"กินอิ่ม นอนหลับ สำคัญกับเราไหม คงไม่มีใครตั้งคำถามนี้เมื่อเราได้รับสิ่งเหล่านี้ทุกวันจนเคยชิน"
แต่สำหรับคุณลุงคนนี้ กินอิ่ม นอนหลับคงเป็นความต้องการพิเศษที่เขาน่าจะจำไม่ได้แล้วว่าได้รับครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ผมเห็นคุณลุงคนนี้ต้องแต่สมัยเรียนมัธยม เมื่อ12 ปีที่แล้ว คุณลุงใช้ชีวิตอยู่แถวๆพาหุรัด ขายหนังสือเก่าบนแผงห้อยคอที่ตัดจากกล่องโฟม ตกดึกก็จะเห็นคุณลุงนอนหลับอยู่ข้างๆร้านสมใจบ้าง ข้างรั้ววัดเลียบบ้าง ไม่มีหมอน ไม่มีผ้าห่ม ไม่รู้ว่าคุณลุงแกทานข้าวอิ่มไหม นอนหลับหรือเปล่า หลังจากเรียนจบ ผมก็แวะเวียนไปแถวๆนั้นและได้เจอคุณลุงบ้าง ก็ช่วยเหลืออุดหนุนหนังสือคุณลุงตามอัตตภาพของผมในตอนนั้นและหลังจากนั้นมาผมไม่ได้เจอคุณลุงมาหลายปี ยังคิดถึงคุณลุงเสมอๆไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง มีหลายๆครั้งที่คิดว่าแกยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า
จนกระทั่งอาทิตย์ที่แล้วผมได้เจอคุณลุงคนนี้อีกครั้ง ข้างทางแถวๆสยามฯ ความรู้สึกเหมือนเจอญาติคนหนึ่ง ดีใจมากๆ เลยเข้าไปทักทายพูดคุย คุณลุงยังขายหนังสือดูดวงชุดเดิมที่ผมเคยซื้อสมัยก่อน ราคา 15 บาท คุณลุงเล่าให้ฟังว่าไม่ได้อยู่แถววัดเลียบแล้ว นักเลงแถวนั้นชอบไล่แก ไถเงินแกบ้าง ซ้อมแกบ้าง เลยมาใช้ชีวิตอยู่แถวๆสยามฯ ขายหนังสืออยู่แถวๆนี้ คุณลุงบอกว่าแกเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจ ที่รักษาไม่หาย ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานไหมแต่ก็ไปหาหมอเรื่อยๆ ทุกๆวันนี้ขายหนังสือได้เงินต้องไปฝากเงินที่ร้านคนรู้จัก กลัวโดนไถเงิน ผมคุยกับคุณลุงซักพักใหญ่ๆ รู้สึกผูกพันกับคุณลุงอย่างบอกไม่ถูก ดีใจที่ได้เจอคุณลุงอีกครั้ง
ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ก็แค่เพื่อหวังว่าเพื่อนมนุษย์ที่ผ่านไปแถวๆนั้นได้เจอคุณลุงคนนี้ หวังว่าจะหยิบยื่นความปรารถนาดีให้คุณลุงบ้าง ชีวิตเราๆคงจะลืมไปแล้วว่า กินอิ่ม นอนหลับ สำคัญกับชีวิตเราแค่ไหน เมื่อได้รับสิ่งเหล่านี้ทุกๆวัน เรากินข้าวอร่อยๆที่มื้อหนึ่งเป็นร้อยๆบาท ซื้อของแพงๆ ใช้ชีวิตๆดี เสื้อผ้าหรูๆ นอนหลับบนที่นอนนุ่มๆเปิดแอร์เย็นสบายห่มผ้าอุ่นๆ แต่กับคุณลุงคนนี้ที่ใส่เสื้อผ้าที่ปะทั้งตัว ที่กินอิ่มครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ไม่รู้ กินอร่อยๆหรือไม่ไม่สำคัญ ใช้ชิวิตหลับนอนข้างถนน หลับผวาๆทุกคืน โดนยุงกัด บางวันฝนตก บางวันอากาศเย็นก็ใช้ชีวิตกันไป จะดีกว่าไหมที่เราจะแบ่งปันซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สังคมนี้คงน่าอยู่ขึ้นไม่น้อย
