[เรื่องที่ 106] The Intern/โก๋เก๋ากับบอสเก๋ไก๋; (Nancy Meyers, 2015)
คะแนน : 10/10
เป็นหนังคอเมดี้ที่มีองค์ประกอบสมบูรณ์แบบจนน่าแปลกใจ (คือเดิมทีก็คาดไว้อยู่แล้วว่าหนังจะดี แต่ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้) คือเสน่ห์ที่ชัดเจนอย่างยิ่งของหนังเรื่องนี้คือ 'บรรยากาศที่โคตรจะอบอุ่น' ที่ตัวหนังค่อยๆปั้นขึ้นมาอย่างละเมียดละมัยจนทำให้มันเป็นธีมที่แข็งแกร่งจนจบเรื่องได้ ซึ่งด้วยความที่ตัวหนังดำเนินเรื่องด้วยตัวเอกซึ่งเป็นตัวแทนจากสองวัย ระหว่างสุภาพบุรุษรุ่นคุณปู่อย่าง 'เบ็น' (Robert De Niro)และ วัยรุ่นสาวไฟแรงแบบ 'จูลส์' (Anne Hathaway) ก็ทำให้หนังสามารถเล่นมุกน่ารักๆเกี่ยวกับช่องว่างระหว่างวัยของทั้งคู่ได้อย่างน่ารักน่าหยิก
ความดีงามอีกข้อก็คงจะเป็นวิธีการเล่าเรื่องที่ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ หากให้เห็นภาพก็คงต้องบอกว่าตัวหนังเองเล่าเรื่องได้ครบรอบด้านราวกับ Google Streetview, หนังเลือกที่จะเก็บเนื้อหาเล็กๆน้อยจากชีวิตประจำวันทั่วไปของตัวละคร ไม่ว่าจะเป็นแง่มุมของการทำงาน,ชีวิตส่วนตัว,ปัญหาครอบครัว เป็นต้น และ timeline ของหนังเองก็ดำเนินไปข้างหน้าอย่างนุ่มนวลไม่เร่งร้อนและไม่ตกหล่นในรายละเอียด
สิ่งที่ทำให้เราประทับใจในตัว 'เบ็น' นอกเหนือไปจากความน่ารักในการแสดงบทบาทที่เป็นธรรมชาติแล้ว ก็คือความรู้สึกยามที่เบ็นได้ให้ข้อคิดจากประสบการณ์ชีวิตที่ยาวนานกว่าแก่จูลส์, ตัวเราเองก็เหมือนได้ 'เรียนรู้' ไปพร้อมๆกันกับตัวละครด้วย .. ซึ่งเสน่ห์ของเด็กฝึกงานรุ่นเก๋าคนนี้ก็ได้ปรากฏเด่นชัดก็คือ'ความช่างสังเกต-เอาใจใส่' (observant,considerate) ของเบ็นเองที่ให้กับคนรอบข้างและน้ำใจที่มอบให้ผู้อื่นอย่างพอเหมาะเสมอ จึงไม่แปลกที่คนดูอย่างเราๆจะหลงรักในรัศมีอบอุ่นของตัวละครตัวนี้
หากเบ็นคือตัวแทนของความสงบนิ่ง-ความเยือกเย็น, 'จูลส์' ก็คงเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง โดยตัวของเธอเองนั้นเปี่ยมไปด้วยความทะเยอทะยานและความมั่นใจเต็มร้อยอันเป็นคุณสมบัติของประธานบริษัทสาวรุ่นใหม่ ซึ่งมาพร้อมปมที่ค่อนข้างคลาสสิคอย่างความห่างเหินกับครอบครัวและหัวใจที่ปิดกั้นจากคนภายนอก-การจมอยู่กับโซเชียลมีเดียและโทรศัพท์มือถือ ซึ่งฮาทาเวย์ก็สนองกับบทบาทนี้ได้อย่างเหมาะเจาะจนน่าชื่นชม เธอสามารถถ่ายทอดความกดดันของเจ้าของกิจการและการเป็นแม่ที่บกพร่องต่อหน้าที่ได้อย่างลึกซึ้งผ่านทางแววตาและน้ำเสียง โดยเฉพาะฉากเปิดใจคุยในโรงแรมกับเบ็นนั้นเรียกได้ว่าเธอก็ได้ยึดหนังเอาไปครองอย่างงดงามแล้ว
ซึ่งหากพูดถึงองค์รวมทั้งหมดของหนังก็ได้ชี้ปมต่างๆของหลากหลายตัวละครออกมาและหนังก็ชี้ให้เห็นถึง 'การเผชิญหน้าและแก้ปัญหา' ของแต่ละคนได้อย่างซื่อตรงโดยที่เบ็นไม่ได้สอดมือเข้าไปแก้ปัญหาถึงแม้เขาจะเป็นตัวเอกของเรื่องก็ตาม .. ซึ่งในจุดนี้มันทำให้หนังมันมีเสน่ห์ มันอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ของโลกของคนธรรมดา ตัวเบ็นเองไม่ใช่ฮีโร่ที่จะสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างในโลกได้ด้วยมือตัวเอง จูลส์ก็ไม่ใช่ยอดหญิงที่พร้อมจะรับมือกับทุกเรื่องได้อย่างเข้มแข็ง ..
