หวัดดีคะ เราชื่อ A (นามสมมุติ)
เรื่องนี้ผ่านมาได้เกือบ 2 ปีแล้วคะ คือเรามีเพื่อนสนิทอยู่ 1 คนคะ ชื่อ B(นามสมมุติ) เป็นผู้ชาย สนิทกันมาก
เราเรียนมัธยมต้น โรงเรียนเดียวกัน แต่คนละห้อง เรารู้ว่าเพื่อนคนนี้ชื่อ B แต่ไม่เคยคุยกันคะ เจอกันก็ยิ้มทักแค่นี้
(แต่อัย B มันไม่รู้จักชื่อเรา 55+) เราเริ่มมาคุยกันก็เพราะเฟสบุ๊คคะ คือ B มันแอดมาหาก่อน เราจำมันได้แล้วมีเพื่อนร่วมกัน
ในเฟสร้อยกว่าคนเราก็รับเฟสมัน จากนั้นมันก็ทักว่า
B : "ขอบคุณนะที่รับ@"
A : "จ้า"
แล้วก็คุยกันต่อบลาๆ... มันเริ่มหยอดเราแบบจะจีบไรงี้ แต่ออกแซวๆ อ่ะนะ เราเลยบอกมันไปว่า"นี่แกจำฉันไม่ได้จริงๆ หรา?"
มันตกใจเงียบไปพักนึง...555+
จากนั้นมันก็ inbox มาหาเรา ถามว่าใครอ่ะ เราเลยบอกบลาๆๆ มันก็คล้ายจะนึกออกแต่มันก็นึกไม่ออก
(ตอนนั้นเรียนจบทำงานละคะ เราทำงาน ตจว. มันบ้านรวย ตอนนั้นมันเตะฝุ่นอยู่ 55+)
ก็คุยรื้อความทรงจำสมัยเรียนบลาๆ จนมันไปรื้อหนังสือรุ่นเลยนึกออก 55+ คือเราเปลี่ยนไปเยอะ
จนเพื่อนๆ ในรุ่นตะลึง 555+ เปลี่ยนจริงๆ นะ แม่เรายังตะลึงว่าเรามาไกลมาก อิอิ
ช่วงปีใหม่หยุดยาว เรากลับบ้าน ตจว. แล้ว B มันมางานแต่งงานแถวบ้านเรา มันเลยอยากเจอเรา
มันเลยทัก line มา นัดเจอไรงี้ คือมันบอกว่ามันมางานแต่งแทนพ่อมัน มันไม่รู้จักใคร มันเขิล...
แล้วมันก็บอกว่าอยากเจอตัวเป็นๆ ด้วย เพราะสมัยเรียนเราขี้เหร่มากกกก
มันอยากดูว่าเราไปศัลยกรรมที่ไหน จึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...ห่าน!!! ตูก็ผู้หญิงอยากสวยคนนึงนะเมิงงง
เราก็โอเคเจอกันเพราะมันใกล้บ้านเรามาก 2 นาทีเดินถึงละ.... พอเจอกัน เราทักมันว่า
A: เอ้ย!! B เราเอง A แกเดินมาถึงนานยังเนี่ย
B: เพิ่งถึง (มันขำ) ห่า!!! นี่เมิงจริงหรา เปลี่ยนชิพหาย
A: เอ้า!! เออดิ ฉันสวยขึ้นไม่ได้ไง หึหึ
คุยถามสารทุกข์สุขดิบ บลาๆ สักพักก็แยกย้าย
