สวัสดีค่ะเราชื่อโมนา นะ กระทู้นี้เปนกระทู้แรกที่เราตั้ง แบบว่าเพิ่งสมัครเลย ปกติเราเข้า Pantip เราก็จะเข้าแต่ห้องบางขุนพรหม จนวันนึงมีเพื่อนแชร์เรื่องของหมวยเล็กกับมะม่วงมาใน facebook อ่านๆไป เฮ้ยมันโดนว่ะ คือเราเพิ่งผ่านประสบการณ์คล้ายๆแบบนี้และเพิ่งเคลียจบมาสดๆร้อนๆ
เริ่มเลยละกาน จะได้ไม่เสียเวลา เหตุการณ์เริ่มขึ้นเมื่อ 9 ปีก่อน ช่วงจากม.3 เข้าม.4 แก๊งเรามีด้วยกัน 5 คน คือ เรา สาว ฟาง พลอย สุ
เรา สาว ฟางและสุ สนิทกันมาตั้งแต่อนุบาล เพาะอยู่โรงเรียนเดียวกันมาตลอด ส่วนพลอยเพิ่งย้ายมาตอน ม.3 ก็ไม่มีเพื่อน พวกเราเลยดึงเข้ากลุ่ม
เราจะสนิทกับสาวที่สุด แต่พลอยจะติดเราที่สุดเวลาเรียนแล้วต้องจับคู่ เราก็จะคู่พลอยตลอด กลุ่มเราเปนเด็กเรียนดี กิจกรรมเด่น กีฬาไม่เคยแพ้ใคร ห้าวๆแมนๆ นิสัยเราก็แบบนั้นแหละ เพราะเรามีพี่ชายหนึ่งคน เด็กผู้หญิงที่โตมากับพี่ชาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมากเก็บ กระโดดยาง ตุ้กตานี่เล่นไม่เปนค่ะ แต่ถ้าเปนฟุตบอล ตะกร้อ บาส นี่ขอให้บอก ไม่แพ้ใคร ด้วยความที่เรานิสัยเหมือนกันจึงคบกันได้นาน ยกเว้นพลอยที่จะออกแนวผู้หญิงอ่านกาตูนญี่ปุ่นหน่อย แต่การที่เราโตมาแบบนี้มันทำให้เราไม่รู้จักความรัก คำว่าใสซื่อคือ ถ้าคนอื่นพูดอาจถูกหาว่าดัดจริต แต่กับเรา บอกเลยว่าใสซื่อบริสุทจิงๆ ยังงัยน่ะเหรอ ลองติดตามอ่านกันดูเรื่อยๆแล้วจะรู้
เอาล่ะ เริ่มๆๆๆๆ หลังจากที่จบม. 3 สาว สุ ฟางเลือกที่จะเรียนสายอาชีพ หรือสายอาชีวน่ะแหละส่วนเรากับพลอย เลือกเรียน ม.4 โดยเรากับพลอยได้ทุนเข้าม. 4ของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัด แต่ก็ค่อนข้างไกลบ้านนิดนึง การเดินทางเราต้องนั่งวินมาลงที่หน้าหอนาฬิกาซึ่งเปนจุดรวมรถเมทุกสายในจังหวัด ซึ่งด้วยความที่ที่บ้านเราพ่อแม่ค่อนข้างเข้มงวดมากกกกเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน อยู่ในกรอบคือวันหยุดไม่ให้ออกไปไหน ไปเรียนพ่อไปรับกลับบ้านตรงเวลา ไม่ให้ไปเที่ยวกับเพื่อน เพื่อนมาบ้านก็ไม่ได้ ไปไหนพี่ชายหรือพ่อต้องไปส่ง คือชีวิตมีคนคอยปกป้องตลอด การที่เราต้องไปเรียนไกลแบบนั้น พ่อแม่ก็ค่อนข้างเปนห่วงคือวันแรกๆที่ไปเรียนพ่อต้องไปส่ง สอนให้ขึ้นรถเมแล้วพ่อขับรถตามรถเมอีกที ขนาดนั้นเลย ที่เราเล่าตรงนี้ไม่ได้ไร้สาระนะ เด้วอ่านไปจะรู้ว่าทำไมเราต้องเล่าในส่วนนี้
เอาล่ะขอเล่าในส่วนที่เราตั้งกระทู้เลยแล้วกันคือ ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่ายังงัยกลัวเล่าแล้วเพื่อนๆอ่านไม่รู้เรื่อง งัยก็ทนๆอ่านเอาหน่อยละกันนะ ต่อจากนี้จะเข้าสู่โหมด First Love แระ
