รู้สึกชีวิตเลื่อนลอย.....หาจุดหมายไม่เจอ...

สวัสดีทุกๆคน  นะคับ ผมเพิ่งสมัครเป็นสมาชิกและนี่ก้อเป็นกระทู้แรกของผม แต่ผมติดตามอยู่ตลอดเวลา เวลาที่ผมเหงาผมทุกข์ใจกับปัญหาก้อจะเข้ามาหาอ่านปัญหาที่คล้ายกันกับผมตลอด..ปัญหาของผมคือ ความคิดถึงลูก ผมคิดถึงเค้าทุกวัน ทุกๆครั้งที่ผมหลับตา ทุกๆครั้งที่ผมต้องเข้าห้องพัก แว๊บแรกผมก้อจะนึกถึงเค้าทันทีแม้ว่าเวลาจะผ่านมา 9 เดือนแล้วก้อตาม แต่มันก้อเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นกับตัวผมตลอดเวลา ผมกับภรรยาเราเลิกกันมาได้ประมาณ เกือบปีแล้ว (สาเหตุที่เลิกลาขอไม่พูดถึงนะคับ ให้เกียรติอีกฝ่าย) ตอนที่เราห่างกันแรกๆ นั้น(ยังไม่คิดจะเลิก เพราะยังสับสน) ลูกยังอยู่กับผม เพราะผมเลี้ยงเค้ามาเองตั้งแต่ตอนเค้าอายุได้ 6 เดือน (อดีต)ภรรยาผมเค้าต้องไปทำงานประจำที่ต่างจังหวัด ทำให้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ลูกอยู่กับผมจนอายุได้ประมาณ 2 ขวบกว่า ผมกับ(อดีต)ภรรยาเราก้อเลิกลากัน  ทีนี้สิ่งที่ตามมาก้อคือใครจะได้ดูแลลูก ??  ซึ่งแน่นอว่าผมไม้ให้ เพราะผมเลี้ยงเค้ามาตั้งแต่เล็กๆ ใครที่มีลูกก้อน่าจะรู้ดีว่ามันเหนื่อยขนาดใหน ซึ่งผมก้อเป็นผู้ชายด้วย มันสุดๆจิงๆ แต่สุดท้ายก้อต้องยอมเพราะความสงสรลูกที่ต้องเห็นพ่อแม่มาทะเลาะกัน ผมเลยทำใจยอมให้เค้าเอาไปเลี้ยง ซึ่งก้อตกลงกันว่าจะช่วยกันดูแล โดยที่ผมสามารถไปรับมาได้ช่วง เสาร์ - อาทิตย์  ส่วนมากผมจะคุยกับแม่ของเค้า เพราะผมคุยกับ(อดีต)ภรรยาผมไม่รู้เรื่อง แต่ไปๆมาๆ พอเค้าได้ลูกไปเลี้ยงไม่ถึงเดือน เค้าก้อย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น ไม่บอกผมสักคำแม้แต่แม่ของเค้าที่แรกๆ ก้อพูดดีกับผมดีหนักหนาก้อติดต่อไม่ได้ แต่ผมก้อไม่ตามเพราะผมเหนื่อย มันเหนื่อยจิงๆ ผมทำได้แค่ไปหาลูกที่โรงเรียน(ยังดีที่ไม่ย้ายลูกไปเรียนที่อื่น)คงเป็นเพราะลูกเพิ่งจะเข้าโรงเรียนละมั้ง เวลาผมไปหาลูกที่โรงเรียน(พาออกไปไหนก้อไม่ได้ ห้ามไว้หมด) ทุกๆครั้งที่ผมเจอหน้าลูก น้ำตาผมจะไหลทุกครั้ง เพราะความคิดถึงเค้าคิดถึงมากจิงๆ แต่ผมก้อต้องกลั้นไว้เพราะไม่อยากให้ลูกเห็น ลูกก้อจะบอกว่าปะป๊าไปน้องกลับบ้าน ผมก้อต้องคอยโกหกลูกไปว่า  หนูไปไม่ได้ลูก ปะป๊าต้องไปจับโจร เด๋วไม่มีใครเลี้ยงหนู เค้าก้อเข้าใจ แต่ผมเจ็บมากก ทุกๆครั้งก่อนที่ผมจะกลับผมจะเอาเค้ามากอดและบอกกับเค้าว่า    " หนูอย่าลืมปะป๊านะลูก " จิงๆแล้วผมก้ออยากตัดใจไม่ไปหาเค้า เพราะไปทีรัยสิ่งที่กลับมาพร้อมกับผมตอนอยู่บนรถก้อคือน้ำตาที่มันไหลออกมาทุกครั้ง แต่ผมก้อทำไม่ได้เพราะความคิดถึงมันมากมายจิงๆ และอีกอย่างผมไม่อยากให้เค้าคิดว่าเค้าถูกทอดทิ้งจากคนเป็นพ่อ ถึงแม้ผมจะเจ็บผมก้อยอม คงสงสัยว่าทำไมผมถึงต้องยอม(อดีต)ภรรยาของผมขนาดนั้น ก้อเป็นเพราะว่าความรักลูกนี่แหล่ะคับ ผมเอามาเด๋วเค้าก้อต้องมาแย่งไปเลยไม่อยากแย่ง ไม่อยากทะเลาะให้ลูกมันเห็นเด็กวัยกะลังจดจำสงสารเค้า เลยยอมและยอมมาตลอด  ยิ่งตอนนี้โรงเรียนเค้าปิดเทอม ตั้ง ๑ เดือน มันทำให้ผมคิดถึงเค้ามากก ได้แต่มองรูปของเค้าตลอดหรือของเล่นที่เป็นของเค้า ผมก้อไปรื้อเอามานั่งดู เพื่อให้ความคิดถึงของผมมันเบาบางลงไปได้บ้าง  ชีวิตของผมตอนนี้มันเลื่อนลอยมาก เข้าใจความรู้สึกแล้วที่ว่าอยู่ก้อเหมือนตายมันเป็นยังงัย  กว่าจะนอนข่มตาให้หลับแต่ละคืนมันยากมาก เพราะเมื่อก่อนเราจะนอนด้วยกันสองคนพ่อลูกตลอด แต่ตอนนี้ผมต้องนอนคนเดียว อยู่คนเดียว อยู่ในห้องเดิมกับความทรงจำเดิมๆ มันทรมานมากจิงๆ ทางญาติพี่น้องของผมเค้าก้อเป็นห่วง คอยโทรมาถามตลอดเพราะความเป็นห่วง(ลึกๆคงกลัวว่าผมจะคิดสั้น ซึ่งผมก้อคิดจิงๆ ในบางครั้ง) ผมก้อต้องทำเป็นว่าผมไม่เป็นอะไร เพื่อให้พวกเค้าสบายใจ ทั้งที่ในใจผมนั้นมันชอกช้ำมาก หลังจากวางสายไป น้ำตาผมมันก้อไหลออกมาทุกครั้ง ผมอยู่ที่นี่ผมไม่มีญาติพี่น้องเพราะผมต้องเดินทางมาประจำการที่นี่ ผมเลยเหมือนตัวคนเดียว ญาติพี่น้องก้อบอกให้ผมตัดใจซะ เริ่มต้นชีวิตใหม่ มีครอบครัวใหม่ รวมถึงมีลูกใหม่ ผมก้อได้แต่พูดเออออไป แต่จิงๆแล้วในใจและในสมองของผมมันไม่เคยคิดที่อยากจะมีใหม่เลย มันสวนทางกลับคำพูดของผมที่พูดออกไป เพราะผมรักลูกมากกก มันผูกพันจิงๆ ผมก้อไม่รู้ว่าผมจะทนกับสภาพแบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่  วันที่ผมจะได้หลุดพ้นจากสภาพแบบนี้ ได้แต่หวังว่ามันจะมาถึงเร็วๆ   เอาหล่ะคับนี่ก้อยาวพอสมควรละ เด่วท่านที่อ่านจะร้องไห้ไปกับผมด้วย  รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย ที่ได้ระบายออกมาให้คนที่ไม่ได้รู้จักกันฟัง จะได้ไม่ต้องคอยทุกข์ใจกับเราไปด้วย ใครที่มีเรื่อวราวคล้ายๆหรือเหมือนกันกับผมเข้ามาคุย มาให้กำลังใจกันและกันนะคับ  สวัสดีและขอบคุณ ทุกๆคน ที่เข้ามาอ่านคับ..