จากนั้นก็คุย line คุยเฟสกันมากขึ้น จนคุยกุ เตะ ตบ ได้สบาย 555 แบบมันยอมเราหมด
คือนิสัยเราคือเพื่อนน้อยมาก เพราะเราเปนคนขี้อายมากกกกก มนุษย์สัมพันแย่มาก 55+
คือจะไม่ชวนใครคุยก่อนเพราะกลัว 55+ กลัวจริงๆ ถามว่ากลัวไร คือเราก็ไม่รู้เหมือนกัน 55+
เออนั่นแหละ ก็คุยกันใน line แซวหน้าเฟส คือมันทักมาก่อนแทบทุกครั้ง
จนเรากลับไปทำงานที่ ตจว ก็ยังคุยกัน แต่คุยแบบเพื่อนนะ มิงกู มันมีอะไรก็จะมาปรึกษาเรา
เรื่องแฟน เรื่องงาน เรื่องชีวิต เรื่องที่บ้านปรึกษามันหมด มันบอกเราคุยสบายดีแล้วมันก็บอกว่า
มันก็เพื่อนน้อย
อันนี่มันเจ้าชู้ กะล่อนนิดๆ อ่ะ เรื่องที่มันมาปรึกษาเราส่วนมากเลยหนักไปทางเรื่องผู้หญิง
โธ่!!อัยหล่อเลือกได้ (มันเปนผู้ชายหน้าหวาน ใครๆก็คิดว่ามันเปนทอม)
คุยไปนานๆ มันเริ่มเรียกว่า"ที่รัก" อิห่า!!! อย่าเรียกแบบนี้ ฉันยังไม่มีแฟน เดี๋ยวขายไม่ออกกก
คือมันแกล้งเรา แต่เราก็จะปรามมันตลอดว่าอย่าเรียกกูแบบนี้ เดี๋ยวเด็กกับเพื่อนๆเข้าใจผิด
กุไม่อยากตกเปนผู้ต้องหาเว้ยยย ห่า!!!
คือวันหยุดยาวเรากลับบ้าน ตจว ก็จะเจอมันตลอด มันก็มารับไปส่งที่ท่ารถ มาช่วยเราขายของที่ร้านไรงี้
จนแฟนมันเริ่มถามมันละว่า"เปนไรกับเรา" ห่า!! กุตกเปนจำเลยละ
ดดด T_T
นั่นมันเพื่อนสนิทฉัน ฉันไม่แย่งแฟนเทอหรอก แม่ชะนีน้อย
เรื่องนี้ผ่านมาได้เกือบ 2 ปีแล้วคะ คือเรามีเพื่อนสนิทอยู่ 1 คนคะ ชื่อ B(นามสมมุติ) เป็นผู้ชาย สนิทกันมาก
เราเรียนมัธยมต้น โรงเรียนเดียวกัน แต่คนละห้อง เรารู้ว่าเพื่อนคนนี้ชื่อ B แต่ไม่เคยคุยกันคะ เจอกันก็ยิ้มทักแค่นี้
(แต่อัย B มันไม่รู้จักชื่อเรา 55+) เราเริ่มมาคุยกันก็เพราะเฟสบุ๊คคะ คือ B มันแอดมาหาก่อน เราจำมันได้แล้วมีเพื่อนร่วมกัน
ในเฟสร้อยกว่าคนเราก็รับเฟสมัน จากนั้นมันก็ทักว่า
B : "ขอบคุณนะที่รับ@"
A : "จ้า"
แล้วก็คุยกันต่อบลาๆ... มันเริ่มหยอดเราแบบจะจีบไรงี้ แต่ออกแซวๆ อ่ะนะ เราเลยบอกมันไปว่า"นี่แกจำฉันไม่ได้จริงๆ หรา?"
