เรื่องนี้เคยเล่าให้คนฟังแค่ไม่กี่คน แต่ตอนนี้มันกำลังจะไม่กี่คนนั่นแหละหรือหลายคนก็ไม่รุ้ แต่คือเผื่อว่าใครจะสามารถบอกเกี่ยวกับเธอได้ ก่อนอื่นเท้าความก่อนว่าตอนนั้นเราได้เจอกันครั้งเเรกที่กระทรวงศึกษาธิการช่วงปิดเทอม(น่าจะสมัยทักษิณเป็นนายกฯ)
คือเราเป็นนักเรียนที่ไปทำงานช่วงปิดเทอมที่กระทรวง เธอชื่อน้ำหวาน ผมเป็นรุ่นน้องเธอด้วยเลยไม่กล้าๆเกร็งๆกลัวๆหรือภาษาที่เข้าใจง่ายคือ ปอดแหกกกกกกไม่กล้าจีบ ได้แต่แอบๆมอง ยิ้มๆกริ่มๆ ติ๋มๆ เพราะแต่ละวันนานๆก้จะเจอกันที เจอก็ดีใจที ไม่เจอก็คิดถึง แต่ดันมีเรื่องมากมายก่ายกองที่ทำให้รุ้สึกผิดรุ้สึกดีรุ้สึกตรึงใจไม่หายไปจากความรู้สึก ไว้มาพิมต่อนะ #ถ้าคุณรู้จักคนชื่อน้ำหวานช่วยที หรือถ้าคุณไม่รู้จักหรือคิดว่าไม่มีทางรุ้จักเธอแน่คุณสามารถอ่านและให้คำปรึกษาความคิดเห็นได้
อย่างที่บอก เธอชื่อน้ำหวาน บ้านอยู่ในซอยอินทามาระ เท่าไหร่ไม่รู้รู้แต่ผมเคยไปยืนรอ ให้มันรู้แล้วไปเลย(แต่ก็ไม่เจอ สงสัยผิดซอย55)
ช่วงนั้นผมอยู่ประมาณม.3 ส่วนเธอก็ม.4ม.5 ผมไม่รุ้จะเริ่มต้นยังไง รู้แต่ว่า ชอบอ่ะ ชอบ ผู้หญิงแบบนี้เลย น่ารัก คือน่ารักมันก็ธรรมดา แต่นิสัยเธอแบบ เรียบร้อยน่ารักพูดน้อย เรียบง่าย นั่งรถเมล์เหมือนคนทั่วไป ไม่ถือตัว แต่คือเราก็ไม่รุ้จะทำไง จะให้บอกว่า เป็นแฟนกันไหม เกิดมาก็ไม่เคย จะขอเบอร์ก็ความสัมพันธ์ดีๆก็อาจจะหายไป ผมก็รุ้ว่าเธอชอบภาษาและก็อยากเข้าอักษรศาตร์ จนกระทั่งวันนึงมาถึง เธอต้องไปสอบอะไรบางอย่าง แต่ทว่า ฝนตกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมนี่จัดเลย ให้เราไปส่งมั้ย เด๋วไปเป็นเพื่อน(โอย แค่คิดนะปอดแหกอีก) ปล.ขณะพิมนี่น้ำตาคลอเบ้าได้ไงก็งงๆ 55 คือภาพมันหวนกลับมารุ้สึกดี เพราะว่าไม่กล้าชวน แต่อยู่ดีๆเธอก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เธอโผลเข้ามาด้วยมาดนิ่งๆ แล้วก็บอกว่า ไปส่งเราที่ป้ายรถเมล์หน่อยได้มั้ย หาาาาาาาาา เฮ้ยมัน... มันมหัศจรรย์มาก นึกในใจ หูย ไปส่งยันที่สอบยังได้เลย ไปส่งยันบ้านก็ได้ ไปส่งที่ไหนก็ได้(ออกค่ารถให้ด้วยนะ55 อันนี้ขรำๆ)
คือดีใจมาก ผู้หญิงก็มีเยอะแยะที่ให้ไปส่งได้แทนผม(อันนี้แบบคิดเข้าข้างตัวเองนะ) สิ่งที่เกิดึ้นระหว่างฝนโปรยปรายอย่างหนักหน่วงนั้นมันทำให้
