การพบกัน ผมจำวันที่ไม่ค่อยได้แล้วล่ะเพราะไม่รู้เราเจอกันวันไหน ปกติผมก็ไม่ได้สนใจกับวันเวลาเท่าไหร่ วันน้ันเป็นวันที่ผมได้พบเธอเป็นครั้งแรก เจอกันแบบบังเอิญสุดๆ ผมแล้วก็เพื่อนๆมาเรียนพิเศษกันปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเราต้องย้ายที่เรียนเพราะที่เรียนเก่าต้องซ่อมแอร์โดยย้ายมาเรียนที่บ้านหลังใกล้ๆกันจริงๆก็บ้านญาติเธอนั่นแหละ แล้วเธอก็เดินเข้ามาในกลุ่มเรียนเหมือนจะมาหากลุ่มเรียนเหตุอะไรก็ไม่รู้ทำให้เรามาเรียนกลุ่มเดียวกัน 555 บังเอิญ
เลยว่ามั้ยครับ ตอนนั้นผมก็มองเธอน่ารักดีนะแต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะทั้งผมและเธอต่างมีแฟนอยู่แล้ว แล้วเวลาก็ผ่านไปแล้วก็เกิดเหตุตอนจบเทอม 1 เมื่อกลุ่มที่ผมเรียนพิเศษด้วยกันเนี่ยแหละเกิดต้องแยกเพราะมีปัญหาเวลาเรียนทำให้เรียนไปได้ช้าเกินไป ผมก็เลยกลายมาเป็นหัวหน้ากลุ่มแบบ งงๆ นั่นเป็นครั้งแรกมั้งครับที่ผมต้องคุยกะเธอแบบจริงจังครั้งแรก 55 คือปกติผมเป็นคนไม่คุยกะคนอื่นถ้าไม่ได้สนิทด้วย หลายๆคนจะมองว่าผมขี้แก็กด้วยซ้ำ ช่างมันๆ มาต่อดีกว่า
ตอนนั้นผมตื่นเต้นมากเลยนะผมไม่เคยคุยกะเธอนี่ครับ สุดท้ายเราก็กลายมาเรียนเป็นกลุ่มกัน 4 คน นั่นแหละเป็นจุดเริ่มต้นของทุกๆอย่าง
การเดินทาง อะไรๆผ่านไปมากมายผมเลิกกับแฟนไปแล้ว ตอนนั้นก็ยังอึนๆมึนๆกะชีวิต 555 มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะครับที่ทำให้พวกเรา 4 คน สนิทกันมากขึ้น ก็อย่างทุกๆครั้งที่เลิกเรียนผมจะเดินไปส่งเธอที่บ้านเราก็เลยได้คุยกันมากขึ้นจริงเธอเป็นคนน่ารัก ตลก แล้วก็อารมดีมากๆเลยล่ะครับ ด้วยกันตลอด 1ปีผ่านไปพอพวกเราสนิทกันมากขึ้นผ่านกลายเป็นกลุ่มเรา ซนกันมากเลย หาเรื่องแกล้งกันตลอดเวลา แต่พวกเราก็ตั้งใจเรียนกันนะครับ จะเรียนจนเลิกเป็นกลุ่มสุดท้ายคอยอยู่ปิดไฟปิดห้องกันตลอด
ผมก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมชอบเธอตอนไหนแต่ก็กลายเป็นว่าชอบเธอไปแล้ว
555 ไม่รู้สิครับผมมีความสุขทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้มแต่ก็นะเราเป็นแค่เพื่อนกันแต่ตอนนั้นผมมีความสุขมากเลยนะ ขนาดที่ผมเชื่อว่าผมสามารถคุยกับเธอได้เกือบทุกเรื่องเลย
การจากลา ทุกอย่างมีเริ่มต้นก็ต้องมีจุดจบครับมีวันนึงผมกับเธอเถียงกันเรื่องอะไรซักอย่างนี่แหละ 555 ผมไม่รู้ผมคิดอะไรดันไปบอกความจริงกับเธอทั้งหมดว่าผมชอบเธอนั่นแหละครับ เธอบอกผมว่าเราเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเธอเองยังไม่พร้อมมีใคร 555 ผมก็นะทำอะไรไม่ได้ก็แค่ยอมรับมันไป ครับเรากลับมาเรียนมาใช้ชีวิตเหมือนเดินแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเธอกับผม ผมไม่รู้ผมคิดไปเองมั้ยแต่ผมรู้สึกว่าผมกับเธอมีบางอย่างไม่เหมือนเดิม ผมกับเธอคุยกันน้อยลงอาจเป็นเพราะผมหนีกลับไปอยู่ในโลกของผมล่ะมั้งครับ สุดท้ายเราก็เรียนจบกันไป ผมไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายระหว่างเรามันคืออะไร ตอนนี้เราก็ยังคุยกันบ้างหยอกล้อกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้เจอกันจริงจังมา 3ปีแล้ว อาจจะมีนานๆครั้งที่ผมเอาของขวัญวันเกิดไปให้เธอที่บ้าน 555 ผมไม่รู้หรอกครับว่าเธอรู้สึกกับผมแบบไหน แต่สำหรับผม ผมก็ยังคงคิดถึงเธอทุกครั้ฃที่ผมเหงา จริงมีคนเข้ามาในชีวิตผมเยอะนะ แต่ผมกลับลืมเธอไม่ได้จริงๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่บอกว่า ผมชอบเธอหรอกครับ มันอาจทำให้เรากลายเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่านี้ 555 คิดเองเออ เองหมดเลยนะครับ
