บอกก่อนว่าเรื่องพึ่งเกิดไม่นานมานี้ เรารู้สึกงงและตกใจ ไม่คิดจริงๆว่าจะมีเหตุการณ์แบบจะเกิดขึ้นกับตัวเราและไม่คิดด้วยว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้อยู่ เริ่มเรื่องเลยนะคะ..
เราสองคนเรียนอยู่มัธยม โรงเรียนเดียวกันค่ะ ขอแทนตัวเราว่าแพรนะคะ ส่วนแฟนเราโตกว่าเราสองปี ขอแทนตัวแฟนว่านิวนะคะ เรารู้จักกันมา 1 ปีกว่าๆได้แล้วค่ะ แล้วก็มาคบกัน เวลาเราคบกับใครเราก็จะพอรู้ขอบเขตว่าอะไรควรไม่ควร ไม่เคยเกินเลยซึ่งกันและกัน เพราะด้วยความที่เรายังเรียนอยู่ด้วย และตัวเราก็เป็นผู้หญิงใจก็ไม่คิดอยากริลองเลยสักนิด
ผ่านไป 1 เดือน..
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมค่ะ ทั้งตัวเราและตัวเขา เขายอมเราทุกๆอย่างจะทุบจะตีสุดแรงก็ไม่เคยหนี ทุกครั้งเราทำให้เขาร้องไห้เพราะเราตลอด เพราะด้วยที่เป็นคนติดประชด ทะเลาะทีไรจะเลิกลูกเดียว อาจจะเป็นเพราะความโมโหด้วย แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิมค่ะ
และเดือนที่ 2 ก็เริ่มเข้ามา..
ขอบอกก่อนเลยว่าเราเป็นพวกมันไม่ชอบให้แฟนพูด ทะลึ่งใส่ ไม่ว่าจะเล่นหรืออะไรก็เถอะ เรารู้สึกเหมือนมันไม่ให้เกียรติกัน ซึ่งเราเคยบอกและทะเลาะกันไปแล้ว แล้ววันนึงแฟนก็พูดทะลึ่งกับเรา (อาจจะอารมณ์เล่นๆ) ทำนองว่า
แชท...
นิว : “กินตับ ขอกินตับหน่อย”
แพร : นี้เธอทะลึ่ง?
นิว : เดะนี้ทะลึ่งนิดทะลึ่งหน่อยไม่ได้เลยดิ
แพร : ตะก่อนตอนไหน พี่ก็ไม่ทะลึ่งกะแพรตั้งนานแล้วปะ
นิว : ตะก่อนพูดอะไรเยอะแยะแพรก็ไม่เคยโกรธพี่หรอก
เราก็โมโหเลยแคปแชทไปในกลุ่มเพื่อน แล้วเพื่อนก็บอกทำนองว่า แฟนมันก็พูดงี้แหละ เขาเล่นๆ “เราก็เลยรู้สึกผิด คิดว่าแฟนคงพูดเล่นกับเราจริงๆ” เราเลยตัดสินใจไปขอโทษ..
แชท...
แพร : ขอโทษ
นิว : พี่ผิดเองอะที่พี่พูดแบบนี้พี่ขอโทษ
แพร : ไม่หรอกมันเป็นสีสัน55555555
นิว : แล้วถ้าพี่ขอแบบจริงจัง ไม่เป็นสีสันหล่ะ
แพร : ก็ไม่ให้ไง แพรว่าถ้าพี่ทำแบบนั้นแพรก็ไม่ไหววะแพรคงอยู่กะพี่ไม่ได้อะ
นิว : ถ้าถึงวันนั้นจริงๆก็อย่าทำใจอยู่กะพี่เลยนะพี่มันแย่
แพร : แพรจะไม่ให้มันเกิดนะแพรอยากอยู่กับพี่
นิว : เฮ้อสักวันแพรจะรู้ว่าพี่เป็นยังไง
แพร : จะให้แพรทำไง?
นิว : ก็ตัดใจจากพี่ไงที่รัก..
ตอนนั้นหัวสมองมันตื้อไปหมด พูดไม่ถูก ความคิดตอนนั้นคือนี้เราจะเลิกกันเพราะเรื่องนี้จริงๆหรอ ด้วยความที่แฟนเราไม่เคยพูดแบบนีมาก่อนด้วยเลยทำให้ตกใจกันไปใหญ่ แต่ยังก็มั่นไงเราใจในตัวเราเลยว่า เราจะไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน
แชท...
