เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงครับ กำลังเกิดขึ้นในปัจจุบัน
(ใช้ล็อคอินพี่ชายครับ)
ผมได้มีโอกาสได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่ง ผ่านทางเพื่อนสนิทของผม เธอเรียนอยู่ที่เชียงรายครับ ส่วนผมตอนนี้เรียนอยู่บางเขน
เรารู้จักกันผ่านทางโปรแกรมTalkTalkครับ ในตอนแรกผมใช้โปรแกรมนี้เพื่อคุยกับเพื่อน เล่นเกมส์ด้วยกัน จนกระทั่งเพื่อนผมเชิญเธอเข้ามาคุยด้วย
ในตอนแรกเราไม่ได้คิดอะไรกัน ผมมองว่าเธอคือเพื่อนของเพื่อนผม ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น เราเล่นเกมส์ด้วยกัน นั่งคุยกันบ้างเป็นครั้งคราว ก็ปกติดี ไม่ได้มีอะไร
จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับแฟนของเธอให้ผมฟังเหมือนกับระบายให้ฟังเพื่อให้ช่วยรับฟัง ผมก็ทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีครับ แนะนำในสิ่งที่ผมพอจะแนะนำได้ เธอก็สบายใจขึ้นมาก ณ เวลานั้นผมก็ยิ้มออกมาตามปกติคนได้ทำความดี แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่ไปแล้ว
ผมได้มีโอกาสคุยกับเธอมากขึ้น สนิทกับเธอมากขึ้น คุยเรื่องสัพเพเหระ การเรียน การทำงาน เรื่องต่างๆ ผมมีความสุขมากที่ได้คุยกับเธอ ผมเองก็บอกไม่ถูก ผมเองก็เคยคุยกับผู้หญิงมาเยอะ ทั้งเพื่อนที่เรียน เพื่อนร่วมงานในออฟฟิศ แต่กับเธอ ผมไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน
เธอ ทำให้ผมกลายเป็นผู้ฟังที่ดีได้ มีความสุขทุกครั้งที่เธอเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง
เธอ ทำให้ผมยิ้มได้ แม้เวลาที่ผมกำลังเครียดกับงาน
เธอ ทำให้ผมสบายใจ ในเวลาที่ผมกังวล
เรารู้จักกันได้6เดือนเศษ และแล้วมันก็เกิดขึ้นกับผม ผมมี "ความรัก" ที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน
ต่อจากนั้นมา เกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นกับเธอ นั่นคือความรักของเธอกับแฟนไม่ค่อยจะสู้ดีนัก เธอเล่าให้ผมฟังว่า เธอไม่ต้องการอีกแล้ว เธอไม่ชอบเลย เธอรู้สึกไม่โอเค
ก่อนจะเข้าเรื่องนี้ มันมีเรื่องเริ่มมาก่อน คือ แฟนของเธอก็หึงหวงกันตามปกติของคนรัก แฟนของเธอมักจะเก็บเธอไว้ ไม่ให้มาคุยกับพวกผม เล่นเกมส์กับพวกผม เขาบอกว่า"ไม่อยากให้เธอมาสุงสิงกับพวกผม" ผมโกรธมากในตอนนั้น ผมเข้าไปคุยกับแฟนเธอว่าทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เธอไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะทำยังไง จะห้ามยังไงก็ได้ พวกผมก็เพื่อนเธอนะ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าผมทำไปทำไม ผมคิดว่าทำไปด้วยความไม่พอใจในการกระทำของเค้าเฉยๆ ในที่สุดผมก็รู่ว่า ผมรักเธอ ผมแค่อยากให้เธออยู่กับผม ผมนี่แย่มากใช่ไหม?
จากเหตุการณ์นั้น ผมคิดว่าเขาจะปล่อยเธอมากกว่านี้ กลับกลายเป็นเขายิ่งหวงเธอมากขึ้น จนสุดท้ายเธอทนไม่ไหว เข้ามาปรึกษากับผมว่าเธอควรจะทำยังไงดี เธอไม่ได้รักเค้าด้วยซ้ำ เธอไม่ต้องการแบบนี้แล้ว ผมตอบไปแบบไม่ทันคิดเลยว่า ไม่ไหวก็เลิกสิ ดีแล้วด้วยซ้ำ จะได้ไม่ทุกข์มากกว่านี้ เธอก็บอกว่า อื้อ ก็ดีเหมือนกัน ดีกว่าทรมาณกันไป ผมแย่มากใช่รึเปล่า?
