แม่คิดว่าเราเกินเลยกับสามีเขา...ทั้งที่ความจริงไม่มีอะไรเลยจริงๆ

อยากจะมาเล่าอะไรให้ฟัง

คือเราทำงาน แต่ช่วยบริษัทคนรู้จัก จะบอกยังไงดี เจ้าของบริษัทก็คบกับแม่มั้ง คงเรียกคบแหละ เขาต้องการคนที่ไว้ใจได้มาทำงานด้วย เพราะบริษัทโดนคนใน ยักยอกเงิน แอบขโมยลูกค้ากันด้วย แล้วขอเรียกว่า คุณอ. ละกันเนอะ ก็โทรหาแม่เรา ขอให้เราไปเป็นหูเป็นตาให้บริษัทหน่อย เขาโทรมาขอหลายเดือนแล้ว แต่แม่เราไม่ให้ไป แล้วตอนนั้นคุณ อ. โทรมาหาแม่ แม่บอกให้รับเลย แม่ขี้เกียจคุย แล้วเขาก็ขอเราไปทำงาน เราก็บอกได้ๆ ไม่เป็นปัญหา ตอนแรกแม่ไม่เห็นด้วยหรอก แต่เราอยากทำงาน อยากมีเงินใช้

แล้วตั้งแต่เรามาทำงานที่นี้แม่เราก็จะด่า ก็จะหาเรื่องเราทุกวัน ว่ายังไงดีละ ขอยกตัวอย่างนะ

"ตั้งแต่ทำงานที่นู้น เปลี่ยนไปเป็นคนละคนนะ มักใหญ่ไฝ่สูงล่ะสิ" คือเราก็ไม่เข้าใจ เราเปลี่ยนไปตรงไหน เข้าแปดโมง ออกห้าโมง กลับบ้านมาก็ทำหน้าที่ลูก กวาดบ้าน ล้างจาน ให้อาหารหมา เราได้ยินล่ะคือแบบ...อะไรอ่ะ แล้วทุกครั้งกลับบ้านมา แม่ก็จะคอยแขวะว่าทำนองว่า วันนี้ไปไหนกันมาละ ไปถึงไหนกันแล้ว มีความสุขละสิ

อะไรแบบนี้

แล้วเมื่อวาน เจ็บปวดมาก...คำพูด ความคิดที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากแม่


" สงสัยโทรไปนัดเอากันหลายรอบแล้วมั้ง อยากทำหน้าที่แทนกูก็ทำไป แต่เอาเงินมาเดือนสักสี่ห้าหมื่นนะ เดือนแปดเก้าพันที่เขาให้กู กูไม่พอใช้ ถ้าจะทำหน้าที่แทนกูเอาเงินมาเยอะๆ มักใหญ่แล้วนี่ ตั้งแต่ไปทำงานทำตัวเองเป็นคุณนา"

คือแบบ...เห้ย ทำไมแม่คิดแบบนั้นอ่ะ เราฟังแล้วเราไม่ตอบเลย อยู่ๆน้ำตาก็ไหลลงมา คือรู้สึกเจ็บอ่ะ ทำไมเป็นแบบนั้น ทำไมต้องคิดอไะรแบบนั้น ทั้งที่คววามจริงมันไม่ใช่ คุณ อ. เขาแทบไม่มาบริษัท เขาทำงานอยู่บริษัทใหญ่อีกจังหวัด คือแบบมันเจ็บอ่ะ เจ็บจริงๆนะ...

