ผมต้องขอกล่าว ยินดีต้อนรับให้กับตัวเองอีกครั้ง ผมเหมือนคนหลงทางไปนานแสนนาน ในการเลือกที่จะทำในสิ่งที่รัก ผมต้องยอมรับอย่างร้ายแรงครับ ว่าก่อนที่ผมจะหายไปพร้อมๆกับใจที่รักโครเชต์นั้น ผมได้ทำทุกอย่างเพื่อปากท้องเท่านั้น ใจที่รักการทำงานฝีมือของผมในตอนนั้นมันหายไปหมดอย่างสิ้นเชิง
เพื่อนๆ คงยังจำที่ผมเคยทำเว็บ www.yarn39.com ได้อยู่เปล่าครับ จริงๆผมเริ่มต้นด้วยใจที่รักในงานโครเชต์จริงๆ แต่ผมเริ่มเป็นทุกข์ เพราะเหตุที่ว่า ผมเริ่มมองการทำเว็บนี้เป็นงาน มันทำให้ผมฟิกตัวเองมาซะเหลือเกินว่าต้องออกบทความทุกวัน เพื่อที่มันจะได้คุ้มกับเงินที่ผมเสียไปในการทำเว็บนี้
และที่โหตร้ายอย่างที่สุด ผมเริ่มทำเว็บนี้และทำบทความนี้เพียงเพื่อหวังว่าคนจะเข้ามาอ่านและคลิกโฆษาณาอย่างมากมาย ซึ่งนั้นเป็นหายะนะอย่างร้ายแรง ทำให้การทำโครเชต์ของผมไม่มีความสุขอีกต่อไป จนสุดท้ายผมก็เลิกทำมัน เพราะคิดว่าจะมัวมานั่งทำแบบนี้อยู่ทำไม ในเมื่อทำอย่างอื่นได้เงินเยอะกว่าและเร็วกว่า (ความคิดนี้มันทำลายคุณค่าในผลงานและตัวผมเป็นอย่างมาก)
จนมาถึงวันนี้ ผมทำงานมาตลอด ฐานะเริ่มพออยู่พอกิน พอได้เก็บบ้าง แต่กลับรู้สึกว่ามันว่างเปล่า ผมถึงได้มีเวลาฉุกคิดขึ้นมาว่า ทุกวันนี้ผมมีความสุขมั้ย ตอนนี้ผมมีความสุขหรือยัง ผมก็ได้แต่คิดตอบตัวเองนะ ก็สุขนะ กินอิ่มนอนหลับ(อ้วนซะด้วยซ้ำ อิอิ)
แต่เอาจริงๆแล้ว ผมถามตัวเองว่าผมสามารถอยู่กับสิ่งนี้ได้ตลอดเวลาหรือมั้ย อยู่กับการทำงานแบบนี้ได้ตลอดไปหรือมั้ย คำตอบคือ ไม่ เพราะผมทำงานนี้ได้เฉพาะตอนที่ผมยังมีแรงทำอยู่เท่านั้น แล้วผมจะอยู่กับสิ่งไหนได้ตลอดชีวิต ถึงทำได้ผมคิดได้ว่า ผมได้ละทิ้งสิ่งที่ผมรักไปนานมาก ละทิ้งโครเชต์ที่ผมชื่อชอบ ละทิ้งเพื่อนที่คอยติดตามผลงาน และการสอนของผม ซึ่งสิ่งเหล่านี้ที่จะอยู่กับผมตลอดการ ไม่ว่าผมจะแก่เฒ่าเพียงได้.... น้ำตาจะไหลเลย 555
และนี่ ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมจะกลับมา ทำในสิ่งที่ผมรัก เพื่อตัวผมเอง และเพื่อนๆ ที่มีความชื่อชอบในงานโครเชต์แบบเดียวกับผม ผมจะทำด้วยใจรัก ผมจะเป็นบล็อกเกอร์แห่งโครเชต์ สุดท้ายนี้ผมหวังว่าเพื่อนจะต้อนรับ และให้โอกาสผมอีกครั้งนะครับ ฝากติดตามผลงานและการสอนของผมที่บล็อก