หลังจากเธอเลิกกัน แฟนเก่าเธอทักผมเข้ามา เขาบอกผมว่า ขอบคุณที่มาว่าผมในวันนั้น ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว ผมไม่น่าทำแบบนั้นเลย ผมขอโทษจริงๆ ฝากเธอด้วย ผมได้รับรู้เลยว่า เขารักเธอจริงๆ แต่ผมกลับไปกระตุ้นให้เธอกับเขาเลิกกันเพื่อจริตของผมคนเดียว ผมแย่มากใช่รึเปล่า?
หลังจากนั้น ผ่านมา2เดือน เธอกับผมมีความสัมพันธ์กันมากขึ้น คุยกันมากขึ้น โทรคุยกันมากขึ้น ผมมีความสุขมาก เธอไม่ได้โดนปิดกั้นอีกแล้ว ผมสามารถมีเวลาอยู่กับเธอได้มากขึ้น ผมดีใจมากจริงๆ ผมคิดว่าการคุยของเรานั้นเหมือนคนที่ถูกใจกัน คุยกันถูกคอ ไม่มีอะไรที่ผิดพลาดสักเท่าไหร่ จนมาถึงวันนึงที่ผมรู้สึกและเข้าใจว่า ผมรักเธอมากจริงๆ มันไม่ใช่แค่ชอบหรือหลงไหลแน่นอน ผมรู้ตัวดี ผมไม่เคยทุ่มเทเพื่อใครขนาดนี้นอกจากพ่อแม่มาก่อน ผมเสียสละเวลาทำงานผมเพียงเพราะเธอทักมา เจียดเวลาพักผ่อนที่มีน้อยของผมเพื่อคุยกับเธอ รับฟังคำปรึกษาของเธอทุกอย่างโดยที่ผมเองได้ทำก็มีความสุขไปด้วยนั่นเอง ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ผมยินดีทำในสิ่งที่เธอต้องการทุกอย่างเลยก็ว่าได้ขอแค่เธอพูดออกมา ผมนี่งี่เง่ารึเปล่า?
จนมาถึงวันล่าสุด ราวสัปดาห์ก่อน เราก็คุยกันปกติไปปกติ จนเพื่อนสนิทผมที่นู้นทักมาหาผม เขาบอกว่า เขาอ่านแชทเฟสผมกับเธอแล้ว ทำไมทำกันแบบนี้ เพื่อนผมก็ชอบเธอเหมือนกัน เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่ผมรักมากคนนึง เขาไม่เคยบอกเลยว่าเขาชอบเธอ ตอนนั้นผมเครียดมากๆ ณ เวลานั้นผมต้องต่อสู้กับเรื่องเยอะมาก ทั้งงานหนังสือแห่งชาติที่จะถึง ทั้งงานรับปริญญาที่จะถึง ทั้งเรื่องการทำงานที่โดนตีกลับหลายรอบ ซ้ำยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีก ผมเครียดมากจริงๆ ตอนนั้นผมกินยาแอคติเฟดเลย เพราะผมเครียดมากจนนอนไม่หลับ ทุกอย่างในหัวตีกันไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าผมไม่กินยานั่นผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ ผมใช้ยาประมาณ3วันได้ เพื่อให้ผมนอนหลับในแต่ละคืน(เพื่อนผมที่เป็นหมอก็บอกว่าอันตราย แต่มันทำไม่ได้ครับ) จนลืมตาตื่นมาอีกวัน เพื่อนผมโทรมาบอกว่า เขาผิดเองแหละที่ไม่บอกให้รู้ เรื่องเธอเขาไม่เป็นไรแล้ว เพราะเขาเองก็แค่ชอบ ถึงจะชอบมานาน2ปีแต่ก็ได้แค่ชอบ ต่างจากผมที่เขาอ่านจากเฟสเวลาผมคุยกับเธอแล้วว่า ทั้งสองก็รักชอบพอกัน เขาจึงไม่มาขวางแล้ว แต่ก็เป็นเพื่อนกันได้อยู่ เพราะผมมารักเธอ เลยทำให้เขาไม่มีโอกาสได้รักกับคนที่เขาชอบ ทำให้เขาต้องตัดใจจากคนที่เขาชอบ ผมนี่เลวใช่รึเปล่า?
