ผมชื่อแบงค์อยากถามทุกๆคนที่ตั้งใจเข้ามาหรือหลงเข้ามาก็เถอะ ผมมีเรื่องสงสัยที่มันติดหัวผมมาตั้งแต่ม.1
คือเดี๋ยวนี้สังคมไทยถูกเปลี่ยนไปมากขึ้น เกรดกลายเป็นตัวตัดสินความสามารถของคน ลำดับที่ที่สอบได้ก็เป็นตัวตัดสินคนเช่นกัน ทุกบ้านในประเทศไทยก็คงสอนเหมือนกันหมดว่าห้ลูกเป็นคนดี แต่พอโตขึ้นมาจริงๆกลับใช้เกรดเป็นตัวตัดสินว่าในห้องตั้งใจเรียนมากแค่ไหน คือ เข้าใจมั้ยว่าคนบางคนมันมีความจำไม่เหมือนกัน เห็นมั้ยว่าบางคนอ่านแทบตายไม่เข้าหัว บางคนไม่อ่านก็ทำได้ บางคนไม่อ่านก็ทำไม่ได้
ผมเป็นวัยรุ่นคนนึงครับ ตอนนี้ก็ม.3 แล้ว ผมถือว่าเป็นคนที่สมาธิค่อนข้างสั้น ความจำไม่ดีเท่าที่ควร IQ ร้อยต้นๆ ทุกคนกลับมองผมว่าฉลาด เพื่อนก็ยังบอกว่าผมฉลาด ลำดับที่สูง เกรดก็ไม่ได้ถึงกับแย่ (เกรดผมอยู่ประมาณที่ 3.6 กว่า) คะแนนสอบบางวิชาก็ท็อป บางวิชาเต็มอีกต่างหาก แต่คนในบ้านทุกคนยกเว้นแม่และป๊ากลับมองว่าผมโง่ ไม่ตั้งใจเรียน เกรดไม่ดี แล้วชอบเอาไปเปรียบเทียบกับเพื่อนสนิทผมทุกครั้งที่เกรดออก [อันนี้ไม่ได้นินทาเพื่อนและไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะครับ เพราะมันคือความจริงครับ]
เพื่อนสนิทคนแรก เธอสอบได้ที่ 1 ตลอด เกรดเธอดีและสูง นิสัยดีบ้างแต่ก็ไม่ค่อยช่วยเหลือใคร ไม่เคยเป็นตัวแทนโรงเรียน เพื่อนสนิทคนที่สอง เขาสอบได้ที่ไร่เรี่ยกับผม เกรดไม่ห่างกันมาก นิสัยกลางๆไม่ค่อยช่วยเหลือใครถ้าเค้าไม่ใช้จริงๆ ไม่เคยเป็นตัวแทนโรงเรียน แต่ผมที่สอบได้คะแนนขึ้นๆลงๆ แต่ไม่ถึงกับตก เกรดก็ถือว่าดี นิสัยผมก็ไม่รู้สิแต่ผมชอบช่วยเหลือคนอื่นนะ
วันที่ครูใช้คนทั้งห้องทำงานช่วงคาบว่าง ครูที่ปรึกษาเรียกห้องผมทุกคน แต่ก็มาช่วยกันทำได้แค่ 2 ชม. แล้วก็ออกไปเล่นเกมกันหมดเหลือแต่ผมกับรุ่นน้องที่ช่วยกันทำงาน ผมช่วยทุกงานที่ผมช่วยได้ตั้งแต่ยกหนังสือ ย้ายตู้ จัดหนังสือ กวาดห้อง ถูห้อง เช็ดตู้ ทำหมดทุกอย่าง ทั้งๆทีครูบอกให้ผมเป็นคนดูแลงานแค่นั้นแต่ผมก็กลัวน้องเหนื่อยกัน วันนั้นผมช่วยครูทำงานถึง 7 ชม.