ผมว่าเพื่อนๆคงมีเหตุการณ์ที่คล้ายกับผมคือมีเพื่อนสนืทที่เป็นเพศตรงข้าม วันนี้ผ่านมาเกือบ 2 ปีกว่าได้เเล้วที่ผมยังไม่มีโอกาสได้ถามเค้า..
เรื่องมันเริ่มขึ้นตอน ม.4ครับ เรามาจากคนล่ะ รร. ทั้งผมเเละเค้าย้ายมาจากต่างจังหวัด เด็กต่างจังหวัดสองคนที่ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติที่จะคุยกันถูกคอ กว่าคุยกับคนอื่นๆในห้องเพราะเรามาจากต่างจังหวัดเหมือนกันนี่นา เราเริ่มสนิทกัน เเละสิ่งที่บังเอิญต่อมาคือ เเม่ของเค้าได้ซื้อบ้านไว้เเถวสะพานใหม่เเละเเน่นอนครับบ้านที่ผมอยู่ก็อยู่ทางเดียวกันพอดี เราสองคนกลับบ้านทางเดียวกัน ได้มีเวลาคุยกันมากขึ้น มากจนผมรู้สึกว่าเค้าคือคนพิเศษ ในเวลาเดียวกันนั้น เค้าก็คิดว่าผมคือคนพิเศษของเค้าเช่นเดียวกัน เราตัวติดกันตลอดเวลา เรียกได้ว่า ถ้าใครคนนึงหายไป เพื่อนๆสามารถถามได้จากอีกคนว่าจะตามตัวได้จากทีไหน..ช่วงนั้นที่ รร ได้ให้งานตัดต่อวิดีโอมาครับ เราเลยจับกลุ่มกันเเละตกลงว่าจะไปถ่ายกันที่ สุพรรณบุรี เเละจะได้ไปเยี่ยมยายของเค้าด้วย ไปวันเเรกก็เจอเลยครับ เเฟนเก่าของเค้าบังเอินมาเห็นผมกับเค้าเข้า เเต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรครับผ่านมันไปได้ด้วยดี เราตัดต่อวิดีโอเสร็จ ก็กลับมา กทม . ทุกอย่างเหมือนเดิมมาตลอด เราเป็นคู่ที่เรียกได้ว่าไม่มีเหตุผลไหนเลยที่เราจะเลิกกัน...จนผ่านไปเกือบจะถึงปี เเละสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น มันเกิดขึ้น ตอนปิดเทอมสอง ของม.4ครับ เราต่างเเยกย้ายกันกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เเละ ความเปลี่ยนเเปลงเริ่มเกิดขึ้น เราทะเลาะกันทุกวันหนักขึ้นเรื่อยๆทุกๆเรื่อง จนเค้าหลุดปากมาคำนึงว่าได้เจอคนๆนึงเเละรู้สึกดีเวลาที่ได้คุย ผมถามเค้าด้วยความรู้สึกสงสัยเเละเป็นห่วง ไม่กลัวหรอกครับว่าเค้าจะทิ้งผม เเต่กลัวว่าคนๆนั้นจะหลอก ผมเป็นห่วงเค้ามากเเละสิ่งที่ผมยินต่อมาคือ อยู่กับผมเเล้วมีความสุขเเต่คุยกับเค้าเเล้วสบายใจ สิ่งเเรกที่ผมคิดขึ้นมาในหัวคือ มันเป็นไปได้ด้วยเหรอที่เราจะรักคนสองคนในเวลาเดียวกัน เเละสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากคือเค้าบังเอินเปิดรูปตอนที่กลับบ้านไปให้ดูเเละรูปที่ผมเห็นคือ เค้าจะป้ายให้กำลังใจคนคนนั้นเเละถ่ายรูปส่งไป เค้ารีบลบกลัวผมจะเห็นผมทำตัวไม่ถูกได้เเต่ถามตัวเองว่า ทำไม คำถามมันเพิ่มมากขึ้นในหัวเเต่กลับไม่สามารถพูดมันออกมาได้เเละ เราทะเลาะกันเรื่อยมาจน เปิดเทอมครับ ในวันที่ผมนั่งอยู่ข้างเค้า เค้าถามผมว่า ถ้าไม่มีเค้าผมจะอยู่กับใคร ผมก็ตอบเค้าว่า ก็อยู่กับเพื่อนๆไงทำไมเหรอ ...........เเล้วนั้นคือ วันที่ผมน้ำตาตกทั้งที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าอะไรคือเหตุผล ผมพยายามถามเค้าว่าเพราะคนนั้นเหรอ เค้าบอกว่าไม่ เเล้วเพราะอะไร..เค้าไม่เคยตอบผม จนวันที่เราเรียนจบม.6 ผมอยากรู้เเค่ว่า ทำไมถึงต้องเลิกกับผม สิ่งที่ผมคิด คือเค้าอยากให้ผมมีเพื่อน อยากให้ผมหยุดร้องให้กับผู้หญิงที่ไม่สามารถทำให้ผมเชื่อใจเค้าได้ อยากให้ผมเจอคนดีๆ รึเพราะว่าเค้าเเค่รู้ตัวเองเเล้วว่าเค้าเป็นได้มากที่สุดก็เเค่เพื่อนกับผม ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เเละเราเลือกที่จะเป็นเพื่อนกันตอนนี้ผมกับเค้าคงจะยังเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่องไม่ใช่คนที่ทำตัวเหมือนไม่รู้จักกัน...