http://yarn39.blogspot.com ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะครับ
การกลับมาอย่างถาวร ด้วยใจแห่งโครเชต์
เพื่อนๆ คงยังจำที่ผมเคยทำเว็บ www.yarn39.com ได้อยู่เปล่าครับ จริงๆผมเริ่มต้นด้วยใจที่รักในงานโครเชต์จริงๆ แต่ผมเริ่มเป็นทุกข์ เพราะเหตุที่ว่า ผมเริ่มมองการทำเว็บนี้เป็นงาน มันทำให้ผมฟิกตัวเองมาซะเหลือเกินว่าต้องออกบทความทุกวัน เพื่อที่มันจะได้คุ้มกับเงินที่ผมเสียไปในการทำเว็บนี้
และที่โหตร้ายอย่างที่สุด ผมเริ่มทำเว็บนี้และทำบทความนี้เพียงเพื่อหวังว่าคนจะเข้ามาอ่านและคลิกโฆษาณาอย่างมากมาย ซึ่งนั้นเป็นหายะนะอย่างร้ายแรง ทำให้การทำโครเชต์ของผมไม่มีความสุขอีกต่อไป จนสุดท้ายผมก็เลิกทำมัน เพราะคิดว่าจะมัวมานั่งทำแบบนี้อยู่ทำไม ในเมื่อทำอย่างอื่นได้เงินเยอะกว่าและเร็วกว่า (ความคิดนี้มันทำลายคุณค่าในผลงานและตัวผมเป็นอย่างมาก)
จนมาถึงวันนี้ ผมทำงานมาตลอด ฐานะเริ่มพออยู่พอกิน พอได้เก็บบ้าง แต่กลับรู้สึกว่ามันว่างเปล่า ผมถึงได้มีเวลาฉุกคิดขึ้นมาว่า ทุกวันนี้ผมมีความสุขมั้ย ตอนนี้ผมมีความสุขหรือยัง ผมก็ได้แต่คิดตอบตัวเองนะ ก็สุขนะ กินอิ่มนอนหลับ(อ้วนซะด้วยซ้ำ อิอิ)
แต่เอาจริงๆแล้ว ผมถามตัวเองว่าผมสามารถอยู่กับสิ่งนี้ได้ตลอดเวลาหรือมั้ย อยู่กับการทำงานแบบนี้ได้ตลอดไปหรือมั้ย คำตอบคือ ไม่ เพราะผมทำงานนี้ได้เฉพาะตอนที่ผมยังมีแรงทำอยู่เท่านั้น แล้วผมจะอยู่กับสิ่งไหนได้ตลอดชีวิต ถึงทำได้ผมคิดได้ว่า ผมได้ละทิ้งสิ่งที่ผมรักไปนานมาก ละทิ้งโครเชต์ที่ผมชื่อชอบ ละทิ้งเพื่อนที่คอยติดตามผลงาน และการสอนของผม ซึ่งสิ่งเหล่านี้ที่จะอยู่กับผมตลอดการ ไม่ว่าผมจะแก่เฒ่าเพียงได้.... น้ำตาจะไหลเลย 555
และนี่ ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมจะกลับมา ทำในสิ่งที่ผมรัก เพื่อตัวผมเอง และเพื่อนๆ ที่มีความชื่อชอบในงานโครเชต์แบบเดียวกับผม ผมจะทำด้วยใจรัก ผมจะเป็นบล็อกเกอร์แห่งโครเชต์ สุดท้ายนี้ผมหวังว่าเพื่อนจะต้อนรับ และให้โอกาสผมอีกครั้งนะครับ ฝากติดตามผลงานและการสอนของผมที่บล็อก http://yarn39.blogspot.com ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะครับ