู้หลายเรื่องเกี่ยวกับผม เเต่ผมก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม เเละผมไม่อยู่ใกล้เธอเลย ถ้าเธออยู่ตรงไหนผมก็จะไม่ไปอยู่ตรงนั้น ซึ่งผมก็จะเเยกออกมานั่งคนเดียวบ่อยมากๆ จนเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า ปัญหาของผมคือ การเลิกชอบ เลิกคิดถึง เลิกเป็นห่วงเป็นใย กับคนๆหนึ่งที่เราเจอเขาทุกๆวัน อยู่ห้องเดียวกัน มันไม่ง่ายเลย ผมควรทำเช่นไรดี
เพื่อนสนิทเเย่งคนที่เราชอบไปจากเรา
เรื่องคือ ช่วงม.1 ผมเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้สวยอะไร ตัดผมสั้นเท่าติ่งหู ห้นาตาธรรมดาๆ เเต่ผมก็กับรู้สึกชอบเขา เเละได้ถามเพื่อนของเขา เเล้วก็ได้เบอร์คุยกัน เเละก็คุยกันบ่อยมากช่วงม.1 - ม.2 เเละเมื่อขึ้นม.3 ผมได้เจอกับเพื่อนห้องเดียวกัน ซึ่งปกติผมไม่ค่อยคุยกับใครมากนัก โดยเพื่อนคนนี้เดินมาคุยกับผมเรื่องเพลง เเนว Metal ซึ่งส่วนตัวผมชอบเเนวนี้อยู่เเล้ว ก็เลยคุยกันถูกคอ เเล้วกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด จนขึ้นม.4 เธอสวยขึ้นมาก เเละก็มีผู้ชายหลายๆคนมากๆๆๆเข้ามาจีบเธอ เเละผมได้มีโอกาสเรียนห้องเดียวกับคนที่ผมชอบ เเละเพื่อนผมเริ่มเขาไปคุยกับคนที่ผมชอบ เพื่อนผมรู้ว่าผมชอบคนนั้นอยู่ เเละเพื่อนผมก็บอกว่าเขาเเค่คุยเฉยๆ เเต่การคุยเฉยๆคือ ไปไหนมาไหนกันบ่อย นั่งเรียนอยู่ในห้องเดินไปหาไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง หลังเลิกเรียนต้องไปนั่งคุยกันทุกวัน ประมาณ 1 - 2 ชั่วโมง ซึ่งเมื่อผมถามเพื่อนผมมันยังคงบอกว่า เเค่คุยเฉยๆ ซึ่งผมก็ไม่เชื่ออะไรมันอีกเเล้ว เเล้วมันทำให้จิตใจผมย่ำเเย่มาก ลองคิดนะครับ ว่ากำลังเรียนอยู่ เพื่อนผมกับคนที่ผมชอบกำลังจีบกันอยู่ข้างๆผม จนผมได้รู้จักกับคุณ ขุนเขา ซึ่งผมได้เเง่คิดมาเยอะมาก เเละผมอยากตัดใจจากผู้หญิงคนนั้น เเละเลิกคบเพื่อนคนนั้น เเละสัญญากับตัวเองว่าจะไม่คุยกับผู้หญิงคนนั้นอีก
เมื่อผมตัดสินใจผมก็บล็อกเฟสบุ๊ค บล็อกทุกอย่าง ลบทุกอย่าง เธอเคยให้ดอกได้ผมตอนม.3 ผมก็เอาดอกได้ไปทิ้งให้ไม่เหลือความทรงจำอีกเลย เเต่ในช่วงเเรกถึงเเม้ว่าผมจะบล็อกเธอไป ผมมีเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งซึ่งผมรู้ Email เเละ พาสเวิร์ด ของเขา ซึ่งเพื่อนผมคนนี้ก็มี Facebookคนที่ผมชอบเป็นเพื่อนอยู่เเล้ว เลยใช้เฟสบุ๊คเพื่อนนี้ส่อง เเล้วก็ไลค์รูป สเตตัสเขา ยังตัดใจไม่ได้ วันหนึ่งเข้าไปดูเฟสบุ๊คเขาประมาณ 3 - 4 ครั้งต่อวัน ซึ่งด้วยระยะเวลาที่ผ่านมามันลืมไม่ง่ายเลย ซึ่งในช่วงนี้เธอจะเเซวผมนู้นนี่นั้น เเต่ผมไม่ตอบเงียบๆ ไม่หันไปมอง เเต่เธอก็ยังคงเเซวต่อไป (เเซวประมาณกวนๆนะครับ) หรือบางทีก็ตอบอะไรเเทนผมบอก ซึ่งเธอรู้หลายเรื่องเกี่ยวกับผม เเต่ผมก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม เเละผมไม่อยู่ใกล้เธอเลย ถ้าเธออยู่ตรงไหนผมก็จะไม่ไปอยู่ตรงนั้น ซึ่งผมก็จะเเยกออกมานั่งคนเดียวบ่อยมากๆ จนเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า ปัญหาของผมคือ การเลิกชอบ เลิกคิดถึง เลิกเป็นห่วงเป็นใย กับคนๆหนึ่งที่เราเจอเขาทุกๆวัน อยู่ห้องเดียวกัน มันไม่ง่ายเลย ผมควรทำเช่นไรดี