เธอกับผมเราใกล้ชิดกันมาก อย่างว่าแหละ จังหวะนั้นมันฟินสุดๆ ระยะการเดินทางเท้าก็ยาวนานเียงแค่สองสามร้อยเมตรหรือมากกว่านั้นไม่มาก ร่มมีอันเดียว ฮึ้ย ไม่น่าเชื่อ คือ ร่มอันอื่นก็มีแต่ ทำมต้องถือร่มอันเดียว สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เราเดินไปด้วยกัน โดยที่ต่างคนต่างเปียก ประมาณเกือบครึ่งตัว แถมยังไม่มีบทสนทนาใดๆเลยระหว่างเรา จนกระทั่งส่งถึงป้ายรถเม แล้วผมก็เดินกลับมาด้วยความรุ้สึกดีใจฟินดีไรเยี่ยงนี้ปนกับความรุ้สึกที่ว่าทำไมเราปอดแหกขนาดนี้ หรือเป็นเพราะอายุน้อยกว่าเลยไม่กล้า จึงได้แต่ประคองร่มกลับมากับความรุ้สึกต่างๆ แต่ทว่ามันมีความรู้สึกกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเมื่อเธอได้ขึ้นรถเมล์กลับบ้านคันเดียวกับผม #ถ้าคุณรู้จักคนชื่อน้ำหวานช่วยที หรือถ้าคุณไม่รู้จักหรือคิดว่าไม่มีทางรุ้จักเธอแน่คุณสามารถอ่านและให้คำปรึกษาความคิดเห็นได้ ขอบคุณครับ จะถึงจุดที่ทุกคนจะสามาารถช่วยแสดงความคิดเห็นหรือช่วยเหลือ ถ้าสามารถทำได้น่ะ
จำได้ว่า เหมือนผมได้ยินและรู้ว่าพวกวัยรุ่นประมาณสองสามคนที่ขึ้นมาไปนั่งอยู่ถัดจากเก้าอีเธอ แล้วก็แซวๆแล้วก้จีบเธอ ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่ใจนึงก้คือคิด ผมทำไรได้บ้างว้า จะเข้าไปทำไรบางอย่างแล้วถ้าเธอไม่เออออห่อหมกด้วยจะทำไงหน้าแหกหน้าแตก เธออาจเออออห่อหมกกับพวกวัยรุ่นก้ได้ ผมก็จะอยู่ในสถานะเผือก พี่สาวผมก็นั่งอยู่ข้าง เรื่องราวก้ผ่านไป เท่าที่รู้คือไม่มีไรเกิดขึ้นจนกระทั่งผ่านไปไม่กี่วัน เราได้มาเจอกันอีกครั้งทีกระทรวงศึกษธิการนั่นแหละ เธอปรี่เข้ามาแบบเนิบๆะรรมดาเช่นเคย แล้วเธอพูดกับผมว่า ..
ทำไมวันนั้นไม่มานังกับเรา (เอื้อกกก ณ เวลานั้น ท่านผู้อ่านจะรู้สึกยังไง เธอหมายถึงวันที่ขึ้นรถเมล เธอคงหมายถึงทำไมไม่มาช่วยเราประมาณนั้น ทั้ที่ถูกรังแกซึ่งน่าจะไม่ชอบให้ผู้ชายพวกนั้นมาแซว เธอพูดประมาณนั้น เหมือนว่า ทำไมผมไม่ทำอะไร ไ่ม่มานั่ง) ผมไม่ได้ตบกลับอะไรเลยได้แต่อ้ำอึ้ง จนกระทั่งจวบถึงทุกวันนี้ ผมก้ยังรู้สึกผิด จดจำมันยังไงไม่รุ้ หาเหตุผลว่าทำไมๆๆๆๆๆๆๆ และทำไม เพราะพี่สาวผมผมนั่งอยุ่กัพี่สาวผม ? ก็ผมก้ลุกไปนั่ง้วยก่อนชั่วคราวก้ได้น่ะ ทำไมๆๆๆ ผมผิดไหม ผมแย่ไหม ผมควรทำไง ตอนนี้ผมก้ยังอยากเจอน้ำหวานแต่ไม่ได้เจออีกเลย ผมผิดไหมที่รุ้สึกผิด ผมคงผิดจริงๆเมื่องั้นคงไม่รุ้สึกผิด ผมอยากเจอ อยากขอโทษอยากอธิบาย อยากบอกอยากเล่า อยากไปนั่งกินไรด้วยกันหรือไปเที่ยวไหนก้ได้ สบายๆ อยากเป็นเพื่อนก้ได้ อยาก... แต่มันสายไปแล้วหรือเปล่า แต่ผมกยังหวังว่าวันนึงผมคงได้พบเธออีก ไม่ว่าวิธีใดก็ตาม ผมก็ยังหวังอย่ ตอนนี้เธออายุประมาณ 26-30 ชื่อน้ำหวาน อยู่แถวอินทามาระ ผมควรทำไงต่อไป ไปหาแถวนั้นหรือยังไง หรือควรรุ้สึกยังไงต่อไป เรื่องราวไม่ยอมจบเพราะ มันหลอกหลอนผมอยุ่เรื่อยๆ