.. แต่ก็ทำให้เราได้เรียนรู้ว่าเพียงแค่การพูดคุยและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ปัญหาไหนก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ยากเกินแก้อีกต่อไป
อย่าพลาดที่จะชมในโรงเชียว
ขอเชิญติดตามรีวิว/ข่าวสารและร่วมกันพูดคุยเรื่องหนังได้ที่เพจครับ :
https://www.facebook.com/expensivemovie
[เรื่องที่ 106] The Intern/โก๋เก๋ากับบอสเก๋ไก๋
[เรื่องที่ 106] The Intern/โก๋เก๋ากับบอสเก๋ไก๋; (Nancy Meyers, 2015)
คะแนน : 10/10
เป็นหนังคอเมดี้ที่มีองค์ประกอบสมบูรณ์แบบจนน่าแปลกใจ (คือเดิมทีก็คาดไว้อยู่แล้วว่าหนังจะดี แต่ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้) คือเสน่ห์ที่ชัดเจนอย่างยิ่งของหนังเรื่องนี้คือ 'บรรยากาศที่โคตรจะอบอุ่น' ที่ตัวหนังค่อยๆปั้นขึ้นมาอย่างละเมียดละมัยจนทำให้มันเป็นธีมที่แข็งแกร่งจนจบเรื่องได้ ซึ่งด้วยความที่ตัวหนังดำเนินเรื่องด้วยตัวเอกซึ่งเป็นตัวแทนจากสองวัย ระหว่างสุภาพบุรุษรุ่นคุณปู่อย่าง 'เบ็น' (Robert De Niro)และ วัยรุ่นสาวไฟแรงแบบ 'จูลส์' (Anne Hathaway) ก็ทำให้หนังสามารถเล่นมุกน่ารักๆเกี่ยวกับช่องว่างระหว่างวัยของทั้งคู่ได้อย่างน่ารักน่าหยิก
ความดีงามอีกข้อก็คงจะเป็นวิธีการเล่าเรื่องที่ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ หากให้เห็นภาพก็คงต้องบอกว่าตัวหนังเองเล่าเรื่องได้ครบรอบด้านราวกับ Google Streetview, หนังเลือกที่จะเก็บเนื้อหาเล็กๆน้อยจากชีวิตประจำวันทั่วไปของตัวละคร ไม่ว่าจะเป็นแง่มุมของการทำงาน,ชีวิตส่วนตัว,ปัญหาครอบครัว เป็นต้น และ timeline ของหนังเองก็ดำเนินไปข้างหน้าอย่างนุ่มนวลไม่เร่งร้อนและไม่ตกหล่นในรายละเอียด
สิ่งที่ทำให้เราประทับใจในตัว 'เบ็น' นอกเหนือไปจากความน่ารักในการแสดงบทบาทที่เป็นธรรมชาติแล้ว ก็คือความรู้สึกยามที่เบ็นได้ให้ข้อคิดจากประสบการณ์ชีวิตที่ยาวนานกว่าแก่จูลส์, ตัวเราเองก็เหมือนได้ 'เรียนรู้' ไปพร้อมๆกันกับตัวละครด้วย .. ซึ่งเสน่ห์ของเด็กฝึกงานรุ่นเก๋าคนนี้ก็ได้ปรากฏเด่นชัดก็คือ'ความช่างสังเกต-เอาใจใส่' (observant,considerate) ของเบ็นเองที่ให้กับคนรอบข้างและน้ำใจที่มอบให้ผู้อื่นอย่างพอเหมาะเสมอ จึงไม่แปลกที่คนดูอย่างเราๆจะหลงรักในรัศมีอบอุ่นของตัวละครตัวนี้
หากเบ็นคือตัวแทนของความสงบนิ่ง-ความเยือกเย็น, 'จูลส์' ก็คงเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง โดยตัวของเธอเองนั้นเปี่ยมไปด้วยความทะเยอทะยานและความมั่นใจเต็มร้อยอันเป็นคุณสมบัติของประธานบริษัทสาวรุ่นใหม่ ซึ่งมาพร้อมปมที่ค่อนข้างคลาสสิคอย่างความห่างเหินกับครอบครัวและหัวใจที่ปิดกั้นจากคนภายนอก-การจมอยู่กับโซเชียลมีเดียและโทรศัพท์มือถือ ซึ่งฮาทาเวย์ก็สนองกับบทบาทนี้ได้อย่างเหมาะเจาะจนน่าชื่นชม เธอสามารถถ่ายทอดความกดดันของเจ้าของกิจการและการเป็นแม่ที่บกพร่องต่อหน้าที่ได้อย่างลึกซึ้งผ่านทางแววตาและน้ำเสียง โดยเฉพาะฉากเปิดใจคุยในโรงแรมกับเบ็นนั้นเรียกได้ว่าเธอก็ได้ยึดหนังเอาไปครองอย่างงดงามแล้ว
ซึ่งหากพูดถึงองค์รวมทั้งหมดของหนังก็ได้ชี้ปมต่างๆของหลากหลายตัวละครออกมาและหนังก็ชี้ให้เห็นถึง 'การเผชิญหน้าและแก้ปัญหา' ของแต่ละคนได้อย่างซื่อตรงโดยที่เบ็นไม่ได้สอดมือเข้าไปแก้ปัญหาถึงแม้เขาจะเป็นตัวเอกของเรื่องก็ตาม .. ซึ่งในจุดนี้มันทำให้หนังมันมีเสน่ห์ มันอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ของโลกของคนธรรมดา ตัวเบ็นเองไม่ใช่ฮีโร่ที่จะสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างในโลกได้ด้วยมือตัวเอง จูลส์ก็ไม่ใช่ยอดหญิงที่พร้อมจะรับมือกับทุกเรื่องได้อย่างเข้มแข็ง ..
.. แต่ก็ทำให้เราได้เรียนรู้ว่าเพียงแค่การพูดคุยและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ปัญหาไหนก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ยากเกินแก้อีกต่อไป
อย่าพลาดที่จะชมในโรงเชียว
ขอเชิญติดตามรีวิว/ข่าวสารและร่วมกันพูดคุยเรื่องหนังได้ที่เพจครับ : https://www.facebook.com/expensivemovie