หวังว่าเธอทั้งคู่จะได้อ่านในสักวัน... ขอระบุเป็นอักษรย่อ ให้เขารู้ตัวนะคะ
ถึง อ.คนที่ฉันรักที่สุด และน้อง ต. ย่านปากน้ำ คนที่จะมาดูแลผู้ชายคนนี้ต่อจากฉัน
ผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะที่เราคบกัน 3 ปี รึเปล่านะ ?
ตอนนั้นเรารู้จักกัน(ฉัน 23) เธอ(18) เรารู้จักโดยที่ไม่รู้อายุกัน เธอจีบฉัน เธอรู้ว่าฉันไม่ชอบเด็ก จึงโกหกว่าอายุเท่าฉัน
แต่สุดท้ายด้วยการที่ฉันเรียนมาทางสายสุขภาพ พอจะดูออกว่าร่างกายเธอมันไม่ใช่วัยแตกหนุ่มแล้วแน่ๆ
ใช่...ฉันจับได้ว่าเธอโกหก แต่ไม่เป็นไรฉันรักเธอไปแล้ว : )
พ่อเราต่างป่วยด้วยโรคมะเร็งเหมือนกัน เราเข้าใจกันและกำลังใจกันและกัน สองบ้านรักกันกลมเกลียว
เราต่างช่วยกันเก็บเงิน ไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกัน และฉันเป็นของเธอ
(...จนตอนนี้ฉันก็ยังยืนยันว่าเธอคือผู้ชายคนแรก ถึงแม้ที่ผ่านมาจะปล่อยให้เธอเข้าใจผิดมาโดยตลอด)
แต่สุดท้ายฉันก็ทำมันพัง...เพราะฉันกลับไปคบกับแฟนเก่า(ที่เธอคิดว่าฉันต้องอะไรๆกะเขาแล้วแน่ๆ )
อ้อ!...ด้วยวัยของเธอ เธอตีความหมายว่า การมีแฟน และเข้าบ้านแฟน คือการมีอะไรกันแล้ว
เวลาผ่านไป...ฉันเลิกกับแฟนเก่า และก็มีมาคุยด้วยตลอด และเรากลับมาคุยกันอีกครั้ง
ฉันกลัวการคบกันเธอ เพราะฉันทำผิดต่อเธอ ต่อทีบ้านเธอที่เมตตาและรักฉันมาก กลัวเธอจะมาแก้แค้น
จนวันหนึ่งที่ฉันตกรถ...กลับบ้านที่ต่างจังหวัดไม่ได้ เธอช่วยหาที่พักให้ฉัน
และนั่น...มันทำให้เรากลับมาคบกันอีกครั้ง
การกลับมาคบกันครั้งนี้...ถือว่าสะท้านวงการกันเลยทีเดียว ทั้งสองครอบครัว ทั้งเพื่อนฉัน ครูอาจารย์ฉันต่างตกใจ
ฝ่ายเธอ...กลัวฉันจะทิ้งเธออีก
ฝ่ายฉัน...กลัวเธอจะมาแก้แค้น กลัวเธอจะไม่ลืมอดีต
เวลาผ่านไป... เราต่างพิสูจน์ให้สองฝั่งเห็นว่ามันเป็นไปได้ด้วยดี สองครอบครัวต่างมีปัญหาของตนเอง
เราก็ช่วยกันแก้ไขจนผ่านไปได้ด้วยดี ฉันเรียนจบเกรดดีมากๆ ได้ใบประกอบโรคศิลป์
ส่วนเธอเข้ามหาวิทยาลัย สองครอบครัวรักกันดี เคารพกัน ให้เกียรติกัน ติดต่อกันอยู่เนืองๆ...เหมือนครอบครัวเดียวกัน
เมื่อถึงคราวที่ฉันต้องหางาน ฉันเริ่มตั้งคำถาม....วัยเรามันต่างกันมากไปรึเปล่านะ...?
ฉันอยากได้ผู้ชายที่ฉันจะฝากฝังชีวิตนี้ไว้กับเขาไปตลอด..เพราะฉันมีแม่เพียงคนเดียว
ฉันอยากได้ผู้ชายที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว...
ฉันเริ่มมองหาความมั่นคงในชีวิตคู่ ....
แต่ไม่เป็นไร...ฉันรักเธอ ชีวิตไม่ต้องเพียบพร้อมเสมอไป เราสร้างทุกอย่างด้วยกันได้
ฉันรอได้... รอสักวันที่เราจะเป็นครอบครัวกันอย่างแท้จริง
ฉันมันอาภัพนะ ครอบครัวฉัน คนรอบข้างฉัน ทุกๆอย่างทิ้งลงที่ฉัน
ตอนนี้พ่อฉันเสียแล้ว ฉันมีเพียงแม่กับเธอ ที่ฉันสามารถเป็นตัวของตัวเองได้
ฉันทิ้งทุกอย่าง... ทุกความเข้มแข็ง ฝากชีวิต ฝากความฝันของฉันไว้กับเธอเพียงคนเดียว
ชีวิตนี้จะมีแม่และเธอเท่านั้น ฉันทำเพื่อสองคนนี้เท่านั้น
ลึกๆแล้วฉันกลัวนะ...หากวันนึงฉันต้องเสียเธอไป
รึฉันเป็นอะไรไปเพราะฉันไม่แข็งแรงเอามากๆ
ฉันจึงทุ่มเททั้งกายใจให้ครอบครัวเธอ ให้เธอ ทั้งทางโลกและทางธรรม ...วันนึงเราจากกัน ฉันจะไม่เสียใจเลย
ถึงคนสองคน ที่จับมือเดินด้วยกัน...แต่ฉันกลายเป็น Single mom
ถึง อ.คนที่ฉันรักที่สุด และน้อง ต. ย่านปากน้ำ คนที่จะมาดูแลผู้ชายคนนี้ต่อจากฉัน
ผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะที่เราคบกัน 3 ปี รึเปล่านะ ?