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอสะดุ้งตื่นมาเช้ามืดเพราะฝันร้าย เธอโทรหาผม อยากให้ผมโทรกลับ แต่ผมกำลังทำงานโต้รุ่งอยู่จึงไม่สามารถโทรกลับไปได้ ตกเย็นผมรับร็ได้เลยว่าเธอโกรธผม ไม่พอใจผม เพราะงานที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ผมไม่ทันสนใจเธอ ผมนี่แย่สินะ?
จนกะทั่งเมื่อวานก่อน เราคุยกันตามปกติ เธอบอกมาว่า เธอคุยกับแม่เธอมา ประมาณว่าการคบกับคนที่อยู่ไกลมันไม่ใช่เรื่องดี มันอยู่กันลำบาก ผมไม่ค่อยโอเคสักเท่าไหร่ เพราะพ่อแม่ผม พี่ชายกับแฟนเขาก็อยู่ห่างกัน กรณีพี่ชายกับแฟนผมห่างกันซีกโลกนึง(ไทยกับแคนาดา) แต่ของผม ถึงมันจะห่างกันถึง700กิโล แต่มันก็เป็นแค่700กิโลไม่ใช่หรือ? มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ เธอก็บอกผมว่าไม่รู้เหมือนกัน ผมก็เลยบอกเธอว่าไม่แน่อาจจะขึ้นไป ถ้าช่วงงานหนังสือไม่ติดอะไร ผมอยากให้เธอเข้าใจว่ามันก็แค่700กิโล ผมทำเพื่อความต้องการของตัวเอง ผมนี่บ้ารึเปล่า?
สุดท้ายคือเมื่อวาน ก่อนหน้านั้นด้วยความเครียดทำให้ผมฝันร้ายมา ผมลองคุยกับเธอ เล่าเรื่องฝันร้าย เธอก็หัวเราะขำๆ ผมก็หัวเราะตาม เธอบอกว่าฝันร้ายก็งี้แหละ ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอทันที สะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย ตื่นมาข้างกายไม่มีใครก็อยากได้ใครสักคนมาคอยปลอบประโลม แต่ผมไม่ทำให้เธอเพียงเพราะงานตรงหน้า ผมนี่แย่มากสินะ ผมลองถามเธอเล่นๆว่า เห้ย เราไม่หล่อมากนะ จะไม่รังเกียจเหรอ เธอบอกกลับมา เพื่อนกันไม่เป้นไรหรอก
ผม.....จุก จุกมากๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเป็นเหมือนฝัน ฝันเฟื่องงี่เง่า เพ้อฝันอย่างไร้สติ ที่ผ่านมาคืออะไร คำหวานที่เราคุยกัน คำว่ารักที่ผมบอกไป มันไม่มีอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ? มันเป็นเพียงแค่อณูอากาศที่ผ่านไปอย่างนั้นเหรอ ผมทำอะไรผิดไป? ผมพลาดอะไรไปอย่างนั้นเหรอ? เธอไม่พอใจอะไรผมเหรอ?
ผมไม่ได้เสียใจที่ทกสิ่งที่ทำไปมันสูญเปล่า แต่ผมตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกอย่าง มันคือการคิดไปเองของผมคนเดียวเหรอ หรือว่าจริงๆแล้วเธอก็คิดกับผม แต่เธอไม่ได้มองว่าผมจะกลายเป้นคนรัก เธอยังมองผมว่าผมเป็นเพื่อนอยู่ แล้วผมจะต้องทำยังไงต่อไป ในเมื่อผมเจอสิ่งที่เธอคิดกับผมอยู่ตอนนี้ไปแล้ว ผมรักเธอมาก รักเธอจริงๆ ผมไม่เคยรักใครเท่าเธอมาก่อน รักทั้งที่ไม่เคยเจอหน้ากันเป็นกิจจะลักษณะด้วยซ้ำ ผมไม่เคยเป้นแบบนี้มาก่อนเลย
ผมจะทำยังไงดีครับ ผมควรจะทำให้เธอมารักผม มีความสุขไปกับผมให้ได้อย่างนั้นหรือ หรือผมควรจะหยุดตั้งแต่ตรงนี้ ทั้งที่หัวใจผมมีแต่เธออย่างนั้นน่ะเหรอ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ ใครก็ได้ ได้โปรด ช่วยผมที ได้โปรด
ขอบคุณครับ
หรือระยะทาง+คำว่าเพื่อนจะเป็นอาญาสิทธ์ที่ไม่มีวันทำลายได้
(ใช้ล็อคอินพี่ชายครับ)