แพร : บางทีคนเราก็ต้องรู้จักระงับอารมณ์ตัวเองปะพี่
นิว : ไม่งั้นพี่จะบอกแพรทำไม พี่รู้ตัวเองไงว่าเป็นยังไง
แพร : ถ้าวันนึงมันเกิดพี่จะทำไง? พี่ยับยั้งตัวเองไม่ได้อ้อ?
นิว : บอกแล้วไงพี่เป็นไง
แพร : พี่จะทำไง
นิว : ไม่รู้เหมือนกัน..
เราก็เลยขอให้เพื่อนเอาเรื่องเราไปคุยกับแฟนมัน เพราะแฟนมันโตและมีความคิดที่โอเคมีเหตุมีผล แฟนมันบอก “ให้พูดทำนองยอมๆ ไปเลยมันอาจจะแค่ลองใจ” เราก็เลยตัดสินใจลองพูดยอมๆ..
แชท...
แพร : เอาเถอะแพรยอมพี่ทุกอย่างแหละ พี่จะทำอะไรก็ทำ แพรมันไม่เหลืออะไรแล้ว
นิว : อย่าพูดงั้นดิโหไม่เหลืออะไรพูดมาได้ไง
แพร : พี่จะอะไรก็ทำไปเหอะ แพรแค่ตั้งความหวังไว้แล้วว่าแพรจะอยู่กับพี่แพรไม่อยากจะทำให้มันจบลงแบบนี้
นิว : พี่ก็ไม่อยากให้มันจบแบบนั้นหรอก
แพร : พี่จะทิ้งแพรพี่ก็บอกมาเหอะ
นิว : ก็ถ้าพี่จะทิ้งพี่ทิ้งไปนานละปะ พี่ทนมือทนตีนแพรทำไม
แพร : ไหนบอกว่ารัก รักแล้วทำกับแพรงี้อ้อ
นิว : พี่ทำไรอะ?
แพร : อืมมม ขอบคุณนะที่เตือนแพร แพรจะอยู่กะพี่งี้แหละ
นิว : ถ้าสักวันพี่เผลอทำอะแพรก็ทนพี่ไม่ได้อีก
แพร : อะไรที่แพรให้พี่ได้แพรก็จะให้พี่
นิว : แต่ถ้าไม่เต็มใจก็อย่าเลยนะมันจะเป็นตราบาปในใจตัวเอง
แพร : แพรไม่อยากให้เป็นแบบนี้
นิว : ก็ไม่ได้ไปไหนซะหน่อยแต่พี่แค่อยากเปิดอกคุยเรื่องนี้ไม่อยากให้เกิดก่อนแล้วค่อยอธิบาย
แพร : เอาเถอะ แพรยอมแล้วทุกอย่าง แพรแพ้แพรแพ้แล้วทุกอย่าง รักนะ..นอนเถอะ
นิว : รักเหมือนเดิมนะไม่คิดจะทิ้งจริงๆถ้าคิดจะทิ้งพี่จะมาเปิดอกคุยแบบนี้ทำไม
มันเลยเกิดความคิดมากมายในหัวเรา เขาคงไม่ได้แค่ลองใจอย่างที่แฟนเพื่อนเราบอกแล้วแหละ ทุกอย่างทุกคำมันรวมๆมาแล้ว เขาก็ยังรักยังเหมือนเดิม แต่ที่พูดมาแบบนี้ก็เพราะหวังดี เพราะรู้ว่าเราไม่ชอบก็เลยอยากจะบอก ทุกคำที่เขาบอก เขาบอกว่าที่พูดแบบนี้เพราะว่า “รัก เพราะว่าไม่อยากให้เกิด” แต่มันก็เกิดความคิดนึงที่ว่า “ทำไมเมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้ อะไรทำให้พี่เปลี่ยน มันเร็วไปไหม”
สักพักก็เหมือนจะไปนอนคะ แต่ก็นอนไม่หลับจริงๆ คุยไปคุยมาสักพัก..
แชท...