ถ้าเป็นเเค่เพื่อนคงดีกว่านี้..
เรื่องมันเริ่มขึ้นตอน ม.4ครับ เรามาจากคนล่ะ รร. ทั้งผมเเละเค้าย้ายมาจากต่างจังหวัด เด็กต่างจังหวัดสองคนที่ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติที่จะคุยกันถูกคอ กว่าคุยกับคนอื่นๆในห้องเพราะเรามาจากต่างจังหวัดเหมือนกันนี่นา เราเริ่มสนิทกัน เเละสิ่งที่บังเอิญต่อมาคือ เเม่ของเค้าได้ซื้อบ้านไว้เเถวสะพานใหม่เเละเเน่นอนครับบ้านที่ผมอยู่ก็อยู่ทางเดียวกันพอดี เราสองคนกลับบ้านทางเดียวกัน ได้มีเวลาคุยกันมากขึ้น มากจนผมรู้สึกว่าเค้าคือคนพิเศษ ในเวลาเดียวกันนั้น เค้าก็คิดว่าผมคือคนพิเศษของเค้าเช่นเดียวกัน เราตัวติดกันตลอดเวลา เรียกได้ว่า ถ้าใครคนนึงหายไป เพื่อนๆสามารถถามได้จากอีกคนว่าจะตามตัวได้จากทีไหน..ช่วงนั้นที่ รร ได้ให้งานตัดต่อวิดีโอมาครับ เราเลยจับกลุ่มกันเเละตกลงว่าจะไปถ่ายกันที่ สุพรรณบุรี เเละจะได้ไปเยี่ยมยายของเค้าด้วย ไปวันเเรกก็เจอเลยครับ เเฟนเก่าของเค้าบังเอินมาเห็นผมกับเค้าเข้า เเต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรครับผ่านมันไปได้ด้วยดี เราตัดต่อวิดีโอเสร็จ ก็กลับมา กทม . ทุกอย่างเหมือนเดิมมาตลอด เราเป็นคู่ที่เรียกได้ว่าไม่มีเหตุผลไหนเลยที่เราจะเลิกกัน...จนผ่านไปเกือบจะถึงปี เเละสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น มันเกิดขึ้น ตอนปิดเทอมสอง ของม.4ครับ เราต่างเเยกย้ายกันกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เเละ ความเปลี่ยนเเปลงเริ่มเกิดขึ้น เราทะเลาะกันทุกวันหนักขึ้นเรื่อยๆทุกๆเรื่อง จนเค้าหลุดปากมาคำนึงว่าได้เจอคนๆนึงเเละรู้สึกดีเวลาที่ได้คุย ผมถามเค้าด้วยความรู้สึกสงสัยเเละเป็นห่วง ไม่กลัวหรอกครับว่าเค้าจะทิ้งผม เเต่กลัวว่าคนๆนั้นจะหลอก ผมเป็นห่วงเค้ามากเเละสิ่งที่ผมยินต่อมาคือ อยู่กับผมเเล้วมีความสุขเเต่คุยกับเค้าเเล้วสบายใจ สิ่งเเรกที่ผมคิดขึ้นมาในหัวคือ มันเป็นไปได้ด้วยเหรอที่เราจะรักคนสองคนในเวลาเดียวกัน เเละสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากคือเค้าบังเอินเปิดรูปตอนที่กลับบ้านไปให้ดูเเละรูปที่ผมเห็นคือ เค้าจะป้ายให้กำลังใจคนคนนั้นเเละถ่ายรูปส่งไป เค้ารีบลบกลัวผมจะเห็นผมทำตัวไม่ถูกได้เเต่ถามตัวเองว่า ทำไม คำถามมันเพิ่มมากขึ้นในหัวเเต่กลับไม่สามารถพูดมันออกมาได้เเละ เราทะเลาะกันเรื่อยมาจน เปิดเทอมครับ ในวันที่ผมนั่งอยู่ข้างเค้า เค้าถามผมว่า ถ้าไม่มีเค้าผมจะอยู่กับใคร ผมก็ตอบเค้าว่า ก็อยู่กับเพื่อนๆไงทำไมเหรอ ...........เเล้วนั้นคือ วันที่ผมน้ำตาตกทั้งที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าอะไรคือเหตุผล ผมพยายามถามเค้าว่าเพราะคนนั้นเหรอ เค้าบอกว่าไม่ เเล้วเพราะอะไร..เค้าไม่เคยตอบผม จนวันที่เราเรียนจบม.6 ผมอยากรู้เเค่ว่า ทำไมถึงต้องเลิกกับผม สิ่งที่ผมคิด คือเค้าอยากให้ผมมีเพื่อน อยากให้ผมหยุดร้องให้กับผู้หญิงที่ไม่สามารถทำให้ผมเชื่อใจเค้าได้ อยากให้ผมเจอคนดีๆ รึเพราะว่าเค้าเเค่รู้ตัวเองเเล้วว่าเค้าเป็นได้มากที่สุดก็เเค่เพื่อนกับผม ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เเละเราเลือกที่จะเป็นเพื่อนกันตอนนี้ผมกับเค้าคงจะยังเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่องไม่ใช่คนที่ทำตัวเหมือนไม่รู้จักกัน...