ช่วยเราคิดที เราจะทำอย่างไรดี T T

สวัสดีคะ ฉันมีเรื่องอึดอัดใจมาระบายให้เพื่อนๆฟัง ก่อนอื่นถ้ากระทู้ของฉันมีข้อผิดพลาดประการใด ฉันต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย  คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ฉันเรียนอยู่คณะครุศาสตร์สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ฉันเรียนมาได้ 3 ปีแล้ว ฉันอยากเป็นครูนะแต่ฉันอยากเป็นครูภาษาอังกฤษ มันยากนะ ฉันรู้สึกชอบเวลาที่ได้เรียนภาษาอังกฤษ แต่ฉันสอบได้ครูภาษาไทย ตอนแรกฉันคิดว่าเรียนสาขาไหนก็ได้ ขอได้เป็นครูก็พอ แต่ตลอดระยะเวลา3ปีฉันรู้สึกอึดอัดมาก วิชาภาษาไทยไม่ใช่วิชาที่ง่าย ยิ่งลึกยิ่งยาก และยิ่งเจอสังคมของเพื่อนที่เขาอยากเป็นครูภาษาไทย เขาได้เรียนในสิ่งที่เขารัก เขาทำออกมาดี ฉันเลยยิ่งรู้สึกโง่มากกว่าเดิม ฉันเคยคิดว่าเพราะฉันยังขยันไม่พอยังพยายามไม่พอ ฉันต้องขยันมากกว่าเดิมเพราะเพื่อนฉันที่เขาไม่อยากเป็นครูเขายังทำออกมาได้ดีได้เลยทำไมฉันจะทำไม่ได้ แต่พอยิ่งฉันพยายามมาก ฉันก็ไม่เห็นความพัฒนาของตัวเอง ฉันพยายามจำพยายามชอบในเนื้อหา แต่เอาเข้าจริงๆฉันทำมันไม่ได้ฉันจำได้นะ แต่ฉันไม่สามารถเข้าใจเนื้อหาได้อย่างถ่องแท้ ฉันกลัวว่าถ้าฉันได้ไปสอนนักเรียน ฉันจะสอนพวกเขาให้เข้าใจอย่างไร เคยมีครั้งหนึ่งฉันมีเรียนแต่งคำประพันธ์ อาจารย์ให้แต่งคำประพันธ์ส่งฉันโดนแก้หลายจุดเลย แต่ฉันก็ไม่ท้อแล้วบอกกับตัวเองครั้งต่อไปจะไม่ให้โดนแบบนี้อีก พอมีครั้งต่อไปฉันก็ทำได้สำเร็จ ฉันรู้สึกดีมากนะ แต่พอมาครั้งหลังๆฉันแต่งกี่ครั้งกี่ครั้งก็โดนแก้ตลอด จนฉันรู้สึกท้อแล้ว ทำไมฉันถึงทำมันออกมาไม่ดีแบบคนอื่นเขา ทั้งๆที่ฉันตั้งใจแล้วจริงๆ  ฉันไม่ได้โทษใครแต่ฉันรู้สึกเจ็บใจในตัวเอง รู้สึกผิดหวังในตัวเอง ที่ฉันทำมันออกมาให้ดีไม่ได้สักที และหลายๆเรื่องมากมาย จนตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัด ท้อใจ แต่ให้ฉันซิ่วคงทำไม่ได้ เพราะครอบครัวฉันไม่มีทรัพย์สินมากพอที่ฉันจะเริ่มต้นใหม่ ฉันควรทำอย่างไงดี .... ช่วยฉันหาทางออกที
ปล.ฉันขอติดแท็กห้องสวนลุมพินี สุขภาพจิตด้วย เพราะช่วงนี้ฉันเครียดจนเสียสุขภาพจิตหมดแล้ว