ผมได้มีโอกาสได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่ง ผ่านทางเพื่อนสนิทของผม เธอเรียนอยู่ที่เชียงรายครับ ส่วนผมตอนนี้เรียนอยู่บางเขน
เรารู้จักกันผ่านทางโปรแกรมTalkTalkครับ ในตอนแรกผมใช้โปรแกรมนี้เพื่อคุยกับเพื่อน เล่นเกมส์ด้วยกัน จนกระทั่งเพื่อนผมเชิญเธอเข้ามาคุยด้วย
ในตอนแรกเราไม่ได้คิดอะไรกัน ผมมองว่าเธอคือเพื่อนของเพื่อนผม ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น เราเล่นเกมส์ด้วยกัน นั่งคุยกันบ้างเป็นครั้งคราว ก็ปกติดี ไม่ได้มีอะไร
จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับแฟนของเธอให้ผมฟังเหมือนกับระบายให้ฟังเพื่อให้ช่วยรับฟัง ผมก็ทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีครับ แนะนำในสิ่งที่ผมพอจะแนะนำได้ เธอก็สบายใจขึ้นมาก ณ เวลานั้นผมก็ยิ้มออกมาตามปกติคนได้ทำความดี แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่ไปแล้ว
ผมได้มีโอกาสคุยกับเธอมากขึ้น สนิทกับเธอมากขึ้น คุยเรื่องสัพเพเหระ การเรียน การทำงาน เรื่องต่างๆ ผมมีความสุขมากที่ได้คุยกับเธอ ผมเองก็บอกไม่ถูก ผมเองก็เคยคุยกับผู้หญิงมาเยอะ ทั้งเพื่อนที่เรียน เพื่อนร่วมงานในออฟฟิศ แต่กับเธอ ผมไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน
เธอ ทำให้ผมกลายเป็นผู้ฟังที่ดีได้ มีความสุขทุกครั้งที่เธอเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง
เธอ ทำให้ผมยิ้มได้ แม้เวลาที่ผมกำลังเครียดกับงาน
เธอ ทำให้ผมสบายใจ ในเวลาที่ผมกังวล
เรารู้จักกันได้6เดือนเศษ และแล้วมันก็เกิดขึ้นกับผม ผมมี "ความรัก" ที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน
ต่อจากนั้นมา เกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นกับเธอ นั่นคือความรักของเธอกับแฟนไม่ค่อยจะสู้ดีนัก เธอเล่าให้ผมฟังว่า เธอไม่ต้องการอีกแล้ว เธอไม่ชอบเลย เธอรู้สึกไม่โอเค
ก่อนจะเข้าเรื่องนี้ มันมีเรื่องเริ่มมาก่อน คือ แฟนของเธอก็หึงหวงกันตามปกติของคนรัก แฟนของเธอมักจะเก็บเธอไว้ ไม่ให้มาคุยกับพวกผม เล่นเกมส์กับพวกผม เขาบอกว่า"ไม่อยากให้เธอมาสุงสิงกับพวกผม" ผมโกรธมากในตอนนั้น ผมเข้าไปคุยกับแฟนเธอว่าทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เธอไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะทำยังไง จะห้ามยังไงก็ได้ พวกผมก็เพื่อนเธอนะ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าผมทำไปทำไม ผมคิดว่าทำไปด้วยความไม่พอใจในการกระทำของเค้าเฉยๆ ในที่สุดผมก็รู่ว่า ผมรักเธอ ผมแค่อยากให้เธออยู่กับผม ผมนี่แย่มากใช่ไหม?
จากเหตุการณ์นั้น ผมคิดว่าเขาจะปล่อยเธอมากกว่านี้ กลับกลายเป็นเขายิ่งหวงเธอมากขึ้น จนสุดท้ายเธอทนไม่ไหว เข้ามาปรึกษากับผมว่าเธอควรจะทำยังไงดี เธอไม่ได้รักเค้าด้วยซ้ำ เธอไม่ต้องการแบบนี้แล้ว ผมตอบไปแบบไม่ทันคิดเลยว่า ไม่ไหวก็เลิกสิ ดีแล้วด้วยซ้ำ จะได้ไม่ทุกข์มากกว่านี้ เธอก็บอกว่า อื้อ ก็ดีเหมือนกัน ดีกว่าทรมาณกันไป ผมแย่มากใช่รึเปล่า?
