...ความรัก!! มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆนะครับ มีทุกข์ มีสุข มันทำให้เราแค่ยิ้มได้ และก็ร้องไห้ได้เหมือนกัน
ผมคบกับแฟนมาจะ 2 ปี แล้วครับ กว่าจะมาเป็นแฟนกันได้ ผมนี่ต้องทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เขามาอยู่ในชีวิตจริงๆ
เพราะแฟนผมเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก เจ้าอารมณ์ มีเหตุผล มีหลักการณ์ แรกๆช่วงเริ่มต้น เราไม่ได้ใช้คำว่า"แฟน"มาเป็นตัวเชื่อม
ความสัมพันธุ์ โดยมีคำพูดที่ว่า
..."เราคบกับ แต่เราไม่ใช่ของกันและกันนะ " มันอารมณ์เดียวกับเพลง ใจความสำคัญ! เลยนะครับ ใช่ครับ!! แต่มันคือความจริง
ช่วงหนึ่งของเวลาคนรักกันมันมีความสุขดี จนลืมไปว่าความสัมพันธุ์ของเรา มันก็แค่ตั่งอยู่ในกรอบที่เขาขีดไว้ให้ มันไม่เคยเจอกับ
ความรู้สึกจริงๆ เหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่เย็นชามาก ไร้ความรู้สึก หรือแค่เราจะมีความสุขแค่คนเดียว??
แต่เมื่อผมอยากเดินออกมาจากจุดๆนั้นจริงๆ เขาก็เหมือนทำว่าเรามีคุณค่า เราทำให้เขามีความสุข แต่พอเดินกลับมาจุดเดิม ความรู้สึกเดิมๆ
มันก็เกิดขึ้นมาอีก ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า.
...ผมทนกับความรู้สึกนี้ได้ เพราะความรักมันบังตา คิดว่าความสุขเล็กๆมันยิ่งใหญ่ เลยมองข้ามความรู้สึกนึกคิดที่อยู่ในใจจริงๆ - -
มันเหว่หว้ามากๆครับ ...ตอนนี้เราเลื่อนขึ้นมาเป็นคำว่า"คู่รัก" แต่แค่อย่าให้ใครรู้ "ว่าเรารักกัน!! บางที ผมแค่อยากบอกใครสักคนว่า
ฉันมีแฟนแล้วนะ! ฉันมีคนรักแล้วนะ!
มันอึดอัดมาก เวลาอยู่กับบุคคลที่สาม แล้วต้องบอกคนอื่นว่า "เพื่อน อยากจะร้องไห้ซะตรงนั้นเลย
หลายครั้งที่เคยถามถึงเหตุผลว่าทำไม?? คำตอบที่ได้คือ"...แล้วอยู่แบบนี้ มันไม่ดีหลอ ก็รักกันดีนิ" บางครั้งถึงกับทะเลาะกัน เพราะความอยากรู้
ว่าเราอยู่ตรงไหนของความผูกพันธุ์ หรือ มันไม่เคยมีเลยความผูกพันธุ์
แต่เราๆก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว เวลาทะเลาะกันก็จะรู้ว่าทั้งสองควรจะทำอะไร ควรแยกกันอยู่ พออารมณ์ดีแล้วค่อยคุยกัน
...แล้วได้อะไร?? แค่อยากมีตัวตนบ้าง แล้วผมควรทำอะไรต่อไป
ปล.ช-ช ครับ
ผมรู้สึกอึดอัดมากที่ต้องอยู่แบบ "อย่าให้ใครรู้ว่าเราคบกัน" ใครกำลังอยู่ในสถานะนี้บ้างครับ??
ผมคบกับแฟนมาจะ 2 ปี แล้วครับ กว่าจะมาเป็นแฟนกันได้ ผมนี่ต้องทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เขามาอยู่ในชีวิตจริงๆ
เพราะแฟนผมเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก เจ้าอารมณ์ มีเหตุผล มีหลักการณ์ แรกๆช่วงเริ่มต้น เราไม่ได้ใช้คำว่า"แฟน"มาเป็นตัวเชื่อม
ความสัมพันธุ์ โดยมีคำพูดที่ว่า
..."เราคบกับ แต่เราไม่ใช่ของกันและกันนะ " มันอารมณ์เดียวกับเพลง ใจความสำคัญ! เลยนะครับ ใช่ครับ!! แต่มันคือความจริง
ช่วงหนึ่งของเวลาคนรักกันมันมีความสุขดี จนลืมไปว่าความสัมพันธุ์ของเรา มันก็แค่ตั่งอยู่ในกรอบที่เขาขีดไว้ให้ มันไม่เคยเจอกับ
ความรู้สึกจริงๆ เหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่เย็นชามาก ไร้ความรู้สึก หรือแค่เราจะมีความสุขแค่คนเดียว??
แต่เมื่อผมอยากเดินออกมาจากจุดๆนั้นจริงๆ เขาก็เหมือนทำว่าเรามีคุณค่า เราทำให้เขามีความสุข แต่พอเดินกลับมาจุดเดิม ความรู้สึกเดิมๆ
มันก็เกิดขึ้นมาอีก ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า.
...ผมทนกับความรู้สึกนี้ได้ เพราะความรักมันบังตา คิดว่าความสุขเล็กๆมันยิ่งใหญ่ เลยมองข้ามความรู้สึกนึกคิดที่อยู่ในใจจริงๆ - -
มันเหว่หว้ามากๆครับ ...ตอนนี้เราเลื่อนขึ้นมาเป็นคำว่า"คู่รัก" แต่แค่อย่าให้ใครรู้ "ว่าเรารักกัน!! บางที ผมแค่อยากบอกใครสักคนว่า
ฉันมีแฟนแล้วนะ! ฉันมีคนรักแล้วนะ!
มันอึดอัดมาก เวลาอยู่กับบุคคลที่สาม แล้วต้องบอกคนอื่นว่า "เพื่อน อยากจะร้องไห้ซะตรงนั้นเลย
หลายครั้งที่เคยถามถึงเหตุผลว่าทำไม?? คำตอบที่ได้คือ"...แล้วอยู่แบบนี้ มันไม่ดีหลอ ก็รักกันดีนิ" บางครั้งถึงกับทะเลาะกัน เพราะความอยากรู้
ว่าเราอยู่ตรงไหนของความผูกพันธุ์ หรือ มันไม่เคยมีเลยความผูกพันธุ์
แต่เราๆก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว เวลาทะเลาะกันก็จะรู้ว่าทั้งสองควรจะทำอะไร ควรแยกกันอยู่ พออารมณ์ดีแล้วค่อยคุยกัน
...แล้วได้อะไร?? แค่อยากมีตัวตนบ้าง แล้วผมควรทำอะไรต่อไป
ปล.ช-ช ครับ