เริ่มจากวันแรกตอนเข้าม.4 เราก็เข้ามาปฐมนิเทศ ซึ่งเราก็ไม่ต้องหาเพื่อนใหม่เพราะมีพลอยอยู่แล้ว การมาเรียนที่นี่เลยไม่ค่อยเหงา แต่ตอนนี้ยังไม่เรียนนะ 2 วันแรกโรงเรียนให้นักเรียนทุกคนมาทำกิจกรรมละลายพฤติกรรมกันก่อน ซึ่งกิจกรรมก็เหมือนรับน้องตอนมหาลัย ขอข้ามช่วงกิจกรรมไปนะ ช่วงค่ำจะมีการแสดงของตัวแทนนักเรียน โดยแบ่งเปนกลุ่มๆ และตอนนี้เองที่เราได้เจอเค้า
ขณะที่เรายืนคุยกับพลอยและเพื่อนๆใหม่อยู่ก็มาคนเดินมาสะกิดเรา รู้ทีหลังจากป้ายชื่อที่แขวนคอคือมันชื่อเอฟ
เอฟ: สะกิดๆ "นี่เทอๆ "
เราก็หันไป อ่านป้ายชื่อ อ่อชื่อเอฟ คือเป็นตัวภาษาอังกฤษตัว F ตัวเดียวเลย ตัวสูงๆขาวๆตาตี่ๆ
เรา : มีไร
เอฟ : ผูกเนคไทเปนมั้ยอ่า
คือคนตั้งเยอะแยะ ไม่ไปถาม หน้าตาเราบ่งบอกตรงไหนว่าผูกเนคไทเปนว่ะ
เรา : เปน ไมอ่า
เอฟ : ผูกให้เพื่อนเราหน่อยดิ พอดีมันต้องแสดงคืนนี้อ่า มันพูดแล้วก็ชี้ไปที่เพื่อน อุต๊ะ ป้อจายหน้าตาดี หล่อขาวสูง อ่านจากป้ายชื่อ เค้าชื่อก็อต
พอเราหันไปมอง เราสบตากันก็อตก็ทำท่าเขินๆเอามือไปเกาๆลูบๆที่ท้ายทอยแล้วก็ยิ้ม อั๊ย มีลักยิ้มด้วย ลักยิ้มเล็กๆที่มุม 2 ข้างของปาก ตั้ลล้ากกกกกก
เรา: เอาเนคไท มาดิ
เราก็ยื่นมือไปรับเนคไทมาผูกๆๆๆที่คอเราแล้วก็ปลดจากคอเราเหมือนถอดสร้อย แล้วก็ยื่นคืนให้ก็อต แต่ไม่มองหน้านะ ไม่กล้าสบตา ใจมันสั่น ก็อตก็ทำหน้างง
ก็อต : ทำงัยต่ออ่า
เรา :ก็เอาไปสวมที่คอ แล้วก็รูดไอตรงสามเหลี่ยมขึ้นไป
เอฟ : หมูนา เทอก็ทำให้เพื่อนเราหน่อยดิ พวกเราทำไม่เปนอ่า
อัลลายยยยยยคือ ผูกให้ขนาดนี้ แค่เอาไม่สวมคอแร้วรูดขึ้นแค่นี้ ยากตรงไหนเนี่ย หงุดหงิดในใจ ไม่แสดงออก แต่เดี๋ยวนะ หมูนา คืออะไร
เรา : เมื่อกี้เรียกเราว่าไรนะ
เอฟ : หมูนางัย
เรา : ไอบ้า โมนาเว้ย ไม่พูดเปล่าค่ะ ขาไวไปหน่อย เตะเข้าที่หน้าแข้งของเอฟ เต็มๆ ห้ามไม่ทัน ติดนิสัยพี่มา เค้าไม่ผิดน้า
เอฟมันก็ร้องโอ้ยแล้วก็เอามือลูบๆตรงหน้าแข้งที่โดนเราเตะ
เรา : อ่านภาษาอังกฤษไม่ออกรึงัย ป้ายชื่อเรามันอ่านว่าหมูนาตรงไหนไม่ทราบ
เอฟ: อ่าว ก็ M-O-O-N-A หมูนางัย ไม่พูดเปล่า เอานิ้วจิ้มๆที่ป้ายชื่อแขวนคอเราด้วย
เราก็ห๊ะ ทามายมี O 2 ตัว ก็ปลดป้ายชื่อออกมา คือ อาจาร เขียนผิดอ่า จิงๆมันต้องเขียนว่า MONA คือตอนที่เขียนชื่อ เค้าจะแขวนป้ายเปล่าให้เราก่อนแล้วครูจะเดินเขียนชื่อให้ทีละคน
เรา : หยุดเลย คนบ้าอะไรจะชื่อหมูนา อ่านไม่คิด เนคไทเนี่ยผูกเองละกัน ชิ
เอฟ : เปนผู้หญิงป่ะเนี่ย พูดไม่เพราะ ไม่น่ารักเลย
