เรามีเพื่อนสนิทคบกันมา ๘ ปี ย้ำว่า เพื่อน เท่านั้น ผู้หญิงเหมือนกัน ชื่อเอ อายุขึ้นเลขสามแล้ว เขางอนและโกรธเรา เพราะเราไปเดินกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง สมมติว่าชื่อ บี ละกัน (เรากับบีก็สนิทกันมา ๑๒ ปี)
ปกติเรากับเอไม่เคยทะเลาะกัน ร่วมทุกข์สุข ช่วยเหลือกันมาดีมากๆๆ จนวันหนึ่ง เอขอให้เราช่วยถ่ายรูปเล่นๆให้เขาหลังเลิกงาน ขอไว้เมื่อวาน พอวันรุ่งขึ้นเราดันลืม ตอนเอมาทวงถาม เราก็ทำหน้างงๆ ยังนึกไม่ออก บอกว่าจะกลับบ้านกับ บี เอเลยโกรธ (ก็ควรโกรธอยู่) เรานึกได้ก็รีบขอโทษเป็นการใหญ่ แล้วไปถ่ายรูปให้เขาทันที แต่เขาโกรธมากๆๆๆ จนแผ่รังสีความโกรธมาตลอดเวลา (แอบสยอง คือเข้าใจว่าโกรธแต่ไม่คิดว่าจะโกรธขนาดนี้) ...เหตุการณ์นี้ผ่านไปร่วมเดือน....เราก็ไม่ได้คิดอะไรละ...จนอีกทีหนึ่ง บีมาชวนเราไปเป็นเพื่อนเขาทำธุระ เราก็ตกลง สักพัก เอ มาขอเราไปถ่ายรูปเล่นให้อีก เราก็บอกได้แต่ขอไปธุระกับบีก่อน กลับมาค่อยไปกับเอนะ เอก็ดูไม่ค่อยพอใจ เราก็ไปกับบีตอนเช้า กลับมาตอนบ่ายเราเกิดหน้ามืด จะเป็นลม (เราสุขภาพไม่ค่อยดี ทุกคนก็รู้) เราเลยบอกเอว่าขอเลื่อนไปก่อนได้ไหม (เพราะมันแค่จะถ่ายรูปเล่น) เราวูบจะเป็นลม เอก็ดูโกรธๆ แต่นาทีนั้นเราก็ไม่สนใจ ตรูจะเป็นลมอยู่ละ เลยรีบกลับไปนอนตื่นนึง ตื่นมาตอนเย็นดีขึ้นเลยโทรไปง้อเอ ว่าเราดีขึ้นแล้ว มาถ่ายรูปได้นะ เขาเองก็เพิ่งเสร็จธุระพอดีด้วย เราก็ไปเจอกัน ปรากฏว่า เอโกรธเรามาก สีหน้าแย่มากๆๆ เราเลยบอกให้เขาระบายอารมณ์ออกมาให้หมดว่าเราทำอะไรให้เขาไม่พอใจบ้าง เคลียร์กันไปเลย เราจะได้ปรับปรุง จะได้จบๆ ไป เราโตกันแล้ว
เอก็ร้องไห้บอกว่าเอน้อยใจเรามากๆ เวลาเห็นเราไปเดินกับบี เหมือนกับว่าโลกทั้งใบมีแค่เรากับบี เอรู้สึกว่าเราทิ้งเอ ไม่สนใจเอเหมือนที่เคย (ซึ่งมันก็จริงนะเพราะเอกับบีไม่ค่อยถูกกัน เวลาไปไหนกัน เราจึงต้องไปทีละคน คือพวกเขาไม่อยากไปพร้อมกัน) เราก็บอกเอ ว่า บีก็เคยพูดกับเราแบบนี้เหมือนกันนะ ว่าเหมือนเวลาเราอยู่กับเอ เราไม่สนใจบี แล้วก็งอนเราด้วย เราก็ถามเอกลับว่า เราเป็นคนกลาง จะให้เราทำตัวยังไงดี ทั้งสองคนต่างก็อยากไปกับเรา แต่ไม่อยากไปพร้อมกัน ๓ คน เราจะพลีสเพื่อนยังไงให้ถูกใจดี แถมเรายังถูกงอนถูกโกรธจากทั้งสองฝ่าย เราก็ลำบากใจเหมือนกันเคยคิดบ้างไหม...ก็บอกเอไปตรงๆ เอก็ไม่ให้คำตอบเราว่า ถ้าเอเป็นเรา เอจะทำไง เราจึงไหว้ขอโทษเออย่างจริงจัง แล้วบอกว่า เราจะพยายามปรับปรุงนิสัยเราให้ใส่ใจเอมากยิ่งขึ้น เราไม่ได้ตั้งใจทำให้เอรู้สึกแย่