พอฝนตกก็ไม่เท่าไหร่คิดบ้างไม่คิดบ้าง แต่มีวันนึงไปเรียน ตอนมหาลัย ฝนตกหนัก เรามีร่ม เพื่อน ผญ อีกคนไม่มี ก็เลยเดินไปส่งที่หอ ไปด้วยกัน ไม่อะไรมาก เพื่อนรักคนนึง ก็เดินไป ด้วยความว่าเด๋วเพื่อนเปียก ร่มมันเล็ก ก็เอนไปทางเพื่อนมากกว่า อีกอย่างเราเป็นผู้ชายด้วย และอีกอย่างเด๋วก็ถึงหอแล้วก็เปลี่ยนชุดอาบน้ำได้ อีกอย่างก็เสื้อผ้าก็ซักผึ่งได้พรุ่งนี้ก็ใส่อีกตัวก็ได้ อีกอย่างก็ชิวๆ ก็เลยเปียกไปครึ่งตัว แต่เหตุการณ์นั้นมันก็เลยทำให้คิดถึงน้ำหวานขึ้นมา บ่อยครั้ง เพราะมันคล้ายๆกัน มาก เพียงแต่คนละความรู้สึกแล้วก็ไม่มีเรื่องบนรถเมที่เกิดขึ้น จบล่ะ #ถ้าคุณรู้จักคนชื่อน้ำหวาน อยู่แถวซอยอินทามาระห้วยขวางดินแดง ช่วยที หรือถ้าคุณไม่รู้จักหรือคิดว่าไม่มีทางรุ้จักเธอแน่คุณสามารถอ่านและให้คำปรึกษาความคิดเห็นได้ ขอบคุณล่วงหน้าครับ ที่ช่วย ฯลฯ
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาครับ ขอโทษหากรบกวนเวลาหรือทำให้ไม่ใจใดๆ ขอบคุณที่ช่วยเหลือครับ ขอบคุณครับ
15-18+ อ่านแล้วรู้สึกยังไง คุณคิดอย่างไรแล้วจะทอย่างไร จะช่วยอย่างไร เมื่อคนรักหายไป จากไป ถึง น้ำหวาน
คือเราเป็นนักเรียนที่ไปทำงานช่วงปิดเทอมที่กระทรวง เธอชื่อน้ำหวาน ผมเป็นรุ่นน้องเธอด้วยเลยไม่กล้าๆเกร็งๆกลัวๆหรือภาษาที่เข้าใจง่ายคือ ปอดแหกกกกกกไม่กล้าจีบ ได้แต่แอบๆมอง ยิ้มๆกริ่มๆ ติ๋มๆ เพราะแต่ละวันนานๆก้จะเจอกันที เจอก็ดีใจที ไม่เจอก็คิดถึง แต่ดันมีเรื่องมากมายก่ายกองที่ทำให้รุ้สึกผิดรุ้สึกดีรุ้สึกตรึงใจไม่หายไปจากความรู้สึก ไว้มาพิมต่อนะ #ถ้าคุณรู้จักคนชื่อน้ำหวานช่วยที หรือถ้าคุณไม่รู้จักหรือคิดว่าไม่มีทางรุ้จักเธอแน่คุณสามารถอ่านและให้คำปรึกษาความคิดเห็นได้
อย่างที่บอก เธอชื่อน้ำหวาน บ้านอยู่ในซอยอินทามาระ เท่าไหร่ไม่รู้รู้แต่ผมเคยไปยืนรอ ให้มันรู้แล้วไปเลย(แต่ก็ไม่เจอ สงสัยผิดซอย55)
ช่วงนั้นผมอยู่ประมาณม.3 ส่วนเธอก็ม.4ม.5 ผมไม่รุ้จะเริ่มต้นยังไง รู้แต่ว่า ชอบอ่ะ ชอบ ผู้หญิงแบบนี้เลย น่ารัก คือน่ารักมันก็ธรรมดา แต่นิสัยเธอแบบ เรียบร้อยน่ารักพูดน้อย เรียบง่าย นั่งรถเมล์เหมือนคนทั่วไป ไม่ถือตัว แต่คือเราก็ไม่รุ้จะทำไง จะให้บอกว่า เป็นแฟนกันไหม เกิดมาก็ไม่เคย จะขอเบอร์ก็ความสัมพันธ์ดีๆก็อาจจะหายไป ผมก็รุ้ว่าเธอชอบภาษาและก็อยากเข้าอักษรศาตร์ จนกระทั่งวันนึงมาถึง เธอต้องไปสอบอะไรบางอย่าง แต่ทว่า ฝนตกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมนี่จัดเลย ให้เราไปส่งมั้ย เด๋วไปเป็นเพื่อน(โอย แค่คิดนะปอดแหกอีก) ปล.