เรารู้สึกกดดัน เรารู้สึกอึดอัด อยากจะทำอะไรสักอย่างให้มันจบๆไป โดยไม่ต้องลาออกจากบริษัท เราบอก คุณ อ. แล้วนะว่าแม่คิดมาก แต่เขาบอกว่า เขาไม่เอาเรรื่องงานมาปนเรื่องส่วนตัว ไม่ต้องไปคิดมาก เขาคิดกับเราเป็นลุกคนหนึ่ง ให้เราทำงานของเราไป ไม่ต้องไปสนใจคนอื่น


เราทำงานอยู่บริษัท แม่ก็จะโทรมา รู้มั้ยโทรมาทำไม เขาโทรมาจิก โทรมาแขวะ โทรมาด่า ทุกวัน วันละรอบสองรอบ เราทำได้แค่พูด อืม แล้วก็เงียบแค่นั้น
เราเหนื่อยมากจริงๆ

นี้มันแค่หนึ่งในสิบของเรื่องที่เราเจอ ยังมีปัญหาอีกเยอะที่เราโดนแม่สาดเสียเทเสียใส่  เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะ แต่ก็ได้แค่คิดนั้นแหละ มันรุ้สึกหดหู่จนไม่กล้าจะทำอะไร กดดัน เหนื่อย ท้อ ความอดทนที่กลั้นมามันจะพังลงเป็นครั้งเป็นคราว


เราแทบไม่อยากกลับบ้าน เราอยากหนีไปไกลๆ อยากไปอยู่ที่เงียบสงบ อยากหลับแล้วไม่ต้องตื่น มันคงจะดีกว่าการที่เราคิดฆ่าตัวตาย

แต่เรารู้สึกเจ็บที่ใจมากที่แม่พูดเมื่อวาน เรากะจะนอนตั้งแต่สี่ทุ่ม แม่ก็เรียกเราตื่นมาด่า มันเป็นคำที่เจ็บปวดที่สุดตั้งแต่จำความได้ ไม่มีคำด่าไหนเจ็บเท่าคำพูดประโยคนั้น เรานอนร้องไห้ยันตีหนึ่ง ตื่นมาทำงานตาบวมอีกต่างหาก

ตั้งแต่จำความได้ ไม่มีครั้งไหนเลยที่แม่จะพูดดีๆกับเรา ใช้เหตุผลคุยกับเรา มีครั้งหนึ่งเราจำได้เป็นงานวันแม่ ตอนป.6 ครูบอกว่าให้นักเรียนทุกคนกอดแม่ตัวเอง เรากำลังจะยื่นมือไปกอดแม่ก็บอกว่า 'ไม่ต้องการหรอก เห็นหน้ากันทุกวัน' น้ำตาแทบไหล ทำได้แค่มองแม่ลูกคนอื่นกอดกัน

คืนนั้นแม่นอนหลับเราก็แอบย่องเข้าไปกราบตีนเขาแล้วนั่งสะอื้นอยู่ปรายตีน มันรู้สึกน้อยใจ นอยด์มั้ง แค่อยากกอด แต่ก็ไม่ได้กอด เรามีแค่แม่ ไม่มีพ่อ แค่ต้องการความอบอุ่นจากใครสักคนแค่นั้นจริงๆ





เมื่อกี้เขาก็โทรมาด่า เราจะอธิบายอะไรเขาก็ไม่ฟัง  ดูหนังเรื่องหนึ่งที่ตัวร้ายมันบอกว่า "ที่เขาด่า เพราะเขาอยากด่า จะอธิบายยังไงเขาก็ไม่ฟัง เพราะเขาแค่อยากด่าเราเฉยๆ"

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้i wanna be suptar วันหนึ่งจะเป็นซุปตาร์ (พี่หวานๆพูด)





ตอนนี้เราเหนื่อยจัง เราอยากหยุดทุกอย่าง ไม่รู้ว่ามีใครเข้าใจความรู้สึกเรามั้ย...แค่อยากระบายเท่านั้นแหละค่ะ เราเคยตั้งกระทู้หนึ่ง อ่านคอมเม้นสามร้อยกว่าคอมเม้น บางคนก็เจอหนักกว่าเราแต่เขาผ่านมาได้ เราก็จะพยายามผ่านมันไปให้ได้ เรื่องแค่นี้บางคนอาจจะมองว่าเล็กขี้ปะติว แต่สำหลับเรามันใหญ่มากค่ะ เราเสียความรู้สึก เราไม่เคยคิดว่าแม่จะคิดแบบนั้น