สวัสดีค่ะ เราเป็นวัยรุ่นคนนึงที่ไม่จัดอยู่ในประเภท รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน เราเป็นวัยรุ่นธรรมดาที่ต้องการอะไรพอให้ใจกุ๊กกิ๊กไปตามประสา และเป็นผู้หญิงคนนึงที่เวลาคบใคร ชอบดูเรื่องความเหมาะสมภายนอก จนทำให้ไม่มีแฟนจริงจังๆซักที ส่วนใหญ่คือคุยไปซักพักก็เลิก โดยเหตุผลที่อ้าง คือ เบื่อ แต่ความจริงในใจคือคิดแล้ว ว่าเค้าคงไม่ดีพอสำหรับเรา ชั่วร้ายยย
ตัวเราเองเป็นคนนึงที่หน้าตา ฐานะ การเรียน (ยังเรียนไม่จบค่ะ) พอไปวัดไปวาได้ ทำให้มีคนเข้ามาคุยบ้าง ทุกคนที่ผ่านมาแล้วเลิกคุยกันไป เราไม่เคยเสียดายเลย อาจเพราะนิสัยบางอย่างที่เข้ากันไม่ได้ แต่แน่นอนเรื่องอื่นด้วย โดยเฉพาะฐานะ กับเรื่องอนาคต คือคุยกันซักพัก พอเริ่มรู้อะไรกันมากขึ้น รู้ทัศนคติของเค้า หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับความมั่นคงในอนาคต เราจะขัดในใจเลยว่า แค่นี้ ไม่พอสำหรับเราหรอก เราต้องการคนที่เท่าเทียม ไม่ก็ดีกว่าเราสิ พอคิดแบบนี้ปุ๊ป ความน่าสนใจของเค้าก็จะค่อยๆลดลงทันที
ก็คิดนะคะว่าตัวเองเยอะไป เคยอยากลองคบใครที่นิสัย หรือจิตใจของเค้า แต่บางทีมันก็อดไม่ได้
แต่มีคนๆนึง ที่เลิกคุยกันได้ 2 เดือน คือ 2 เดือนมานี้เราไม่ได้ติดต่ออะไรกันเลย ไม่ว่าจะโทรคุย เจอหน้า หรือแชท เค้าเป็นคนเดียวที่ถึงเลิกคุยกันเราก็ยังนึกถึงตลอด เรารู้จักกันตั้งแต่ ม.ต้น แต่ตอนนั้นยังเป็นเด็กใสๆที่แค่ คอยมองกันแบบเขินๆแล้วหลบตา 5555 จนเราย้ายโรงเรียนก็ไม่ได้เจอกัน แต่ก็ยังมีเฟสกันอยู่ เค้าก็ทักมาบ้างนานๆที จนขึ้นมหาลัย ปี 2 เค้าถึงถามว่า เรามาคุยกันแบบอื่นดูมั้ย ? (ชอบตอนนี้ที่สุด 555) เราก็ตกลง เพราะตอนนั้นไม่ได้คุยกับใคร
เราคุยกันทางโทรศัพท์ ไม่ทุกวัน เพราะเราค่อนข้างเรียนเยอะหน่อย แล้วเราก็อยู่คนละมหาลัยทำให้ไม่ค่อยได้เจอกัน จะเจอกันก็วันที่ได้กลับบ้านเกิดพร้อมกัน (อยู่จังหวัดเดียวกัน) คุยแบบนี้ได้เกือบปี แรกๆ เรามีความสุข นิสัยเราเข้ากันได้ ถึงจะเจอกันไม่บ่อย (เดือนละ 1-2 ครั้ง) แต่แค่พากันไปกินของอร่อยๆ เดินรอบสวนสาธารณะ ดูหนังแล้วกลับบ้าน แค่นี้ก็มีความสุข