นิว : สมมุติถ้าพี่มีอะไรกับแพร แพรจะทำไงหลังนั้น จะมานั่งโกรธนั่งเกลียดพี่อ่อ
แพร : แพรไม่รู้ถ้ามันถึงเวลาที่พร้อมแพรก็ไม่มาโกรธมาเกลียดพี่หรอก แพรยังไม่มั่นใจว่าพี่จะคนสุดท้ายอย่างที่พี่บอกหรือเปล่า
นิว : ช่วง 3 เดือนแรกอะยังไม่รู้แต่พอเข้าเดือนที่ 4 อาจนึกออก
แพร : ไม่รู้ดิแพรว่าสักวันพี่ก็ต้องไป แพรไม่รู้แพรจะเอาอะไรมาให้พี่เชื่อแพรแต่แพรอะไม่ไปไหนแน่นอน
นิว : สักวันพี่ก็ต้องไปพี่ว่าพี่อยู่กะใครไม่คงทนเลย..
แพร : อ้อ แพรเข้าใจ
นิว : ขอให้มันครบ 3 เดือนให้ได้ ตอนนี้ยังไม่รู้สึกเบื่อหรืออะไรเลยนะถ้าเลย 3 เดือนไปพี่ก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันนะ
แพร : (เยอะมากพิมพ์ตามความรู้สึกเลยคะ)
นิว : เฮ้อขอให้ผ่านได้สัก 3 เดือนก็ยังดีนะที่รักทนเราให้นานๆนะเราขอโทษ
พิมพ์ซะเยอะเลยเหนื่อย ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ตอนนี้ก็ยังงงอยู่ว่ายังไงรักกันอยู่หรอ? หวังดีกับเราใช่ไหมทุกคำมันวนไปวนมา แต่จะรักให้ตายถ้ายังไม่ถึงเวลา ยังไงก็ยืนยันคำเดิมค่ะไม่ให้ก็คือไม่ให้ ใครพอจะรู้หรือมีแนวทางช่วยบอกหน่อยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ปล. ที่เล่ามาทั้งหมดตัดมาให้ย่อๆมาแล้วนะคะ
ปล. เรื่องพึ่งเกิดไม่ถึง 2 วัน ปัจจุบันยังดูกันไปเรื่อยๆอยู่ค่ะ
(18+) แฟนพูดแบบนี้เขาต้องการอะไรหรอคะ
เราสองคนเรียนอยู่มัธยม โรงเรียนเดียวกันค่ะ ขอแทนตัวเราว่าแพรนะคะ ส่วนแฟนเราโตกว่าเราสองปี ขอแทนตัวแฟนว่านิวนะคะ เรารู้จักกันมา 1 ปีกว่าๆได้แล้วค่ะ แล้วก็มาคบกัน เวลาเราคบกับใครเราก็จะพอรู้ขอบเขตว่าอะไรควรไม่ควร ไม่เคยเกินเลยซึ่งกันและกัน เพราะด้วยความที่เรายังเรียนอยู่ด้วย และตัวเราก็เป็นผู้หญิงใจก็ไม่คิดอยากริลองเลยสักนิด
ผ่านไป 1 เดือน..
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมค่ะ ทั้งตัวเราและตัวเขา เขายอมเราทุกๆอย่างจะทุบจะตีสุดแรงก็ไม่เคยหนี ทุกครั้งเราทำให้เขาร้องไห้เพราะเราตลอด เพราะด้วยที่เป็นคนติดประชด ทะเลาะทีไรจะเลิกลูกเดียว อาจจะเป็นเพราะความโมโหด้วย แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิมค่ะ
และเดือนที่ 2 ก็เริ่มเข้ามา..
ขอบอกก่อนเลยว่าเราเป็นพวกมันไม่ชอบให้แฟนพูด ทะลึ่งใส่ ไม่ว่าจะเล่นหรืออะไรก็เถอะ เรารู้สึกเหมือนมันไม่ให้เกียรติกัน ซึ่งเราเคยบอกและทะเลาะกันไปแล้ว แล้ววันนึงแฟนก็พูดทะลึ่งกับเรา (อาจจะอารมณ์เล่นๆ) ทำนองว่า
แชท...
นิว : “กินตับ ขอกินตับหน่อย”
แพร : นี้เธอทะลึ่ง?