กินอิ่ม นอนหลับ สำคัญกับเราไหม คงไม่มีใครตั้งคำถามนี้เมื่อเราได้รับสิ่งเหล่านี้ทุกวันจนเคยชิน
แต่สำหรับคุณลุงคนนี้ กินอิ่ม นอนหลับคงเป็นความต้องการพิเศษที่เขาน่าจะจำไม่ได้แล้วว่าได้รับครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ผมเห็นคุณลุงคนนี้ต้องแต่สมัยเรียนมัธยม เมื่อ12 ปีที่แล้ว คุณลุงใช้ชีวิตอยู่แถวๆพาหุรัด ขายหนังสือเก่าบนแผงห้อยคอที่ตัดจากกล่องโฟม ตกดึกก็จะเห็นคุณลุงนอนหลับอยู่ข้างๆร้านสมใจบ้าง ข้างรั้ววัดเลียบบ้าง ไม่มีหมอน ไม่มีผ้าห่ม ไม่รู้ว่าคุณลุงแกทานข้าวอิ่มไหม นอนหลับหรือเปล่า หลังจากเรียนจบ ผมก็แวะเวียนไปแถวๆนั้นและได้เจอคุณลุงบ้าง ก็ช่วยเหลืออุดหนุนหนังสือคุณลุงตามอัตตภาพของผมในตอนนั้นและหลังจากนั้นมาผมไม่ได้เจอคุณลุงมาหลายปี ยังคิดถึงคุณลุงเสมอๆไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง มีหลายๆครั้งที่คิดว่าแกยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า
จนกระทั่งอาทิตย์ที่แล้วผมได้เจอคุณลุงคนนี้อีกครั้ง ข้างทางแถวๆสยามฯ ความรู้สึกเหมือนเจอญาติคนหนึ่ง ดีใจมากๆ เลยเข้าไปทักทายพูดคุย คุณลุงยังขายหนังสือดูดวงชุดเดิมที่ผมเคยซื้อสมัยก่อน ราคา 15 บาท คุณลุงเล่าให้ฟังว่าไม่ได้อยู่แถววัดเลียบแล้ว นักเลงแถวนั้นชอบไล่แก ไถเงินแกบ้าง ซ้อมแกบ้าง เลยมาใช้ชีวิตอยู่แถวๆสยามฯ ขายหนังสืออยู่แถวๆนี้ คุณลุงบอกว่าแกเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจ ที่รักษาไม่หาย ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานไหมแต่ก็ไปหาหมอเรื่อยๆ ทุกๆวันนี้ขายหนังสือได้เงินต้องไปฝากเงินที่ร้านคนรู้จัก กลัวโดนไถเงิน ผมคุยกับคุณลุงซักพักใหญ่ๆ รู้สึกผูกพันกับคุณลุงอย่างบอกไม่ถูก ดีใจที่ได้เจอคุณลุงอีกครั้ง
ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ก็แค่เพื่อหวังว่าเพื่อนมนุษย์ที่ผ่านไปแถวๆนั้นได้เจอคุณลุงคนนี้ หวังว่าจะหยิบยื่นความปรารถนาดีให้คุณลุงบ้าง ชีวิตเราๆคงจะลืมไปแล้วว่า กินอิ่ม นอนหลับ สำคัญกับชีวิตเราแค่ไหน เมื่อได้รับสิ่งเหล่านี้ทุกๆวัน เรากินข้าวอร่อยๆที่มื้อหนึ่งเป็นร้อยๆบาท ซื้อของแพงๆ ใช้ชีวิตๆดี เสื้อผ้าหรูๆ นอนหลับบนที่นอนนุ่มๆเปิดแอร์เย็นสบายห่มผ้าอุ่นๆ แต่กับคุณลุงคนนี้ที่ใส่เสื้อผ้าที่ปะทั้งตัว ที่กินอิ่มครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ไม่รู้ กินอร่อยๆหรือไม่ไม่สำคัญ ใช้ชิวิตหลับนอนข้างถนน หลับผวาๆทุกคืน โดนยุงกัด บางวันฝนตก บางวันอากาศเย็นก็ใช้ชีวิตกันไป จะดีกว่าไหมที่เราจะแบ่งปันซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สังคมนี้คงน่าอยู่ขึ้นไม่น้อย