หลังจากเธอเลิกกัน แฟนเก่าเธอทักผมเข้ามา เขาบอกผมว่า ขอบคุณที่มาว่าผมในวันนั้น ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว ผมไม่น่าทำแบบนั้นเลย ผมขอโทษจริงๆ ฝากเธอด้วย ผมได้รับรู้เลยว่า เขารักเธอจริงๆ แต่ผมกลับไปกระตุ้นให้เธอกับเขาเลิกกันเพื่อจริตของผมคนเดียว ผมแย่มากใช่รึเปล่า?
หลังจากนั้น ผ่านมา2เดือน เธอกับผมมีความสัมพันธ์กันมากขึ้น คุยกันมากขึ้น โทรคุยกันมากขึ้น ผมมีความสุขมาก เธอไม่ได้โดนปิดกั้นอีกแล้ว ผมสามารถมีเวลาอยู่กับเธอได้มากขึ้น ผมดีใจมากจริงๆ ผมคิดว่าการคุยของเรานั้นเหมือนคนที่ถูกใจกัน คุยกันถูกคอ ไม่มีอะไรที่ผิดพลาดสักเท่าไหร่ จนมาถึงวันนึงที่ผมรู้สึกและเข้าใจว่า ผมรักเธอมากจริงๆ มันไม่ใช่แค่ชอบหรือหลงไหลแน่นอน ผมรู้ตัวดี ผมไม่เคยทุ่มเทเพื่อใครขนาดนี้นอกจากพ่อแม่มาก่อน ผมเสียสละเวลาทำงานผมเพียงเพราะเธอทักมา เจียดเวลาพักผ่อนที่มีน้อยของผมเพื่อคุยกับเธอ รับฟังคำปรึกษาของเธอทุกอย่างโดยที่ผมเองได้ทำก็มีความสุขไปด้วยนั่นเอง ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ผมยินดีทำในสิ่งที่เธอต้องการทุกอย่างเลยก็ว่าได้ขอแค่เธอพูดออกมา ผมนี่งี่เง่ารึเปล่า?
จนมาถึงวันล่าสุด ราวสัปดาห์ก่อน เราก็คุยกันปกติไปปกติ จนเพื่อนสนิทผมที่นู้นทักมาหาผม เขาบอกว่า เขาอ่านแชทเฟสผมกับเธอแล้ว ทำไมทำกันแบบนี้ เพื่อนผมก็ชอบเธอเหมือนกัน เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่ผมรักมากคนนึง เขาไม่เคยบอกเลยว่าเขาชอบเธอ ตอนนั้นผมเครียดมากๆ ณ เวลานั้นผมต้องต่อสู้กับเรื่องเยอะมาก ทั้งงานหนังสือแห่งชาติที่จะถึง ทั้งงานรับปริญญาที่จะถึง ทั้งเรื่องการทำงานที่โดนตีกลับหลายรอบ ซ้ำยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีก ผมเครียดมากจริงๆ ตอนนั้นผมกินยาแอคติเฟดเลย เพราะผมเครียดมากจนนอนไม่หลับ ทุกอย่างในหัวตีกันไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าผมไม่กินยานั่นผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ ผมใช้ยาประมาณ3วันได้ เพื่อให้ผมนอนหลับในแต่ละคืน(เพื่อนผมที่เป็นหมอก็บอกว่าอันตราย แต่มันทำไม่ได้ครับ) จนลืมตาตื่นมาอีกวัน เพื่อนผมโทรมาบอกว่า เขาผิดเองแหละที่ไม่บอกให้รู้ เรื่องเธอเขาไม่เป็นไรแล้ว เพราะเขาเองก็แค่ชอบ ถึงจะชอบมานาน2ปีแต่ก็ได้แค่ชอบ ต่างจากผมที่เขาอ่านจากเฟสเวลาผมคุยกับเธอแล้วว่า ทั้งสองก็รักชอบพอกัน เขาจึงไม่มาขวางแล้ว แต่ก็เป็นเพื่อนกันได้อยู่ เพราะผมมารักเธอ เลยทำให้เขาไม่มีโอกาสได้รักกับคนที่เขาชอบ ทำให้เขาต้องตัดใจจากคนที่เขาชอบ ผมนี่เลวใช่รึเปล่า?