ขณะพิมนี่น้ำตาคลอเบ้าได้ไงก็งงๆ 55 คือภาพมันหวนกลับมารุ้สึกดี เพราะว่าไม่กล้าชวน แต่อยู่ดีๆเธอก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เธอโผลเข้ามาด้วยมาดนิ่งๆ แล้วก็บอกว่า ไปส่งเราที่ป้ายรถเมล์หน่อยได้มั้ย หาาาาาาาาา เฮ้ยมัน... มันมหัศจรรย์มาก นึกในใจ หูย ไปส่งยันที่สอบยังได้เลย ไปส่งยันบ้านก็ได้ ไปส่งที่ไหนก็ได้(ออกค่ารถให้ด้วยนะ55 อันนี้ขรำๆ)
คือดีใจมาก ผู้หญิงก็มีเยอะแยะที่ให้ไปส่งได้แทนผม(อันนี้แบบคิดเข้าข้างตัวเองนะ) สิ่งที่เกิดึ้นระหว่างฝนโปรยปรายอย่างหนักหน่วงนั้นมันทำให้
เธอกับผมเราใกล้ชิดกันมาก อย่างว่าแหละ จังหวะนั้นมันฟินสุดๆ ระยะการเดินทางเท้าก็ยาวนานเียงแค่สองสามร้อยเมตรหรือมากกว่านั้นไม่มาก ร่มมีอันเดียว ฮึ้ย ไม่น่าเชื่อ คือ ร่มอันอื่นก็มีแต่ ทำมต้องถือร่มอันเดียว สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เราเดินไปด้วยกัน โดยที่ต่างคนต่างเปียก ประมาณเกือบครึ่งตัว แถมยังไม่มีบทสนทนาใดๆเลยระหว่างเรา จนกระทั่งส่งถึงป้ายรถเม แล้วผมก็เดินกลับมาด้วยความรุ้สึกดีใจฟินดีไรเยี่ยงนี้ปนกับความรุ้สึกที่ว่าทำไมเราปอดแหกขนาดนี้ หรือเป็นเพราะอายุน้อยกว่าเลยไม่กล้า จึงได้แต่ประคองร่มกลับมากับความรุ้สึกต่างๆ แต่ทว่ามันมีความรู้สึกกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเมื่อเธอได้ขึ้นรถเมล์กลับบ้านคันเดียวกับผม #ถ้าคุณรู้จักคนชื่อน้ำหวานช่วยที หรือถ้าคุณไม่รู้จักหรือคิดว่าไม่มีทางรุ้จักเธอแน่คุณสามารถอ่านและให้คำปรึกษาความคิดเห็นได้ ขอบคุณครับ จะถึงจุดที่ทุกคนจะสามาารถช่วยแสดงความคิดเห็นหรือช่วยเหลือ ถ้าสามารถทำได้น่ะ
จำได้ว่า เหมือนผมได้ยินและรู้ว่าพวกวัยรุ่นประมาณสองสามคนที่ขึ้นมาไปนั่งอยู่ถัดจากเก้าอีเธอ แล้วก็แซวๆแล้วก้จีบเธอ ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่ใจนึงก้คือคิด ผมทำไรได้บ้างว้า จะเข้าไปทำไรบางอย่างแล้วถ้าเธอไม่เออออห่อหมกด้วยจะทำไงหน้าแหกหน้าแตก เธออาจเออออห่อหมกกับพวกวัยรุ่นก้ได้ ผมก็จะอยู่ในสถานะเผือก พี่สาวผมก็นั่งอยู่ข้าง เรื่องราวก้ผ่านไป เท่าที่รู้คือไม่มีไรเกิดขึ้นจนกระทั่งผ่านไปไม่กี่วัน เราได้มาเจอกันอีกครั้งทีกระทรวงศึกษธิการนั่นแหละ เธอปรี่เข้ามาแบบเนิบๆะรรมดาเช่นเคย แล้วเธอพูดกับผมว่า ..