จนโรงเรียนเลิก เวลามีงานแข่งขันอะไรผมก็ถูกเรียกตัวเสมอ ผลงานของผมที่เด่นที่สุดก็คือการเป็นนักเรียนเเลกเปลี่ยนแต่ผมก็ไม่ได้ไป เพราะเหตุผลมากมายที่ครอบครัวพูดมา ใบประกาศนียบัตรเป็นเล่มๆ ทำให้บางครั้งเวลาเรียนผมน้อยกว่าเพื่อน บางการแข่งขันต้องไปถึงต่างจังหวัด ต้องมาตามงานทีหลังแต่อย่างที่เรารู้กันการบ้านไม่ใช่มีแค่น้อยๆ ผมอดหลับอดน้อยถึงตีหนึ่งเพื่อจะทำงานให้เสร็จ แน่นอนว่าทำงานเหนื่อยๆเบื่อๆง่วงนอน เราก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นบ้าง ทุกครั้งคนในบ้านก็จะมาเห็นแค่ช่วยเวลานั้น เค้าก็จะบ่นเราว่าเล่นแต่โทรศัพท์ งานไม่ทำ ไหนคือความยุติธรรมไม่มีเลย
ตอนนี้ในสังคมไทยเกรดกลายเป็นตัวตัดสินคนแล้วนะครับ นี่แหละที่ทำให้เด็กไทยเครียด เพราะต้องแบกรับภาระที่ต้องเรียนให้เกรดดี มีอนาคตที่ดี จะได้เข้ามหาลัยดีๆ คณะดีๆ เพื่อเป็นทางเลือกชีวิต เพื่อให้คนในครอบครัวสบายใจ เพื่อจะไม่ถูกเปรียบเทียบกับเพื่อน แต่สังคมเราต้องการคนดีเหมือนกันถ้าเก่งแล้วไม่ดีก็ไม่มีความหมาย แต่ไม่เก่งแล้วดีก็ไม่มีความหมาย ไม่ต้องการอีกหรอครับ เด็กไทยอย่างผมก็เครียดนะครับ
ที่ผมพิมพ์มาทั้งหมด เราสามารถแก้ไขอะไรได้มั่งหรอครับ ผมอยากทราบ??
สังคมไทยกลายเป็นแบบนี้แล้วหรอครับ??
คือเดี๋ยวนี้สังคมไทยถูกเปลี่ยนไปมากขึ้น เกรดกลายเป็นตัวตัดสินความสามารถของคน ลำดับที่ที่สอบได้ก็เป็นตัวตัดสินคนเช่นกัน ทุกบ้านในประเทศไทยก็คงสอนเหมือนกันหมดว่าห้ลูกเป็นคนดี แต่พอโตขึ้นมาจริงๆกลับใช้เกรดเป็นตัวตัดสินว่าในห้องตั้งใจเรียนมากแค่ไหน คือ เข้าใจมั้ยว่าคนบางคนมันมีความจำไม่เหมือนกัน เห็นมั้ยว่าบางคนอ่านแทบตายไม่เข้าหัว บางคนไม่อ่านก็ทำได้ บางคนไม่อ่านก็ทำไม่ได้
ผมเป็นวัยรุ่นคนนึงครับ ตอนนี้ก็ม.3 แล้ว ผมถือว่าเป็นคนที่สมาธิค่อนข้างสั้น ความจำไม่ดีเท่าที่ควร IQ ร้อยต้นๆ ทุกคนกลับมองผมว่าฉลาด เพื่อนก็ยังบอกว่าผมฉลาด ลำดับที่สูง เกรดก็ไม่ได้ถึงกับแย่ (เกรดผมอยู่ประมาณที่ 3.6 กว่า) คะแนนสอบบางวิชาก็ท็อป บางวิชาเต็มอีกต่างหาก แต่คนในบ้านทุกคนยกเว้นแม่และป๊ากลับมองว่าผมโง่ ไม่ตั้งใจเรียน เกรดไม่ดี แล้วชอบเอาไปเปรียบเทียบกับเพื่อนสนิทผมทุกครั้งที่เกรดออก [อันนี้ไม่ได้นินทาเพื่อนและไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะครับ เพราะมันคือความจริงครับ]