เรา : หนักส่วนไหนของแกล่ะ แล้วก็เดินจูงมือพลอยที่ท่าทางงงๆเดินหนีไปเรย ก่อนจะได้เตะคนกวนติงอีกรอบ
เด้วค่อยมาต่อนะเมื่อยแขน
First love return เมื่อรักแรกกลับมา 18++นิดๆ
เริ่มเลยละกาน จะได้ไม่เสียเวลา เหตุการณ์เริ่มขึ้นเมื่อ 9 ปีก่อน ช่วงจากม.3 เข้าม.4 แก๊งเรามีด้วยกัน 5 คน คือ เรา สาว ฟาง พลอย สุ
เรา สาว ฟางและสุ สนิทกันมาตั้งแต่อนุบาล เพาะอยู่โรงเรียนเดียวกันมาตลอด ส่วนพลอยเพิ่งย้ายมาตอน ม.3 ก็ไม่มีเพื่อน พวกเราเลยดึงเข้ากลุ่ม
เราจะสนิทกับสาวที่สุด แต่พลอยจะติดเราที่สุดเวลาเรียนแล้วต้องจับคู่ เราก็จะคู่พลอยตลอด กลุ่มเราเปนเด็กเรียนดี กิจกรรมเด่น กีฬาไม่เคยแพ้ใคร ห้าวๆแมนๆ นิสัยเราก็แบบนั้นแหละ เพราะเรามีพี่ชายหนึ่งคน เด็กผู้หญิงที่โตมากับพี่ชาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมากเก็บ กระโดดยาง ตุ้กตานี่เล่นไม่เปนค่ะ แต่ถ้าเปนฟุตบอล ตะกร้อ บาส นี่ขอให้บอก ไม่แพ้ใคร ด้วยความที่เรานิสัยเหมือนกันจึงคบกันได้นาน ยกเว้นพลอยที่จะออกแนวผู้หญิงอ่านกาตูนญี่ปุ่นหน่อย แต่การที่เราโตมาแบบนี้มันทำให้เราไม่รู้จักความรัก คำว่าใสซื่อคือ ถ้าคนอื่นพูดอาจถูกหาว่าดัดจริต แต่กับเรา บอกเลยว่าใสซื่อบริสุทจิงๆ ยังงัยน่ะเหรอ ลองติดตามอ่านกันดูเรื่อยๆแล้วจะรู้
เอาล่ะ เริ่มๆๆๆๆ หลังจากที่จบม. 3 สาว สุ ฟางเลือกที่จะเรียนสายอาชีพ หรือสายอาชีวน่ะแหละส่วนเรากับพลอย เลือกเรียน ม.4 โดยเรากับพลอยได้ทุนเข้าม. 4ของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัด แต่ก็ค่อนข้างไกลบ้านนิดนึง การเดินทางเราต้องนั่งวินมาลงที่หน้าหอนาฬิกาซึ่งเปนจุดรวมรถเมทุกสายในจังหวัด ซึ่งด้วยความที่ที่บ้านเราพ่อแม่ค่อนข้างเข้มงวดมากกกกเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน อยู่ในกรอบคือวันหยุดไม่ให้ออกไปไหน ไปเรียนพ่อไปรับกลับบ้านตรงเวลา ไม่ให้ไปเที่ยวกับเพื่อน เพื่อนมาบ้านก็ไม่ได้ ไปไหนพี่ชายหรือพ่อต้องไปส่ง คือชีวิตมีคนคอยปกป้องตลอด การที่เราต้องไปเรียนไกลแบบนั้น พ่อแม่ก็ค่อนข้างเปนห่วงคือวันแรกๆที่ไปเรียนพ่อต้องไปส่ง สอนให้ขึ้นรถเมแล้วพ่อขับรถตามรถเมอีกที ขนาดนั้นเลย ที่เราเล่าตรงนี้ไม่ได้ไร้สาระนะ เด้วอ่านไปจะรู้ว่าทำไมเราต้องเล่าในส่วนนี้
เอาล่ะขอเล่าในส่วนที่เราตั้งกระทู้เลยแล้วกันคือ ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่ายังงัยกลัวเล่าแล้วเพื่อนๆอ่านไม่รู้เรื่อง งัยก็ทนๆอ่านเอาหน่อยละกันนะ ต่อจากนี้จะเข้าสู่โหมด First Love แระ