เอก็เล่าให้ฟังว่า เขาโกรธเรามากนะเรื่องที่เราลืมนัดเขาเมื่อเดือนที่แล้ว โกรธมากจนยากจะอภัยให้ได้ (ไม่รู้ตอนพูดอภัยหรือยัง) เขาแอบร้องไห้อยู่เป็นสัปดาห์ ไปถือศีลใจก็ไม่สงบเลยเพราะคิดแต่เรื่องเรา (มันขนาดนั้นเลยหรือวะ...เรานึกในใจ) เขาบอกเขาไม่เคยรุ้สึกงอนแบบนี้กับเพื่อนสนิทคนอื่น รู้สึกแต่กับเรา (กรรม...นี่เราควรดีใจมั้ย) คือสรุปประมาณว่าอยากให้เราอยู่กับเขา ไม่พอใจที่เห็นบีเข้ามาพาเราไปไหนๆ
คือตอนนี้เรารู้สึกงง สับสน รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระมาก ที่มางอนกันด้วยเรื่องอย่างนี้ คือเราไม่เคยงอนใครด้วยเหตุผลอย่างนี้เลยไม่เข้าใจค่ะ หรือเป็นเรื่องปกติคะ แต่ประเด็นคือพวกเราไม่ใช่เด็กประถม เด็กมัธยม วัยติดเพื่อนอ่ะ เป็นผู้ใหญ่แล้ว วุฒิภาวะทางอารมณ์ก็ควรมี อยากจะทำเป็นไม่สนใจ แต่นึกถึงความรู้สึกเพื่อนตอนร้องไห้แล้วก็กลุ้ม
เราควรแก้ปัญหาอย่างไรดี กับบี เขาเข้าใจเราแล้วนะ แต่กับ เอ ยังยากที่ปรับความเข้าใจ เราอยากรักษามิตรภาพไว้ แต่บางทีเราก็รู้สึกเหนื่อยใจค่ะที่จะต้องคอยกังวลตลอดว่าจะทำเพื่อนงอนด้วยเรื่องแบบนี้อีก
ปกติเพื่อนงอนกันด้วยเรื่องแบบนี้หรือเปล่าคะ ทั้งที่อายุก็ไม่น้อยแล้ว จะแก้ปัญหายังไงดี
ปกติเรากับเอไม่เคยทะเลาะกัน ร่วมทุกข์สุข ช่วยเหลือกันมาดีมากๆๆ จนวันหนึ่ง เอขอให้เราช่วยถ่ายรูปเล่นๆให้เขาหลังเลิกงาน ขอไว้เมื่อวาน พอวันรุ่งขึ้นเราดันลืม ตอนเอมาทวงถาม เราก็ทำหน้างงๆ ยังนึกไม่ออก บอกว่าจะกลับบ้านกับ บี เอเลยโกรธ (ก็ควรโกรธอยู่) เรานึกได้ก็รีบขอโทษเป็นการใหญ่ แล้วไปถ่ายรูปให้เขาทันที แต่เขาโกรธมากๆๆๆ จนแผ่รังสีความโกรธมาตลอดเวลา (แอบสยอง คือเข้าใจว่าโกรธแต่ไม่คิดว่าจะโกรธขนาดนี้) ...เหตุการณ์นี้ผ่านไปร่วมเดือน....เราก็ไม่ได้คิดอะไรละ...จนอีกทีหนึ่ง บีมาชวนเราไปเป็นเพื่อนเขาทำธุระ เราก็ตกลง สักพัก เอ มาขอเราไปถ่ายรูปเล่นให้อีก เราก็บอกได้แต่ขอไปธุระกับบีก่อน กลับมาค่อยไปกับเอนะ เอก็ดูไม่ค่อยพอใจ เราก็ไปกับบีตอนเช้า กลับมาตอนบ่ายเราเกิดหน้ามืด จะเป็นลม (เราสุขภาพไม่ค่อยดี ทุกคนก็รู้) เราเลยบอกเอว่าขอเลื่อนไปก่อนได้ไหม (เพราะมันแค่จะถ่ายรูปเล่น) เราวูบจะเป็นลม เอก็ดูโกรธๆ แต่นาทีนั้นเราก็ไม่สนใจ ตรูจะเป็นลมอยู่ละ เลยรีบกลับไปนอนตื่นนึง ตื่นมาตอนเย็นดีขึ้นเลยโทรไปง้อเอ ว่าเราดีขึ้นแล้ว มาถ่ายรูปได้นะ เขาเองก็เพิ่งเสร็จธุระพอดีด้วย เราก็ไปเจอกัน ปรากฏว่า เอโกรธเรามาก สีหน้าแย่มากๆๆ เราเลยบอกให้เขาระบายอารมณ์ออกมาให้หมดว่าเราทำอะไรให้เขาไม่พอใจบ้าง เคลียร์กันไปเลย เราจะได้ปรับปรุง จะได้จบๆ ไป เราโตกันแล้ว
เอก็ร้องไห้บอกว่าเอน้อยใจเรามากๆ เวลาเห็นเราไปเดินกับบี เหมือนกับว่าโลกทั้งใบมีแค่เรากับบี เอรู้สึกว่าเราทิ้งเอ ไม่สนใจเอเหมือนที่เคย (ซึ่งมันก็จริงนะเพราะเอกับบีไม่ค่อยถูกกัน เวลาไปไหนกัน เราจึงต้องไปทีละคน คือพวกเขาไม่อยากไปพร้อมกัน) เราก็บอกเอ ว่า บีก็เคยพูดกับเราแบบนี้เหมือนกันนะ ว่าเหมือนเวลาเราอยู่กับเอ เราไม่สนใจบี แล้วก็งอนเราด้วย เราก็ถามเอกลับว่า เราเป็นคนกลาง จะให้เราทำตัวยังไงดี ทั้งสองคนต่างก็อยากไปกับเรา แต่ไม่อยากไปพร้อมกัน ๓ คน เราจะพลีสเพื่อนยังไงให้ถูกใจดี แถมเรายังถูกงอนถูกโกรธจากทั้งสองฝ่าย เราก็ลำบากใจเหมือนกันเคยคิดบ้างไหม...ก็บอกเอไปตรงๆ เอก็ไม่ให้คำตอบเราว่า ถ้าเอเป็นเรา เอจะทำไง เราจึงไหว้ขอโทษเออย่างจริงจัง แล้วบอกว่า เราจะพยายามปรับปรุงนิสัยเราให้ใส่ใจเอมากยิ่งขึ้น เราไม่ได้ตั้งใจทำให้เอรู้สึกแย่
เอก็เล่าให้ฟังว่า เขาโกรธเรามากนะเรื่องที่เราลืมนัดเขาเมื่อเดือนที่แล้ว โกรธมากจนยากจะอภัยให้ได้ (ไม่รู้ตอนพูดอภัยหรือยัง) เขาแอบร้องไห้อยู่เป็นสัปดาห์ ไปถือศีลใจก็ไม่สงบเลยเพราะคิดแต่เรื่องเรา (มันขนาดนั้นเลยหรือวะ...เรานึกในใจ) เขาบอกเขาไม่เคยรุ้สึกงอนแบบนี้กับเพื่อนสนิทคนอื่น รู้สึกแต่กับเรา (กรรม...นี่เราควรดีใจมั้ย) คือสรุปประมาณว่าอยากให้เราอยู่กับเขา ไม่พอใจที่เห็นบีเข้ามาพาเราไปไหนๆ
คือตอนนี้เรารู้สึกงง สับสน รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระมาก ที่มางอนกันด้วยเรื่องอย่างนี้ คือเราไม่เคยงอนใครด้วยเหตุผลอย่างนี้เลยไม่เข้าใจค่ะ หรือเป็นเรื่องปกติคะ แต่ประเด็นคือพวกเราไม่ใช่เด็กประถม เด็กมัธยม วัยติดเพื่อนอ่ะ เป็นผู้ใหญ่แล้ว วุฒิภาวะทางอารมณ์ก็ควรมี อยากจะทำเป็นไม่สนใจ แต่นึกถึงความรู้สึกเพื่อนตอนร้องไห้แล้วก็กลุ้ม
เราควรแก้ปัญหาอย่างไรดี กับบี เขาเข้าใจเราแล้วนะ แต่กับ เอ ยังยากที่ปรับความเข้าใจ เราอยากรักษามิตรภาพไว้ แต่บางทีเราก็รู้สึกเหนื่อยใจค่ะที่จะต้องคอยกังวลตลอดว่าจะทำเพื่อนงอนด้วยเรื่องแบบนี้อีก