นิว : เดะนี้ทะลึ่งนิดทะลึ่งหน่อยไม่ได้เลยดิ
แพร : ตะก่อนตอนไหน พี่ก็ไม่ทะลึ่งกะแพรตั้งนานแล้วปะ
นิว : ตะก่อนพูดอะไรเยอะแยะแพรก็ไม่เคยโกรธพี่หรอก
เราก็โมโหเลยแคปแชทไปในกลุ่มเพื่อน แล้วเพื่อนก็บอกทำนองว่า แฟนมันก็พูดงี้แหละ เขาเล่นๆ “เราก็เลยรู้สึกผิด คิดว่าแฟนคงพูดเล่นกับเราจริงๆ” เราเลยตัดสินใจไปขอโทษ..
แชท...
แพร : ขอโทษ
นิว : พี่ผิดเองอะที่พี่พูดแบบนี้พี่ขอโทษ
แพร : ไม่หรอกมันเป็นสีสัน55555555
นิว : แล้วถ้าพี่ขอแบบจริงจัง ไม่เป็นสีสันหล่ะ
แพร : ก็ไม่ให้ไง แพรว่าถ้าพี่ทำแบบนั้นแพรก็ไม่ไหววะแพรคงอยู่กะพี่ไม่ได้อะ
นิว : ถ้าถึงวันนั้นจริงๆก็อย่าทำใจอยู่กะพี่เลยนะพี่มันแย่
แพร : แพรจะไม่ให้มันเกิดนะแพรอยากอยู่กับพี่
นิว : เฮ้อสักวันแพรจะรู้ว่าพี่เป็นยังไง
แพร : จะให้แพรทำไง?
นิว : ก็ตัดใจจากพี่ไงที่รัก..
ตอนนั้นหัวสมองมันตื้อไปหมด พูดไม่ถูก ความคิดตอนนั้นคือนี้เราจะเลิกกันเพราะเรื่องนี้จริงๆหรอ ด้วยความที่แฟนเราไม่เคยพูดแบบนีมาก่อนด้วยเลยทำให้ตกใจกันไปใหญ่ แต่ยังก็มั่นไงเราใจในตัวเราเลยว่า เราจะไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน
แชท...
แพร : บางทีคนเราก็ต้องรู้จักระงับอารมณ์ตัวเองปะพี่
นิว : ไม่งั้นพี่จะบอกแพรทำไม พี่รู้ตัวเองไงว่าเป็นยังไง
แพร : ถ้าวันนึงมันเกิดพี่จะทำไง? พี่ยับยั้งตัวเองไม่ได้อ้อ?
นิว : บอกแล้วไงพี่เป็นไง
แพร : พี่จะทำไง
นิว : ไม่รู้เหมือนกัน..
เราก็เลยขอให้เพื่อนเอาเรื่องเราไปคุยกับแฟนมัน เพราะแฟนมันโตและมีความคิดที่โอเคมีเหตุมีผล แฟนมันบอก “ให้พูดทำนองยอมๆ ไปเลยมันอาจจะแค่ลองใจ” เราก็เลยตัดสินใจลองพูดยอมๆ..
แชท...
แพร : เอาเถอะแพรยอมพี่ทุกอย่างแหละ พี่จะทำอะไรก็ทำ แพรมันไม่เหลืออะไรแล้ว
นิว : อย่าพูดงั้นดิโหไม่เหลืออะไรพูดมาได้ไง
แพร : พี่จะอะไรก็ทำไปเหอะ แพรแค่ตั้งความหวังไว้แล้วว่าแพรจะอยู่กับพี่แพรไม่อยากจะทำให้มันจบลงแบบนี้
นิว : พี่ก็ไม่อยากให้มันจบแบบนั้นหรอก
แพร : พี่จะทิ้งแพรพี่ก็บอกมาเหอะ
นิว : ก็ถ้าพี่จะทิ้งพี่ทิ้งไปนานละปะ พี่ทนมือทนตีนแพรทำไม
แพร : ไหนบอกว่ารัก รักแล้วทำกับแพรงี้อ้อ
นิว : พี่ทำไรอะ?