เริ่มจากวันแรกตอนเข้าม.4 เราก็เข้ามาปฐมนิเทศ ซึ่งเราก็ไม่ต้องหาเพื่อนใหม่เพราะมีพลอยอยู่แล้ว การมาเรียนที่นี่เลยไม่ค่อยเหงา แต่ตอนนี้ยังไม่เรียนนะ 2 วันแรกโรงเรียนให้นักเรียนทุกคนมาทำกิจกรรมละลายพฤติกรรมกันก่อน ซึ่งกิจกรรมก็เหมือนรับน้องตอนมหาลัย ขอข้ามช่วงกิจกรรมไปนะ ช่วงค่ำจะมีการแสดงของตัวแทนนักเรียน โดยแบ่งเปนกลุ่มๆ และตอนนี้เองที่เราได้เจอเค้า
ขณะที่เรายืนคุยกับพลอยและเพื่อนๆใหม่อยู่ก็มาคนเดินมาสะกิดเรา รู้ทีหลังจากป้ายชื่อที่แขวนคอคือมันชื่อเอฟ
เอฟ: สะกิดๆ "นี่เทอๆ "
เราก็หันไป อ่านป้ายชื่อ อ่อชื่อเอฟ คือเป็นตัวภาษาอังกฤษตัว F ตัวเดียวเลย ตัวสูงๆขาวๆตาตี่ๆ
เรา : มีไร
เอฟ : ผูกเนคไทเปนมั้ยอ่า
คือคนตั้งเยอะแยะ ไม่ไปถาม หน้าตาเราบ่งบอกตรงไหนว่าผูกเนคไทเปนว่ะ
เรา : เปน ไมอ่า
เอฟ : ผูกให้เพื่อนเราหน่อยดิ พอดีมันต้องแสดงคืนนี้อ่า มันพูดแล้วก็ชี้ไปที่เพื่อน อุต๊ะ ป้อจายหน้าตาดี หล่อขาวสูง อ่านจากป้ายชื่อ เค้าชื่อก็อต
พอเราหันไปมอง เราสบตากันก็อตก็ทำท่าเขินๆเอามือไปเกาๆลูบๆที่ท้ายทอยแล้วก็ยิ้ม อั๊ย มีลักยิ้มด้วย ลักยิ้มเล็กๆที่มุม 2 ข้างของปาก ตั้ลล้ากกกกกก
เรา: เอาเนคไท มาดิ
เราก็ยื่นมือไปรับเนคไทมาผูกๆๆๆที่คอเราแล้วก็ปลดจากคอเราเหมือนถอดสร้อย แล้วก็ยื่นคืนให้ก็อต แต่ไม่มองหน้านะ ไม่กล้าสบตา ใจมันสั่น ก็อตก็ทำหน้างง
ก็อต : ทำงัยต่ออ่า
เรา :ก็เอาไปสวมที่คอ แล้วก็รูดไอตรงสามเหลี่ยมขึ้นไป
เอฟ : หมูนา เทอก็ทำให้เพื่อนเราหน่อยดิ พวกเราทำไม่เปนอ่า
อัลลายยยยยยคือ ผูกให้ขนาดนี้ แค่เอาไม่สวมคอแร้วรูดขึ้นแค่นี้ ยากตรงไหนเนี่ย หงุดหงิดในใจ ไม่แสดงออก แต่เดี๋ยวนะ หมูนา คืออะไร
เรา : เมื่อกี้เรียกเราว่าไรนะ
เอฟ : หมูนางัย
เรา : ไอบ้า โมนาเว้ย ไม่พูดเปล่าค่ะ ขาไวไปหน่อย เตะเข้าที่หน้าแข้งของเอฟ เต็มๆ ห้ามไม่ทัน ติดนิสัยพี่มา เค้าไม่ผิดน้า
เอฟมันก็ร้องโอ้ยแล้วก็เอามือลูบๆตรงหน้าแข้งที่โดนเราเตะ
เรา : อ่านภาษาอังกฤษไม่ออกรึงัย ป้ายชื่อเรามันอ่านว่าหมูนาตรงไหนไม่ทราบ
เอฟ: อ่าว ก็ M-O-O-N-A หมูนางัย ไม่พูดเปล่า เอานิ้วจิ้มๆที่ป้ายชื่อแขวนคอเราด้วย
เราก็ห๊ะ ทามายมี O 2 ตัว ก็ปลดป้ายชื่อออกมา คือ อาจาร เขียนผิดอ่า จิงๆมันต้องเขียนว่า MONA คือตอนที่เขียนชื่อ เค้าจะแขวนป้ายเปล่าให้เราก่อนแล้วครูจะเดินเขียนชื่อให้ทีละคน
เรา : หยุดเลย คนบ้าอะไรจะชื่อหมูนา อ่านไม่คิด เนคไทเนี่ยผูกเองละกัน ชิ
เอฟ : เปนผู้หญิงป่ะเนี่ย พูดไม่เพราะ ไม่น่ารักเลย
เรา : หนักส่วนไหนของแกล่ะ แล้วก็เดินจูงมือพลอยที่ท่าทางงงๆเดินหนีไปเรย ก่อนจะได้เตะคนกวนติงอีกรอบ
เด้วค่อยมาต่อนะเมื่อยแขน