ความรัก

ฉันเคยผิดหวังในความรัก เคยสูญเสียความมั่นใจ
สูญเสียความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กับใครบางคน

วันที่คนรักเดินจากไปโลกทั้งใบดูเหมือนมืดมนไป
รอบทิศ หัวใจนั้นเคว้งคว้างเลื่อนลอย สิ้นไร้เรี่ยวแรง
มันทั้งเหงา ทั้งหดหู่ และบางเวลา...โกรธ...แค้น...

หัวใจที่ต้องสูญเสียความรักนั้นไร้ชีวิตชีวา มันเหมือน
เป็นคนแพ้ เป็นคนไม่มีค่าน้ำตาพร้อมที่จะรินไหลได้ทุกเมื่อ
ยามที่อารมณ์ถูกกระทบ

เมื่อสูญเสียความรัก เราจึงได้รู้ว่าหัวใจสามารถเจ็บ
ได้เพียงไหน ทรมานได้รุนแรงปานใด

เมื่อได้ผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาหลายครั้งหลายครา
ฉันจึงเริ่มรู้จักสงบจิตใจจนพอจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น
เมื่อความรักเดินทางมาเยือน ฉันก็รับรู้ว่าได้รับ เมื่อ
ความรักจากไป ฉันก็เพียงรู้สึกว่ามันไม่ได้รับเพิ่มก็เท่านั้น
ไม่ได้สูญเสียอะไรมากไปกว่าโอกาสที่จะได้รับต่อ

เมื่อไม่ยึดติดในความรักมากเกินไป หัวใจก็ถูกทำร้าย
น้อยลง เจ็บปวดน้อยลง และช่างน่าประหลาดใจ...
เมื่อฉันให้อิสระกับความรักมากขึ้น ไม่คิดพันธนาการ
ความรักด้วยวิธีการต่าง ๆ ความรักกลับไม่เคยจากฉันไปไหน

ความรัก...
บางทีก็ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเหมือนดั่งสายลม
การที่จะเป็นฝ่ายมอบความรักให้ใครสักคนดูจะเป็น
เรื่องง่ายกว่าการเฝ้ารอรับความรักจากใคร ๆ

ซึ่งนอกจากยากที่จะได้มาครอบครองโดยง่ายแล้ว
เราอาจต้องเสียใจที่หลงวิ่งไล่ไขว่คว้าไปมา แล้วพบเจอ
แต่ความว่างเปล่า...

ฉันจึงค้นพบว่า...
ความรัก...ขอเพียงเราเต็มใจที่จะเป็นผู้ให้
ไม่ว่าเวลาใด...ความรักก็จะสวยงามเสมอ

[ห้องนั่งเล่นของความรัก]