ทำไมวันนั้นไม่มานังกับเรา (เอื้อกกก ณ เวลานั้น ท่านผู้อ่านจะรู้สึกยังไง เธอหมายถึงวันที่ขึ้นรถเมล เธอคงหมายถึงทำไมไม่มาช่วยเราประมาณนั้น ทั้ที่ถูกรังแกซึ่งน่าจะไม่ชอบให้ผู้ชายพวกนั้นมาแซว เธอพูดประมาณนั้น เหมือนว่า ทำไมผมไม่ทำอะไร ไ่ม่มานั่ง) ผมไม่ได้ตบกลับอะไรเลยได้แต่อ้ำอึ้ง จนกระทั่งจวบถึงทุกวันนี้ ผมก้ยังรู้สึกผิด จดจำมันยังไงไม่รุ้ หาเหตุผลว่าทำไมๆๆๆๆๆๆๆ และทำไม เพราะพี่สาวผมผมนั่งอยุ่กัพี่สาวผม ? ก็ผมก้ลุกไปนั่ง้วยก่อนชั่วคราวก้ได้น่ะ ทำไมๆๆๆ ผมผิดไหม ผมแย่ไหม ผมควรทำไง ตอนนี้ผมก้ยังอยากเจอน้ำหวานแต่ไม่ได้เจออีกเลย ผมผิดไหมที่รุ้สึกผิด ผมคงผิดจริงๆเมื่องั้นคงไม่รุ้สึกผิด ผมอยากเจอ อยากขอโทษอยากอธิบาย อยากบอกอยากเล่า อยากไปนั่งกินไรด้วยกันหรือไปเที่ยวไหนก้ได้ สบายๆ อยากเป็นเพื่อนก้ได้ อยาก... แต่มันสายไปแล้วหรือเปล่า แต่ผมกยังหวังว่าวันนึงผมคงได้พบเธออีก ไม่ว่าวิธีใดก็ตาม ผมก็ยังหวังอย่ ตอนนี้เธออายุประมาณ 26-30 ชื่อน้ำหวาน อยู่แถวอินทามาระ ผมควรทำไงต่อไป ไปหาแถวนั้นหรือยังไง หรือควรรุ้สึกยังไงต่อไป เรื่องราวไม่ยอมจบเพราะ มันหลอกหลอนผมอยุ่เรื่อยๆ
พอฝนตกก็ไม่เท่าไหร่คิดบ้างไม่คิดบ้าง แต่มีวันนึงไปเรียน ตอนมหาลัย ฝนตกหนัก เรามีร่ม เพื่อน ผญ อีกคนไม่มี ก็เลยเดินไปส่งที่หอ ไปด้วยกัน ไม่อะไรมาก เพื่อนรักคนนึง ก็เดินไป ด้วยความว่าเด๋วเพื่อนเปียก ร่มมันเล็ก ก็เอนไปทางเพื่อนมากกว่า อีกอย่างเราเป็นผู้ชายด้วย และอีกอย่างเด๋วก็ถึงหอแล้วก็เปลี่ยนชุดอาบน้ำได้ อีกอย่างก็เสื้อผ้าก็ซักผึ่งได้พรุ่งนี้ก็ใส่อีกตัวก็ได้ อีกอย่างก็ชิวๆ ก็เลยเปียกไปครึ่งตัว แต่เหตุการณ์นั้นมันก็เลยทำให้คิดถึงน้ำหวานขึ้นมา บ่อยครั้ง เพราะมันคล้ายๆกัน มาก เพียงแต่คนละความรู้สึกแล้วก็ไม่มีเรื่องบนรถเมที่เกิดขึ้น จบล่ะ #ถ้าคุณรู้จักคนชื่อน้ำหวาน อยู่แถวซอยอินทามาระห้วยขวางดินแดง ช่วยที หรือถ้าคุณไม่รู้จักหรือคิดว่าไม่มีทางรุ้จักเธอแน่คุณสามารถอ่านและให้คำปรึกษาความคิดเห็นได้ ขอบคุณล่วงหน้าครับ ที่ช่วย ฯลฯ
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาครับ ขอโทษหากรบกวนเวลาหรือทำให้ไม่ใจใดๆ ขอบคุณที่ช่วยเหลือครับ ขอบคุณครับ