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอสะดุ้งตื่นมาเช้ามืดเพราะฝันร้าย เธอโทรหาผม อยากให้ผมโทรกลับ แต่ผมกำลังทำงานโต้รุ่งอยู่จึงไม่สามารถโทรกลับไปได้ ตกเย็นผมรับร็ได้เลยว่าเธอโกรธผม ไม่พอใจผม เพราะงานที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ผมไม่ทันสนใจเธอ ผมนี่แย่สินะ?
จนกะทั่งเมื่อวานก่อน เราคุยกันตามปกติ เธอบอกมาว่า เธอคุยกับแม่เธอมา ประมาณว่าการคบกับคนที่อยู่ไกลมันไม่ใช่เรื่องดี มันอยู่กันลำบาก ผมไม่ค่อยโอเคสักเท่าไหร่ เพราะพ่อแม่ผม พี่ชายกับแฟนเขาก็อยู่ห่างกัน กรณีพี่ชายกับแฟนผมห่างกันซีกโลกนึง(ไทยกับแคนาดา) แต่ของผม ถึงมันจะห่างกันถึง700กิโล แต่มันก็เป็นแค่700กิโลไม่ใช่หรือ? มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ เธอก็บอกผมว่าไม่รู้เหมือนกัน ผมก็เลยบอกเธอว่าไม่แน่อาจจะขึ้นไป ถ้าช่วงงานหนังสือไม่ติดอะไร ผมอยากให้เธอเข้าใจว่ามันก็แค่700กิโล ผมทำเพื่อความต้องการของตัวเอง ผมนี่บ้ารึเปล่า?
สุดท้ายคือเมื่อวาน ก่อนหน้านั้นด้วยความเครียดทำให้ผมฝันร้ายมา ผมลองคุยกับเธอ เล่าเรื่องฝันร้าย เธอก็หัวเราะขำๆ ผมก็หัวเราะตาม เธอบอกว่าฝันร้ายก็งี้แหละ ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอทันที สะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย ตื่นมาข้างกายไม่มีใครก็อยากได้ใครสักคนมาคอยปลอบประโลม แต่ผมไม่ทำให้เธอเพียงเพราะงานตรงหน้า ผมนี่แย่มากสินะ ผมลองถามเธอเล่นๆว่า เห้ย เราไม่หล่อมากนะ จะไม่รังเกียจเหรอ เธอบอกกลับมา เพื่อนกันไม่เป้นไรหรอก
ผม.....จุก จุกมากๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเป็นเหมือนฝัน ฝันเฟื่องงี่เง่า เพ้อฝันอย่างไร้สติ ที่ผ่านมาคืออะไร คำหวานที่เราคุยกัน คำว่ารักที่ผมบอกไป มันไม่มีอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ? มันเป็นเพียงแค่อณูอากาศที่ผ่านไปอย่างนั้นเหรอ ผมทำอะไรผิดไป? ผมพลาดอะไรไปอย่างนั้นเหรอ? เธอไม่พอใจอะไรผมเหรอ?
ผมไม่ได้เสียใจที่ทกสิ่งที่ทำไปมันสูญเปล่า แต่ผมตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกอย่าง มันคือการคิดไปเองของผมคนเดียวเหรอ หรือว่าจริงๆแล้วเธอก็คิดกับผม แต่เธอไม่ได้มองว่าผมจะกลายเป้นคนรัก เธอยังมองผมว่าผมเป็นเพื่อนอยู่ แล้วผมจะต้องทำยังไงต่อไป ในเมื่อผมเจอสิ่งที่เธอคิดกับผมอยู่ตอนนี้ไปแล้ว ผมรักเธอมาก รักเธอจริงๆ ผมไม่เคยรักใครเท่าเธอมาก่อน รักทั้งที่ไม่เคยเจอหน้ากันเป็นกิจจะลักษณะด้วยซ้ำ ผมไม่เคยเป้นแบบนี้มาก่อนเลย
ผมจะทำยังไงดีครับ ผมควรจะทำให้เธอมารักผม มีความสุขไปกับผมให้ได้อย่างนั้นหรือ หรือผมควรจะหยุดตั้งแต่ตรงนี้ ทั้งที่หัวใจผมมีแต่เธออย่างนั้นน่ะเหรอ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ ใครก็ได้ ได้โปรด ช่วยผมที ได้โปรด
ขอบคุณครับ