แพร : อืมมม ขอบคุณนะที่เตือนแพร แพรจะอยู่กะพี่งี้แหละ
นิว : ถ้าสักวันพี่เผลอทำอะแพรก็ทนพี่ไม่ได้อีก
แพร : อะไรที่แพรให้พี่ได้แพรก็จะให้พี่
นิว : แต่ถ้าไม่เต็มใจก็อย่าเลยนะมันจะเป็นตราบาปในใจตัวเอง
แพร : แพรไม่อยากให้เป็นแบบนี้
นิว : ก็ไม่ได้ไปไหนซะหน่อยแต่พี่แค่อยากเปิดอกคุยเรื่องนี้ไม่อยากให้เกิดก่อนแล้วค่อยอธิบาย
แพร : เอาเถอะ แพรยอมแล้วทุกอย่าง แพรแพ้แพรแพ้แล้วทุกอย่าง รักนะ..นอนเถอะ
นิว : รักเหมือนเดิมนะไม่คิดจะทิ้งจริงๆถ้าคิดจะทิ้งพี่จะมาเปิดอกคุยแบบนี้ทำไม
มันเลยเกิดความคิดมากมายในหัวเรา เขาคงไม่ได้แค่ลองใจอย่างที่แฟนเพื่อนเราบอกแล้วแหละ ทุกอย่างทุกคำมันรวมๆมาแล้ว เขาก็ยังรักยังเหมือนเดิม แต่ที่พูดมาแบบนี้ก็เพราะหวังดี เพราะรู้ว่าเราไม่ชอบก็เลยอยากจะบอก ทุกคำที่เขาบอก เขาบอกว่าที่พูดแบบนี้เพราะว่า “รัก เพราะว่าไม่อยากให้เกิด” แต่มันก็เกิดความคิดนึงที่ว่า “ทำไมเมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้ อะไรทำให้พี่เปลี่ยน มันเร็วไปไหม”
สักพักก็เหมือนจะไปนอนคะ แต่ก็นอนไม่หลับจริงๆ คุยไปคุยมาสักพัก..
แชท...
นิว : สมมุติถ้าพี่มีอะไรกับแพร แพรจะทำไงหลังนั้น จะมานั่งโกรธนั่งเกลียดพี่อ่อ
แพร : แพรไม่รู้ถ้ามันถึงเวลาที่พร้อมแพรก็ไม่มาโกรธมาเกลียดพี่หรอก แพรยังไม่มั่นใจว่าพี่จะคนสุดท้ายอย่างที่พี่บอกหรือเปล่า
นิว : ช่วง 3 เดือนแรกอะยังไม่รู้แต่พอเข้าเดือนที่ 4 อาจนึกออก
แพร : ไม่รู้ดิแพรว่าสักวันพี่ก็ต้องไป แพรไม่รู้แพรจะเอาอะไรมาให้พี่เชื่อแพรแต่แพรอะไม่ไปไหนแน่นอน
นิว : สักวันพี่ก็ต้องไปพี่ว่าพี่อยู่กะใครไม่คงทนเลย..
แพร : อ้อ แพรเข้าใจ
นิว : ขอให้มันครบ 3 เดือนให้ได้ ตอนนี้ยังไม่รู้สึกเบื่อหรืออะไรเลยนะถ้าเลย 3 เดือนไปพี่ก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันนะ
แพร : (เยอะมากพิมพ์ตามความรู้สึกเลยคะ)
นิว : เฮ้อขอให้ผ่านได้สัก 3 เดือนก็ยังดีนะที่รักทนเราให้นานๆนะเราขอโทษ
พิมพ์ซะเยอะเลยเหนื่อย ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ตอนนี้ก็ยังงงอยู่ว่ายังไงรักกันอยู่หรอ? หวังดีกับเราใช่ไหมทุกคำมันวนไปวนมา แต่จะรักให้ตายถ้ายังไม่ถึงเวลา ยังไงก็ยืนยันคำเดิมค่ะไม่ให้ก็คือไม่ให้ ใครพอจะรู้หรือมีแนวทางช่วยบอกหน่อยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ปล. ที่เล่ามาทั้งหมดตัดมาให้ย่อๆมาแล้วนะคะ
ปล. เรื่องพึ่งเกิดไม่ถึง 2 วัน ปัจจุบันยังดูกันไปเรื่อยๆอยู่ค่ะ