แต่พอนานไป เรารู้จักเค้ามากขึ้น ความคิดชั่วร้ายก็กลับมา 5555 เรียกได้มั้ยว่า เราดูถูกคนที่ชอบ เราชอบเค้า แต่เราไม่ชอบในสิ่งที่เค้ามี เราต้องการมากกว่านี้ ต้องการให้เค้าดีกว่านี้ เก่งกว่านี้ ฉลาดกว่านี้ เป็นผู้นำกว่านี้ บลาๆ จนสุดท้ายก็คิดว่าเค้าไม่ดีพอสำหรับเรา แล้วขอเลิกคุยกับเค้าด้วยเหตุผลเดิมคือ เบื่อ เค้าเสียใจ เค้าร้องไห้ ตอนนั้นเราคิดนะว่าไม่เสียใจเลยที่เลิกคุยกับเค้า เพราะจุดจบยังไงก็เป็นแบบนี้เหมือนเดิม ทุกอย่างคาราคาซังได้เกือบเดือน จนสุดท้ายเรารำคาญ เราพูดแรงๆกับเค้าให้เค้าเลิกยุ่งกับเรา เราบอกเค้าว่าเราอยากอยู่คนเดียว เค้าก็ตกลง จะให้เราอยู่คนเดียว จะไม่ทักไม่คุยแล้ว แต่รู้ไว้ว่าเค้ายังรอเสมอ ถ้าเมื่อไหร่ที่คิดอยากมีใคร ขอให้นึกถึงเค้าเป็นคนแรก
ช่วงแรกเราเฉยมาก จะมีคิดเรื่องเค้าบ้างแต่ก็แค่ผ่านมาแล้วผ่านไป จนมาหลังๆ ที่อาจเพราะเราเหงา (ไม่มีงานทำนั่นเอง 5555) ทำให้เราคิดถึงเค้ามากขึ้น คิดถึงอะไรน่ารักๆที่เค้าทำ คิดถึงตอนที่เราดีกัน ทะเลาะกัน แต่ก็นั่นแหละ พอมาหยุดตรงเรื่อง สิ่งที่เค้ามีมันไม่พอ เราก็รู้สึกแย่ คืออยากกลับไปมาก แต่ก็ไม่อยาก เกิดความรู้สึกเสียดาย แบบคิดตลอดว่า ทำไมเค้าไม่ดีกว่านี้นะ ถ้าเค้าดีกว่านี้ก็คงดี (เริ่มสับสนกับตัวเอง555) จนมันกลายเป็นความรู้สึกแย่ ถึงขนาดเสียดายเข้าขั้นเสียใจ (งงมั้ย) ยิ่งเปิดดูรูปเก่าๆ ข้อความเก่าๆก็ยิ่งเจ็บใจ ที่ตัดให้ตัวเองเลิกคิดตรงนั้น แล้วดูแค่ความดีที่เค้ามีไม่ได้
เราควรจัดการกับตัวเองยังไงดีคะ
อยากกลับไปรัก แต่ติดที่คิดว่าเขา 'ดีไม่พอ'
ตัวเราเองเป็นคนนึงที่หน้าตา ฐานะ การเรียน (ยังเรียนไม่จบค่ะ) พอไปวัดไปวาได้ ทำให้มีคนเข้ามาคุยบ้าง ทุกคนที่ผ่านมาแล้วเลิกคุยกันไป เราไม่เคยเสียดายเลย อาจเพราะนิสัยบางอย่างที่เข้ากันไม่ได้ แต่แน่นอนเรื่องอื่นด้วย โดยเฉพาะฐานะ กับเรื่องอนาคต คือคุยกันซักพัก พอเริ่มรู้อะไรกันมากขึ้น รู้ทัศนคติของเค้า หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับความมั่นคงในอนาคต เราจะขัดในใจเลยว่า แค่นี้ ไม่พอสำหรับเราหรอก เราต้องการคนที่เท่าเทียม ไม่ก็ดีกว่าเราสิ พอคิดแบบนี้ปุ๊ป ความน่าสนใจของเค้าก็จะค่อยๆลดลงทันที
ก็คิดนะคะว่าตัวเองเยอะไป เคยอยากลองคบใครที่นิสัย หรือจิตใจของเค้า แต่บางทีมันก็อดไม่ได้
