ถ้าสมมุติว่าเมกุมิไม่ได้มาเจอโซมะตั้งแต่ตอนแรกๆ คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หลังจากโดนไล่ออก เมกุมิก็เลยเกิดอาการช็อค ไปเดินเตร็ดเตร่ในเมือง เพื่อรอต่อรถกลับบ้านเกิด
เธอเดินไปเรื่อยๆ โดยไร้จุดหมาย ถึงจะไม่อยากจะกินอะไร แต่ร่างกายมันฟ้อง ท้องจึงร้องขึ้นมาทำให้รู้สึกตัว
และพบว่า ตอนนี้ตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าร้านยูคิฮิระ เห็นดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปแบบเหม่อลอยตามกลิ่นอาหาร
สภาพร้านถึงจะเก่าแต่ก็ดูดี เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังกินอาหารอยู่อย่างมีความสุข
ทันใดนั้น เจ้าของร้านที่เดินมาหาเธอก็ทำให้เธอต้องประหลาดใจ เพราะเป็นเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
รอยยิ้มของเด็กหนุ่ม ยิ่งทำให้เธอลนลาน เธอจึงก้มมองเมนูแก้เขิน "อ่า เอ่อ ชั้นจะกิน... กินอะไรดีนะ"
"หืม...." เด็กหนุ่มจ้องมองเมกุมิที่กำลังประหม่า และสังเกตุรอยมีดบาดบนนิ้วเธอได้ "เธอก็ชอบทำอาหารเหมือนกันเหรอ"
คำพูดนั้นทำให้น้ำตาของเมกุมิไหลพราก จนเด็กหนุ่มตกใจ "เอางี้ละกัน !! มื้อนี้ชั้นเลี้ยงเธอเอง !!"



เมกุมิ ทึ่งในพลังการทำอาหารของเด็กหนุ่ม จนเผลอจ้องมองอย่างไม่ละสายตาทุกขั้นตอน
"เอาล่ะ เมนูสุดพิเศษของร้านยูคิฮิระ"
กลิ่นอันเย้ายวนช่วยสลายความเศร้าโศกของเด็กสาวได้ราวกับเวทมนตร์ ไม่รอช้า เธอรีบหยิบช้อนเพื่อจะลิ้มลองอาหารที่อยู่ตรงหน้า
อร่อย !! อร่อยมาก ๆ เหมือนอาหารจานนี้อัดแน่นไปด้วยความสุข พลันนึกถึงแสงแดดจากพระอาทิตย์ในยามเช้าที่สาดส่องลงมา
และมีใครบางคนที่กำลังเดินจับมือกับเธออยู่ข้างๆ ใช่แล้ว คนคนนั้นคือเด็กหนุ่มเจ้าของร้านยูคิฮิระนี่เอง

"โปรดรับชั้นเป็นลูกศิษย์ด้วยค่ะ" เมกุมิก้มขอร้องเด็กหนุ่มทันที "เอ๋....?"



โปรดติดตามตอนต่อไป ....

ปล.ถ้าเมกุมิโดนไล่ออกเพราะไม่ได้เจอโซมะ แสดงว่าโซมะไม่ได้ไปเรียนต่อที่โทสึกิ แต่ยังไงพระนางก็ต้องได้เจอกันอยู่ดี
ตอนจบของแฟนฟิคเรื่องนี้ คือสองผัวเมียช่วยเปิดร้านจนมีชื่อเสียงอย่างมีความสุข
(ระหว่างนั้นก็อาจจะมีบอสลิ้นเทพมาป่วนที่ร้านบ้าง แต่ความรักก็เอาชนะได้)