สวัสดีค่ะ มีเรื่องอยากจะระบาย ที่ไม่สามารถคุยกับใครได้ บอกใครไม่ได้เลยต้องมานั่งพิมพ์ เพื่อระบายความอึดอัด
เริ่มเลยนะคะ ฉันกับผชคนนึงรักกันในวันที่สายไปคะ เพียงเพราะเราเดินมาไกลจนแก้ไข้อะไรไม่ได้ เลยกลายเปนความเจ็บปวดที่ไม่สามารถพูดกับใครได้ ขอเล่าความเปนมานะคะ เราสองคนเคยคบและเปนแฟนกันตั้งแต่เรียนมหาลัยค่ะ เรารักกันมากคบกันมาเรื่อยๆจนวันนึงก้อเกิดความเบื่อเพราะต่างคนก้อต่างทำหน้าที่ของตัวเอง เราเจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง คุยกันทีก้อทะเลาะกัน จนเราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่รักกันแล้ว ก้อเลยตัดสินใจเลิกกันไป จากนั้นต่างฝ่ายก้อมีชีวิตเปนของตัวเอง ฉันมีแฟนใหม่ค่ะ แต่เมื่อ ผช คนนี้รู้เขาก้อพยายามจะขอร้องอ้อนวอนให้เรากลับไปเปนเหมือนเดิม บอกว่ารักเรา ตอนนั้นแค่ยังไม่รู้ใจตัวเอา แต่ฉันไม่ยอมกลับค่ะ เพราะคนที่เข้ามาเขาก้อไม่ได้ผิดอะไร อีกอย่างเดินมาไกลมากแล้ว และหลังจากนั้นเราก้อห่างหายกันไป ก้อมีติดต่อทางไลบ้าง โทคุยบ้างไม่เคยห่างหายไปเลย แต่ก้อต่างฝ่ายต่างมีแหนก้อไม่ได้คิดอะไร คิดแต่ว่าเราคงเปนเพื่อนกันได้ จนเวลาผ่านไปหลายปี****ฉันกำลังจะแต่งงานค่ะ ในฐานะเพื่อนก็เลยจะโทไปบอกข่าวดี แต่กลับได้ข่าวดีกว่าเขาก้อกำลังจะแต่งงานเหมือนกันแต่เรวกว่าเราอีก ตอนนั้นบอกเลยอึ้งค่ะ หูอื้อไปหมด น้ำตาคลอเลยค่ะ มันเกิดอะไรขึ้นความรู้สึกแบบนี้ มันเป็นอะไรที่อึดอัดมาก(ไม่อยากให้เขาไปเปนของใคร หวง โกรธที่เขาจะแต่งงาน ไม่อยากให้เขาไปรักใคร )ลืมไปเลยว่าตัวเองจะแต่งงานค่ะ แล้วเราก้อบอกเขาว่า จะไม่คุยด้วยแล้ว รับไม่ได้ไม่อยากรับรู้ แล้วเราก้อบล๊อกเฟส ไลน์ และก้อเบอเลยค่ะ และเราก้อไม่ได้ติดต่อกันอีก จนวันนึง เหมือนฟ้าเกรง เราฝันถึงคนที่บ้านเขาว่ามีคนร้องไห้ก้อเลยนึกเปนห่วง(ตอนคบกันเราเคยไปที่บ้านเขาบ่อยๆค่ะ)เราเลยตัดสินใจอันบล็อกไลน์แล้วทักไลไปค่ะ เมื่อได้ยินเสียงครั้งแรกความรู้สึกเดิมๆวิ่งวนกลับมาหมด ความรู้สึกรัก คิดถึง ห่วงใย เขาบอกดีใจมากที่เราไลน์มาหา ยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่1เขาบอกรอเราทักมา พยายามตามหาเฟส ตามหาว่าทำงานที่ไหน ถามเพื่อนก้อไม่มีใครรู้ ทรมารมาก และวันนั้นเราก้อนัดเจอกันค่ะ เราไปกินข้าวที่ร้านอาหารด้วยกัน คุยกันถึงเรื่องราวเก่าๆที่ผ่านมา มันยิ่งทำให้เรารู้ความรู้สึกกันและกันมากขึ้นว่าจริงๆแล้วเรารักกันนะ แต่ตอนนี้เราสองคนต่างฝ่ายก้อกำลังจะแต่งงาน เราอึดอัดค่ะ แล้ววันนั้นเรา2คนก้อกอดกันร้องไห้ พร้อมกับคำถามที่เขาถามเราว่า"ทำไม่วันนี้ถึงไม่ให้เขากลับมาหา ทำไมถึงไม่ให้อภัยเขา"เราพูดอะไรไม่ได้เลยค่ะ คิดในใจ ถ้าวันนั้นเราเลือกที่จะให้อภัยเขา เรา2คนคงไม่ทรมานแบบนี้ มันคงผิดที่ตัวฉันเอง คืนนั้นเขางอแงมากค่ะ ไม่อยากให้เรากลับ เราก้อไม่ได้อยากกลับนะคะ แต่รู้แค่ว่า เรา2คนจะทำผิดต่อคนที่เรารักอีก2คนไม่ได้ เราต้องเกบความรู้สึกนี้ไว้ เราต่างก้อบอกกันว่าเรารักกันทำไม่ต้องเปนแบบนี้แต่ทุกอย่างราเลือกแล้ว เขาน้ำตาคลอพร้อมกับขอร้องเราว่าอย่าหายไปไหนอีกเลย ให้เขาได้รับรู้เรื่องราวของเราบ้าง แต่เราก้อทำให้ไม่ได้ค่ะ เรารู้ความรู้สึกตัวเองดี เรายังรับไม่ได้กับเรื่องที่เขาจะแต่งงาน และคืนนั้นฉันก้อเลือกตัดทุกอย่างพร้อมน้ำน้ำตา พร้อมกับบอกกันว่าเราจะเกบความรักนี้ไว้กับเรา2คนตลอดไปถึงจะไม่มีใครรู้แต่เรา2คนก้อได้รู้ มันเปนความผูกพันที่ตัดยังไงก้อไม่ขาด ไม่ว่าเวลาผ่านนานไปสักแค่ไหน สุดท้ายเราก้อต้องจากกันพร้อมทั้งน้ำตาทั้งๆที่ยังมีความรักให้แก่กัน
***มันอาจจะฟังดูแปลกๆนะคะ ที่เรา2คนต่างก้อจะแต่งงานแล้วทำไมยังมาบอกรักกัน ใช่ค่ะแปลกเพราะเรา2คนก้อไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เหมือนกัน***
มันอึดอัดที่ว่า ถ้าวันนั้นเราให้โอกาสเขากลับมา งานแต่งงานครั้งนี้จะเปนงานเดียวกันใช่มั้ย เราจะได้อยู่ด้วยกันใช่มั้ย**เสียใจทุกครั้งที่นึกถึงวันนั้นที่ฉันไม่ให้อภัยเขา
ปล.ถ้าใครได้เจอคนที่รักเราและรักเขา จงรักษากันไว้ให้ดีๆนะคะ อย่าปล่อยมือเขาไป ดูแลกันให้ดีๆ จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจเหมือนเรา2คน
ผิดที่ตัดสินใจผิด?หรือผิดที่คิดช้าไป หรือไม่มีใครผิดเลย
เริ่มเลยนะคะ ฉันกับผชคนนึงรักกันในวันที่สายไปคะ เพียงเพราะเราเดินมาไกลจนแก้ไข้อะไรไม่ได้ เลยกลายเปนความเจ็บปวดที่ไม่สามารถพูดกับใครได้ ขอเล่าความเปนมานะคะ เราสองคนเคยคบและเปนแฟนกันตั้งแต่เรียนมหาลัยค่ะ เรารักกันมากคบกันมาเรื่อยๆจนวันนึงก้อเกิดความเบื่อเพราะต่างคนก้อต่างทำหน้าที่ของตัวเอง เราเจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง คุยกันทีก้อทะเลาะกัน จนเราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่รักกันแล้ว ก้อเลยตัดสินใจเลิกกันไป จากนั้นต่างฝ่ายก้อมีชีวิตเปนของตัวเอง ฉันมีแฟนใหม่ค่ะ แต่เมื่อ ผช คนนี้รู้เขาก้อพยายามจะขอร้องอ้อนวอนให้เรากลับไปเปนเหมือนเดิม บอกว่ารักเรา ตอนนั้นแค่ยังไม่รู้ใจตัวเอา แต่ฉันไม่ยอมกลับค่ะ เพราะคนที่เข้ามาเขาก้อไม่ได้ผิดอะไร อีกอย่างเดินมาไกลมากแล้ว และหลังจากนั้นเราก้อห่างหายกันไป ก้อมีติดต่อทางไลบ้าง โทคุยบ้างไม่เคยห่างหายไปเลย แต่ก้อต่างฝ่ายต่างมีแหนก้อไม่ได้คิดอะไร คิดแต่ว่าเราคงเปนเพื่อนกันได้ จนเวลาผ่านไปหลายปี****ฉันกำลังจะแต่งงานค่ะ ในฐานะเพื่อนก็เลยจะโทไปบอกข่าวดี แต่กลับได้ข่าวดีกว่าเขาก้อกำลังจะแต่งงานเหมือนกันแต่เรวกว่าเราอีก ตอนนั้นบอกเลยอึ้งค่ะ หูอื้อไปหมด น้ำตาคลอเลยค่ะ มันเกิดอะไรขึ้นความรู้สึกแบบนี้ มันเป็นอะไรที่อึดอัดมาก(ไม่อยากให้เขาไปเปนของใคร หวง โกรธที่เขาจะแต่งงาน ไม่อยากให้เขาไปรักใคร )ลืมไปเลยว่าตัวเองจะแต่งงานค่ะ แล้วเราก้อบอกเขาว่า จะไม่คุยด้วยแล้ว รับไม่ได้ไม่อยากรับรู้ แล้วเราก้อบล๊อกเฟส ไลน์ และก้อเบอเลยค่ะ และเราก้อไม่ได้ติดต่อกันอีก จนวันนึง เหมือนฟ้าเกรง เราฝันถึงคนที่บ้านเขาว่ามีคนร้องไห้ก้อเลยนึกเปนห่วง(ตอนคบกันเราเคยไปที่บ้านเขาบ่อยๆค่ะ)เราเลยตัดสินใจอันบล็อกไลน์แล้วทักไลไปค่ะ เมื่อได้ยินเสียงครั้งแรกความรู้สึกเดิมๆวิ่งวนกลับมาหมด ความรู้สึกรัก คิดถึง ห่วงใย เขาบอกดีใจมากที่เราไลน์มาหา ยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่1เขาบอกรอเราทักมา พยายามตามหาเฟส ตามหาว่าทำงานที่ไหน ถามเพื่อนก้อไม่มีใครรู้ ทรมารมาก และวันนั้นเราก้อนัดเจอกันค่ะ เราไปกินข้าวที่ร้านอาหารด้วยกัน คุยกันถึงเรื่องราวเก่าๆที่ผ่านมา มันยิ่งทำให้เรารู้ความรู้สึกกันและกันมากขึ้นว่าจริงๆแล้วเรารักกันนะ แต่ตอนนี้เราสองคนต่างฝ่ายก้อกำลังจะแต่งงาน เราอึดอัดค่ะ แล้ววันนั้นเรา2คนก้อกอดกันร้องไห้ พร้อมกับคำถามที่เขาถามเราว่า"ทำไม่วันนี้ถึงไม่ให้เขากลับมาหา ทำไมถึงไม่ให้อภัยเขา"เราพูดอะไรไม่ได้เลยค่ะ คิดในใจ ถ้าวันนั้นเราเลือกที่จะให้อภัยเขา เรา2คนคงไม่ทรมานแบบนี้ มันคงผิดที่ตัวฉันเอง คืนนั้นเขางอแงมากค่ะ ไม่อยากให้เรากลับ เราก้อไม่ได้อยากกลับนะคะ แต่รู้แค่ว่า เรา2คนจะทำผิดต่อคนที่เรารักอีก2คนไม่ได้ เราต้องเกบความรู้สึกนี้ไว้ เราต่างก้อบอกกันว่าเรารักกันทำไม่ต้องเปนแบบนี้แต่ทุกอย่างราเลือกแล้ว เขาน้ำตาคลอพร้อมกับขอร้องเราว่าอย่าหายไปไหนอีกเลย ให้เขาได้รับรู้เรื่องราวของเราบ้าง แต่เราก้อทำให้ไม่ได้ค่ะ เรารู้ความรู้สึกตัวเองดี เรายังรับไม่ได้กับเรื่องที่เขาจะแต่งงาน และคืนนั้นฉันก้อเลือกตัดทุกอย่างพร้อมน้ำน้ำตา พร้อมกับบอกกันว่าเราจะเกบความรักนี้ไว้กับเรา2คนตลอดไปถึงจะไม่มีใครรู้แต่เรา2คนก้อได้รู้ มันเปนความผูกพันที่ตัดยังไงก้อไม่ขาด ไม่ว่าเวลาผ่านนานไปสักแค่ไหน สุดท้ายเราก้อต้องจากกันพร้อมทั้งน้ำตาทั้งๆที่ยังมีความรักให้แก่กัน
***มันอาจจะฟังดูแปลกๆนะคะ ที่เรา2คนต่างก้อจะแต่งงานแล้วทำไมยังมาบอกรักกัน ใช่ค่ะแปลกเพราะเรา2คนก้อไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เหมือนกัน***
มันอึดอัดที่ว่า ถ้าวันนั้นเราให้โอกาสเขากลับมา งานแต่งงานครั้งนี้จะเปนงานเดียวกันใช่มั้ย เราจะได้อยู่ด้วยกันใช่มั้ย**เสียใจทุกครั้งที่นึกถึงวันนั้นที่ฉันไม่ให้อภัยเขา
ปล.ถ้าใครได้เจอคนที่รักเราและรักเขา จงรักษากันไว้ให้ดีๆนะคะ อย่าปล่อยมือเขาไป ดูแลกันให้ดีๆ จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจเหมือนเรา2คน