แต่มีคนๆนึง ที่เลิกคุยกันได้ 2 เดือน คือ 2 เดือนมานี้เราไม่ได้ติดต่ออะไรกันเลย ไม่ว่าจะโทรคุย เจอหน้า หรือแชท เค้าเป็นคนเดียวที่ถึงเลิกคุยกันเราก็ยังนึกถึงตลอด เรารู้จักกันตั้งแต่ ม.ต้น แต่ตอนนั้นยังเป็นเด็กใสๆที่แค่ คอยมองกันแบบเขินๆแล้วหลบตา 5555 จนเราย้ายโรงเรียนก็ไม่ได้เจอกัน แต่ก็ยังมีเฟสกันอยู่ เค้าก็ทักมาบ้างนานๆที จนขึ้นมหาลัย ปี 2 เค้าถึงถามว่า เรามาคุยกันแบบอื่นดูมั้ย ? (ชอบตอนนี้ที่สุด 555) เราก็ตกลง เพราะตอนนั้นไม่ได้คุยกับใคร
เราคุยกันทางโทรศัพท์ ไม่ทุกวัน เพราะเราค่อนข้างเรียนเยอะหน่อย แล้วเราก็อยู่คนละมหาลัยทำให้ไม่ค่อยได้เจอกัน จะเจอกันก็วันที่ได้กลับบ้านเกิดพร้อมกัน (อยู่จังหวัดเดียวกัน) คุยแบบนี้ได้เกือบปี แรกๆ เรามีความสุข นิสัยเราเข้ากันได้ ถึงจะเจอกันไม่บ่อย (เดือนละ 1-2 ครั้ง) แต่แค่พากันไปกินของอร่อยๆ เดินรอบสวนสาธารณะ ดูหนังแล้วกลับบ้าน แค่นี้ก็มีความสุข
แต่พอนานไป เรารู้จักเค้ามากขึ้น ความคิดชั่วร้ายก็กลับมา 5555 เรียกได้มั้ยว่า เราดูถูกคนที่ชอบ เราชอบเค้า แต่เราไม่ชอบในสิ่งที่เค้ามี เราต้องการมากกว่านี้ ต้องการให้เค้าดีกว่านี้ เก่งกว่านี้ ฉลาดกว่านี้ เป็นผู้นำกว่านี้ บลาๆ จนสุดท้ายก็คิดว่าเค้าไม่ดีพอสำหรับเรา แล้วขอเลิกคุยกับเค้าด้วยเหตุผลเดิมคือ เบื่อ เค้าเสียใจ เค้าร้องไห้ ตอนนั้นเราคิดนะว่าไม่เสียใจเลยที่เลิกคุยกับเค้า เพราะจุดจบยังไงก็เป็นแบบนี้เหมือนเดิม ทุกอย่างคาราคาซังได้เกือบเดือน จนสุดท้ายเรารำคาญ เราพูดแรงๆกับเค้าให้เค้าเลิกยุ่งกับเรา เราบอกเค้าว่าเราอยากอยู่คนเดียว เค้าก็ตกลง จะให้เราอยู่คนเดียว จะไม่ทักไม่คุยแล้ว แต่รู้ไว้ว่าเค้ายังรอเสมอ ถ้าเมื่อไหร่ที่คิดอยากมีใคร ขอให้นึกถึงเค้าเป็นคนแรก
ช่วงแรกเราเฉยมาก จะมีคิดเรื่องเค้าบ้างแต่ก็แค่ผ่านมาแล้วผ่านไป จนมาหลังๆ ที่อาจเพราะเราเหงา (ไม่มีงานทำนั่นเอง 5555) ทำให้เราคิดถึงเค้ามากขึ้น คิดถึงอะไรน่ารักๆที่เค้าทำ คิดถึงตอนที่เราดีกัน ทะเลาะกัน แต่ก็นั่นแหละ พอมาหยุดตรงเรื่อง สิ่งที่เค้ามีมันไม่พอ เราก็รู้สึกแย่ คืออยากกลับไปมาก แต่ก็ไม่อยาก เกิดความรู้สึกเสียดาย แบบคิดตลอดว่า ทำไมเค้าไม่ดีกว่านี้นะ ถ้าเค้าดีกว่านี้ก็คงดี (เริ่มสับสนกับตัวเอง555) จนมันกลายเป็นความรู้สึกแย่ ถึงขนาดเสียดายเข้าขั้นเสียใจ (งงมั้ย) ยิ่งเปิดดูรูปเก่าๆ ข้อความเก่าๆก็ยิ่งเจ็บใจ ที่ตัดให้ตัวเองเลิกคิดตรงนั้น แล้วดูแค่ความดีที่เค้ามีไม่ได้
เราควรจัดการกับตัวเองยังไงดีคะ