เพื่อนสนิทคนแรก เธอสอบได้ที่ 1 ตลอด เกรดเธอดีและสูง นิสัยดีบ้างแต่ก็ไม่ค่อยช่วยเหลือใคร ไม่เคยเป็นตัวแทนโรงเรียน เพื่อนสนิทคนที่สอง เขาสอบได้ที่ไร่เรี่ยกับผม เกรดไม่ห่างกันมาก นิสัยกลางๆไม่ค่อยช่วยเหลือใครถ้าเค้าไม่ใช้จริงๆ ไม่เคยเป็นตัวแทนโรงเรียน แต่ผมที่สอบได้คะแนนขึ้นๆลงๆ แต่ไม่ถึงกับตก เกรดก็ถือว่าดี นิสัยผมก็ไม่รู้สิแต่ผมชอบช่วยเหลือคนอื่นนะ
วันที่ครูใช้คนทั้งห้องทำงานช่วงคาบว่าง ครูที่ปรึกษาเรียกห้องผมทุกคน แต่ก็มาช่วยกันทำได้แค่ 2 ชม. แล้วก็ออกไปเล่นเกมกันหมดเหลือแต่ผมกับรุ่นน้องที่ช่วยกันทำงาน ผมช่วยทุกงานที่ผมช่วยได้ตั้งแต่ยกหนังสือ ย้ายตู้ จัดหนังสือ กวาดห้อง ถูห้อง เช็ดตู้ ทำหมดทุกอย่าง ทั้งๆทีครูบอกให้ผมเป็นคนดูแลงานแค่นั้นแต่ผมก็กลัวน้องเหนื่อยกัน วันนั้นผมช่วยครูทำงานถึง 7 ชม.จนโรงเรียนเลิก เวลามีงานแข่งขันอะไรผมก็ถูกเรียกตัวเสมอ ผลงานของผมที่เด่นที่สุดก็คือการเป็นนักเรียนเเลกเปลี่ยนแต่ผมก็ไม่ได้ไป เพราะเหตุผลมากมายที่ครอบครัวพูดมา ใบประกาศนียบัตรเป็นเล่มๆ ทำให้บางครั้งเวลาเรียนผมน้อยกว่าเพื่อน บางการแข่งขันต้องไปถึงต่างจังหวัด ต้องมาตามงานทีหลังแต่อย่างที่เรารู้กันการบ้านไม่ใช่มีแค่น้อยๆ ผมอดหลับอดน้อยถึงตีหนึ่งเพื่อจะทำงานให้เสร็จ แน่นอนว่าทำงานเหนื่อยๆเบื่อๆง่วงนอน เราก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นบ้าง ทุกครั้งคนในบ้านก็จะมาเห็นแค่ช่วยเวลานั้น เค้าก็จะบ่นเราว่าเล่นแต่โทรศัพท์ งานไม่ทำ ไหนคือความยุติธรรมไม่มีเลย
ตอนนี้ในสังคมไทยเกรดกลายเป็นตัวตัดสินคนแล้วนะครับ นี่แหละที่ทำให้เด็กไทยเครียด เพราะต้องแบกรับภาระที่ต้องเรียนให้เกรดดี มีอนาคตที่ดี จะได้เข้ามหาลัยดีๆ คณะดีๆ เพื่อเป็นทางเลือกชีวิต เพื่อให้คนในครอบครัวสบายใจ เพื่อจะไม่ถูกเปรียบเทียบกับเพื่อน แต่สังคมเราต้องการคนดีเหมือนกันถ้าเก่งแล้วไม่ดีก็ไม่มีความหมาย แต่ไม่เก่งแล้วดีก็ไม่มีความหมาย ไม่ต้องการอีกหรอครับ เด็กไทยอย่างผมก็เครียดนะครับ
ที่ผมพิมพ์มาทั้งหมด เราสามารถแก้ไขอะไรได้มั่งหรอครับ ผมอยากทราบ??