มันตกใจเงียบไปพักนึง...555+
จากนั้นมันก็ inbox มาหาเรา ถามว่าใครอ่ะ เราเลยบอกบลาๆๆ มันก็คล้ายจะนึกออกแต่มันก็นึกไม่ออก
(ตอนนั้นเรียนจบทำงานละคะ เราทำงาน ตจว. มันบ้านรวย ตอนนั้นมันเตะฝุ่นอยู่ 55+)
ก็คุยรื้อความทรงจำสมัยเรียนบลาๆ จนมันไปรื้อหนังสือรุ่นเลยนึกออก 55+ คือเราเปลี่ยนไปเยอะ
จนเพื่อนๆ ในรุ่นตะลึง 555+ เปลี่ยนจริงๆ นะ แม่เรายังตะลึงว่าเรามาไกลมาก อิอิ
ช่วงปีใหม่หยุดยาว เรากลับบ้าน ตจว. แล้ว B มันมางานแต่งงานแถวบ้านเรา มันเลยอยากเจอเรา
มันเลยทัก line มา นัดเจอไรงี้ คือมันบอกว่ามันมางานแต่งแทนพ่อมัน มันไม่รู้จักใคร มันเขิล...
แล้วมันก็บอกว่าอยากเจอตัวเป็นๆ ด้วย เพราะสมัยเรียนเราขี้เหร่มากกกก
มันอยากดูว่าเราไปศัลยกรรมที่ไหน จึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...ห่าน!!! ตูก็ผู้หญิงอยากสวยคนนึงนะเมิงงง
เราก็โอเคเจอกันเพราะมันใกล้บ้านเรามาก 2 นาทีเดินถึงละ.... พอเจอกัน เราทักมันว่า
A: เอ้ย!! B เราเอง A แกเดินมาถึงนานยังเนี่ย
B: เพิ่งถึง (มันขำ) ห่า!!! นี่เมิงจริงหรา เปลี่ยนชิพหาย
A: เอ้า!! เออดิ ฉันสวยขึ้นไม่ได้ไง หึหึ
คุยถามสารทุกข์สุขดิบ บลาๆ สักพักก็แยกย้าย
จากนั้นก็คุย line คุยเฟสกันมากขึ้น จนคุยกุ เตะ ตบ ได้สบาย 555 แบบมันยอมเราหมด
คือนิสัยเราคือเพื่อนน้อยมาก เพราะเราเปนคนขี้อายมากกกกก มนุษย์สัมพันแย่มาก 55+
คือจะไม่ชวนใครคุยก่อนเพราะกลัว 55+ กลัวจริงๆ ถามว่ากลัวไร คือเราก็ไม่รู้เหมือนกัน 55+
เออนั่นแหละ ก็คุยกันใน line แซวหน้าเฟส คือมันทักมาก่อนแทบทุกครั้ง
จนเรากลับไปทำงานที่ ตจว ก็ยังคุยกัน แต่คุยแบบเพื่อนนะ มิงกู มันมีอะไรก็จะมาปรึกษาเรา
เรื่องแฟน เรื่องงาน เรื่องชีวิต เรื่องที่บ้านปรึกษามันหมด มันบอกเราคุยสบายดีแล้วมันก็บอกว่า
มันก็เพื่อนน้อย
อันนี่มันเจ้าชู้ กะล่อนนิดๆ อ่ะ เรื่องที่มันมาปรึกษาเราส่วนมากเลยหนักไปทางเรื่องผู้หญิง
โธ่!!อัยหล่อเลือกได้ (มันเปนผู้ชายหน้าหวาน ใครๆก็คิดว่ามันเปนทอม)
คุยไปนานๆ มันเริ่มเรียกว่า"ที่รัก" อิห่า!!! อย่าเรียกแบบนี้ ฉันยังไม่มีแฟน เดี๋ยวขายไม่ออกกก
คือมันแกล้งเรา แต่เราก็จะปรามมันตลอดว่าอย่าเรียกกูแบบนี้ เดี๋ยวเด็กกับเพื่อนๆเข้าใจผิด
กุไม่อยากตกเปนผู้ต้องหาเว้ยยย ห่า!!!
คือวันหยุดยาวเรากลับบ้าน ตจว ก็จะเจอมันตลอด มันก็มารับไปส่งที่ท่ารถ มาช่วยเราขายของที่ร้านไรงี้
จนแฟนมันเริ่มถามมันละว่า"เปนไรกับเรา" ห่า!! กุตกเปนจำเลยละ