สุดท้ายก็ ผมแค่เขียนเรื่องของผมออกมาอาจเป็นเพราะผมคิดถึงเธอมากๆก็ได้มั้งครับ ถ้าเธอได้อ่านมัน ผมก็อยากบอกเธอว่าขอบคุณเวลาต่างๆที่ผ่านมา
ขอบคุณที่ดึงผมออกมาจากโลกของผม
แล้วก็ ถึงเค้าจะไม่ชอบผมแต่ผมก็ยังคงชอบเค้าต่อไป ต่อให้อีกกี่ปีก็ตาม เอ้อ ยังไงก็อย่าฝืนทำงานเยอะนัก พักผ่อนบ้างแล้วก็ สู้ๆกับทุกๆเรื่องนะ องค์หญิง
ความทรงจำ
ตอนนั้นผมตื่นเต้นมากเลยนะผมไม่เคยคุยกะเธอนี่ครับ สุดท้ายเราก็กลายมาเรียนเป็นกลุ่มกัน 4 คน นั่นแหละเป็นจุดเริ่มต้นของทุกๆอย่าง
การเดินทาง อะไรๆผ่านไปมากมายผมเลิกกับแฟนไปแล้ว ตอนนั้นก็ยังอึนๆมึนๆกะชีวิต 555 มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะครับที่ทำให้พวกเรา 4 คน สนิทกันมากขึ้น ก็อย่างทุกๆครั้งที่เลิกเรียนผมจะเดินไปส่งเธอที่บ้านเราก็เลยได้คุยกันมากขึ้นจริงเธอเป็นคนน่ารัก ตลก แล้วก็อารมดีมากๆเลยล่ะครับ ด้วยกันตลอด 1ปีผ่านไปพอพวกเราสนิทกันมากขึ้นผ่านกลายเป็นกลุ่มเรา ซนกันมากเลย หาเรื่องแกล้งกันตลอดเวลา แต่พวกเราก็ตั้งใจเรียนกันนะครับ จะเรียนจนเลิกเป็นกลุ่มสุดท้ายคอยอยู่ปิดไฟปิดห้องกันตลอด
ผมก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมชอบเธอตอนไหนแต่ก็กลายเป็นว่าชอบเธอไปแล้ว
555 ไม่รู้สิครับผมมีความสุขทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้มแต่ก็นะเราเป็นแค่เพื่อนกันแต่ตอนนั้นผมมีความสุขมากเลยนะ ขนาดที่ผมเชื่อว่าผมสามารถคุยกับเธอได้เกือบทุกเรื่องเลย
การจากลา ทุกอย่างมีเริ่มต้นก็ต้องมีจุดจบครับมีวันนึงผมกับเธอเถียงกันเรื่องอะไรซักอย่างนี่แหละ 555 ผมไม่รู้ผมคิดอะไรดันไปบอกความจริงกับเธอทั้งหมดว่าผมชอบเธอนั่นแหละครับ เธอบอกผมว่าเราเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเธอเองยังไม่พร้อมมีใคร 555 ผมก็นะทำอะไรไม่ได้ก็แค่ยอมรับมันไป ครับเรากลับมาเรียนมาใช้ชีวิตเหมือนเดินแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเธอกับผม ผมไม่รู้ผมคิดไปเองมั้ยแต่ผมรู้สึกว่าผมกับเธอมีบางอย่างไม่เหมือนเดิม ผมกับเธอคุยกันน้อยลงอาจเป็นเพราะผมหนีกลับไปอยู่ในโลกของผมล่ะมั้งครับ สุดท้ายเราก็เรียนจบกันไป ผมไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายระหว่างเรามันคืออะไร ตอนนี้เราก็ยังคุยกันบ้างหยอกล้อกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้เจอกันจริงจังมา 3ปีแล้ว อาจจะมีนานๆครั้งที่ผมเอาของขวัญวันเกิดไปให้เธอที่บ้าน 555 ผมไม่รู้หรอกครับว่าเธอรู้สึกกับผมแบบไหน แต่สำหรับผม ผมก็ยังคงคิดถึงเธอทุกครั้ฃที่ผมเหงา จริงมีคนเข้ามาในชีวิตผมเยอะนะ แต่ผมกลับลืมเธอไม่ได้จริงๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่บอกว่า ผมชอบเธอหรอกครับ มันอาจทำให้เรากลายเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่านี้ 555 คิดเองเออ เองหมดเลยนะครับ
สุดท้ายก็ ผมแค่เขียนเรื่องของผมออกมาอาจเป็นเพราะผมคิดถึงเธอมากๆก็ได้มั้งครับ ถ้าเธอได้อ่านมัน ผมก็อยากบอกเธอว่าขอบคุณเวลาต่างๆที่ผ่านมา
ขอบคุณที่ดึงผมออกมาจากโลกของผม
แล้วก็ ถึงเค้าจะไม่ชอบผมแต่ผมก็ยังคงชอบเค้าต่อไป ต่อให้อีกกี่ปีก็ตาม เอ้อ ยังไงก็อย่าฝืนทำงานเยอะนัก พักผ่อนบ้างแล้วก็ สู้ๆกับทุกๆเรื่องนะ องค์หญิง