ตอนนั้นเรารู้จักกัน(ฉัน 23) เธอ(18) เรารู้จักโดยที่ไม่รู้อายุกัน เธอจีบฉัน เธอรู้ว่าฉันไม่ชอบเด็ก จึงโกหกว่าอายุเท่าฉัน
แต่สุดท้ายด้วยการที่ฉันเรียนมาทางสายสุขภาพ พอจะดูออกว่าร่างกายเธอมันไม่ใช่วัยแตกหนุ่มแล้วแน่ๆ
ใช่...ฉันจับได้ว่าเธอโกหก แต่ไม่เป็นไรฉันรักเธอไปแล้ว : )
พ่อเราต่างป่วยด้วยโรคมะเร็งเหมือนกัน เราเข้าใจกันและกำลังใจกันและกัน สองบ้านรักกันกลมเกลียว
เราต่างช่วยกันเก็บเงิน ไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกัน และฉันเป็นของเธอ
(...จนตอนนี้ฉันก็ยังยืนยันว่าเธอคือผู้ชายคนแรก ถึงแม้ที่ผ่านมาจะปล่อยให้เธอเข้าใจผิดมาโดยตลอด)
แต่สุดท้ายฉันก็ทำมันพัง...เพราะฉันกลับไปคบกับแฟนเก่า(ที่เธอคิดว่าฉันต้องอะไรๆกะเขาแล้วแน่ๆ )
อ้อ!...ด้วยวัยของเธอ เธอตีความหมายว่า การมีแฟน และเข้าบ้านแฟน คือการมีอะไรกันแล้ว
เวลาผ่านไป...ฉันเลิกกับแฟนเก่า และก็มีมาคุยด้วยตลอด และเรากลับมาคุยกันอีกครั้ง
ฉันกลัวการคบกันเธอ เพราะฉันทำผิดต่อเธอ ต่อทีบ้านเธอที่เมตตาและรักฉันมาก กลัวเธอจะมาแก้แค้น
จนวันหนึ่งที่ฉันตกรถ...กลับบ้านที่ต่างจังหวัดไม่ได้ เธอช่วยหาที่พักให้ฉัน
และนั่น...มันทำให้เรากลับมาคบกันอีกครั้ง
การกลับมาคบกันครั้งนี้...ถือว่าสะท้านวงการกันเลยทีเดียว ทั้งสองครอบครัว ทั้งเพื่อนฉัน ครูอาจารย์ฉันต่างตกใจ
ฝ่ายเธอ...กลัวฉันจะทิ้งเธออีก
ฝ่ายฉัน...กลัวเธอจะมาแก้แค้น กลัวเธอจะไม่ลืมอดีต
เวลาผ่านไป... เราต่างพิสูจน์ให้สองฝั่งเห็นว่ามันเป็นไปได้ด้วยดี สองครอบครัวต่างมีปัญหาของตนเอง
เราก็ช่วยกันแก้ไขจนผ่านไปได้ด้วยดี ฉันเรียนจบเกรดดีมากๆ ได้ใบประกอบโรคศิลป์
ส่วนเธอเข้ามหาวิทยาลัย สองครอบครัวรักกันดี เคารพกัน ให้เกียรติกัน ติดต่อกันอยู่เนืองๆ...เหมือนครอบครัวเดียวกัน
เมื่อถึงคราวที่ฉันต้องหางาน ฉันเริ่มตั้งคำถาม....วัยเรามันต่างกันมากไปรึเปล่านะ...?
ฉันอยากได้ผู้ชายที่ฉันจะฝากฝังชีวิตนี้ไว้กับเขาไปตลอด..เพราะฉันมีแม่เพียงคนเดียว
ฉันอยากได้ผู้ชายที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว...
ฉันเริ่มมองหาความมั่นคงในชีวิตคู่ ....
แต่ไม่เป็นไร...ฉันรักเธอ ชีวิตไม่ต้องเพียบพร้อมเสมอไป เราสร้างทุกอย่างด้วยกันได้
ฉันรอได้... รอสักวันที่เราจะเป็นครอบครัวกันอย่างแท้จริง
ฉันมันอาภัพนะ ครอบครัวฉัน คนรอบข้างฉัน ทุกๆอย่างทิ้งลงที่ฉัน
ตอนนี้พ่อฉันเสียแล้ว ฉันมีเพียงแม่กับเธอ ที่ฉันสามารถเป็นตัวของตัวเองได้
ฉันทิ้งทุกอย่าง... ทุกความเข้มแข็ง ฝากชีวิต ฝากความฝันของฉันไว้กับเธอเพียงคนเดียว
ชีวิตนี้จะมีแม่และเธอเท่านั้น ฉันทำเพื่อสองคนนี้เท่านั้น
ลึกๆแล้วฉันกลัวนะ...หากวันนึงฉันต้องเสียเธอไป
รึฉันเป็นอะไรไปเพราะฉันไม่แข็งแรงเอามากๆ
ฉันจึงทุ่มเททั้งกายใจให้ครอบครัวเธอ ให้เธอ ทั้งทางโลกและทางธรรม ...วันนึงเราจากกัน ฉันจะไม่เสียใจเลย